คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 8. อดีตและความทรงจำ(4)
"ทำไมต้อง..ช่วยฉัน!?" ไอศูรย์ถามเสียงต่ำ จ้องเม็ดเหงื่อที่พราวอยู่บนแก้มนวลของคนตรงหน้าด้วยนัยน์ตาแปลกไปจากเดิม
"ฉัน..." มินตราอึ้งไปนิดหนึ่งเมื่อพยายามเรียบเรียงคำตอบ "เราเป็นเหมือนเพื่อนบ้านกันไงคะ...แล้วก็เป็นเพื่อนมนุษย์กันอีก.." หญิงสาวบอกขณะที่ในใจนึกแย้งตัวเองขึ้นมาจนแก้มขึ้นสีระเรื่อ 'แต่ฉันน่ะคิดว่าคุณเป็นเพียงลูกแมวดื้อที่บาดเจ็บหลงทางมาตัวหนึ่งเท่านั้นนะ!'
ไอศูรย์เผลอมองจ้องปากอิ่มสีชมพูอ่อนที่ขยับไปมาอย่างสนใจ ภัคจีรา..คนรักของเขาไม่ใคร่เผยมุมนี้ให้เห็นนัก หรืออาจจะบอกได้ว่าแทบไม่มีเลยก็ว่าได้ ผู้หญิงของเขาจัดเต็มทุกอย่างทั้งหน้าตาและเครื่องแต่งกายสวยหรูมีราคา ใบหน้าแทบไม่เคยว่างเว้นจากเครื่องสำอาง แต่คนตรงหน้ากลับต่างออกไป.. นอกจากหน้าตาซีดเซียวเมื่อครู่ก่อนเพราะแพ้กลิ่นบางอย่างเช่นที่เธอบอก ไอศูรย์พบว่าพยาบาลจำเป็นคนนี้ก็ยังดู 'เรียบง่าย' ไปเกือบทุกอย่าง ผมตรงยาวสีนิลรวบเป็นหางม้าง่ายๆไว้ด้านหลัง เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีน้ำตาลเข้มกับยีนส์ซีดๆพอดีตัวทำให้ดูท่าทางทะมัดทะแมงราวกับเป็นสาวห้าว แต่สีหน้าแววตาและคำพูดกลับอ่อนโยนและดู..จริงใจจนเขาสัมผัสได้..
"เรียบร้อยแล้วค่ะ คุณอาจจะปวดแผลบ้างนะคะเพราะดูเหมือนมันจะเริ่มอักเสบแล้ว แต่ว่าทานยาไปแล้วน่าจะดีขึ้น.. เพียงแต่ตอนนี้คุณคงต้องทนไปก่อน เอ่อ..ฉันพาคุณขึ้นไปนอนพักบนโซฟาไม่ไหวจริงๆ" มินตราพูดอย่างเก้อเขินกับเรี่ยวแรงอันน้อยนิดของตัวขณะยกมือเข้มที่ทำแผลใส่ยาเรียบร้อยแล้ววางลงกับพื้นพรมข้างเจ้าตัวอย่างนิ่มนวล
"เธอพาฉัน..พาผม..มาที่นี่เองหรือ?" ไอศูรย์ถามหญิงสาวด้วยสรรพนามที่เปลี่ยนไปจากเดิม ดูมีสติมากขึ้นแม้เสียงจะยังคงแหบแห้ง คงต้องขอบใจผ้าเย็นจำเป็นนั่นกระมังที่ช่วยเรียกสติของเขากลับมาได้มากขึ้น แม้จะยังไม่เต็มร้อยนักก็ตาม ส่วนมินตราก็ลอบถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ไม่ต้องเผชิญหน้ากับพายุโทสะของคนเมาเช่นที่เคยนึกกลัว ดังนั้นเมื่อตอบคำถามนี้ของเขา หญิงสาวจึงอดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้มเล็กๆออกมา
"ค่ะ.. เดิมทีฉันก็อยากเรียกน้ายามมาช่วยเหมือนกัน แต่ดึกขนาดนี้แล้วถ้าไปตามมาคงวุ่นวายพอดู อีกอย่างตอนนั้นจู่ๆคุณก็เงียบไปเลย.. ฉันตกใจก็เลยไม่ทันคิดอะไรให้รอบคอบก่อน ต้องขอโทษด้วยนะคะ"
เป็นอีกครั้งที่ชายหนุ่มรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นรัวเป็นจังหวะแปลกๆของตน รอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนและสดใส เจือปนด้วยความเก้อเขินนิดๆนั่นดึงดูดเขาอย่างประหลาด หรือว่าเขาจะคิดถึงภัคจีรามากเกินไป จึงเผลอคิดว่าผู้หญิงคนนี้เป็นเธอแล้วเกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้น ความรู้สึกหวั่นไหว..ที่น่าจะเกิดกับภัคจีราคนเดียวเท่านั้น..
"ขอบคุณ ที่จริงเธอ..คุณน่าจะปล่อยผมไว้อย่างนั้นเลย เดี๋ยวหายเมาผมก็กลับเข้าห้องไปเอง ไม่ต้องมาเดือดร้อนคนอื่น!" ชายหนุ่มจงใจเน้นคำเพื่อขจัดความรู้สึกแปลกๆของตน จนคนหวังดีหน้าเจื่อนลงไปถนัดใจ
"ขอโทษด้วยค่ะ ฉันไม่ทันคิดว่าจะทำให้คุณไม่พอใจ" มินตราพูดเบาๆ น้ำเสียงเศร้าลงจนไอศูรย์นึกโมโหตัวเอง
"ไม่เป็นไร ขอบคุณ!" คนป่วยพูดด้วยเสียงห้วนอย่างอดไม่ได้ขณะพยายามทรงตัวขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก นึกเซ็งกับสภาพอนาถของตัวเองอยู่ในใจ นี่เขาคือไอศูรย์ สถิตวงศ์วัฒน์ หนึ่งในอนาคตผู้บริหารระดับแนวหน้าจริงๆน่ะหรือ? ถ้าคุณพ่อได้มาเห็นสภาพนี้คงต้องยึดตำแหน่งคืนไปตลอดกาลแน่ๆ ชายหนุ่มคิดขณะฝืนทนจนลุกขึ้นนั่งพิงโซฟาได้พร้อมเสียงหอบดังๆ
มินตรามองท่าทางของลูกแมวดื้อตรงหน้าอย่างสงสารระคนหมั่นไส้ และเพราะเพิ่งถูกเขาพูดเป็นเชิงตำหนิมา เธอจึงได้แต่เก็บอุปกรณ์ที่นำออกมาใช้อย่างเงียบๆ ไม่ได้เข้าไปขัดหรือช่วยอะไรให้ถูกว่าจนต้องนึกเสียใจกลับมาอีก แต่ครั้นเธอเริ่มเงียบไป อีกฝ่ายก็กลับมีปฏิกิริยาเสียเอง
"คุณไม่คิดจะเข้ามาช่วยพยุงผมหน่อยหรือ? จะให้นั่งกองอยู่กับพื้นไปอย่างนี้จนเช้าหรือไง!?"
ความคิดเห็น