"เจ้าลูกแกะ"

เนื้อเรื่อง

เรื่องสุดท้าย...ของเจ้าลูกแกะ

*

*

*

คงจะเป็นเรื่องสุดท้ายจริงๆ...ที่ผมจะได้เขียน...และระลึกถึงเจ้าหมาตัวนี้...เพราะว่า..จากวันนี้ไป...เธอได้นอนหลับไปโดยไม่มีวันได้ตื่นขึ้นมาอีกแล้ว...ตลอดกาล...มันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนไม่น่าเชื่อ...ก็เมื่อตอนบ่าย...ผมยังนั่งเล่นกับเธออยู่เลย...

ผมตื่นขึ้นมาตอนบ่ายแก่ๆทำธุระส่วนตัวเสร็จ...ก็เดินออกมาข้างบ้าน...มานั่งเล่นกับลูกๆของคุณนายปีโป้...เจ้าลูกแกะเธอก็วิ่งตามผมออกมาร่วมวงเล่นกันอย่างสนุกสนาน...พอเล่นได้สักพักเธอคงรู้สึกเหนื่อยเลยวิ่งเข้าบ้าน...

พอเล่นกับลูกคุณนายปีโป้ได้สักพักผมก็เดินเข้าบ้าน...เห็นเจ้าลูกแกะนอนหอบแฮ่กๆอยู่ใต้เก้าอี้ผมก็เรียกเธอออกมา(ผมชอบจับเธอเต้นท่ายากูซ่า...ดูแล้วน่ารักดี)เธอวิ่งมานั่งข้างหน้าผม...กระดิกหางดุ๊กดิ๊กๆดูแล้วน่ารักน่าชัง...ผมเลยถ่ายรูปเธอเก็บไว้...กะว่าจะเอามาลงไดอารี่...ให้คนชอบน้องหมาได้ดูกัน....

                                                     ....แล้ว......เธอก็จากไป....

พอผมถ่ายรูปเธอเสร็จ...กำลังจะเดินเข้าบ้านไปเปิดคอมพ์ก็ได้ยินเสียงแม่ผมร้องเรียกเจ้าลูกแกะ...น้ำเสียงตกอกตกใจมากผมเลยหันไปดู...ภาพที่ผมเห็นก็น่าตกใจจริงๆ....เจ้าลูกแกะวิ่งข้ามไปอีกฟากของถนน...เธอข้ามไปได้งัย...แม่ผมบอกว่าเป็นครั้งที่สามแล้วของวันนี้...เป็นครั้งที่สามในชีวิตของเจ้าลูกแกะที่เธอทำแบบนี้...แต่...ต่างจากสองครั้งแรก...คือ...เธอไม่ได้กลับมา

พอผมเห็นเธออยู่อีกฟากถนน...ผมก็รีบวิ่งออกมา..กะว่าจะข้ามไปรับเธอกลับเพราะกลัวว่เธอจะโดนรถชน...........แต่...............ผมมาไม่ทัน

ขณะที่เธอกำลังจะวิ่งกลับเข้าบ้าน...เจ้าเพรชฆาตสีบลอนด์เงินวิ่งมาจากไหนก็ไม่รู้.....มาอย่างรวดเร็ว...ไม่รู้ว่ามันจะรีบไปตายที่ไหน...ชนเธอเข้าที่หัวอย่างจังๆ...แล้วมันก็ยังขับต่อไปอย่างเร็วเหมือนเดิม...(คงจะรีบไปตายจริงๆ)....ผมอึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น...ได้แต่ภาวนาขออย่าให้เธอเป็นอะไรเลย....แต่ก็คงไม่เป็นผล...เพราะโดนชนซะขนาดนั้น...ต่อให้เป็นคนก็คงเจ็บหนักเหมือนกัน

เธอ....นอนนิ่งไม่ขยับตัวเลย...มีเพียงลมหายใจแผ่วๆซึ่งคงเป็นเฮือกสุดท้าย...ที่เธอพยายามจะสู้ต่อ...แล้วเธอก็นิ่งไปชั่วนิรันดร์...ผมรีบวิ่งออกไปอุ้มเธอเข้ามา...บนถนนมีรถกี่คันผมไม่รู้...รู้แต่ว่าต้องเอาเธอเข้ามาให้เณ้วที่สุด...เผื่อจะช่วยได้ทัน....ผมอุ้มเธอเข้ามา...ตัวเธอนิ่มมาก...แต่เธอไม่หายใจแล้ว ปากเธออ้าค้างอยู่...คอเธอหัก เลือดไหลออกทางปาก...ตาเธอยังลืมอยู่...เห็นสภาพเธอแล้วอดสงสารเธอไม่ได้...น้ำตาผมเริ่มคลอ

ผมอุ้มเธอมาวางไว้หน้าบ้าน...แม่กับน้องสาวผมก็เข้ามาดูภาพสุดท้ายของเธอ...น้องผมร้องไห้...ผมน้ำตาคลอและอึ้งมากกับภาพที่เห็น...พอนั่งนึกถึงภาพเธอขณะมีชีวิตวิ่งเล่นอย่างสนุกสนาน...น้ำตาผมก็เริ่มไหลออกมา...ได้แต่คิดในใจว่า...เมื่อตะกี๊...เธอยังเล่นกับผมอยู่เลย....คงไม่ต้องบรรยายว่าสะเทือนใจขนาดไหน

พอนั่งทำใจได้สักพัก...ผมก็อุ้มเธอไปฝัง...ฝนเจ้ากรรมก็ดันตกลงมาอีก...ขณะที่อุ้มเธออยู่ผมก็ได้แต่คิดถึงภาพเธอตอนเด็กๆ...ตอนที่ได้เธอมาใหม่ๆ...เธอดูน่ารักน่าชังเหมือนเดิม...แต่ต่างกันตรงที่ว่า...ตอนนี้......เธอไม่หายใจ....ไม่เคยนึกเลยว่า หมาที่ผมเคยอุ้มมันมาตั้งแต่ยังเล็ก...ตอนนี้...ผมจะต้องฝังมันเองกับมือ...อารมณ์มันต่างกันอย่างสิ้นเชิง

ผมฝังเธอไว้ที่หลังบ้าน...ผมใช้ใบไม้ปูให้เธอที่ก้นหลุมหลายชั้น...แล้วใช้ผ้าที่เธอเคยนอนอยู่ทุกวันปูให้เธออีกที...หวังให้เธอได้นอนหลับอย่างสบายที่สุด...และนั่นก็คงจะเป็นสิ่งสุดท้าย...ที่ผมจะทำให้เธอได้....

..........................................................ความทรงจำดีๆ......แด่...........................................................

เจ้าหมาน้อยที่น่ารักที่สุดตัวนึง”เจ้าลูกแกะ”ขอให้เธอได้เกิดมาเป็นในสิ่งที่ดีกว่านี้

สุดท้ายนี้...หากใครอ่านแล้วรู้สึกหมั่นไส้ในความรักหมาของผม...ก็จงพึงระลึกไว้เสมอว่า...”จะคนหรือหมา......ก็มีชีวิตจิตใจ....เหมือนๆกัน”

                                                                                                      ......................ACT_13.....................