DongHyuk so hot ##JunDong ##BinDong

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ฟิคแก้บนเราเองนะคะ ฝากด้วยค่าา

ผม คิมดงฮยอก

          ใครๆที่รู้จักผมบ้างก็บอกว่าหน้าตาผมน่ารัก ใส ซื่อ น่าถะนุถนอม น่าปกป้อง บริสุทธิ์

เหอะ!! ไร้สาระ

        ถึงหน้าผมจะใสๆซื่อๆน่ารักๆแบบนี้ แต่ใครบอกว่าผมนิสัยเป็นแบบหน้าตาล่ะ ผมดงฮยอกนะ แรดกว่าผมไม่มีแล้ว แรดแต่ไม่ร่าน นะครับ

ตึ้ง!!

เสียงโปรแกรมแชทชื่อดังร้องส่งเสียงเตือนเมื่อมีข้อความเข้าโทรศัพท์รุ่นหรูเครื่องขาวของมัน ก่อนที่เจ้าของจะหยิบขึ้นมาตรวจเช็คข้อความที่ได้รับ

Junhoe

    อยู่ไหน กำลังไปหานะ

                                                                                                      Donghyuk

                                                                                                             อยู่ห้องน่ะ มาเลยรออยู่

หึ!

    เมื่อร่างบางตรวจเช็คข้อความที่ได้รับก็ต้องยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ เมื่อรู้ว่าอีกคนกำลังมา เมื่อคิดอย่างนั้นขาเรียวเล็กก้าวไปยังห้องนอนเพื่อเตรียมของบางอย่างที่จะเล่นสนุกกับอีกที่กำลังเดินทางมาหาเค้า แค่คิดก็สนุกแล้วสิ J

Rrrr

“ ฮัลโหล”

“(ดงฮยอกอ่า พี่กำลังไปหาเรานะพี่เพิ่งเลิกงานอยากกินอะไรมั้ยครับ?)”

“อ่า พี่ฮันบิน ผมกำลังเก็บห้องอยู่เลยอ่าพี่มาหลังจากนี้หนึ่งชั่วโมงได้มั้ยครับผมไม่อยากให้พี่หาผมตอนที่ห้องรกๆน่ะ”

“(อ่างั้นหรอครับ ก็ได้ๆ อยากกินอะไรมั้ยเดี๋ยวพี่จะซื้อเข้าไปให้)”

“อืมม งั้นเอาต๊อกโบกีดีกว่าขอเผ็ดๆนะ”

“(โอเครครับ เจอกันนะเด็กน้อยของพี่)”

“ครับเจอกันครับที่รักของผม”

ติ๊ด!

    ใช่ ได้ยินถูก ผมมีแฟนแล้วครับ ชื่อพี่ฮันบิน คิม ฮันบิน นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย ถ้าถามว่าพี่ฮันบินอายุเท่าไหร่คงจะสัก ยี่สิบห้า ส่วนผมนะหรอ ยี่สิบเอง ห่างกันห้าปี ผมกับพี่ฮันบินเราเจอกันที่มหาลัยผมพูดง่ายๆพี่ฮันบินเคยเรียนที่เดียวกับผมเพราะพี่เค้าเรียนจบแล้วและประสบความสำเร็จ เค้าเลยมาเป็นผู้บรรยายในคณะบริหาร และทำให้เราได้เจอกันเพราะผมก็เรียนคณะนั้น ตอนที่ผมเห็นเค้าครั้งแรก เค้ามีบางอย่างที่คนอื่นไม่มีบางอย่างที่ผมบอกไม่ได้ และหลังเลิกคลาสผมกับเพื่อนเดินไปที่โรงอาหาร แต่สงสัยที่โรงอาหารที่แคบไปหน่อยทำให้เราเดินชนกัน และตอนนั้นเราก็รู้จักกัน พี่ฮันบินขอเบอร์ผม ไลน์ และแอพพิเคชั่นต่างๆ เราสองคนคุยกันได้สักสามสี่เดือนและเราก็ตกลงคบกัน จนถึงตอนนี้เราคบกันมาหนึ่งปีแล้ว เราสองคนรักกันมากจนรู้สึกว่าไม่มีอะไรมาแยกเราได้เลยล่ะ

