สวาทแค้นบำเรอมาร
พระเอกโหด เลว เถื่อน สายดาร์ก
ม่อน มณิการ์ ชฎายุ อายุ 23 ปี
เธอคือคนที่เขาเกลียด ลูกนังผู้หญิงแพศยาที่เป็นต้นเหตุให้แม่เขาต้องตรอมใจตายทุกความแค้นความเกลียดชังจึงตกต้องมาที่เธอ เป็นนางบำเรอผู้หญิงที่ถูกเขาย่ำยีทั้งจิตใจและร่างกายไร้ซึ่งแม้ศักดิ์ศรีเป็นนางบำเรอสวาทเพียงเท่านั้น
เก้า คฑาวุธ รณวร อายุ 32 ปี
เขาคือคนที่เธอเฝ้ารักมอบหัวใจทั้งที่เขาร้ายแต่เธอกลับยอมยอมแม้เป็นได้เพียงนางบำเรอไร้รัก
โปรย...
"เก็บเสียงร้องไห้น่ารำคาญ มาครางใต้ร่างฉันดีกว่า"
"ฮึก! คุณเก้าทำม่อนเจ็บ" เจ็บทั้งตัวเจ็บทั้งใจ เสียงหวานสั่นน้อย ๆมองลึกเข้าไปนัยน์ตาคม
หวังลึกๆว่าจะพานพบความอ่อนโยนซ่อนอยู่ภายใต้ดวงตาแข็งกระด้างคู่นั้น
"เพราะเธอมันร่าน ร่านเหมือนแม่!" คฑาวุธกดทับร่างเธอไว้แน่น
นัยน์ตาคมลุกโลดด้วยความเกลียดชัง เมื่อยามต้องเอ่ยถึงนังผู้หญิงแพศยาที่เป็นต้นเหตุให้มารดาเขาต้องเจ็บปวดจนทนมีชีวิตต่อไม่ไหว
"แล้วคุณเก้ามายุ่งกับม่อนทำไมคะ" มณิการ์ถามออกไปอย่างท้าทาย
เกลียดกันนักชิงชังกันถึงเพียงนี้ เขาจะมาเกลือกกลั้วกับคนอย่างเธอทำไม
"สัตว์เลี้ยงอย่างเธอ มีสิทธิ์ถามด้วยเหรอ"
เสียงเข้มราบเรียบแต่เฉียบคมทุกคำในประโยค ปากหนากระตุกยิ้มด้วยความสะใจ
"ฉันสั่งอะไร เธอก็ต้องทำ"
****************************
'สวัสดีค่ะ ต้องการสินค้าชนิดแจ้งได้เลยนะคะ ทางเรายินดีให้บริการค่ะ' หนึ่งในพนักงานเดินเข้ามาทักพลางสอบถามข้อมูลไปด้วย 'ไม่ทราบว่าน้องกี่เดือนแล้วคะ'
'เอ่อ...สองเดือนค่ะ ท้องได้สองเดือนค่ะ'
ประโยคดังกล่าวของสาวเจ้าฟังแล้วให้ความรู้สึกบางอย่าง
จนเผลอทวนคำสั้นแต่ความหมายสุดลึกซึ้งเมื่อมันคือหนึ่งชีวิตที่กำลังจะก่อกำเนิดขึ้นบนโลกใบนี้
'ท้อง?'
'ค่ะ’ พยักหน้ารับไม่วายรีบเสริมเน้นย้ำไปอีกครา ‘เพื่อนท้องได้สองเดือน'
'จะรีบซื้อไปทำไม' อายุครรภ์ถือว่ายังน้อยเกินกว่าที่จะรีบซื้อของใช้เด็กน้อย
เพราะกว่าจะได้ใช้ก็อีกครึ่งปี
'กลัวไม่ทันค่ะ’ แววตาหวานสื่อไปในทางจริงจังน้ำเสียงคล้ายมีความกังวลแต่ซ่อนเร้นไว้ด้วยรอยยิ้มจางๆ
‘อะไรไม่แน่นอนม่อนอยากให้คุณเก้าเลือกให้'
'ผู้หญิงหรือผู้ชาย'
คนยังไม่รูเพศลูกส่ายศีรษะเป็นคำตอบ
'งั้นก็ทั้งสองละกัน เดี่ยวฉันจ่ายเอง'
'น่ารักจังเลยค่ะ'
'ทำอย่างกับซื้อให้ลูกของตัวเอง'
'มะ...ไม่ใช่หรอกค่ะ' หญิงสาวรีบปฏิเสธหลบสายตาที่มองมากลัวว่าสิ่งที่เธอพยายามซ่อนเร้นจะถูกจับได้ในสักวัน
พลางระบายยิ้มยิ้มที่ไม่อาจยิ้มออกมาจากหัวใจเอ่ยบอกเสียงหวานแต่นัยน์ตาช่างเศร้าสร้อย
'จะท้องได้ไงเนอะ'
เรื่องนี้เขียนจบแล้วนะคะ อยู่ขั้นตอนการรีไรท์แก้ไขคำผิด จัดเตรียมทำรูปเล่ม E-book จ้ะ
บุคคลในภาพไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆในเรื่องนะคะ เป้นเพียงอิมเมจตัวละครนะคะตัวเอง
รับการอัพเดตก่อนใครที่ เพจ : รานิล
กดคลิ๊กตรงรูปเลยจ้า
ผลงานอีบุ๊ก...
