ท่านอ๋องเจ้าขา..ข้ามาเข้าฝันท่านอีกแล้ว!

ลำดับตอนที่ #95 : 95. ที่มาของความฝัน(2)

"โอ๊ะ! ไม่เอานะเจ้าคะ! ข้าไม่นอนเตียงเดียวกับท่านนะ!" จ้าวเมิ่งเจี๋ยทั้งส่ายหน้าทั้งขืนกายทั้งโอดครวญอย่างน่าสงสาร แล้วท่านอ๋องผู้ยิ่งใหญ่เล่า..จะทรงทำเช่นใดกัน?

"เอ้า! โวยวายเข้าไป! นี่ไม่ใช่ในความฝันเหมือนเมื่อก่อนหรอกนะเจี๋ยเอ๋อร์! เดี๋ยวเจ้าพวกข้างนอกนั่นก็ตกใจคิดว่าเราทำอะไรเจ้าหรอก!" เฉินหงหมิงบ่นเสียงดุแต่ใบหน้าแดงแจ๋ ดวงตาคมเข้มเป็นประกายมีร่องรอยของความกระดากอยู่เด่นชัด..ก็ในใจของเขาคิดจะแกล้งนางอย่างนั้นจริงๆนี่นะ

"ก็เมื่อกี้ท่านดึงข้าไปที่เตียงนั่นทำไมกันเล่าเจ้าคะ? แล้วตอนนี้ก็กำลังกอดข้าอีก! แถมรัดแน่นจนข้าจะหายใจไม่ออกอยู่แล้วนะ!" แมวสาวตัวน้อยยังบ่นไม่เลิก กระทั่งเงยหน้าขึ้นหวังจะบ่นต่ออีกสักคำสองคำ หากเมื่อได้เห็นดวงตาอันดึงดูดใจที่อีกฝ่ายมองมายังตนอย่างลึกซึ้ง แถมใบหน้าหล่อเหลาของเขาก็อยู่ห่างจากตนไม่ถึงคืบอย่างนั้นแล้ว... อาการหน้าแดงด้วยความประหม่าพูดจาตะกุกตะกักก็มาเยือนแม่นางน้อยอย่างกะทันหัน

"ถ้า..ถ้าท่านไม่อยากให้คิด..เอ่อ..คิดอะไรอย่างนั้น... ท่านก็รีบปล่อยข้าเร็วๆสิเจ้าคะ ข้า..ข้ากำลังไม่สบายอยู่นะเจ้าคะ.. แล้วตอนนี้ก็รู้สึกเหมือนจะเริ่มปวดหัวขึ้นมาอีกแล้วด้วย โอ๊ย! ปวดหัวจัง.. ทำไมถึงปวดอย่างนี้นะ!?"

"เราจำได้ว่าเหอมามาสั่งให้คนนำยามาให้เจ้าดื่มแล้วมิใช่หรือ?" เฉินหงหมิงพูดพลางคลายอ้อมกอดลงนิดหนึ่งระหว่างมองใบหน้าเล็กของคนที่กำลังปั้นเรื่องเป็นตุเป็นตะอย่างเอ็นดู "อีกอย่าง ก่อนหน้านี้เจ้าก็ปวดท้องนะ..มิได้ปวดหัวเสียหน่อย"

"ก็ปวดหัว..เอ๊ย! ปวดท้องแล้วเลยลามไปปวดหัวต่ออย่างไรล่ะเจ้าคะ ข้าปวดจริงๆนะ..." สาวน้อยเมิ่งเกือบอ้าปากค้างเมื่อถูกอีกฝ่ายดักทางไว้หมด ก่อนจะเอ่ยแก้ตัวไปเรื่อยๆ แต่แล้ว... "อ๊ะ! ท่านจะทำอะไรน่ะ!?"

"ก็ช่วยให้เจ้าได้นอนพักไวๆ..จะได้หายปวดหัวเสียทีไงเล่า" เฉินหงหมิงที่เพิ่งอุ้มร่างบางวางลงบนเตียงไปเมื่อครู่บอกด้วยน้ำเสียงแปร่งๆ ก่อนจะรีบลุกขึ้นหันหลังให้อย่างรวดเร็วเมื่อพบว่าการแกล้งแมวน้อยให้ตื่นตกใจนั้นดูจะเป็นดาบสองคมไปเสียแล้ว เพราะตอนนี้คนที่กำลังหวั่นไหวหัวใจแกว่งไปเอนมาจนเกรงจะยั้งใจไม่อยู่เหมือนว่าจะเป็นตัวเขาเองมากกว่า ก็เพียงได้สัมผัสผิวนุ่มละมุน..ได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากกายของนาง..เขาก็รู้สึกร้อนรุ่มถึงเพียงนี้แล้ว

"ท่านอ๋อง..." ครู่ต่อมา เสียงเล็กๆที่เงียบหายไปก็ดังขึ้นอีกครั้ง "ท่านอ๋องเจ้าคะ..."

"อืม" เฉินหงหมิงอือออรับคำเบาๆในคอขณะพยายามควบคุมอารมณ์ของตน

"ที่ท่านเอ่ยมาทั้งหมดนั่นน่ะ..จริงหรือเจ้าคะ...?"