ตึ้งๆ

   คงมาแล้วสินะ เนื่องจากยืนคิดเรื่องเค้ากับฮันบินมานานจึงทำให้ไม่รู้ว่าอีกคนมาถึงแล้ว ขาเรียวเดินตรงไปที่หน้าประตูเปิดออกเผยให้เห็นเค้า หน้าตาหล่อเหลาแต่ออกจะดูกวนๆนิดนึง แต่ไม่เป็นไร ผมชอบ

“มาเร็วดีจัง”

“ก็มันคิดถึงจะตาย ไม่เจอกันตั้งหนึ่งอาทิตย์”

“อย่ามาเวอร์ กู จุนฮเว แค่หนึ่งอาทิตย์มันไม่ตายหรอก”

“ใครว่าล่ะหื้มม” จุนฮเวพูดพลางปิดประตูอย่างแรงแล้วผลักร่างเล็กไปชิดกำแพงตรงทางเดินเข้าไปห้องนั่งเล่นแล้วก้มหน้าลงชิดหน้าเล็กแล้วสูดลมหายใจเพื่อตักตวงกลิ่นจะคนด้านล่าง

“อื้ออ ใกล้ไปแล้วไอบ้า”

“อยากใกล้กว่านี้มั้ยล่ะ?”

“อืมม ยังไงดีน้า” มือเรียวเล็กผลักอกแกร่งออกจากตัวเพียงนิดเดียว แล้วทำท่าครุ่นคิดกับคำถามร่างสูงจนไม่รู้ว่าคนตัวสูงคิดยังไงกับท่าทีคนตัวเล็ก

“เร็วๆอยากฟัด”

“ฮ่าๆ ไปตายอดตายอยากมาที่ไหนห้ะ”

“ก็ไอหมาตัวไหนไม่รู้บอกให้งดเรื่องอย่างว่าไปอาทิตย์หนึ่ง”

“นี่ๆ น้อยๆหน่อยนายนั่นแหละบ้ากามจนต้องฉันไม่ไหวแล้ว”

“โอเครๆ ยอมแล้วๆ แต่เมื่อจะได้ฟัด?”

“อืมม เมื่อไหร้น้า ตอนนี้ไง”   

       ว่าจบก็ดึงของคนร่างสูงมาจูบอย่างดูดดื่มที่มีแต่ความโหยหาของทั้งสองคน จะว่าไป คิม ดงฮยอกก็มีแฟนอยู่แล้วนะทำไมถึงทำแบบนี้ กับจุนฮเวมันควรจะเป็นแค่วันไนท์แสตนด์   ปากทั้งสองจูบกันอย่างไม่มีใครยอมใครลิ้นแลกลิ้นเกี่ยวกับจนปากเล็กๆมีน้ำใสๆล้นออกมาจากมุมปาก เป็นเวลานานที่ทั้งสองยังจูบกันแบบนั้น มือหนาค่อยๆอุ้มร่างเล็กๆขึ้นมาขาเรียวเล็กเกี่ยวกระหวัดเอวสอบมือคล้องคอ ทั้งที่ปากยังไม่ละจากกัน เดินยาวเดินอุ้มร่างเล็กไปที่ห้องนอนโดยที่ยังไม่ละริมฝีปากและไม่เปิดเปลือกตาหนาออก เพราะเค้ามาที่นี่บ่อยจนจำทางเดินไปที่ห้องนอนของคนตัวเล็กได้ทั้งๆที่หลับตา ระหว่างที่เดินมามือหนายังทำหน้าที่ได้ดีเกี่ยวรัดเอวเล็กไว้แน่นเหมือนว่ากลัวอีกคนจะตกลงไป ละริมฝีปากลงมาที่คอขาวขบเม้มลำคอขาวๆเบาๆเพราะกลัวจะเป็นรอยจน เพราะคนตัวเล็กไม่ชอบให้ทำ ละมืออีกข้างหนึ่งเพื่อเปิดประตูห้องนอนและนำมือมาโอบกอดร่างเล็กเหมือนเดิมใช้เท้าถีบปิดประตูอย่างแรงและเหวี่ยงร่างเล็กลงบนที่นอนและรีบล้มตัวลงไปนอนคร่อมร่างที่กำลังใช้มือปลดกระดุมเสื้อเค้าอยู่