 | | บำเรอรักคุณชายซาตาน | | รานิล | | www.mebmarket.com | | เพราะรักจึงยอมเจ็บแม้เขาจะเก็บไว้เป็นเพียง..นางบำเรอ "หึ! ฉันไม่มีสิทธิ์โกรธสินะที่เห็นเมียตัวเองยืนกอดกับผู้ชายไม่อายฟ้าดิน" น้ำเสียงที่เปล่งออกมาจากปากหยักมันยากที่อธิบายบรรยาย ความรู้สึกส่วนลึกจะเรียกว่าหึงก็คงพูดได้ไม่เต็มปาก แต่หากจะพูดว่าหวงของเหตุใดเขาถึงได้รู้สึกแปลกๆล่ะ "คุณชายหึงเรนาหรอคะ" เธอเอ่ยถามเขาแผ่วเบาแม้ในใจจะรู้คำตอบดีอยู่แล้วยังกล้าที่จะถามเพื่อตอกย้ำความน่าสมเพชของตัวเอง "นางบำเรออย่างเธอไม่มีค่าพอให้ฉันหึงสักนิด อย่าสำคัญตัวให้มันมากนัก" เขาเคล้นเสียงลอดไรฟันยกยิ้มมุมปากเปล่งประโยคคำพูดที่แสนเจ็บช้ำดั่งหนามที่ตำยอกแผลเก่าในหัวใจให้ยิ่งร้าวระบม จะมีบ้างไหมความรู้สึกส่วนลึกที่เห็นเธอมีค่าสักนิดไม่ใช่ผู้หญิงไร้ค่าที่เป็นเพียงแค่นางบำเรอ เธอมันคิดเข้าข้างตัวเองเกินไปเองแหละ ช่างกล้าคิดเหลือเกินว่าเขาจะมาหึงคนอย่างเธอ เธอมันก็แค่ผู้หญิงร่านคนหนึ่งอย่างที่เขาพูดนั้นแหละ คงไม่มีผู้หญิงดีที่ไหนที่ยอมถวายตัวให้เขาทั้งที่เขาก็แทบไม่อยากจะผูกพัน สายฝนที่ช่างเหน็บหนาวคงไม่เท่าใจสาวที่หนาวเหน็บเจ็บปวด "เรนาขอโทษค่ะที่คิดว่าคุณชายจะหึงเรนาบ้าง เรนารู้ตัวดีค่ะว่าเป็นเพียงคนชั้นต่ำที่ไม่มีค่าพอสำหรับคุณชายเลยสักนิด เป็นเพียงนางบำเรอลับๆในเงามืดเพียงเท่านั้น" เธอมองเขาอย่างตัดพ้อ ธารใสจากดวงตาทะลักรินไหลไม่ขาดสาย ความทุกข์ระทมถูกระบายผ่านสายน้ำที่เก็บกั้นมันไว้ไม่อยู่ เกลียดตัวเองที่เจ้าน้ำตาเกลียดตัวเองที่อ่อนแอเอาแต่ร้องไห้เรียกร้องความสนใจ แล้วเป็นยังไง ใครเขาก็ไม่เคยแยแสสนใจ "รู้ตัวก็ดี"***********************ทั้งหมด 35 ตอนยาวจุใจแน่นอนค่ะ |  |
|
 | | สิเน่หาเมียบำเรอ | | รานิล | | www.mebmarket.com | | เพราะเรื่องน่าอับอายที่ไม่ควรเกิด กลับก่อกำเนิดเป็นสายใยผูกเขาและเธอ แต่เมื่อไร้รักแต่ไม่ไร้ความรับผิดชอบ สถานะที่เขามอบให้จึงเป็นได้เพียงแค่...เมียบำเรอ******************************"เธอท้องกับใคร" เขาถามเสียงเข้ม"เกี่ยวอะไรกับคุณ" นาวดีชักสีหน้าถามกลับไป ในใจตุ้มๆต่อมๆนึกประหวั่นกลัวอยู่ในอก"ก็เผื่อว่าเด็กเกิดจากสเปิร์มของฉัน ฉันก็ย่อมมีสิทธิ์ในตัวเด็กไม่ใช่หรอ""พอดีว่าฉันมันมั่ว จะตอบว่าใครเป็นพ่อของลูก ก็คงจะยาก" ด้วยความหมั่นไส้และอยากท้าทายถึงได้พูดออกไปเช่นนั้น