ฮูหยินใบ้

ลำดับตอนที่ #6 : 6. "ท่านแม่! ท่านเชื่อสตรีผู้นี้..แต่ไม่เชื่อข้าอย่างนั้นหรือ!?"

"จะเป็นใคร..ก็ไม่เกี่ยวกับท่าน" เจิ้งหว่านถงเขียนอักษรลงไปด้วยท่าทีสงบราบเรียบก่อนจะรีบปล่อยมือบุรุษตรงหน้าพลางมองมือใหญ่ที่ยังเกาะกุมต้นแขนข้างหนึ่งของตนอย่างไม่ชอบใจ

"เจ้าแอบมีใจให้ชายอื่นทั้งที่มีสัญญาหมั้นอยู่กับข้าอย่างนั้นรึ!?" นอกจากไม่ยอมปล่อยมือแล้ว เกาเทียนฉียังส่งเสียงขุ่นข้นมาให้..ตามมาด้วยแรงบีบที่มากขึ้นจนอีกฝ่ายถึงกับนิ่วหน้า แต่จะให้ขอร้องคนอย่างนี้น่ะหรือ..นางยอมตายเสียดีกว่า!

"ว่าอย่างไรเล่า!?" แม่ทัพหนุ่มจ้องมองใบหน้างดงามของคู่หมั้นหมายแต่วัยเยาว์ของตนด้วยความรู้สึกฉุนเฉียว รู้อยู่ว่านางพูดไม่ได้..แต่ก็น่าจะแสดงท่าทางขอร้องอะไรเขาบ้างสักนิดสินะ..แต่นี่ไม่มีเลย!

"เทียนฉีน่าจะคุยกันถูกคอกับถงเอ๋อร์กระมังเจ้าคะ ป่านนี้ถึงยังไม่ออกมาจากห้องรับรองเลย..." โชคดีที่เสียงฮูหยินเจิ้งดังขึ้นเสียก่อน มือที่แข็งดุจคีมเหล็กนั่นจึงได้ยอมปล่อยสตรีบางคน แต่ก่อนที่เกาเทียนฉีจะทันได้ทำอะไรต่อ..เจิ้งหว่านถงก็รีบล้วงเอาชุดกระดาษขึ้นมาเขียนข้อความใหม่อีกแล้ว

"ถงเอ๋อร์... ไหนคุยกับเทียนฉีว่าไงบ้าง..รีบบอกท่านป้าเร็วเข้า" ฮูหยินของอดีตแม่ทัพใหญ่เอ่ยคำพลางตรงเข้าสวมกอดร่างเล็กของว่าที่สะใภ้คนงามอย่างรักใคร่ ตระกูลเกาและเจิ้งทั้งสองครอบครัวสนิทสนมกันมาตั้งแต่สมัยบรรพบุรุษ แต่เพิ่งมีครั้งนี้ที่เริ่มมีการตกลงหมั้นหมายระหว่างทายาทของทั้งสองตระกูลขึ้นเป็นครั้งแรก ดังนั้นผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายจึงตื่นเต้นเป็นพิเศษ ส่วนเรื่องที่ว่า..ว่าที่สะใภ้ไม่อาจพูดจาได้นั้นหาใช่เรื่องใหญ่แต่อย่างใดไม่

"แล้วนี่...?" เกาฮูหยินเลิกคิ้วพลางถามอย่างแปลกใจเมื่อสตรีน้อยตรงหน้ายื่นกระดาษแผ่นบางให้ถึงมือ นึกในใจว่านางคงอยากจะบอกเล่าเรื่องที่คุยกับบุตรชายของตนก่อนหน้านี้ แต่ทว่า...

"นี่หมายความว่าอย่างไร? เทียนฉี! ไหนบอกแม่มาสิ!" เสียงห้วนระคนสั่นเครือด้วยความโกรธจัดเปล่งออกมาขณะสายตาเข้มข้นด้วยโทสะของเกาฮูหยินหันไปจ้องแม่ทัพหนุ่มผู้เป็นบุตรชายนิ่ง

"เกิดอะไรขึ้นหรือเจ้าคะ? ถงเอ๋อร์.. เจ้าเขียนอะไรให้ท่านป้ากัน?" เจิ้งฮูหยินรีบเข้ามารับกระดาษแผ่นบางจากมือฮูหยินอดีตแม่ทัพที่ยื่นส่งมาให้ก่อนที่ใบหน้าจะเผือดซีดไปทันใด

"นี่มัน..."

"ท่านน้า..มีอะไร...?"

"เพี้ยะ!"

"ท่านแม่! นี่มันเรื่องอะไรกัน!?"

"ยังจะมีหน้ามาถาม..ทำไมเจ้าถึงทำเรื่องอย่างนี้ได้!?"

