8th floor ชั้น 8 สยอง

เสียงนั่น..!!....มันเริ่มต้นที่ชั้น 7..

.....เริ่มต้น เมื่อต้นเดือนสิงหาคม ปี 2547 ผมขนข้าวของย้ายเข้ามาอยู่ ณ อพาทเมนท์หลังนี้
ทั้งที่ภายนอกตึกมันทำให้ดูไม่น่าเข้ามาเช่าอยู่อย่างยิ่งเลย มันดูเก่า..โทรม..และอยู่ในซอยลึก...
แต่เอาเถอะ...ตอนนั้นผมต้องการหาห้องส่วนตัวที่ไหนสักแห่งที่มันเงียบพอที่จะนั่งแต่งเพลงได้..  
     ห้อง 704..  มันเหลือห้องสุดท้ายแล้วไม่งั้นคงต้องรอ ห้อง 801 ย้ายออกตอนสิ้นเดือนอีกที
เอาน่า..วันนั้นผมจ่ายเงินค่ามัดจำคุณลุงเจ้าของอพาทเมนท์ หน้าตาแกใจดี คนหนึ่งแก่บอกว่า
ตึกของแกมี 8 ชั้น เหลือชั้น 7 ห้องนึง แต่ชั้นแปดไม่ได้เปิดให้เช้า..เอาไว้ให้ลูกชายอยู่ ตอนนี้ไปเรียน
อยู่เมืองนอก ..
      เวลาตอนนั้นเริ่มค่ำแล้วล่ะ.. เสียงนกพิราบ ครู๊ก..ครู่..! ตรงซอกของตึกสักทีง ฟังแล้วชวนขนลุกจัง...
ลุงแกให้ป้าแม่บ้านคนหนึ่งพาผมขึ้นลิฟท์ไป ชั้น 7   ...ภายในอพาทเมนท์กลับดูสะอาดสะอ้าน
ผิดกับภาพข้างนอกมากที่เก่าคร่ำครึ.. ทางเดินภายนอกเป็นทางยาว ..สองข้างมีประตูห้องสีฟ้าหม่น
ตัดกับผนังสีขาวซีด.ห่างกันเป็นระยะๆ   มีประตูลิฟท์สีเขียวแก่อยู่ตรงกลาง.อยู่ค่อนไปทางซ้ายของตึก
แม่บ้าน มอบกุญแจห้องให้ผม..แล้วเธอก็รีบเดินหายไป...โดยไม่พูดจากับผมสักคำ...
    ห้อง 704     ภายในห้อง...ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ค่อนข้างดี อยู่ทางฝั่งซ้ายมือของห้องจนเต็มผนัง...
มีเตียงนอนขนาด 2 คน ห้องน้ำภายในสะอาดสะอ้านเหมือนไม่ค่อยมีคนใช้สักเท่าไหร่..ผมรีบเปิดแอร์
ปรับอากาศก่อนสิ่งใด..หลังจากที่วางกระเป๋าลง..จากนั้นผมจัดแจงเก็บเสื้อผ้าออกจากกระเป๋าแล้ว
พยามยัดๆมันเข้าไปในตู้เลื้อผ้า.......... กึก ๆ !!    กึก ๆ !!   
        เสียงเคาะจากผนังตู้เสื้อผ้าข้างในมัน...!!! มีคนเคาะ ..!! ผมไม่ได้หูเฝื่อน! มันเคาะมาจากตู้เสื้อผ้าผ๊ม.!
"มีใครอยู่หลังตู้วะ" !ผมอุทานในใจ..เหงื่อชักแตกซิก.......ไม่นะ..! ข้างหลังเป็นกำแพง  มันไม่น่าจะมีเสียง
เคาะไม้ดังอย่างนี้   ผมไม่แน่ใจจนกระทั้งมีเสียงผู้หญิง... อือ....อือ.... ! ......เนี่ย!   ข้างๆ หูผมเลย!
ว๊ะ! เป็นไงเป็นกัน  ผีไม่กลัว...กลัวไม่ผี!! .........  "เฮ้ย!  ใครอยู่หลังตู้ฟร๊ะ!? " ผมตะโกนเข้าไปในตู้เสื้อผ้า
ทำท่าทางพร้อมรบเต็มที่....ในมือข้างหนึ่งกำไม้แขวนเสื้อแน่น ..(เสื้อได้ลอยเคว้งไปข้างหลัง ขณะที่กำลัง
เงื้อมือขึ้น...)  ส่วนมืออีกข้างนึงผมชี้ตรงไปยังตู้เสื้อผ้าอย่างขึงขัง...หน้าตาตื่นตระหนกเต็มที่...   
..........................กึก.กัก!.................อือ...อือ...!! 
"เฮ๊ย! ใครอยู่หลังตู้ว๊ะ?"...........ผมรวบรวมความกล้า!..  ----  --
- - "..."กูเอง...! ..SADDD....คนกะลัง......!!..กัน..เงียบๆหน่อยได้มั๊ยว๊ะ!!"..... 
เสียงผู้ชายตอบกลับมา  ทำเอาไม้แขวนเสื้อของผมหล่นจากมือไปตอนไหนไม่ทราบ.. แต่ที่แน่ๆ ตอนนั้น
ผม Get! เลยว่าไอ้ชุดเฟอร์นิเจอร์ตู้ไม้ทั้งแผงฝั่งนี้มัน..ได้ถูกทำเป็นผนังรวมกับอีกห้องนี่หว่า...!  ...
     ..."เอ่อ!   ขอโทษครับพี่...ผมเพิ่งย้ายมาน่ะครับ..."    คืนนั้นผมครุ่นคิด ...นอนไม่หลับทั้งคืน..
.....แล้วอย่างนี้เวลาผมจะแต่งเพลง จะเล่นกีตาร์มันไม่เสียงเสียงดังจนข้างห้องรำคาญแย่เลยหรือ?
.........................ตีสามกว่าแล้ว....ผมยังนอนไม่หลับ.......เสียง..อือ..อือ....ยังคงแว่วมา....อยู่ไม่ไกล..
       อิ๊กคิว....