ท่านอ๋องเจ้าขา..ข้ามาเข้าฝันท่านอีกแล้ว!

ลำดับตอนที่ #31 : 31. เมื่อจู่ๆแมวน้อยก็หายไป(3)

"หมายความว่าอย่างไร? นางหายตัวไปแล้วอย่างนั้นรึ!?"

"พะ..พ่ะย่ะค่ะ.." จื้อส่วนผู้รับหน้าที่เฝ้ายามอยู่นอกห้องนั้นขณะนี้ใบหน้าซีดขาวจนแทบไม่มีสีเลือดแล้วด้วยรู้ความผิดของตนดี ขณะนางกำนัลอีกสามนางที่เขาและสหายหามาจากตำหนักนอกด้วยความยากลำบากก็กำลังนอนหมอบตัวสั่นน้ำตาท่วมแก้มอยู่ไม่ไกล

"เล่ามา!"

เฉินหงหมิงคำรามเสียงต่ำเป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่าความอดทนของเขาใกล้จะหมดลงทุกที แมวน้อยจะหายไปได้อย่างไรกันในเมื่อตอนนี้หาใช่ยามราตรีไม่ อีกทั้งนางยังขยับตัวไม่ได้เลยอย่างนั้น!? หรือจะเป็นศัตรูคนใดคนหนึ่งของเขาที่ลอบเข้ามาแล้วเผอิญพบนางเข้าจึงได้จับตัวไป? และถ้าเป็นเช่นนั้น..ป่านนี้นางจะเป็นอย่างไรบ้าง!?

"กระ..กระหม่อมเฝ้าอยู่ด้านนอกตลอดเวลาพ่ะย่ะค่ะ ด้านในก็หามีเสียงใดเล็ดรอดออกมาไม่ กระทั่งจื้อจงพาพวกนางกำนัลทั้งสามมา แต่พอส่งตัวเข้าไป.. พวก..พวกนางก็บอกว่าด้านในนั้นไม่มีใครอยู่แล้วพ่ะย่ะค่ะ" จื้อส่วนรายงานโดยมีสี่จื้อจง องครักษ์ระดับรองลงไปที่ถูกเอ่ยถึงคุกเข่าอยู่ใกล้ๆ

"รอบๆจวนนี้ล่ะ..พวกเจ้าดูดีหรือยัง!?" เสียงต่ำคล้ายจะคำรามเปล่งออกมาอีกครา ใบหน้าหล่อเหลายามนี้ทั้งเครียดเคร่งและเยียบเย็นด้วยรังสีอำมหิตไปพร้อมๆกัน ครั้นเมื่อได้ยินเสียงตอบรับและสีหน้าที่สื่อความหมายชัดเจนว่าไม่พบสตรีน้อยนางนั้นแน่แล้ว ท่านอ๋องหนุ่มก็กัดกรามแน่นขณะมือข้างหนึ่งฟาดลงบนโต๊ะใกล้ตัวดังเปรี้ยงจนไม้เนื้อดีแตกกระจายส่งเศษธุลีปลิวว่อน!

"ปิดกั้นจวนเจ้าเมืองและโดยรอบทั้งหมด! สั่งคนของเราออกค้นเดี๋ยวนี้! ถ้าไม่มีข่าวอะไรไม่ต้องกลับมาให้เปิ่นหวางเห็นหน้าอีก!"

"ทะ..ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ..แล้วกำหนดกลับวังในวันนี้..."

"เลื่อนออกไปให้หมด!"

-----------------------------------------------------

"ท่านแม่เจ้าขา..ลูกแค่เดินเล่นเพลินไปนิดเดียวเอง..อย่าโกรธลูกเลยนะเจ้าคะ?"

จ้าวเมิ่งเจี๋ยที่ยังนอนเหยียดยาวอยู่บนเตียงเอ่ยออกมาเบาๆด้วยน้ำเสียงค่อนข้างแหบแห้ง ชุดยาวที่มีคราบน้ำชาอยู่บนเสื้อตัวนอกนั้นถูกสาวใช้ฝาแฝดทั้งสองช่วยกันเปลี่ยนออกไปแล้ว ทุกคนรวมทั้งท่านแม่ที่กำลังนั่งมองหน้านางอยู่ในขณะนี้ต่างเข้าใจว่านางแอบหนีไปเดินเล่นในสวนจนเพลิน ที่ไหนได้...

"แม่คงใจดีกับเจ้ามากเกินไปใช่หรือไม่เจี๋ยเอ๋อร์?" ฮูหยินจ้าวเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าเครียดขรึม แม้จะเริ่มสงสารกับอาการอ่อนเปลี้ยเพลียแรงของบุตรสาวที่เห็นตรงหน้า หากจะไม่ปรามเสียบ้างเลยก็ไม่ได้

"รู้หรือไม่ว่าเจ้าซุกซนเกินไปแล้ว? ยังดีที่คราวนี้ท่านพ่อยังไม่ทราบเรื่อง และเจ้าก็ยังไม่มีอันตรายใด แต่คราวต่อไปใครจะรับรองได้เล่าว่าเจ้าจะไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้น?"

