ฮูหยินใบ้

ลำดับตอนที่ #7 : 7. ความเสียใจนี้ถงเอ๋อร์ยินดีจะยอมรับไว้เอง

"ถงเอ๋อร์ก็อย่าได้กังวลไปเลย... พี่ชายจะไม่ยินยอมยกเลิกสัญญานี้อย่างเด็ดขาด อย่างไรเสีย..พี่ชายก็จะต้องแต่งงานกับเจ้าแน่ๆ" วาจาแสนจะอ่อนหวานนุ่มนวลถึงเพียงนั้น..แต่สายตาที่พุ่งตรงไปยังสาวน้อยตรงหน้ากลับเยียบเย็นและเจือด้วยแววดูแคลนอย่างชัดเจน หึ! หลอกให้ท่านแม่โกรธจนตบหน้าเขาได้ถึงขนาดนี้ก็จงเตรียมรับผลที่ตามมาให้ดีก็แล้วกัน!

อู๋หว่านถงหรือในชาตินี้คือเจิ้งหว่านถงได้ยินประโยคมดเท็จดังกล่าวและรวมถึงได้เห็นสายตาดูหมิ่นเจือด้วยความท้าทายเช่นนั้นแล้วก็แทบอยากจะเข้าไปข่วนหน้าบุรุษบางคนที่บังอาจเอาถ้อยคำของนางมากล่าวย้อนนัก! แต่กับคนหน้าซื่ิอใจคดเยี่ยงนี้..และด้วยกำลังของนางในยามนี้..สิ่งที่ทำได้ก็มีแต่ต้องใช้ความเอ็นดูจากท่านแม่ของทั้งสองเท่านั้น!

ดังนั้นเอง..ที่ทุกคนในห้องรับรองได้เห็นในเวลาต่อมาก็คือ..อาการส่ายหน้าอย่างรุนแรงและเสียงอื้ออ้าปฏิเสธตามด้วยท่าทางโบกไม้โบกมือไปมาอย่างเสียอกเสียใจอย่างที่สุดของแม่นางน้อยตรงหน้า!

"อื้อ! อื้อ!"

"ถงเอ๋อร์..เป็นอะไรไปหรือลูก...?" เจิ้งฮูหยินดูจะตระหนกยิ่งกว่าใครเมื่อได้เห็นกิริยาร้อนรนและดวงตาแดงก่ำที่มิเคยพบพานมาก่อนจากบุตรสาวดังที่เป็นอยู่ "รีบบอกแม่เร็วเข้า! อย่าได้ทำให้แม่ตกใจเยี่ยงนี้เลย..เจ้าต้องการอะไรก็บอกแม่มา...แม่จะยอมทุกอย่าง"

ใช่แล้ว! ที่เจิ้งหว่านถงต้องการและรอคอยอยู่ก็คือประโยคนี้นี่เอง... ในเมื่อบุรุษตรงหน้ากล้าย้อนคำของนางและไม่ยอมยุติสัญญาหมั้นหมายแต่โดยดีจริงๆ..นางก็มีแต่ต้องใช้วิธีนี้แล้ว!

ดังนั้น..สาวน้อยที่มีสีหน้าหม่นหมองเจือด้วยความอัดอั้นตันใจอย่างบอกไม่ถูกจึงได้เร่งเขียนอักษรส่งให้ผู้เป็นมารดาที่พออ่านจบก็ยื่นต่อให้เกาฮูหยินในทันที... ขณะเดียวกัน..ใบหน้าเล็กที่งดงามของคุณหนูใหญ่จวนเสนาบดีก็เริ่มเซียวลงทุกขณะ... และไม่นานต่อมา..สองตาที่แดงก่ำอยู่ก่อนหน้าก็พราวไปด้วยหยาดน้ำใสๆที่ไหลรินลงมาอย่างไม่ขาดสายเสียแล้ว!

"ท่านแม่เจ้าขา..ท่านป้าเกาเจ้าขา..ไม่ว่าอย่างไรถงเอ๋อร์ก็ยอมไม่ได้จริงๆเจ้าค่ะ" กระดาษแผ่นแรกของนางก็คือข้อความเหล่านี้...

"ท่านแม่เคยสอนลูกอยู่เสมอว่าเรื่องของความรักและการเป็นสามีภรรยากันนั้นเป็นเรื่องของบุพเพแต่ชาติปางก่อน..."

"...เช่นนี้แล้วจะให้ลูกเห็นแก่ตัวจนถึงกับทำลายบุพเพของพี่ชายกับคนรักได้อย่างไรกันเล่าเจ้าคะ?"

"อย่าว่าแต่พี่ชายกับแม่นางผู้นั้นก็คงจะเหมาะสมกันดี... เมื่อครู่นี้..พี่ชายก็ยังบอกถงเอ๋อร์เลยว่าความรักนั้นมิได้บังเกิดขึ้นกันง่ายๆ...

...การได้รักใครสักคนและคนผู้นั้นก็รักตอบเป็นเรื่องของบุญวาสนาที่สองคนเคยร่วมสร้างกันมา..."

"ทั้งสองคนรักกันถึงเพียงนี้..เช่นนี้แล้วยังจะให้พี่ชายไปบอกเลิกคนรักของตนเพื่อถงเอ๋อร์ได้อย่างไรกันเล่าเจ้าคะ?