ดีเหมือนกันเพราะเธอไม่อาจรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ และนี้เป็นทางเดียวที่เธอจะปกป้องลูกน้อยในครรภ์ได้ ไม่อาจยอมหากเขาจะพรากลูกไปจากเธอ"กี่คนที่ว่ามั่ว กี่คนที่เธอยอมให้เอาล่ะ" เมื่ออีกฝ่ายท้าทายอีกฝ่ายก็หาไม่ที่จะยอมลดละ สวนกลับไปกับคำพูดห่ามๆตรงๆ ก็เอาสิ! ว่าจะท้าทายเขาได้นานเพียงใดกัน"ทุเรศ!" "บังเอิญฉันอยากสงเคราะห์ เด็กจะได้มีพ่อเหมือนคนอื่นเขา" เหมือนจะหวังดีแต่แฝงด้วยความดูถูกเหยียดหยาม เธอมันง่ายและไร้ยางอายสำหรับเขา แต่สำหรับเธอศักดิ์ศรีแม้เหลือเพียงน้อยนิดเธอก็ไม่มีทางยอมให้ใครมาย่ำยี"ไม่จำเป็น หมดธุระของคุณก็กลับไปได้แล้ว และอย่ามาที่นี้อีก" **************************หากกำลังตามหาเรื่องราวที่ไม่เรียดแฝงความมุ้งมิ้ง คุณมาถูกที่แล้ว | |
|
 | | ทัณฑ์แค้นกับดักหัวใจ | | รานิล | | www.mebmarket.com | | เดือนวารีกลายเป็นคนผิดจำต้องรับอาญาทัณฑ์จากพ่อเลี้ยงหนุ่มทิวากร และแล้วเธอกลับตั้งท้องลูกของเขาหากแต่เอ่ยบอกมิได้ เมื่อเขามีภรรยาซึ่งกำลังตั้งครรภ์ จำฝืนทนเจ็บร้าวรานเป็นนางบำเรอในมุมลับๆ..*********************************************** ทันทีที่เดือนวารีได้รับเรื่องในขณะเดินทางไปยังจุดนัดพบเพื่อทำการแต่งตัวก็ถึงกับเป็นลมหมดสติจนต้องล่ามตัวส่งโรงพยาบาลอีกคน "ตื่นแล้วหรอคะ" ทันทีที่ร่างบางขยับตัวพร้อมๆกับค่อยเปิดเปลือกตาขึ้น ก็ได้เสียงร้องทักหวานหูก่อนจะเผยให้เห็นใบหน้าคุณหมอสาวจ้องมองเธอด้วยรอยยิ้ม "คุณหมอ.." เดือนวารีเอ่ยเรียกอีกฝ่ายเสียงแหบแห้ง พยายามจะพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นนัก แต่ว่าคุณหมอกลับห้ามไว้เสียก่อน "นอนพักอีกสักครู่นะคะ คุณแม่อ่อนเพลียมากนอนพักอีกสักนิดจะได้สดชื่น" "คุณแม่?" "คะ?" คุณหมอแปลกใจมากกว่าที่เห็นท่าทีฉงนงงของคนไข้ จนหญิงสาวต้องเอ่ยถามเพื่อไขข้อกระจ่างแจ้ง "ที่คุณหมอเรียกเดือนว่าคุณแม่หมายความว่าไงคะ" เดือนวารีมือเย็นเฉียบไม่ใช่เพราะอุณหภูมิจากเครื่องปรับอากาศภายในห้องแต่เพราะสิ่งที่เธอสงสัยตลอดมันได้เกิดขึ้นแล้ว "อ๋อ คุณหมอก็นึกว่าคุณแม่ทราบแล้วว่าตัวเองกำลังตั้งครรภ์ ยินดีด้วยนะคะคุณตั้งครรภ์ได้สิบสัปดาห์แล้วค่ะ" คุณหมอสาวกล่าวบอกด้วยรอยยิ้มแห่งความยินใจไปกับคุณแม่มือใหม่ "ตั้งครรภ์" เดือนวารีพึมพำกับตนเองด้วยความเหม่อลอย ไอ้อาการแปลกๆของเธอมันเกิดจากสิ่งนี้สินะ ลูก..มือบางยกขึ้นแตะลงบนหน้าท้องแบนราบลูบสัมผัสอย่างอ่อนโยน "เดือนกำลังจะเป็นแม่หรอคะ" หญิงสาวน้ำตาคลอเงยหน้าขึ้นถามคุณสาวด้วยรอยยิ้มทั้งน้ำตา มันคือความรู้สึกที่พูดไม่ถูก ทั้งดีใจตื่นเต้นและตื้นตันในคราเดียว สิ่งมหัศจรรย์ดวงน้อยสายใยรักของแม่ "ค่ะ" | |