"ท่านแม่เจ้าขา.. ลูกสำนึกผิดแล้วจริงๆนะเจ้าคะ.. แล้วตอนนี้ก็ทั้งเหนื่อยทั้งหิวมากๆเลยด้วยเจ้าค่ะ" เสียงอ่อยๆกับท่าทางซึมๆของสาวน้อยตรงหน้าช่างชวนให้ผู้คนใจอ่อนได้ยิ่งนัก จ้าวเมิ่งเจี๋ยรู้วิธีออดอ้อนที่ได้ผลเช่นนี้ดี ไม่ต่างจากจ้าวลี่ชิงและสองแฝดรับใช้ที่กำลังยืนอมยิ้มมองสีหน้าเซื่องซึมของคุณหนูตระกูลจ้าวที่เคยได้ผลมาตลอดอย่างเอาใจช่วย หากแต่ทุกคนในที่นี้กลับไม่คาดคิดว่าจ้าวฮูหยินมีแผนที่จะกำราบบุตรสาวคนเดียวของตนด้วยอีกวิธีหนึ่งอยู่แล้ว

"จิ้นเจี๋ยกับห้าวหยางส่งแม่สื่อมาทาบทามเจ้าอีกแล้ว ส่วนท่านลุงจางก็ให้ฮูหยินมาคุยเรื่องที่ยู่ถงพึงใจเจ้า เจ้าก็เลือกมาแล้วกันว่าต้องการตกลงกับใคร?" แทนที่จะเออออกับคำออดอ้อนนั้น ฮูหยินคหบดียังเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงปั้นปึ่ง ทั้งยังเสมองไปทางอื่นด้วยเกรงตนเองจะอดใจอ่อนกับสายตาอ้อนวอนนั้นอีกไม่ได้

"เจ้าคะ?" สาวน้อยเมิ่งหน้าตาตื่นขณะทะลึ่งตัวขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็วจนรู้สึกเวียนศีรษะวูบขึ้นมาทันที อาการอ่อนเปลี้ยหลังกลับจากพบเสือใหญ่เช่นนี้ไม่ยอมหายไปเสียบ้างเลย แล้วที่นางหายตัวมาเช่นนี้..ทางบุรุษหน้าดุผู้นั้นจะเป็นอย่างไรบ้างนะ? แต่เดี๋ยวสิ! ตอนนี้สิ่งที่สำคัญกว่าคือเรื่องที่อยู่ตรงหน้านี่ต่างหาก!

"ท่านแม่หมายความว่าอย่างไรกัน? นี่ท่านโกรธลูกมากจนถึงกับต้องผลักไสออกไปจากบ้านของเราเลยเชียวหรือเจ้าคะ?"

พูดไปสาวน้อยก็เริ่มน้อยใจจนน้ำตาซึมออกมาจริงๆเสียแล้ว ก็ถ้าไม่บอกว่านางออกไปเที่ยวเล่นมา..แล้วจะให้ทำอย่างไรกัน? ให้บอกตามตรงว่านางหายตัวไปพบกับบุรุษผู้นั้นในความฝันแทบทุกวันอย่างนั้นรึ? ท่านแม่จะเชื่อเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร? หรือหากเชื่อขึ้นมาจริงๆ..นางก็คงไม่แคล้วถูกจับฟาดจนก้นลายเป็นแน่!

"เมิ่งเจี๋ยลูกรัก.. ตอนนี้ลูกอายุ 15 แล้วใช่หรือไม่? สตรีวัย14-15 ก็เรียกได้ว่าถึงเวลาเหมาะสมที่จะออกเรือนกันทุกคน พี่ลี่ชิงก็เช่นกัน.. ถึงแม่จะไม่เอ่ยออกมา..ลูกก็ย่อมเข้าใจเรื่องนี้ดีอยู่แล้ว จริงหรือไม่?"

หลังใช้ไม้แข็งจนบุตรสาวตระหนกถึงกับต้องเสียน้ำตาเสร็จ ฮูหยินจ้าวก็หันมาเอ่ยเสียงอ่อนโยนอีกครั้งพลางเข้าไปนั่งลงบนเตียงและกอดร่างเล็กของสาวน้อยไว้อย่างปลอบใจ

"ลูกลองคิดดูให้ดีสิ ผู้ใดกันที่ลูกชอบมากกว่า.. ที่ทำให้ลูกยิ้มและมีความสุขได้ ในบรรดาทั้ง3คนนี้ จิ้นเจี๋ย ห้าวหยาง ยู่ถง หรือแม้แต่ถิงเวยก็ล้วนแต่รู้จักบ้านเรามานานแล้ว นิสัยใจคอก็พอใช้ได้ ฐานะทางบ้านแต่ละคนก็มิได้ด้อยไปกว่าบ้านเราเลย ลูกต้องเลือกคนที่เหมาะสมได้แน่"