[[[ทำได้เพียงรอ]]]

เนื้อเรื่อง

การต้องรักใครฝ่ายเดียว คุณคิดว่ามันเหนื่อยไหม.....

ฉันเหนื่อย เหนื่อยมามากพอที่จะต้องรอเขา

รอคนที่เขาไม่เคยแม้แต่จะหันมามองเราด้วยซ้ำ

จะว่าไปฉันก็ไม่ต่างจากนักวิ่งที่กำลังลงแข่งขัน

คนที่วิ่งแซงนำหน้าไปก็มุ่งแต่จะวิ่ง

ไม่มีซักครั้งที่เขาจะหันกลับมามองคู่แข่งที่อยู่ข้างหลัง

เหมือนกับเขา...คนที่ฉันรออยู่เสมอ

ฉันเคยมีความรู้สึกที่แอบปลื้มในตัวของเขา

ประมาณสามปีที่ฉันไม่เคยเปลี่ยนแปลงความรู้สึกนั้นเลย

จู่ ๆ ชีวิตก็เหมือนการสอบเอนทรานซ์

เหมือนถูกประกาศผลว่า...ฉันเอนท์ไม่ติด

เขาคนนั้น...เปิดตัวเป็นแฟนกับเพื่อนของฉัน

ฉันไม่รู้สึกเสียใจ น้อยใจ หรือความรู้สึกใด ๆ ก็ตามไม่มีในตัวฉันซักนิด

มีแต่ความมึนงง ความสงสัย แฝงอยู่ในใบหน้าที่เรียบเฉยของฉัน

เพื่อนของฉันก็รู้ว่าฉันชอบเขา

เขาก็รู้ว่าฉันชอบเขา และรู้มาตั้งแต่แรก.....

แต่เพราะความรักเพื่อนมาก

ฉันตัดสินใจเลิกยุ่งกับเขาโดยเด็ดขาด

จนกระทั่งตอนนี้ เกือบปีแล้วที่เราเริ่มกลับมาพูดคุยกันอีก

เพราะตั้งแต่เขารู้ว่าฉันชอบเขา เราไม่มองหน้ากันเลยซักครั้ง

พูดได้เลยว่า ...ฉันอยู่ไหน ที่นั่นต้องไม่มีเขา...

...และเขาอยู่ไหน ที่นั่นต้องไม่มีฉันเช่นกัน...

ตอนนี้เราเริ่มกลับมาคุยกัน

จากความคิดที่ว่าฉันเลิกจากเขาโดยเด็ดขาดแล้ว มันกลับพลิกผัน

ยิ่งใกล้กัน ยิ่งคุยกัน ฉันยิ่งแน่ใจว่าฉันยิ่งชอบเขามากขึ้น

ฉันตัดสินใจที่จะยังชอบเขาต่อไป โดยที่ไม่ให้เขารู้

แต่อีกใจก็กลัวจะมีปัญหากับเพื่อน

การตัดสินใจที่จะยังชอบเขาอยู่จึงไม่เป็นผล

แต่ถ้าถามใจตัวเอง คำตอบของมันคือ...

ฉันไม่เคยเลิกชอบเขาเลย

จนกระทั่งวันนี้ วันที่เขาเข้าใจว่าฉัน...ไม่ได้รักเขาแล้ว

ถ้าคุณเป็นฉัน...คุณจะตัดสินใจอย่างไร

ยังรอเขาอยู่ หรือ เลิกหวัง