ท่านอ๋องเจ้าขา..ข้ามาเข้าฝันท่านอีกแล้ว!

ลำดับตอนที่ #112 : 112. จุดจบของหวงสือ(1)

"ลองพูดจาเช่นนั้นดูอีกครั้งสิ! เราจะให้เจ้าได้รู้ว่าความทุกข์ทรมานเยี่ยงอยู่มิสู้ตายที่แท้จริงเป็นเช่นไร!" ดวงตาคมปลาบดุจกระบี่เหล็กกล้าเขม็งมองพลางเอ่ยคำด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบจนหวงสือใจหายวาบ! ร่างหนาที่เพิ่งก้าวเข้ามากล่าววาจายอกย้อนเสียดสีอย่างลำพองใจเมื่อครู่ถึงกับถอยหลังไปก้าวใหญ่เมื่อเจอแรงกดดันที่มองไม่เห็นจากบุรุษตรงหน้า

"ท่านอ๋อง..อย่าทรงลืมสิพ่ะย่ะค่ะว่าตอนนี้ใครที่ถือไพ่เหนือกว่ากัน?" หวงสือฝืนยกยิ้มมุมปากพลางเอ่ยขึ้นด้วยเสียงดังเพื่อขับไล่ความหวั่นหวาดแปลกๆในใจตน "หรือพระองค์มิทรงไยดีต่อชีวิตน้อยๆของว่าที่พระชายาแล้วจริงๆ?"

"นางต้องไม่เป็นอะไรอยู่แล้ว!" เฉินหงหมิงตอบด้วยดวงตาข้นไม่เปลี่ยน "เพราะเราจะไม่มีวันยอมให้นางเป็นอะไรไปอย่างเด็ดขาด!"

"ในชั่วยามแรกที่ฤทธิ์ยาสะกดใจเริ่มกำเริบ..ทั่วร่างของแม่นางน้อยผู้นั้นจะร้อนระอุขึ้นราวกับไฟ ตอนนี้ท่านอ๋องก็น่าจะทรงทราบดีแก่พระทัยแล้วมิใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ?"

ใช่! เฉินหงหมิงสัมผัสได้ถึงไอร้อนผะผ่าวที่แผ่ออกมาจากร่างของจ้าวเมิ่งเจี๋ยจริงๆ และนั่นก็ทำให้หัวใจของเขายิ่งบีบรัดหนักขึ้นอีก "สี่เย่!"

"กระหม่อมให้คนกันชาวบ้านออกไปหมดแล้ว..และส่งม้าเร็วกลับไปแจ้งข่าวยังสำนักหมอหลวงแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

"สำนักหมอหลวงอย่างนั้นหรือ? ช่างน่าขันนัก" หวงสือที่ได้ยินวาจานั้นเช่นกันพลันหัวเราะลั่น "หรือท่านอ๋องทรงลืมไปแล้วว่ายาสะกดใจเป็นยาพิษตำรับพิเศษของเว่ยใต้..และมีเพียงไม่กี่คนของแคว้นเราเท่านั้นที่สามารถปรุงยาแก้พิษชนิดนี้ได้ ต่อให้ทรงเรียกหมอทั้งวังหลวงของเว่ยเหนือมาก็ไม่มีประโยชน์อันใดหรอกพ่ะย่ะค่ะ"

"แล้วถ้าใครคนนั้นเป็นข้าเล่า..แม่ทัพหวง?" เสียงใครคนหนึ่งดังขึ้น แล้วร่างสูงของบุรุษท่าทางคล้ายบัณฑิตคงแก่เรียนผู้หนึ่งก็ค่อยๆเดินเข้ามายังจุดที่เหล่าทหารและองครักษ์ติดตามรายล้อมไว้ "คารวะท่านอ๋อง..ขอโปรดประทานอภัยที่กระหม่อมมาถึงช้าไป..."

