คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 (1)
อนที่ 1
ท่ามลาสายฝนที่โปรยปรายเทเม็ลมาไม่าสาย
อาบโลมไปทั่วบริเวระทบแผ่นโลหะเสียั้อแ่ไม่อาลบเสียร้อรวราออน์นา
"ุเ้า อือ"
ร่าบอบบาโยย้ายเลื่อนแผ่นหลัสัมผัสแนบิยัพื้นเบาะนุ่ม
ิปลายเล็บลบนแนล่ำแ็แรเพื่อระบายวามรู้ึ่ว้าวุ่นอยู่ภายในายที่แทบล้นปริ
ใบหน้าสวยหอบเหนื่อยาบทรัที่โหมระหน่ำ เม็หยาสีใสอาบเลอะยัแ้มสาว หาแ่่วล่าลับแอ่นรับทนรับทุแรระแทหนัหน่ว
"ี๊! อย่า..." นบนร่าเรือนายเ็มไป้วยหมัล้ามล่ำสันไปทั่วสัส่วน
ใบหน้ารามูหุหิผละึ้นวัสายาแ็ระ้าระแทเสียใส่หิสาว
ที่ริอาทำเอาน้อายเาบีบม้วนาแรรัแน่นอาเนื้อายสาว
"ม่อนอโทษ่ะ ุเ้า เ็บ อือ" มิาร์
ายุ หรือม่อน หิสาววัยยี่สิบสามปี เอ่ยบอ้วยวามรู้สึผินัยน์าสวยวูบสลลเล็น้อย
หาแ่ร่าหนาหาไ้สนับำล่าวร้อนั้น
เมื่อัหวะนี้วินาทีนี้ำลัเพลิเพลินไปับเรือนร่าอรร หรรษาอยู่ับอุหลาบามสวยที่เามัใ้บริารแทบะทุวัน
หยาฝนไม่มีท่าทีะหยุลหายัเทระหน่ำไม่ยั้
็เหมือนับวาม้อารอายหนุ่มที่ยิ่ไ้สัมผัส ีรา
็ยิ่ปรารถนาในัวหิสาว
"อือ ุเ้าะ ม่อนหนาว"
เนื่อ้วยสภาพเปลือยเปล่าไร้อาภร์ลุมเรือนาย บวับสภาพอาาศหนาวเหน็บึ่แผ่เ้ามาในัวรถ
ทำเอานายสาวลุัน้วยวามเหน็บหนาว
"อย่าแสแสร้ สำอ่อย"
ประโยระ้าเปรียบั่ันสรแหลมมปัลรหัวใ
วามปวหนึบแล่นไปทั่วอูาย มิาร์มออบเา้วยสายาัพ้อผิหวั
เธอหวัไปเอิเอ
ทั้ที่รู้อยู่เ็มอว่าเธอไม่มีทาไ้รับไออุ่นานรหน้า
ผู้ายที่มอเห็นเธอเป็นเพียโสเภีเป็นนาสรีที่เามีไว้เพื่อปลปล่อยวาม้อาร
ใบหน้าหวานเอียบแนบ้าแ้มับเบาะนุ่ม
สูลมหายใเ้าเ็บทุเสียสะอื้น ถึแม้ลำพอมันออไปเา็หาไ้สน
ุ๊ายา
อเล่น หรือแม้แ่สัว์เลี้ยไม่่าอะไรับเธอเลยสันิ
นัวโยัฝาฝั่วามอลัารยัเนื้อายลาสาวไม่ยั้ มันหนัหน่วนเ็บระบมผสมปนวามรู้สึที่เหนือำบรรยายนร่าบา้อรีร้อระบายมันออมา
"ืื แ็ทื่อ เธอนี้มัน!"
ายหนุ่ม่มรามแน่นเป็นสันนูน
่อนีเพลียะลไปยัแ้ม้นามอน วามเ็บแผ่ไปทั่วบริเว ัหนอในหัวใ
"ใร้าย อือ.."
ปาบาสั่นระริ้อทานทนับวามเอาแ่ใออีฝ่าย
เร็ัว้วยวามรู้สึที่หลาหลาย เ็บ น้อยใ เสียใ หรือสมเพี
"อย่าเร็!"
เาู่ำรามใบหน้ารามมบิเบี้ยวเนื่อาแรรัแน่น ทำเอาน้อายเาปวหนึบ
อยาะีทึ้ร่าบารหน้านั
ร่าหนาระแทหนัสอสามหน
ยื่นฝ่ามือะปบลบนเนื้อนวลนูนเ่นแสนนุ่มนิ่มและสวยไ้รูปึ่แ้ำเป็นวๆ
ไม่ใ่ฝีมือใรที่ไหนนอาเานนี้
าลาเปาลูให่นุ่มนิ่มอ่อนยวบไปามแราฝ่ามือหนา เอรี่สีหวานแ็ุ่มเป็นไรับแรสัมผัสานิ้วเรียว เ็บแ่็ให้วามรู้สึหลาหลายว้าวุ่นในราเียวัน
"เ็บ" ร่าอรรราประท้วหาแ่ระนั้นลับแอ่นอึ้นามสัาิาิบที่ประทุเือึ้นเรื่อย
ๆ "อือุเ้า ม่อนไม่ไหว"
"หึ" เาระุยิ้มพอใในผลาน เร่สอบสะโพเพิ่มัหวะเร็วึ้นระแทหนัๆไปามแรปรารถนา
วามุ่ม่ำหลั่รินไม่าเป็นน้ำหล่อลื่นั้นีนำพาัวนอเา
สัมผัสเ้าับ่อทารัับแน่นไ้สุสมใอยา
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น