เรื่องสั้นแนววิทยาศาสตร์

เนื้อเรื่อง

เรื่องสั้นแนววิทยาศาสตร์ (ฟิสิกส์-เคมี-ชีวะ)

เด็กหนุ่มวัยเจริญพันธุ์คนหนึ่งวิ่งหน้าตั้งด้วยความเร็ว 3m/s ในขณะที่หัวใจของเขาบีบตัว 113 ครั้งต่อนาที ต่อมา 32 วินาที เขาวิ่งเข้าซอกตึก แต่เขาพลาด ลื้นลงแอ่งH2Oที่มีค่าPHมากว่า7เล็กน้อย แต่เด็กหนุ่มยังไม่หยุดแค่นั้น เขายังวิ่งต่อไป แม้จะเริ่มมีความหน่วงแล้วก็ตาม

เขากำลังหนีผู้ล่า(Predator)ชนิดหนึ่ง ซึ่งอาจจะอยู่บนสุดของห่วงโซ่อาหาร!!

สัตว์สังคม (Social Animal) ที่เขาวิ่งสวนไปทีหน้างงๆ ก่อนจะรู้ตัว ก็ตกเป็นเหยื่อ (Prey) ของผู้ล่าซะแล้ว

อ๊ากกก!!

เสียงร้องดัง 98 เดซิเบลของสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมดังขึ้น ก่อน DNA และโครมาติน จะโดนสูบออกจากร่าง!?! หนังกำพร้าและหนังแท้ที่ถูกลอกออกเผยให้เห็นการกิน… โดยการดูดโครโมโซม!!

แฮ่ก.. แฮ่ก..

ความเร็วในการเคลื่อนที่ของเด็กหนุ่มลงลดเหลือ 1.2m/s เหลือระยะทาง 36 m ที่เขาอยู๋ห่างจากผู้ล่า เพียง 2.7 s ต่อมา ผู้ล่ากลับอยู่หน้าของเด็กหนุ่มโดยอยู่ห่างแค่  20 cm!!

“แก… แกเป็นตัวอะไรกันแน่!?!” เด็กหนุ่มพูดพร้อมปล่อยแก๊ส CO2 ออกมา คุณภาพเสียง 36 เดซิเบลวิ่งด้วยความเร็วค่าหนึ่ง ก่อนที่พูดล่าจะได้ยิน และตอบด้วยเสียงดัง 52 เดซิเบล

“ข้าคืออเล็กซ์ เมอร์เชอร์” อเล็กซืยิ้มแสยะเผยให้เห็นเหงือกสุขภาพดีและเอนไซม์บางส่วน “ข้าเป็นมนุษย์ดัดแปลงพันธุกรรม…” อเล็กซ์พยายามใช้ประจุไฟฟ้าลบไปดึงความจำจากสมองส่วนกลางมา แต่ปรากฏว่าไม่ได้ผล..

ตอนนี้แหละ สมองส่วนท้ายของเด็กหนุ่มสั่งให้เขาวิ่งหนี เด็กหนุ่มเคลื่อนที่ไปยังทิศตรงข้าม ด้วยความเร็วต้น 0 m/s  โดยใช้ความเร่งในช่วงแรก 1 mete per sec square

“จะไปไหนกัน!?!” อเล็กซ์ใช้มือข้างขวาขว้าเด็กหนุ่มเอาไว้ แต่พลาด เขาทำท่าจะโดนตะคลุบเหยื่อ แต่ห่างออกไป 30 m มีทหารคนหนึ่งกำลังจะยิงลูกกระสุน 5.56 mm ใส่อเล็กซ์

ปัง! ปัง! ปัง!

อเล็กซ์เปลี่ยนโครโมโซมคู่หนึ่งให้แขนซ้ายเขามีความแข็งแรงเปรียบกับ Al(3+) ก่อนจะกระโดด ด้วยความเร่ง 10 m/s และใช้แขนขวาที่มีโมเลกุลพอๆกับ Ag (2+) แทงทะลุหนัง กล้ามเนื้อ กระดูก ของหทารคนนั้น

อัคค!!