"หืม?" เฉินหงหมิงหันกลับไปอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงสาวน้อยเอ่ยถามเบาๆ

"ท่านจะเลือกข้าจริงๆ..และต่อไปก็จะดีกับข้า... ไม่โมโหใส่..ไม่ทำร้ายข้าเหมือนที่จวนเจ้าเมืองเว่ยอันด้วยใช่ไหมเจ้าคะ...?" เสียงสาวน้อยเมิ่งยิ่งแผ่วลงทุกขณะ และเฉินหงหมิงก็ได้เห็นว่าแมวน้อยของตนขยับปากเอ่ยคำไปก็จริง..แต่ดวงตากลมโตที่งดงามราวกับดาราคู่นั้นกำลังหรี่ปรือใกล้จะปิดลงทุกทีแล้ว วินาทีนั้น..ความอ่อนหวานบางอย่างก็เข้ามาแทนที่ความร้อนรุ่มภายในอย่างรวดเร็ว และหัวใจของเขาก็อ่อนยวบเป็นขี้ผึ้งที่ถูกไฟลนไปในฉับพลัน

"ใช่..." เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นเบาๆเมื่อเฉินหงหมิงนั่งลงไปบนเตียงนุ่มข้างร่างแน่งน้อยที่กำลังง่วงงุนอีกครั้ง "เราเลือกเจ้าแล้ว ต่อไปก็จะดีกับเจ้ามากที่สุด เรื่องโมโหเราอาจจะพลั้งเผลอได้..แต่เราไม่มีวันทำร้ายเจ้าอย่างแน่นอน เราให้สัญญา"

"อืม... เรื่องนั้นด้วยนะเจ้าคะ... ท่านต้องไม่พูดปดอีก..."

"หืม?" เฉินหงหมิงยกยิ้มมุมปากพลางส่ายหน้าอย่างอ่อนใจเมื่อเสียงท้ายของอีกฝ่ายยิ่งแผ่วลงจนแทบจับใจความไม่ได้ ในที่สุด.. แมวน้อยของเขาก็ผล็อยหลับไปแล้วจริงๆ ทั้งที่เมื่อครู่ก่อนนางยังต่อต้านมิให้เขาอยู่ตรงนี้ร่วมกับนางด้วยซ้ำ "นอนเถอะเจ้าตัวยุ่ง..วุ่นวายมาทั้งวันแล้วนี่นะ ไว้พรุ่งนี้เราค่อยคิดบัญชีกับเจ้าใหม่ที่บังอาจต่อว่าเราว่าพูดปดถึงสองครั้งสองครา..."

--------------------------------------------------------------------------

หน้าตำหนักบรรทม วังอ๋อง

"นี่สี่เย่..."

"ขอร้องล่ะจื้อส่วน ตอนนี้ข้ามีชีวิตที่ดีพออยู่แล้ว..เจ้าก็อย่าได้หาเรื่องเดือดร้อนให้ข้านักเลย"

"อะไรกันเล่าสี่เย่!? ข้าก็แค่อยากถามว่าเจ้าง่วงหรือเปล่าเท่านั้นเอง"

"......."

"แต่ว่านะสี่เย่... เจ้าไม่คิดบ้างหรือว่าข้างในนั้นน่ะเงียบผิดปกติมาหลายชั่วยามแล้วนะ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เราต่างก็ได้ยินเสียงของแม่นางแมวน้อยตะโกนลั่นออกปานนั้น นางบอกว่าไม่เอา..ไม่นอนเตียงเดียวกับท่านอ๋องของเรา..."

"ชู่ววว!!"

"อะไรกันอีกเล่าสี่เย่!? เงียบเสียขนาดนั้น..ป่านนี้ทั้งคู่ก็คง..."

"จื้อส่วน! ดูท่าว่าเจ้าคงใกล้จะชะตาขาดเต็มทีแล้วล่ะ เห็นแก่ที่เราเป็นสหายกันมานาน..ถ้าอย่างไรข้าก็ขอบอกลาเจ้าตรงนี้เลยแล้วกัน"

"สี่เย่!!"

----------------------------------------------------------------------------

ในห้องบรรทม

"อืมมม..."

"ตื่นแล้วหรือ?" เสียงถามนุ่มทุ้มดังขึ้นทันทีที่จ้าวเมิ่งเจี๋ยส่งเสียงอืมออกมา และเป็นขณะเดียวกันกับที่นางเหยียดแขนสองข้างกางออกจนข้างหนึ่งชนเข้ากับอะไรแข็งๆข้างกายโดยบังเอิญ

"เอ๊ะ!"

"อยู่นิ่งๆ!" เสียงเอ็ดดังขึ้นเบาๆเมื่อแม่นางน้อยที่ยังหลับตาพริ้มขมวดคิ้วยุ่งพลางปัดป่ายมือไปมาราวจะพิสูจน์ว่าตนไปแตะต้องโดนอะไรเข้าโดยไม่รู้เลยว่าอากัปกิริยาเช่นนั้นทำให้อีกฝ่ายต้องปั่นป่วนใจเพียงใด

"ท่านอ๋อง!" สาวน้อยเมิ่งลืมตาขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงอันคุ้นเคย แต่ครั้นเห็นใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังขึ้นสีเข้มแปลกๆอยู่ใกล้ตนถึงเพียงนั้น... แถมตอนนี้เขายังจับมือนางไว้อีกด้วยก็ยิ่งตกใจ "นี่ท่านมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกันเจ้าคะ!? โอ๊ย!"

สาวน้อยถามเสียงหลงก่อนจะร้องโอ๊ยออกมาทันทีที่ขยับลุกขึ้นแต่อีกคนกลับไม่ยอมปล่อยมือ..ทั้งยังรั้งเอาไว้จนตัวนางเสียหลักล้มลงมาบนตัวเขาเสียอีก

"ตื่นขึ้นมาก็จะรีบลุกหนีไป ไม่คิดจะรับผิดชอบเราสักหน่อยหรือ!?"

"ตึง! แคร็งก์!"

กระบี่หล่นที่ด้านนอกอีกแล้ว!

"ไสหัวไปให้พ้น!"