ท่านอ๋องเจ้าขา..ข้ามาเข้าฝันท่านอีกแล้ว!

ลำดับตอนที่ #96 : 96. ที่มาของความฝัน(3)

"ไสหัวไปให้พ้น!" เฉินหงหมิงหันไปตะโกนลั่นทันทีที่ได้ยินเสียงดังกล่าว เห็นชัดว่าพวกสี่เย่ได้ยินวาจาของตนและเข้าใจอะไรบางอย่างผิดไปเสียแล้ว

"เจ้าคะ?"

"ไม่มีอะไร" ท่านอ๋องเฉินปฏิเสธแต่ใบหน้ายิ่งก่ำสีกว่าเก่า ก็ยามนี้ร่างนุ่มนิ่มของแมวน้อยอยู่บนตัวเขาแล้วแทบจะทั้งตัวนี่นะ

"ท่านอ๋องเจ้าคะ..ข้า..."

"เมื่อคืนเจ้านอนหลับแล้วก็ละเมอ..." เฉินหงหมิงรีบเอ่ยแทรกเมื่อสาวน้อยเริ่มนิ่วหน้า สายตาจับจ้องมือเล็กของตนที่เขายังกุมเอาไว้ไม่คลาย "คงจะคิดว่าเราเป็นหมอนข้างกระมัง..ก็เลยกอดเสียแน่น แถมยังดึงแขนของเราไปหนุนเสียอีก"

"เจ้าคะ? นี่ข้า..."

"เมื่อคืนเราแทบจะขยับตัวไปไหนไม่ได้เลย และตอนนี้เราก็กำลังปวดเมื่อยอย่างมาก" เอ่ยไปใบหน้าคมก็ยิ่งเข้มสีมากขึ้นทุกที ไม่รู้ว่าอะไรทำให้ชินอ๋องอย่างตนมาพูดเรื่องเช่นนี้ได้ แต่เมื่อเห็นแก้มอันแดงเรื่อด้วยความขัดเขินของสาวน้อยตรงหน้า..หัวใจก็พลันชื่นมื่นขึ้นในพริบตา "เราอยากรู้..ว่าเจ้าจะชดเชยให้เราอย่างไร?"

"ข้า..ข้าขอ..."

"เราไม่ต้องการคำขอโทษใดๆ นอกจาก..."

"เจ้าคะ? ไม่ต้องการให้ข้าขอโทษ แล้วท่านอยากจะได้อะ..อื๊อออ..."

แล้วริมฝีปากระเรื่อดุจดอกไม้แรกแย้มของแมวน้อยก็ถูกประทับจุมพิตลงไปอีกจนได้! และทั้งๆที่เฉินหงหมิงพยายามหักห้ามใจมิให้รังแกนางมากไปกว่านี้ หากมือใหญ่ข้างหนึ่งก็กลับกระชับท้ายทอยเล็กลงมาให้ผนึกแห่งจุมพิตนั้นแนบแน่นขึ้นอีก ลมหายใจร้อนผ่าวอาบไล้ใบหน้าเนียนขณะเรียวปากหยักบังคับแย้มกลีบปากนิ่มเพื่อลิ้มชิมรสหวานภายในได้มากขึ้น... สัมผัสอันใกล้ชิดดูดดื่มนี้ทำเอาร่างบางที่อยู่บนกายแกร่งสั่นไหวไปด้วยอารมณ์วาบหวามที่ยังไม่คุ้นเคย.. เสียงครางแผ่วเบาเล็ดลอดออกมาเป็นระยะ... เนิ่นนานเหลือเกิน..กว่าที่เฉินหงหมิงจะยอมถอนริมฝีปากออกมา...

"ทีนี้ก็เท่าเทียมกันแล้วสินะ..." เสียงแหบต่ำดังขึ้นหลังเฝ้าดูสาวน้อยหายใจหอบไปพักหนึ่ง

"เจ้าคะ...?" เสียงหวานแผ่วเบาราวกับละเมอ

"ก็ที่เจ้ากล่าวหาว่าเราจัดการอะไรอย่างไม่ยุติธรรม..ทำให้พวกจูลี่ถิงนั่นต้องอับอายผู้คนเพราะปากแตกปากบวมอย่างไรเล่า... ตอนนี้เราก็ทำให้เจ้าเท่าเทียมกับนางแล้ว..ยังไม่ดีอีกหรือไร?"