อเล็กซ์ดูดโครโมโซมทั้ง 23 คู่ของทหารคนนั้น ก่อนจะหันหน้าหาเด็กหนุ่มคนนั้น แต่เด็กหนุ่มคนนั้นลับสายตาของนักล่าไปเรียบร้อยแล้ว

อเล็กซ์พยายามสั่งอิเล็กตรอนไปค้นหาความจำที่หายไปอีกที แต่ผลที่ได้เหมือนเดิม เขารู้เพียงชื่อจริงของตัวเอง และการทดลอง GMOs ของรัฐบาลเท่านั้น

เวลาไล่เลี่ยงกัน ณ ห้องทดลองลับของรัฐบาล

เกิดความวุ่นวายไปทั่ว เนื่องจาก 13,458 วินาทีที่แล้ว Genetic Modified Object หายตัวไป หลังจากการทดลองครั้งที่ 23 ดอกเตอร์ วิลลเลียม เบอร์กินส์ เดินไปเดินมาอย่างกระวนกระวาย ภายใต้ความชื้นสัมพันธ์ในอากาศ 27%

“นี้ก็ 13,502 วินาทีแล้วนะ…” เจมส์ที่เป็นผู้ช่วยวิลเลียมพูด “คุณน่าจะโดนไล่ออกไปเมื่อ 1094 วินทีที่แล้วนะ”

“ใครว่าหละ” วิลเลียมตอบด้วยคุณภาพเสียง 64 เดซิเบล “ทางรัฐบาลให้งบเพิ่มมา เพื่อระงับไวรัสนั้น”

“อย่างนั้นสิ่งที่คุณจะทำ ..คือยาแก้ไวรัส”

“ใครว่าหละ…” วิลเลียมเบาเสียงลง 64 เดซิเบล “ผลจะทำไวรัสต้นแบบอีกหนึ่งชิ้น..”

“คุณมันบ้า!” แก๊ส O2 ที่เจมส์หายใจเข้าเริ่มกระอึกกระอัก เขาวางหลอดสาระประกอบทรานซิชั่นลง “คุณจะทำไปเพื่ออะไร?”

“เพื่อ…” วิลเลียมเว้นระยะห่างเสียง 3.25 วินาที “กระตุ้นเซลล์ของผม”

“หมายความว่า…” สมองของเจมส์เริ่มประมวลผล อีก 349.2 มิลลิวินาทีต่อมา เขาก็ได้ตอบ

“ผมจะใช้ไวรัสกับตัวเอง” คุณภาพเสียงของวิลเลียมดัง 79 เดซิเบล ก่อนที่เริ่มโน้มถ่วงจะเพิ่มขึ้น  0.02 mete per second square

เจมส์ผละออกจากวิลเลียม ไปยังโทรศัพท์ที่อยู่ห่างออกไป 2.5 m “ผมจะโทรแจ้งกระทรวง” ชายคนนั้นยื้นมือจะไปหยิบโทรศัพท์ อีก 12 cm จะถึง Target แต่…

ฉึก!!

แรงโมเมนตรัมจาก Ag(2+) แทงทะลุกล้ามลาย กล้ามเนื้อเรียบ กล้ามเนื้อหัวใจ ก่อนที่ Fe(2+) และฮีโมโกบินจะตกลงด้วยกฎของนิวตัน

“วิลเลียม… แก…” กล่องเสียงทำงานเป็นครั้งสุดท้าย เจมส์กลายเป็นเหยื่อของนักล่า! วิลเลียม!!

วิลเลียมเปลี่ยนโครโมโซมทำให้ขาของเขามีพลังในการกระโดด ก่อนจะกระโดดด้วยความเร็วต้น 20 m/s ต้านค่า g ได้ระยะทาง 202 m (ค่า g ในขณะนั้นเท่ากับ 9.78 เมตรต่อวืนาทียกกำลังสอง)

(จบไปสองส่วนเดี๋ยวมาพิมพ์ต่อ)