"ท่านแม่..." เกาเทียนฉีที่จู่ๆก็ถูกมารดาตบหน้าอย่างแรงโดยไม่รู้ที่มาที่ไปเหลือบมองสตรีน้อยบางคนที่เป็นตัวต้นเหตุก่อนจะคว้ากระดาษเจ้าปัญหาไปอ่านด้วยตัวเองแล้วก็ต้องเครียดขึ้งมาทันใดกับข้อความในนั้น

"ท่านป้าเกาเจ้าคะ.. ถงเอ๋อร์ยินยอมให้ยกเลิกสัญญาหมั้นหมายแต่โดยดีเจ้าค่ะ ถงเอ๋อร์เข้าใจดีว่าเรื่องเช่นนี้มิควรบังคับใจกัน อีกอย่าง..พี่ชายก็มีนางในดวงใจอยู่แล้ว... ไม่ว่าอย่างไร..แม่นางผู้นั้นก็จะเป็นพี่สาวอีกคนของถงเอ๋อร์ด้วยเช่นกัน ท่านป้าก็อย่าได้ตำหนิพี่ชายอีกเลยนะเจ้าคะ"

"นี่เจ้า!" เกาเทียนฉีเงยหน้าขึ้นสบตา 'ถงเอ๋อร์' ที่กำลังแย้มยิ้มอ่อนหวานส่งให้ผู้เป็นมารดาของเขาด้วยโทสะที่เดือดพล่าน 'พี่ชายอะไร!? นางในดวงใจอะไรกัน!?' นี่มันเรื่องเท็จทั้งนั้น! "ท่านแม่! ท่านเชื่อสตรีผู้นี้..แต่ไม่เชื่อข้าอย่างนั้นหรือ!?"

"สามหาว! อย่าคิดว่าเป็นถึงแม่ทัพใหญ่แล้วแม่จะไม่กล้าตีเจ้านะเกาเทียนฉี! รอให้ท่านพ่อรู้เรื่องนี้ก่อนเถอะ..ดูสิว่าเจ้าจะยังกล้าทำหน้าอวดดีอย่างนี้ได้อีกไหม!?" เกาฮูหยินตวาดลั่นทั้งที่น้ำตาคลอ มือหนึ่งกุมที่หน้าอกไว้ด้วยความเจ็บปวดในใจอย่างที่สุด ขณะที่ร่างท้วมคล้ายจะเซไปจนเกือบล้มก่อนที่ร่างเล็กบางที่อยู่ใกล้กันนั้นจะช่วยประคองเอาไว้ได้

"..........." เจิ้งหว่านถงส่ายหน้ารัวให้ผู้อาวุโสตรงหน้าราวจะบอกว่าไม่เป็นไรพลางชี้มือชี้ไม้เป็นเชิงบอกซ้ำว่าตนเองเต็มใจจริงๆ ขณะที่เจิ้งฮูหยินที่เงียบงันไปพักใหญ่ก็เริ่มเอ่ยขึ้นมาอีกคน

"เรื่องนี้..ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว..ก็ให้แล้วกันไปเถิดเจ้าค่ะ..." ฮูหยินเอกของเสนาบดีฝ่ายซ้ายแห่งแคว้นจ้าวกล่าวด้วยเสียงเบาขณะที่ดวงตาไม่วายแดงก่ำ นางหรือจะไม่เสียใจในเมื่ออีกฝ่ายทำเช่นนี้..นี่มันเหมือนดูถูกกันชัดๆ! บุตรสาวของนางไม่ดีที่ตรงไหนกัน? ถูกล่ะ! หว่านถงเป็นใบ้..แต่ท่านหมอทุกคนก็บอกมาแล้วว่ามิได้เป็นมาตั้งแต่กำเนิด..ต่อไปก็จะมีโอกาสหายได้แน่นอน ส่วนอย่างอื่นน่ะหรือ..ไม่ว่าเป็นหน้าตา กิริยามารยาท แม้แต่ฐานะและชาติตระกูลก็ยากที่จะหาใครในเมืองหลวงนี้เทียบได้ แม้แต่องค์ฮ่องเต้และฮองเฮาก็ยังเคยตรัสชมด้วยซ้ำ เช่นนี้แล้ว..บุรุษผู้นี้ยังหมางเมินบุตรสาวของนาง..ยังคิดจะเลิกสัญญาหมั้นหมายนั่นได้ลงคอ

"จิ้งอี..อย่าได้กล่าวเช่นนั้นเลย..." เกาฮูหยินเรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยเสียงเครือ

"เว่ยเจีย..ท่านแม่ทัพมีนางในดวงใจอยู่แล้วเยี่ยงนี้..แล้วจะให้ถงเอ๋อร์ของข้าไปแทรกอยู่ที่ใดกันเล่า? มิสู้เราช่วยส่งเสริมบุตรชายของท่านกับคนรักของเขาให้สมหวังกันมิดีกว่าหรือ..?" เจิ้งจิ้งอีฝืนใจกล่าวขณะมองบุตรสาวอย่างสงสาร

"ท่านน้า..เรื่องนั้น..ข้าจะบอกเลิกกับนางเอง..." ในเมื่ออธิบายไปก็ไม่มีประโยชน์แล้ว เกาเทียนฉีจึงได้แต่ยอมรับไปก่อน ดีกว่าจะปล่อยให้ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายคร่ำครวญกันไปเช่นนี้ สองตาอันมืดดำจนมองไม่เห็นก้นบึ้งหันไปทางสตรีน้อยนางนั้น..ยกยิ้มให้ขณะก้าวเท้าเข้าไปใกล้อีกนิดก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูอ่อนโยนเสียยิ่งกว่าทุกครั้งที่เคยได้กล่าวมา "ถงเอ๋อร์ก็อย่าได้กังวลไปเลย... พี่ชายจะไม่ยินยอมยกเลิกสัญญานี้อย่างเด็ดขาด อย่างไรเสีย..พี่ชายก็จะต้องแต่งงานกับเจ้าแน่ๆ"