"ถงเอ๋อร์คิดดีแล้ว... ความเสียใจนี้ถงเอ๋อร์ยินดีจะยอมรับไว้เอง... ท่านแม่กับท่านป้าก็ได้โปรดช่วยส่งเสริมพี่ชายด้วยเถิดเจ้าค่ะ..."

ยื่นกระดาษแผ่นนี้เสร็จ... เจิ้งหว่านถงในวัย 14 ก็ทรุดตัวลงคุกเข่าคำนับมารดาและท่านป้าเกาด้วยท่าทางวิงวอน ขณะดวงตาที่แสนจะเศร้าสร้อยก็ยังเอ่อคลอไปด้วยน้ำใสๆมิได้ขาด...

"โธ่! ลูกแม่..." เจิ้งฮูหยินผู้รักบุตรสาวสุดหัวใจเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอันสั่นเครือ

"ถงเอ๋อร์..เจ้าช่างประเสริฐเหลือเกิน ป้าเสียใจนักที่เลือดในอกของป้ามันตาต่ำ..ถึงกับมองข้ามสาวน้อยที่ดีอย่างนี้ไปได้..." เกาฮูหยินเอ่ยพลางก็ยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นซับน้ำตาไปพลางอย่างนึกเวทนาสาวน้อยตรงหน้า

"ท่านแม่..นี่มันอะไรกันอีกเล่า? ลูกก็ยอมทำตามที่เคยตกลงไว้แล้วมิใช่หรือขอรับ!?" เกาเทียนฉียิ่งเห็นท่าทีของคู่หมายตัวน้อยและปฏิกิริยาที่ใครๆมีต่อนางก็ยิ่งเกิดโทสะมากขึ้นทุกที สตรีน้อยผู้นี้..เจ้าเล่ห์ถึงเพียงนี้แล้ว..ยังจะให้เขาชื่นชอบนางอีกได้อย่างไรกัน!?

"เทียนฉี..ท่านแม่ทัพ... ความหวังดีของท่านนั้น..ตระกูลเจิ้งเราขอรับไว้ด้วยใจก็แล้วกัน" เจิ้งฮูหยินเอ่ยกับบุรุษที่ตนเห็นมาตั้งแต่วัยเยาว์ด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก ก่อนที่วาจาเหินห่างจะถูกเปล่งออกมาอีกครา "สำหรับเรื่องของหมั้นหมายที่เคยให้ไว้..เราจะรีบจัดส่งคืนให้ในเร็ววันนี้อย่างแน่นอน"

"ท่านน้า..เหตุใดจึงต้องทำเช่นนี้..."

"หุบปาก! ไม่ทำเยี่ยงนี้แล้วจะต้องทำเช่นใดกันเจ้าถึงจะพอใจ!?" ฮูหยินเกาตวาดใส่แม่ทัพหนุ่มอีกครั้ง ต่อให้ข้างนอกเขาจะยิ่งใหญ่จนใครๆกลัวเกรงสักแค่ไหน..แต่ในเรือนก็ยังเป็นบุตรชายของนางอยู่ดี และบัดนี้นางก็รู้สึกแค้นใจตัวเองนัก! เหตุใดบุตรชายที่นางภาคภูมิใจเสมอมาจึงได้มีพฤติกรรมกลับกลอกเช่นนี้เสียได้! "เจ้าบอกแม่มา! คนรักของเจ้าที่เจ้าบอกกับน้องว่ารักตอบเจ้าและร่วมสร้างบุญวาสนากันมาผู้นั้นเป็นใครกันแน่!?"

"เรื่องนั้น..."

"ว่าอย่างไรเล่า!?" คราวนี้ฮูหยินของอดีตแม่ทัพใหญ่โกรธจัดแล้วจริงๆ ยิ่งเห็นน้ำตาที่คลออยู่บนหน้าสาวน้อยที่ตนหมายมั่นให้เป็นสะใภ้..ได้เห็นสีหน้ากล้ำกลืนฝืนทนของเจิ้งฮูหยินที่ยืนอยู่ข้างๆอย่างนั้นก็ยิ่งโมโหบุตรชายที่เอาแต่วางท่าเงียบเฉยมากขึ้นทุกที... และแล้ว..มือข้างหนึ่งก็ถูกยกขึ้นอีกครา...

"เพี้ยะ!"

"ถงเอ๋อร์!"

"ถงเอ๋อร์! เด็กคนนี้..ทำไมถึงต้องทำเช่นนี้ด้วยเล่า..?" เกาฮูหยินที่พลั้งมือตบลงบนใบหน้าเล็กของเจิ้งหว่านถงที่เข้ามาขวางไว้จนสุดแรงถึงกับน้ำตารินออกมาทันใด ขณะที่เจิ้งฮูหยินนั้นทรุดตัวลงกอดร่างเล็กของบุตรสาวด้วยน้ำตานองหน้าไปก่อนแล้ว

ส่วนแม่ทัพผู้ผ่านศึกน้อยใหญ่มาจนช่ำชองอย่างเกาเทียนฉีนั้นเล่า..ก็ได้แต่อึ้งตะลึงงันกับความทุ่มเทของสตรีน้อยบางคนจนพูดไม่ออกไปอีกครา... นี่นาง..ยอมทำทุกอย่างเพียงเพื่อเลี่ยงมิให้ตนต้องแต่งงานกับเขาจริงๆน่ะหรือ? เพราะเหตุใดกัน!?

"ยังไม่รีบมาพยุงท่านน้ากับถงเอ๋อร์ขึ้นอีก!"