"ท่านเหอ! นี่ท่าน..." หวงสือหน้าตาถมึงทึงขึ้นทันทีที่เห็นบุรุษผู้มาใหม่ชัดตา "ท่านกล้าหนีออกจากเว่ยใต้โดยพลการอย่างนั้นหรือ!?"

"องค์หยวนตี้จะทรงเข้าพระทัยว่าข้ามาเพื่อช่วยเว่ยใต้มิให้พินาศลงในมือแม่ทัพสิ้นคิดอย่างท่าน" เหอเจี้ยนเฟิงหรืออีกสถานะหนึ่งคือหมอเทวดาเจียงหลิ่งกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชากว่าปกติ

"ท่าน!"

"รีบให้เขาเข้ามา!" แต่เฉินหงหมิงนั้นหาได้สนไม่ว่าใครจะโต้เถียงกันเช่นไร สิ่งเดียวที่เขาสนใจในยามนี้ก็คือร่างกายอันร้อนผ่าวราวกับเปลวไฟของจ้าวเมิ่งเจี๋ยที่อยู่ในอ้อมกอดของเขามากกว่า ดังนั้นเขาจึงต้องสั่งให้ทหารเปิดทางให้เหอเจี้ยนเฟิงโดยเร็ว "อาจารย์เหอ..ท่านรีบมาดูเจี๋ยเอ๋อร์ก่อนเถอะ นางหมดสติไปได้พักใหญ่แล้ว!"

"พ่ะย่ะค่ะ"

"เหอเจี้ยนเฟิง! นี่ท่านคิดจะทรยศเว่ยใต้จริงๆอย่างนั้นหรือ!?" หวงสือกระชากเสียงถามขณะถลันกายเข้าขวางมิให้เหอเจี้ยนเฟิงมีโอกาสเข้าไปใกล้เฉินหงหมิงและจ้าวเมิ่งเจี๋ยมากไปกว่านี้

"แม่ทัพหวง..ดูเหมือนท่านจะยังไม่รู้ตัวอีกสินะว่าสิ่งที่ตนทำลงไปเป็นการทำร้ายเว่ยใต้มากเพียงใด!?"

"ข้ากำลังช่วยราษฎรของเราต่างหาก! ขอเพียงแค่ชินอ๋องยอมกราบทูลต่อฮ่องเต้เท่านั้น เมื่อเว่ยเหนือยอมช่วยเหลือ..เว่ยใต้ของเราก็จะมีทางรอดแล้ว!"

"การใช้เล่ห์กลขู่เข็ญบังคับมิใช่สิ่งที่องค์หยวนตี้ทรงปรารถนา ยิ่งท่านทำร้ายว่าที่พระชายาเช่นนี้..มีหรือที่ชินอ๋องจะทรงยอมปล่อยท่านไปได้ง่ายๆ?"

"ก็ถ้าเขาต้องการชีวิตข้าแค่ชีวิตเดียวแล้วยอมช่วยราษฎรเว่ยใต้ของเรา..ข้าก็ยินดี!"

"ท่านคิดอะไรง่ายเกินไปแล้ว แล้วถ้าหากเขาได้ชีวิตของท่านไป..แต่ไม่ยินยอมช่วยเว่ยใต้ล่ะ ราษฎรที่กำลังอดอยากจนพากันล้มตายลงทุกวันในยามนี้จะทำเช่นไร!?" เหอเจี้ยนเฟิงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดขณะก้าวต่อ

"เป็นไปไม่ได้!" หวงสือเองก็ไม่ยอมปล่อยบุรุษตรงหน้าให้ผ่านไปได้เช่นกัน มือทั้งสองยกขึ้นเกร็งลมปราณไว้อย่างพร้อมจะห้ำหั่นเต็มที่ "เหอเจี้ยนเฟิง! ต่อให้ท่านเคยช่วยชีวิตข้าไว้..ก็ไม่ได้หมายว่าข้าจะยอมปล่อยให้ท่านมาทำลายแผนการของข้าได้ง่ายๆหรอกนะ! รู้หรือไม่ว่าข้าต้องทุ่มเทไปมากเท่าไรถึงจะได้โอกาสเช่นวันนี้มา!?"