“ใครกันบอกฉันว่าบ้ากาม แล้วตัวเองเริ่มก่อนเนี่ยนะ”

“ไม่รู้อ่า อยากแล้วจุน”

“งั้นก็เอาเลยละกัน”

              CUT

“ ง่า จุนฮเวพอได้แล้วนะ เหนื่อยแล้ว “  สองแขนบางยลกขึ้นพักอกแกร่งออกห่างจากตัว ด้วยแรงอันน้อยนิดที่มีอยู่ เพราะเค้าถูกสูบแรงไปหมดตั้งแต่ไอหื่นนี่เข้ามาในห้องเค้าแล้ว

“ไม่เอา ยังไม่พอใจเลย”  อีกคนพูดจบก็ยื่นหน้าเข้าไปไซร้คอบางเพื่อสูดดมกลิ่นหอมซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“งื้ออ จุนฮเวววว”

Rrrrr

  HanBin.

เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นเรียกความสนใจให้ร่างเล็กในทัน เมื่อได้ยินคนตัวเล็กเลยรีบลุกขึ้นไปรับโทรศัพท์นั่นเป็นสิ่งที่คนบนเตียงหงุดหงิดที่สุดตอนนี้ เลยทำได้แค่เพียงลุกขึ้นนำผ้าเช็ดตัวมาพันช่วงล่างไว้

“ ฮะ พีฮันบิน ครับๆ จะถึงแล้วหรออ เดี๋ยวน้องดงลงไปรับข้างล่างมั้ยฮะ อ่า หรอฮะ ครับๆเดี๋ยวน้องดงจะรอที่ห้องน้า”

ตู๊ดๆๆ

   เมื่อสิ้นสุดการโทร ดงฮยอกเดินมาที่เตียงจัดการดึงผ้าปูที่นอนที่ยับยู่ยี่ออกแล้วมันไปทิ้งเพราะถ้าพี่ฮันบินมาเห็นเค้าได้ตายแน่ๆ

“ ทำไมผัวมาแล้วหรอ “ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเสียงใคร

“ใช่พี่ฮันบินจะมาแล้ว นายรีบไปล้างตัวและไปได้แล้ว ถ้าพี่ฮันบินมา คนที่จะซวยคือฉันไม่ใช่นาย”

“เหอะพอผัวมาก็สลัดฉันทิ้งเลยนะ ทีเมื่อกี้ยังเรียกหาแต่ฉัน”

“  จุนฮเว”

“ เออๆ ก็ได้วะ แม่ง     . พูดจบร่างสูงก็เดินไปห้องน้ำด้วยท่าทางหงุดหงิด แต่ถึงยังไงเค้าก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้ว พอจัดการที่เตียงเสร็จเรียบร้อยเค้าก็เดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้า แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที น้ำเค้าไม่อาบหรอกพอพี่ฮันบินมาก็คงทำเหมือนที่จุนฮเวทำ       J

“เสร็จแล้วหรอ  เร็วดีจัง ไปได้แล้ว”

