คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 9. อดีตและความทรงจำ(5)
"คุณไม่คิดจะเข้ามาช่วยพยุงผมหน่อยหรือ? จะให้นั่งกองอยู่กับพื้นไปอย่างนี้จนเช้าหรือไง!?" ไอศูรย์อดมีโทสะไม่ได้เมื่อตัวเองต้องยักแย่ยักยันดันตัวขึ้นนั่งอย่างอนาถ ความรู้สึกผ่อนคลายเมื่อครู่ก่อนหายไปกลายเป็นความอัดอั้นตันใจเข้ามาแทนที่ ผู้หญิงคนนี้ลากเขาเข้ามาตั้งกองอยู่กับพื้นห้องของตัวเองด้วยข้ออ้างว่าเป็นเพื่อนข้างห้องหรือเพื่อนมนุษย์อะไรนั่น ให้กินยา เช็ดหน้าทำแผลให้เสร็จสรรพ แต่แค่เพียงเขาบ่นนิดหน่อยเธอก็ทำตัวเย็นชาใส่ทันที ไม่สนใจเขาอีก นี่เธอเห็นเขาเป็นอะไรกันแน่!?
"......... " มินตราชะงัก ดวงตากลมโตฉายแววประหลาดใจครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจยาวขณะตอบ "ก็คุณเพิ่งดุฉันเองว่าไม่ควรเข้าไปยุ่ง ฉันก็เลย 'ปล่อยไว้อย่างนั้น' ตามที่คุณบอกน่ะสิ!" หญิงสาวเริ่มหน้ามุ่ยขึ้นบ้าง 'อะไรกันนักหนานะตาลูกแมวดื้อนี่ ฉันยิ่งทั้งเหนื่อยทั้งหิวอยู่นะรู้มั้ย!?'
"ช่วยแล้วก็น่าจะช่วยให้ตลอดสิ!" ชายหนุ่มที่สร่างเมาไปเกินครึ่งแล้วบ่นต่อทั้งที่ในใจนึกขำกับท่าทางของเพื่อนข้างห้องที่เพิ่งมีโอกาสได้พูดคุยแล้วก็ต่อปากต่อคำกันในวันนี้ ดูเหมือนไอศูรย์จะลืมไปแล้วจริงๆว่าตัวเองกำลังอยู่ในช่วงผิดหวังกับความรักอยู่
"ตกลงคุณจะขึ้นไปนั่งบนเจ้านี่ใช่มั้ย?" มินตราเดินเข้ามาชี้โซฟาตัวใหญ่ด้านหลังชายหนุ่มด้วยท่าทางออกจะระอานิดๆ เมื่อเห็นเขาพยักหน้าตอบรับ เธอจึงก้มลงสอดแขนเข้าไปช่วยประคองตัวเจ้าลูกแมวดื้อขึ้นมา หากก็เป็นไปด้วยความยากลำบากเพราะขนาดตัวที่ค่อนข้างต่างกันมาก ประกอบกับชายหนุ่มไม่ได้อยู่ในสภาพสมบูรณ์เช่นยามปกติ นอกจากนี้..กลิ่นน่าเวียนหัวของน้ำอมฤตที่เขาดื่มก็ยังคงอบอวลอยู่รอบตัว คนเป็นภูมิแพ้จึงอดไม่ได้ที่จะทำหน้าเหยเกและพยายามกลั้นหายใจด้วยท่าทีอึดอัดจนชายหนุ่มรู้สึกได้ ไอศูรย์เม้มปากแน่นด้วยความขุ่นเคืองที่หญิงสาวแสดงอาการคล้ายรังเกียจตน แม้จะรู้แล้วว่าเป็นเพราะโรคที่เธอเป็นอยู่ก็ตาม ขณะเดียวกัน..ใจเขากลับเต้นระรัวเมื่อได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากผิวเนื้อนุ่มที่โอบตนอยู่ ไหนจะแก้มบางจนเห็นเลือดฝาดที่อยู่ใกล้ๆนั่นอีก...
