ท่านอ๋องเจ้าขา..ข้ามาเข้าฝันท่านอีกแล้ว!

ลำดับตอนที่ #32 : 32. เมื่อแมวน้อยต้องเลือกคู่(1)

"ลูกลองคิดดูให้ดีสิ ผู้ใดกันที่ลูกชอบมากกว่า.. ที่ทำให้ลูกยิ้มและมีความสุขได้ ในบรรดาทั้ง3คนนี้ จิ้นเจี๋ย ห้าวหยาง ยู่ถง หรือแม้แต่ถิงเวยก็ล้วนแต่รู้จักบ้านเรามานานแล้ว นิสัยใจคอก็พอใช้ได้ ฐานะทางบ้านแต่ละคนก็มิได้ด้อยไปกว่าบ้านเราเลย ลูกต้องเลือกคนที่เหมาะสมได้แน่"

"พี่ถิงเวย.. อวี้ถิงเวยทายาทของโรงเตี๊ยมอันดับหนึ่งที่เพิ่งสอบได้ที่สามของการสอบราชสำนักนั่นหรือเจ้าคะ?" จ้าวเมิ่งเจี๋ยเอ่ยถามเสียงเบาเมื่อตระหนักแน่ชัดว่าคราวนี้ผู้เป็นมารดาหาได้เอ่ยเล่นๆเพื่อจะลองใจตนเองไม่

"ใช่แล้ว ทั่นฮวาคนนั้นแหละ..ที่ตอนเด็กๆมักขนขนมชื่อดังจากโรงเตี๊ยมมาให้ลูกบ่อยๆไงเล่า จำได้แล้วใช่หรือไม่?"

จ้าวฮูหยินเอ่ยยิ้มๆ นึกดีใจขึ้นมาที่บุตรสาวไม่มีท่าทีต่อต้านรุนแรงอย่างที่คิด ทั้งที่แทบทุกครั้งเมื่อเอ่ยเรื่องมีผู้มาเจรจาสู่ขอ เจี๋ยเอ๋อร์ของนางเป็นต้องเล่นบทป่วยไข้ปวดหัวตัวร้อนอาละวาดไม่สร่างจนพากันวุ่นวายไปทั้งบ้าน กระทั่งนางกับสามีต้องอ่อนข้อให้ด้วยการยอมออกปากว่าจะไม่เอ่ยถึงเรื่องหมั้นหมายหรือแต่งงานออกเรือนอะไรนั่นอีก บุตรสาวตัวร้ายถึงจะเลิกปั่นป่วนใครต่อใครได้เสียที

"ท่านแม่เจ้าขา..ลูก..จะต้องเลือกคนหนึ่งคนใดใน 4 คนนี้จริงๆหรือเจ้าคะ?"

สาวน้อยเมิ่งก้มหน้าซบอกมารดาขณะถามอีกครั้งด้วยเสียงแผ่ว ในใจนึกไปถึงบุรุษหน้าตาคมคายและแสนจะร้ายกาจอีกคนที่ตนเพิ่งมีโอกาสได้พบหน้าเขาจริงๆเมื่อไม่กี่ชั่วยามที่ผ่านมา หรือว่า.. ที่นางได้รับรู้อยู่ภายในกระทั่งเอาไปบอกเล่าจนถึงพยายามหาทางแก้ไขกับเขาผู้นั้นจะไม่ใช่เรื่องจริง..? นางหาได้มีอนาคตใดๆร่วมกับเขาไม่.. ไม่มียวนยางคู่..ไม่มีคู่บุตรหงส์มังกรอะไรที่ว่านั่น.. แม้แต่ตำแหน่งหวางเฟยที่นางเอ่ยออกไปปาวๆต่อหน้าเขาก็ล้วนแต่เป็นเรื่องเท็จทั้งสิ้น! แล้วเหตุใดเล่า.. แทนที่จะดีใจ นางกลับรู้สึกแปลบใจเช่นนี้?

----------------------------------------------------------

"เราต้องอยู่ที่เว่ยอันนี้ไปจนถึงเมื่อไรกันแน่?"

"........."

"สี่เย่?"

"เมื่อใดก็เมื่อนั้น!"