“อืม”  ดูก็รู้ว่าอีกคนงอนเค้าแค่ไหน เมื่อเห็นจุนฮเวกำลังจะบิดประตูเพื่ออกไปก็มีเสียงๆนึงขัดมาก่อน และตามด้วยแรงกระโดด นี่ถ้าเกิดจุนฮเวรับอุ้มไม่ทันนะได้ล้มกันไปทั้งสองแน่ ดงฮยอกนะ ดงฮยอกเล่นอะไรอยู่

“จุนฮเว!! ไม่ต้องงอนนะเดี๋ยวคราวหน้าฉันจะไปหานายที่ห้องเองJ” ดงฮยอกพูดพลางเกาะคอจุนฮเวแล้ว น้มหน้าลงไปจูบ ตอนนี้ทั้งสองคนอยู่ในท่าที่จุนฮเวอุ้มดงฮยอก ดงฮยอกเกี่ยวขารัดแน่นที่เอวของร่างสูงแล้วแขนบางเกาะคอไว้แน่น แล้วจูบกัน

“โอเคเลย แล้วจะรอนะ”

กริ๊งงง

“พี่ฮันบินนนน”

ปึก!

  เสียงกระทบอกอย่างดังเมื่อนักธุรกิจหนุ่มเดินเข้ามาในห้องก็มีคนเล็กเล็กๆวิ่งดุกดิกเข้ามากอดเค้าอย่างจัง

“ฮื่ออออ น้องดงคิดถึงพี่ฮันบิน”  กอดเอวหนาแน่พร้อมนำหน้าแนบหน้าอกของร่างสูงเงยหน้ามองพร้อมส่งสายตาออดอ้อนเต็มที่

“อ่า พี่ก็คิดถึงเราครับ ไหน หืม พี่ไม่มาหาสองวันอุส่าต์รีบเคลียงานมาหาเรา ไม่เห็นมีอะไรให้พี่เลย” ร่างสูงผลักคนตัวเล็กออกเบาๆเป็นการน้อยใจก่อนจะถอดรองเท้าเดินเข้าในครัวเพื่อจัดจานอารหารที่เค้าซื้อมาทานกับคนที่กำลังทำหน้าจะร้องไห้อยู่รอมร่อ

“ง่า พี่ฮันบินน้องดงคิดถึงพี่ฮันบินจริงๆนะ” ว่าพรางเดินเข้ามาในครัวตามแฟนหนุ่ม แล้วลากเก้าอี้ออกจากตัวโต๊ะ นั่งเท้าคางมองร่างสูงที่กำลังนำอาหารเทใส่จาน อ่า พี่ฮันบินมุมนี้เท่จังง

“คิดถึงพี่จริงเราไม่เห็นทำอะไรเลยนะน้องดง”

“อ๋อ อย่าบอกนะว่าสองวันที่ไปทำงานคิดถึงเรื่องนั้นอยู่ คิคิ”

“นี่! ขำอะไรฮะ ระ ”  ยังไม่ทันที่จะพูดจบคนตัวเล็กก็โดดขึ้นโต๊ะอาหารน้อมคอคนเป็นมาจูบอย่างหวนหาอย่างคิดถึง

“’ง่า ผลักน้องดงทำไม น้องดงอยากกินปากพี่ฮันบินไม่อิ่มเลย ไม่คิดถึงน้อดงแล้วหรอ ฮื่อออ”

“เปล่าครับ พี่จะเก็บอาหารเข้าแล้ว”

“อ่าว ทำไมละฮะ”

“พี่จะกินเราแทนไงJ”

End

จบไปแล้วนะคะกับฟิตแก้บนของเราตั้งแต่คอนแล้วค่า เพิ่งมีเวลาจริงๆ ชอบไม่ชอบยังไงก็เม้นนะคะ เพราะตันจริงๆไม่รู้จะแต่งยังไงเลย ฮ่าๆ .หัวเราะแห้งๆปาดเหงื่อ. ขอบคุณที่ตามอ่านค่า