|
 | | สิเน่หาเมียนอกหัวใจ | | รานิล | | www.mebmarket.com | | แก้ไขคำผิดอีกรอบแล้วนะคะ >< เพราะความมึนเมาเป็นเหตุเพราะความเสียใจเล่นงานความยั้งใจขาดรอนเผลอหลงละเมอด้วยฤทธิ์เมาเกิดสัมพันธ์ทางกายกับเด็กในอุปการะของมารดาส่งผลให้เขากลายเป็นคุณพ่อลูกหนึ่ง ทิม ธราวุธ ไพภิรมย์ พ่อเลี้ยงหนุ่มสถานะไม่โสดแต่อยู่ในโหมดหัวใจว่างเปล่าคุณพ่อลูกหนึ่งวัยยี่สิบเก้าเยียบยนไปด้วยความเย็นชาซ้ำไร้ใจ เมื่อเวลาเปลี่ยนเสือจำศีลจึงเริ่มออกล่าหาใช่เหยื่ออื่นใกล้ที่ไหนแต่เป็นคนใกล้ตัว เหยื่อที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่ของลูก...เมียนอกหัวใจ แอ้ม หทัยภัทร ไพภิรมย์ เด็กในอุปการะของคุณนวลปรางค์ไพภิรมย์ กลับกลายเป็นสะใภ้เพียงเพราะเหตุที่ไม่ควรเกิด เป็นเมียที่สามีไม่ปรารถนาจะมีเป็นได้แค่แม่ของลูก ************* กลิ่นแป้งเด็กหอมอ่อนๆลอยมาแตะจมูกพอให้รู้ว่าเป็นใคร ธราวุธเงยหน้าจากกองเอกสารขึ้นมองก็พลันระบายยิ้มเล็กๆ “รับผลไม้สดๆจากไร่มั้ยคะ” แววเสียงสดใสเอ่ยถาม พลางชูตะกร้าสานซึ่งมีกล่องผลไม้บรรจุไว้หลากชนิด “เก็บมาเองกับมือเลยนะ” “ขายยังไงครับ” ร่างหนาทิ้งตัวอิงพนักท่าทางสบายพร้อมกับหมุนปากกาในมือ เริ่มสวมบทลูกค้ากับแม่ค้า “รับเป็นอะไรดีคะ” กล่องผลไม้หลายชนิดถูกนำมาวางลงบนโต๊ะ พอให้ชายหนุ่มได้เลือกสรรตัดสินใจ ทุกการเคลื่อนไหวของหญิงสาวถูกจับจ้องโดยพ่อเลี้ยงหนุ่ม เขากระตุกยิ้มก่อนเอื้อนเอ่ยขึ้น “แม่ค้าครับ” “คะ?” “รับแม่ค้าครับ” เขาเฉลยข้อสงสัย ก่อนประโยคต่อมามีผลให้แก้มสาวแดงปลั่ง “รับเลี้ยงดูตลอดชีวิต” “แพงหน่อยนะคะ จ่ายไหวหรอ” ในเมื่อเขาอยากเล่นเธอก็จะคล้อยตามบท นานทีจะเห็นเขาอารมณ์ดีคิดขบขัน “ผ่อนจ่ายด้วยความห่วงใย ถ้าไม่ใจร้ายเกินไปช่วยรับไว้ที”***************กรุณาอ่านตัวอย่างก่อนการตัดสินซื้อได้ที่ตัวอย่างเล่มหรือที่เว็บเด็กดีนะคะ เรื่องนี้มีทั้งสุข เศร้า หวาน ซึ้ง มีทั้งหมดสองคู่ แต่เน้นคู่พระนางพระเอกโง่ไปนิดในช่วงกลางๆ แน่นอนว่าโดนนางเอกเอาคืนแน่นอน###แก้ไขคำผิดแล้วนะคะ##สุดท้ายนี้อย่าลืมกดหัวใจให้กำลังใจกันด้วยนะ | |
|
ความคิดเห็น