my lovely pupy เสือดำกร้าวใจ

เพราะการลำเอียงของพ่อแม่ ทำให้ฉันได้รับการดูแลที่ต่างออกไปเล็กน้อย ฉันแทบไม่เป็นที่รู้จักในฐานะลูกสาวของบ้านนี้ด้วยซ้ำ เพราะแม่ฉันดันท้องฉันตอนที่พ่อไปทำหมันมาแล้วน่ะสิ ฉันมีกินมีใช้ปกติดีทุกอย่าง แต่ไม่มีสิทธิบอกใครว่าฉันเป็นลูกสาวคนเล็กของบ้านหลังนี้ 

วันนี้คืออีกวันที่เงียบสงบของฉันเพราะวันนี้เรามาพักที่บ้านพักตากอากาศบนเขา ทุกคนปฏิบัติกับฉันดีกว่าปกติเพราะไม่ต้องหลบสายตาคนอื่น

ก๊อก! ก๊อก!

“ค่ะ เดี๋ยวไปเปิดค่ะ” ฉันรีบวิ่งมาเปิดประตูห้องตัวเองแล้วพบกับพี่ชายพี่สาวที่ใส่ชุดสวยงามสง่าพร้อมจะไปออกงาน

“ริสา พี่มีเรื่องจะขอร้อง…ริสาช่วยพี่ได้มั้ย”

“พี่รินมีเรื่องอะไรคะ?”

“จำสร้อยที่คุณพ่อซื้อให้ตอนวันเกิดพี่ได้มั้ย พอดีพี่ทำสร้อยหล่นลงพื้นแล้วมีสุนัขจรจัดมาคาบแล้ววิ่งเข้าไปในภูเขาด้านหลัง ถ้าคุณพ่อรู้ว่าพี่ทำหายคุณพ่อต้องโกรธแล้วตบตีพี่แบบที่ทำกับริสาแน่ๆ ริสาช่วยออกไปหาสร้อยเส้นนั้นให้พี่ได้มั้ย พี่ออกไปเองเดี๋ยวคุณพ่อสงสัย”

“ฉันไม่ได้ทำหายนี่คะ พี่รินหาทางไปเอาเองละกัน”

“ริสา… พี่ขอเถอะนะ ถ้าริสาหาสร้อยพี่เจอพี่จะพาริสาเปิดตัวในงานเลี้ยงบริษัทในฐานะน้องสาวพี่ เราจะได้ไม่ต้องหลบๆซ่อนๆแบบนี้ไง”

“พี่สัญญาสิคะ ถ้าฉันเอาสร้อยพี่กลับมาได้ พี่จะทำให้ฉันเลิกโดนคุณพ่อคุณแม่เกลียดได้”

“พี่สัญญานะ”

“ได้ค่ะ เขาหลังบ้านนี่ใช่มั้ยคะ เดี๋ยวฉันไปหาเอง พี่กลับไปหาคุณพ่อกับคุณแม่เถอะ”

…

เพราะแบบนี้คนถึงได้พูดว่าอย่าไว้ใจใครง่ายๆ ฉันที่โง่แต่งตัวสบายๆกับเสื้อแขนยาวหนึ่งตัวพร้อมพกมาแค่โทรศัพท์และไฟฉาย เดินตรงเข้าไปในภูเขาที่ไม่เคยเข้าด้วยตัวคนเดียว 

ฉ่า… ฝนกระหน่ำลงมาอย่างแรง ฉันถึงเริ่มได้สติว่าตนเองหลงทางเข้าแล้ว สร้อยบ้านั่นฉันไม่เอาแล้ว ฉันต้องกลับบ้าน 

พรึ่บ! แกร็บ…แกร็บ เสียงเหยียบใบไม้เศษไม้แห้งดังเข้าใกล้พร้อมกับเสียงฝนที่กำลังกลบเสียงอื่นๆ ฉันหันหลังแล้วเดินกลับไปทางเดิม (รึเปล่า) เมื่อฟ้าแลบฉันก็เหลือบไปเห็นแสงสว่างที่ขาวที่ส่องเข้าตา นั่นคือสร้อยเพชรที่ฉันกำลังตามหา ฉันรีบเดินตรงไปหาสร้อยนั่นและคว้าเอาไว้ โดยที่ไม่ได้ตระหนักเลยว่าที่พื้นนั้นไม่มีแผ่นดินให้ฉันเหยียบอีกแล้ว

กรี๊ดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ตุบ!