my lovely pupy เสือดำกร้าวใจ - นิยาย my lovely pupy เสือดำกร้าวใจ : Dek-D.com - Writer
×

    my lovely pupy เสือดำกร้าวใจ

    เพราะการกลั่นแกล้งจากพี่ชายและพี่สาว ทำให้ฉันไปได้สัตว์เลี้ยงน่ารักกลับมาเลี้ยง แต่แล้วไอ้เจ้าตัวน่ารักกลับสร้างเรื่องให้ฉันซะแล้ว

    ผู้เข้าชมรวม

    237

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    7

    ผู้เข้าชมรวม


    237

    ความคิดเห็น


    0

    คนติดตาม


    0
    จำนวนตอน :  0 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  24 พ.ย. 66 / 13:12 น.
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

    เพราะการลำเอียงของพ่อแม่ ทำให้ฉันได้รับการดูแลที่ต่างออกไปเล็กน้อย ฉันแทบไม่เป็นที่รู้จักในฐานะลูกสาวของบ้านนี้ด้วยซ้ำ เพราะแม่ฉันดันท้องฉันตอนที่พ่อไปทำหมันมาแล้วน่ะสิ ฉันมีกินมีใช้ปกติดีทุกอย่าง แต่ไม่มีสิทธิบอกใครว่าฉันเป็นลูกสาวคนเล็กของบ้านหลังนี้ 

    วันนี้คืออีกวันที่เงียบสงบของฉันเพราะวันนี้เรามาพักที่บ้านพักตากอากาศบนเขา ทุกคนปฏิบัติกับฉันดีกว่าปกติเพราะไม่ต้องหลบสายตาคนอื่น

    ก๊อก! ก๊อก!

    “ค่ะ เดี๋ยวไปเปิดค่ะ” ฉันรีบวิ่งมาเปิดประตูห้องตัวเองแล้วพบกับพี่ชายพี่สาวที่ใส่ชุดสวยงามสง่าพร้อมจะไปออกงาน

    “ริสา พี่มีเรื่องจะขอร้อง…ริสาช่วยพี่ได้มั้ย”

    “พี่รินมีเรื่องอะไรคะ?”

    “จำสร้อยที่คุณพ่อซื้อให้ตอนวันเกิดพี่ได้มั้ย พอดีพี่ทำสร้อยหล่นลงพื้นแล้วมีสุนัขจรจัดมาคาบแล้ววิ่งเข้าไปในภูเขาด้านหลัง ถ้าคุณพ่อรู้ว่าพี่ทำหายคุณพ่อต้องโกรธแล้วตบตีพี่แบบที่ทำกับริสาแน่ๆ ริสาช่วยออกไปหาสร้อยเส้นนั้นให้พี่ได้มั้ย พี่ออกไปเองเดี๋ยวคุณพ่อสงสัย”

    “ฉันไม่ได้ทำหายนี่คะ พี่รินหาทางไปเอาเองละกัน”

    “ริสา… พี่ขอเถอะนะ ถ้าริสาหาสร้อยพี่เจอพี่จะพาริสาเปิดตัวในงานเลี้ยงบริษัทในฐานะน้องสาวพี่ เราจะได้ไม่ต้องหลบๆซ่อนๆแบบนี้ไง”

    “พี่สัญญาสิคะ ถ้าฉันเอาสร้อยพี่กลับมาได้ พี่จะทำให้ฉันเลิกโดนคุณพ่อคุณแม่เกลียดได้”

    “พี่สัญญานะ”

    “ได้ค่ะ เขาหลังบ้านนี่ใช่มั้ยคะ เดี๋ยวฉันไปหาเอง พี่กลับไปหาคุณพ่อกับคุณแม่เถอะ”

    เพราะแบบนี้คนถึงได้พูดว่าอย่าไว้ใจใครง่ายๆ ฉันที่โง่แต่งตัวสบายๆกับเสื้อแขนยาวหนึ่งตัวพร้อมพกมาแค่โทรศัพท์และไฟฉาย เดินตรงเข้าไปในภูเขาที่ไม่เคยเข้าด้วยตัวคนเดียว 

    ฉ่า… ฝนกระหน่ำลงมาอย่างแรง ฉันถึงเริ่มได้สติว่าตนเองหลงทางเข้าแล้ว สร้อยบ้านั่นฉันไม่เอาแล้ว ฉันต้องกลับบ้าน 

    พรึ่บ! แกร็บ…แกร็บ เสียงเหยียบใบไม้เศษไม้แห้งดังเข้าใกล้พร้อมกับเสียงฝนที่กำลังกลบเสียงอื่นๆ ฉันหันหลังแล้วเดินกลับไปทางเดิม (รึเปล่า) เมื่อฟ้าแลบฉันก็เหลือบไปเห็นแสงสว่างที่ขาวที่ส่องเข้าตา นั่นคือสร้อยเพชรที่ฉันกำลังตามหา ฉันรีบเดินตรงไปหาสร้อยนั่นและคว้าเอาไว้ โดยที่ไม่ได้ตระหนักเลยว่าที่พื้นนั้นไม่มีแผ่นดินให้ฉันเหยียบอีกแล้ว

    กรี๊ดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ตุบ!

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น