ยูริ

เนื้อเรื่อง

                                         โครม     ผมล้มอย่างไม่เป็นท่า แต่ไม่รู้ทําไมมันไม่รู้สึกเจ็บอีกแล้ว ความรู้สึกโกรธ กลัว เศร้า และดีใจทุกอย่างผสมปนเปกันจนเป็นความรุ้สึกในปัจจุบัน  ผมมองไปข้างหน้า มันจะจบแล้วซินะ ใช้มันจะจบแล้ว มือผมเย็นเยียบ ปากและหน้าชา  ผมกําลังจะตาย  ใช้นั้นคือความจริง ผมเลือกทางสายนั้นเอง

                         ความรู้สึกนี้ หากใครเข้าใจก็จะเข้าใจ หากใครไม่เข้าใจก็จะไม่มีวันเข้าใจไปตลอดกาล  บางคนบอกว่าสิ่งที่ผมกําลังจะทํานั้นเป็นความคิดที่โง่เง่า แต่ก็นั่นแหละใครจะรู้หระ  เป็นการกระทําที่ไม่อาจฝืน การดิ้นรนนั้นเป็นการกระทําที่โง่เง่าสิ้นดี เพียงแค่ปล่อยให้เป็นไปในทางที่มันควรจะเป็นปล่อยไปตามกระแส  กลับไปสู่จุดที่มันควรจะเป็น 

                                        หิมะ ล่วงหล่น   ล้อยเป็นด้ายโปรงใส

                                           แสง สว่างริบหรี่พยายามปรากฏ 

                  แม้เพียงเล็กน้อย แต่ก็พยายามทําบางสิ่ง  ทําเพื่อบางอย่าง สิ่งที่ทําไปนั้นได้อะไรนมา

                         ผมมองด้านล้าง  เหล่ารถราที่มองเห็นเป็นดังมดปลวก บัดนี้ผมอยู่สูงกว่าพวกเค้าและจะเป็นเช่นนั้นไปจนวันตาย ผมก้าวขาออกไปพลางจินตนาการถึงวินาทีที่ล่วงหล่น  

      "แล้วเธอไม่คิดที่จะขึ้นไปในที่ๆสูงกว่านี้บ้างหรอ"ผมล้มโครมอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นหันไปมองต้นเสียง ภาพที่ปรากฏคือเด็กผู้หญิงคนหนึ่งอายุคงพอๆกับผม ดวงตาสีฟ้าใสจ้องมองผมแวมหนึ่ง ก่อนจะเบนไปหาหิมะที่ยังคงตกอย่างไม่หยุดหย่อน
      "ทะ เธอเป็นใครนะ"
      "คิกคิก  ฮ้าฮ้าฮ่า นายนี้ตลกจริง"  
      "อะ อะไรกัน อยู่ดีๆก็โผล่มาแล้วก็หัวเราะกันแบบนี้ สนุกมากรึไง"
      "เธอสนใจด้วยหรอ"
      "ว่าไงนะ"
      "ก็ กําลังจะตายแล้วนี้"ดวงตาที่จ่องมานั้นทําให้ผมหวั่นไหว
      "ว่าไงนะ อย่างน้อยถ้าจะตายก็ขอ ให้ไปอย่างสบายใจหน่อยซี่"
      "หมายความว่าฉันโผล่มาทําใหเธอหงุดหงิดไม่สบายใจซินะ"
      "ก็ใช้นะเซ่"ผมกระทืบเท้าด้วยความโมโห
      "ทําไมถึงคิดจะโดดตึกหระ"คราวนี้ผมเลยตะโกนใส่เธอ
      "เธอหนะไม่มีวันเข้าใจหรอก"
      "หรอ แต่ฉันคิดว่าฉันเข้าใจมากกว่าเธออีกนะ"เธอยิ้ม
      "พูดหยั่งกับว่า เธอเคยตายมาแล้วงั้นหรอ"
      "ก็คงยั่งงั้นแหละ"ผมนิ่งเงียบ ประมาณว่างงในคําตอบงั้นแหละ
      "คงกําลังหาตัวกันวุ่นแล้วมั้งที่บ้านเธอนะ"
      "เฮาะ ที่บ้านฉันนะไม่มีใครเค้ามีเวลามาสนใจคนอื่นกันหรอก"ผมพยายามทําเสียงกวนประสาทสุดๆ  ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปในทางที่เคยผ่านมา

      "นี่ค้นพบคําตอบแล้วอย่าลืมมาเยี่ยมกันบ้างนะ"เธอตะโกนไล่หลังมา"ฉันชื่อยูริ นัตสึ ยูริ อาศัยอยู่ที่หุบเขายูกุชิระ ยูชิกุระ"คําพูดสุดท้ายนั้นช่างแผ่วเบาก่อนจะเงียบหายไป

             ยูชิกุระเราะนั้นมันที่ฝังศพไม่ใช่รึไง ยัยบ้าเอ๊ย ผมคิดพลางส่ายหน้า

                       ความรู้สึกเหมือนลมพัดวูบ ในที่สุดแสงสว่างก็ไม่อาจต้านทาน แสงริบหรี่ค่อยๆดับลง ก่อนจะหายไป
                       
                                           ลาก่อน ยูริ ดวงใจของฉัน

คุวาบาระ ซาโตชิ

โฮย-_-'''จบแล๊วววว  เอริส ฟิล