"เฮ้อออ....ขอพักแป๊บนะ!" มินตราทรุดลงไปนั่งกองกับพื้นพรมข้างโซฟาตัวนุ่มแทนที่คนตัวโตทันทีที่พาเขาขึ้นไปนั่งอย่างที่เจ้าตัวต้องการได้สำเร็จ ไม่อยากจะบอกเลยว่าเจ้าลูกแมวดื้อนี่หนักมากจริงๆ! นี่ขนาดได้ยินว่ากรอกแต่เหล้าให้ลืมทุกข์มาเป็นอาทิตย์แล้วนะ! มินตราอดไม่ได้ที่จะส่งสายตาค้อนตวัดใส่ไอศูรย์ แล้วก็ไม่ได้สนใจอะไรต่อนอกจากนั่งหายใจหอบๆไป จึงไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังจับตามองตัวเองอยู่พร้อมกับ 'รอยยิ้ม' เล็กๆ
คนใช้เหล้าดับทุกข์ไม่ได้สังเกตตัวเองเช่นกันว่าเขาเปลี่ยนไปเร็วจนน่าแปลก วินาทีนี้ไม่มีชื่อแฟนสาวอย่างภัคจีราในหัวของเขาเลย หรืออาจจะมีแวบอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ทำให้รู้สึกเสียใจเท่าเก่า แม้แต่รอยยิ้มที่หายไปจากใบหน้าชายหนุ่มเสียนานก็เพิ่งกลับมามีขึ้นอีกในวันนี้
"เออ..คุณหิวมั้ย?" มินตราหันมาถามเมื่อนึกขึ้นมาได้ ตอนนี้เธอเริ่มหายใจเป็นปกติแล้ว ไม่เหนื่อยเท่าไรนักเว้นเสียแต่ยังแสบจมูกจากกลิ่นที่ไม่พึงปรารถนาอยู่บ้าง แต่ที่ประดังเข้ามาจนยากจะทานทนได้อีกก็คือความรู้สึกหิวนั่นเอง ตอนนี้หญิงสาวยังรู้สึกคลื่นไส้อีกด้วย น่าจะเป็นเพราะน้ำย่อยของเธอออกฤทธิ์ทำร้ายตัวเองอยู่กระมัง หญิงสาวคิดอย่างหดหู่กับตัวเองนิดๆ
"..........." ไอศูรย์ที่กำลังมองคนตัวเล็กเพลินๆรีบเก็บยิ้มของตัวเองทันทีที่หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาถาม 'หิวไหมงั้นหรือ ไม่รู้สิ!?'
"ฉันกำลังหิวจนกินแมวได้ทั้งตัวเลย!" 'แต่ยกเว้นเจ้าลูกแมวดื้อตรงหน้านะ!' มินตราคิดในใจ
"แต่ว่า...ถ้าคุณไม่หิวก็ดีเหมือนกัน" คนตัวเล็กยิ้มเจื่อนๆ "คือ..ที่นี่ไม่ค่อยมีอะไรให้กินเท่าไรนอกจากบะหมี่สำเร็จรูปกับไข่.."
"............" ไอศูรย์เลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย 'อยู่คอนโดขนาดย่อมแบบนี้ คงไม่ใช่ว่าเธอไม่มีเงินหรอกนะ!'
"ฉันไม่ค่อยมีเวลาน่ะค่ะ ก็เลยฝากท้องกับร้านข้าวแกงข้างนอกเป็นส่วนใหญ่" มินตราบอกเหมือนจะรู้ความสงสัยของชายหนุ่ม "แล้ววันนี้ก็ไม่ได้ซื้ออะไรติดมือมาเลย มีแต่พวกมาม่าต้มยำติดตู้อยู่บ้าง..." น้ำเสียงหญิงสาวฟังดูอ่อยๆติดจะขัดเขินเมื่อพูดถึงเรื่องนี้
"ก็ฟังดูน่าสนใจดีนี่ กินมาม่าตอนเที่ยงคืนน่ะ!"
ความคิดเห็น