"วิธีการต่ำทรามที่ท่านใช้รังแต่จะทำให้เว่ยใต้ต้องล่มสลายเร็วขึ้นต่างหาก..รีบถอยไปเดี๋ยวนี้"

"ไม่มีทาง!"

"แม่ทัพหวง!"

"เปล่าประโยชน์ที่จะพูดกับคนเช่นนี้อีก!" เฉินหงหมิงวางร่างไร้สติของจ้าวเมิ่งเจี๋ยลงบนรถม้าที่เปิดประตูกว้างเอาไว้ตั้งแต่เมื่อไรไม่มีใครรู้ได้ แต่ที่แน่ๆคือตอนนี้ร่างสูงใหญ่ของเขากำลังก้าวเข้ามาใกล้บุรุษทั้งสองที่ถกเถียงกันอยู่แล้วพร้อมด้วยรังสีสังหารรุนแรงที่แผ่ออกมาแทบทั้งตัว "อาจารย์เหอ..ฝากท่านช่วยดูเจี๋ยเอ๋อร์ด้วย ส่วนที่ตรงนี้ปล่อยให้เป็นเรื่องระหว่างเรากับหวงสือเถอะ"

"ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ..ทรงมอบให้พวกเราจัดการกับเขา..."

"พวกเจ้าเองก็ถอยออกไปด้วย! หน้าที่สำคัญของพวกเจ้าตอนนี้คือต้องดูแลความปลอดภัยให้เจี๋ยเอ๋อร์และอาจารย์เหอให้ดีที่สุด!" เฉินหงหมิงสั่งการสี่เย่และคนอื่นๆด้วยน้ำเสียงดุดัน ใบหน้าหล่อเหลาในยามนี้เต็มไปด้วยความกราดเกรี้ยวรุนแรงขณะดวงตาก็ฉายแววเดือดดาลพลุ่งพล่านถึงขีดสุด

ใช่! คราวนี้เฉินหงหมิงโกรธมากแล้วจริงๆ! โกรธมากไม่ต่างจากครั้งที่หวงสือพยายามจะฉุดรั้งให้จ้าวเมิ่งเจี๋ยไปอยู่ข้างกายตอนที่นางยังอยู่ในร่างของเหลียงอานน่าคราวก่อน หรืออาจจะบอกได้ว่า..เขาโกรธมากกว่าครั้งนั้นตั้งไม่รู้จักกี่เท่า! และโกรธเสียจนความโกรธนั้นแทรกซึมลึกลงไปถึงกระดูกเสียแล้ว!

"เป็นไร? ท่านอ๋องจะทรงสังหารกระหม่อมในแผ่นดินเว่ยเหนืออย่างนั้นหรือ?" หวงสือเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงก้องอย่างจงใจให้ทุกคนได้รู้เห็นกันถ้วนทั่ว "อย่าทรงลืมสิพ่ะย่ะค่ะว่ากระหม่อมเป็นทั้งราชทูตและแม่ทัพใหญ่ของเว่ยใต้ ไม่ทรงเกรงบ้างหรือไรว่าเว่ยเหนือจะถูกครหาให้ต้องอับอายหากทรงเข่นฆ่าราชทูตที่มาเจริญไมตรีด้วย หรือมิฉะนั้น..เรื่องก็อาจจะลุกลามจนก่อให้เกิดความบาดหมางระหว่างสองแว่นแคว้นก็เป็นได้"

"เจ้าเคยได้ยินว่าชินอ๋องอย่างเราเกรงกลัวอะไรด้วยงั้นหรือ!?"

เฉินหงหมิงตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงข้นไม่แพ้กัน ดวงตาคมกริบแผ่ประกายเยียบเย็นออกมาไม่ต่างจากรัศมีอันชวนหนาวเหน็บรอบกาย ขณะที่อุณหภูมิทั่วบริเวณก็พลันลดต่ำลงเสียจนทุกคนสัมผัสได้ถึงภาวะอันใกล้ถึงจุดระเบิดเต็มที

"ทั้งเราและราษฎรชายแดนอีกมากมายล้วนจดจำได้ว่าขบวนของราชทูตเว่ยใต้เดินทางกลับแคว้นไปตั้งแต่เมื่อหลายวันก่อนแล้ว แล้วแม่ทัพเว่ยใต้จะมาอยู่ที่เว่ยเหนือได้อย่างไรกัน? อย่าว่าแต่ที่นี่ก็ไม่เห็นมีใครที่จะเป็นพยานให้เจ้าได้ หรือต่อให้มี..ถ้าเราคิดจะสังหารคนอย่างเจ้าสักคน... เจ้าคิดหรือว่าเรายังจะเกรงคำครหาใดๆของใครอีก!" เฉินหงหมิงกล่าวพลางขยับเท้าเข้าใกล้ร่างหนาของอีกฝ่ายมากขึ้น "ส่วนความบาดหมางของ 2 แคว้นนั้นยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้ใหญ่ เจ้ามิใช่เคยบอกหรอกหรือว่าเว่ยใต้กำลังเผชิญปัญหาหนักหนาสาหัส แล้วในบ้านเมืองที่ราษฎรกำลังอดอยาก..ใครที่ไหนเล่าจะมีกำลังใจมาสู้รบปรบมือกับเว่ยเหนือที่ทั้งเข้มแข็งและอุดมสมบูรณ์ได้ ตอนนี้เว่ยใต้ของเจ้าก็เพียงแค่รอวันล่มสลายด้วยน้ำมือของเราเท่านั้น!"

"ชินอ๋อง!" ใบหน้าของหวงสือเผือดสีลงในพริบตาก่อนจะแปรเป็นแดงจัดขึ้นด้วยความโกรธแค้น "ไม่นึกเลยว่าพระองค์จะทรงมีวันเช่นนี้ด้วย! ทรงคิดฆ่าราชทูตของอีกแคว้นยังไม่พอ..ยังทรงคิดจะทำลายแผ่นดินของผู้อื่นเพียงเพราะสตรีนางเดียวด้วยอย่างนั้นหรือ!? ถ้าเช่นนั้นที่สาวน้อยนั่นได้รับก็นับว่าสมควรแล้วจริงๆ! ถ้านางต้องตายไปอย่างทรมานนั่นก็ต้องโทษที่นางโชคร้ายได้มารู้จักกับพระองค์แล้วล่ะ!"

"หวงสือ!"

"ท่านอ๋อง..เห็นท่าจะไม่ค่อยดีแล้วพ่ะย่ะค่ะ..."

"หมายความว่ายังไง!?" เฉินหงหมิงหันขวับทันทีที่ได้ยินน้ำเสียงตระหนกของเหอเจี้ยนเฟิง

"ตอนนี้ตัวคุณหนูเริ่ม..."

"เริ่มแข็งเสียจนหาชีพจรใดๆไม่พบแล้วสินะ ฮ่าๆๆ..นับว่ายาสะกดใจสูตรนี้ของข้าเยี่ยมยอดเสียจริงๆ!" หวงสือหัวเราะลั่นขณะมองใบหน้าที่ซีดเผือดลงอย่างกะทันหันของเฉินหงหมิงอย่างสาแก่ใจ "ไม่เสียทีที่ข้าเพิ่มตัวยาตำรับพิเศษเข้าไปหลายอย่างนับตั้งแต่เห็นท่าทีสนทนาราวกับคนคุ้นเคยของพระองค์กับเหอเจี้ยนเฟิงในวังเมื่อคราวก่อน ไม่คิดเลยว่าจะได้นำมาใช้เร็วถึง..."

"ท่านอ๋อง!!"