องครักษ์ผู้ถูกเรียกชื่อส่งเสียงตอบกลับมาอย่างไม่ใคร่สบอารมณ์นัก โดยเฉพาะเมื่อเห็นใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยด้านข้าง ใช่แล้ว! ข้างๆเขายามนี้หาใช่องครักษ์ที่เป็นสหายสนิทอย่างจื้อส่วนไม่! เพราะคนผู้นั้นยามนี้กำลังถูกลงโทษให้ไปทำงานลับๆอยู่ ณ ที่ใดสักแห่งอันห่างไกล ไม่แน่ว่าอาจเป็นค่ายทหารที่ชายแดน.. หัวเมืองที่เกือบร้างใกล้แผ่นดินเว่ยใต้อันแห้งแล้ง.. หรือแม้แต่ในค่ายเชลยของทัพเว่ยใต้ที่แม่ทัพหวงสือที่แสนจะป่าเถื่อนนั่นดูแลอยู่! ไม่ว่าที่ใดก็ล้วนแต่กันดารและเต็มไปด้วยอันตรายที่ไม่มีผู้ใดหาญอาสา อย่าว่าแต่ก่อนไป..เจ้าจื้อส่วนนั่นยังถูกโบยไปอีกตั้ง 80 ไม้! หากเป็นคนทั่วไปคงต้องสิ้นชีวิตเสียนานแล้ว โชคดีที่พวกเขาเป็นผู้ฝึกวรยุทธ์มานาน.. แต่ถึงกระนั้น..สหายของเขาก็คงต้องรักษาบาดแผลไปอีกสักพักกว่าจะหายขาด แถมไม่รู้ด้วยว่าเมื่อไรจะได้กลับมารับใช้ท่านอ๋องที่นี่ด้วยกันอีก จะมีก็แต่ใบหน้าหยาบๆอันแสนจะรบกวนประสาทและความอดทนของเขาอย่างเจ้าโจวเฟิงที่อยู่ข้างๆนี่เท่านั้น! ส่วนท่านอ๋องของพวกเขารึ..อย่าให้พูดเลย!

ที่ห้องด้านใน...

สีหน้าของเฉินหงหมิงยามนี้ หรือที่จริงต้องบอกว่าในช่วงสามวันมานี้ล้วนมีอยู่เพียงแบบเดียวเท่านั้นก็คือถมึงทึงอย่างที่สุด! เขาสั่งตรวจตราค้นหาทั้งในและนอกจวนเจ้าเมืองนี่โดยรอบก็แล้ว! เฝ้ารอทั้งเวลากลางวันและยามวิกาลก็แล้ว! กระทั่งยอมให้สี่เย่ใช้ยาผสานใจกับเขาเพื่อให้ตัวเองได้นิทราลง.. ด้วยความหวังว่าแมวน้อยบางตัวจะมาหาเช่นที่เคยเป็น..หากก็เปล่า!

นางหายไปไหนกันแน่นะ!? จะว่าที่ผ่านมาเป็นเพียงความฝัน..แต่องครักษ์ทั้งสองของเขาก็ล้วนเคยเห็นนางมาแล้ว แม้จะเป็นเพียงด้านข้างที่ไม่ชัดตานักก็ตาม ส่วนเขาเล่า! ทั้งเคยบีบแก้มนิ่มๆนั่น..แกล้งจับศีรษะนางพลิกไปมา..กระทั่งประคองตัวขึ้นป้อนน้ำให้ก็เคยมาแล้ว! แล้วจะมิใช่เรื่องจริงได้อย่างไร!?

"บ้าที่สุด!"

"ท่านอ๋องเจ้าขา..ข้ามาเข้าฝันท่านอีกแล้ว.. จะบ่นว่าใครกันนักหนา..รีบลืมตาขึ้นเถิดเจ้าค่ะ"

"แมวน้อย!?" ดวงตาคมเบิกกว้างขึ้นทันใด แม้แต่หัวใจที่เซื่องซึมมาหลายวันก็ดูจะเต้นรัวแรงขึ้นไม่แพ้กัน

"เจ้าค่ะ แมวน้อยเอง" สาวน้อยจ้าวตอบรับ "ว่าแต่ทำไมท่านเสือใหญ่ถึงได้ดู 'โทรม' เยี่ยงนี้เล่าเจ้าคะ?"

"เข้ามาใกล้ๆเราหน่อย.." ท่านอ๋องเฉินมิได้เอ่ยตอบแต่อย่างใด ไม่แม้แต่จะโกรธกริ้วที่ถูกบ่นว่าตรงๆนอกจากเอาแต่จ้องมองสตรีตัวน้อยที่ค่อยๆเดินอย่างเชื่องช้าเข้ามาใกล้ๆตามคำของตน

"มาเร็วๆ!" เฉินหงหมิงเอ่ยอย่างไม่พอใจกับความชักช้าและท่าทีระแวดระวังที่เห็น "เราขยับตัวไม่ได้! ไม่มีปัญญาทำอะไรเจ้าหรอก!"