"อื๊อ!" แมวสาวตัวน้อยใบหน้าแดงก่ำเป็นซ้ำสอง มิรู้มาก่อนเลยว่าชินอ๋องที่ใครๆกล่าวกันว่าชิงชังสตรียิ่งนักจะเอ่ยถ้อยคำอะไรเช่นนี้ออกมาได้ "ท่าน..แย่มากจริงๆ!"

"อ้อ! อย่างนั้นหรือ?" เฉินหงหมิงยิ้มกริ่มขณะดวงตามีแววขบขันกับอาการเขินอายที่เห็น "ไหนเจ้าลองว่ามาสิ..ว่าเราแย่อย่างไร?"

"เห็นชัดว่าท่านมิได้เกลียดชังสตรีอย่างข่าวที่เขาเล่าลือกันเสียหน่อย ตรงกันข้าม ท่านออกจะเจ้าเล่ห์แล้วก็.. เหมือนจะเชี่ยวชาญเรื่องพวกนี้ดีเสียด้วยซ้ำ" จ้าวเมิ่งเจี๋ยพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นนิดๆเมื่อนึกไปว่าเขาคงเคยทำเช่นนี้กับสตรีคนไหนๆมานักต่อนักแล้ว

"จริงๆแล้ว..เราเพิ่งจะเคยทำอย่างนี้กับสตรีเป็นครั้งที่สอง" เฉินหงหมิงเอ่ยพลางยิ้มพลางอย่างมีเลศนัย "ส่วนครั้งแรก..คือที่ห้องบรรทมในห้องทรงงานของเสด็จพี่ในวังหลวง กับแมวน้อยตัวหนึ่ง..."

"นั่นมัน..."

"นั่นก็คือเจ้า..จ้าวเมิ่งเจี๋ย"

-----------------------------------------------------------------------------------

"เสด็จอา! เสด็จอา!"

"ไท่จื่อ..ขอประทานอภัยพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องรับสั่งห้ามมิให้ใครรบกวนโดยเด็ดขาดพ่ะย่ะค่ะ" สี่เย่และจื้อส่วนรีบปรี่เข้ามาขวางองค์รัชทายาทไว้ทันทีที่พระองค์ทำท่าราวกับจะทรงบุกเข้าไปยังเขตห้องบรรทมด้านในให้ได้

"แต่เรามีเรื่องต้องทูลขอคำปรึกษาจากเสด็จอาจริงๆนะ! และนี่ก็สายมากแล้ว..น่าจะตื่นบรรทมนานแล้วนี่นา"

"คือ..."

"หรือว่า..." องค์รัชทายาทเฉินจิ้งหลินตรัสด้วยสีพระพักตร์เซียวลงกะทันหันเมื่อนึกถึงความเป็นไปได้บางอย่างขึ้นมาได้เลาๆ "หรือว่าเสด็จอากับสาวน้อยนั่น...?"

"เราเพิ่งบังคับให้เจี๋ยเอ๋อร์กินยาเสร็จไปน่ะ เจ้ามาหาถึงที่นี่มีอะไรหรือ?"

เสียงแข็งๆแทรกขึ้นมาอย่างได้จังหวะจนสององครักษ์หนุ่มต้องถอนหายใจพร้อมกันอย่างโล่งอกที่ไม่ต้องตอบคำถามชวนหวาดเสียวก่อนหน้า

"เสด็จอา... สาวน้อยเป็นอะไรไปหรือพ่ะย่ะค่ะ? เหตุใดถึงต้องกินยาด้วยเล่า?" เฉินจิ้งหลินรีบถามด้วยความเป็นห่วงทันทีที่เห็นร่างสูงใหญ่ของเฉินหงหมิงเดินเคียงจ้าวเมิ่งเจี๋ยออกมา ก่อนจะหันไปสืบความจากเจ้าของเรื่องอีกประโยค "เจ้าเป็นอะไรไปหรือสาวน้อย?"

"คือ..หม่อมฉัน..."

"นาง..ก็แค่ปวดท้อง..คือ..ปวดท้องทั่วไปน่ะ ไม่มีอะไรมากหรอก" เฉินหงหมิงตอบแทนเสียเองด้วยน้ำเสียงแปร่งผิดปกติขณะที่ใบหน้าคมคายขึ้นสีเรื่ออย่างแปลกๆนิดหนึ่ง ส่วนสาวน้อยที่อยู่ข้างกายก็แก้มปลั่งขึ้นไม่ต่างกันเมื่อหวนนึกถึง 'อาการที่แท้จริง' ของตน

"เจ้าปวดท้องอย่างนั้นหรือสาวน้อย? แล้วทำไมถึงต้องเข้าไปกินยาใน..."