ท่านอ๋องเจ้าขา..ข้ามาเข้าฝันท่านอีกแล้ว!

ลำดับตอนที่ #7 : 7. ชินอ๋องผู้รังเกียจสตรียิ่งกว่าสิ่งใด(2)

"เดี๋ยว! เดี๋ยวสิ! เจี๋ยเอ๋อร์..ได้ยินว่าน้องอยากฟังเรื่องประวัติการรบเมื่อสามปีก่อนของชินอ๋อง พี่สามารถเล่าได้นะ!"

-------------------------------------------------------------------------------------------

"แล้วท่านอ๋องนั่นทำอย่างไรกับแม่นางพวกนั้นหรือเจ้าคะ?"

"คนที่ลอบวางยาในค่ายทหารถูกโบยห้าสิบไม้แล้วส่งไปใช้แรงงานที่ชายแดนตลอดชีวิต ส่วนสตรีที่เอ่อ..แอบเข้าหาพระองค์ล้วนแต่ต้องไปรับใช้ทหารอยู่ในกองทัพ..."

"รับใช้ทหาร? หมายถึงเป็น...?" แม้จะแก่นเซี้ยวเพียงใด สาวน้อยเมิ่งก็ได้แต่เพียงพูดค้างไว้เพียงนั้น ขณะที่หลีจิ้นเจี๋ยกลับหน้าแดงจัดด้วยความกระดากแทน เล่าเรื่องการลงโทษที่ชินอ๋องกระทำต่อบรรดาสตรีเจ้าเล่ห์ทั้งหลายที่พยายามลอบเข้าหาพระอนุชาของฮ่องเต้พระองค์นี้ด้วยวิธีการต่างๆนานานี่ก็ดีอยู่หรอกเมื่อตนต้องการหาโอกาสคุยกับญาติผู้น้องคนนี้ แต่เนื้อหาเบื้องลึกที่ได้ยินมาบางเรื่องนี่สิ! หาใช่เรื่องที่เหมาะควรแก่การเล่าสู่สตรีที่ยังมิได้ออกเรือนไม่

"ใจร้ายยิ่งนัก!" จ้าวเมิ่งเจี๋ยรำพึง สตรีพวกนั้นใช้เล่ห์เหลี่ยมดูร้ายกาจก็จริง แต่การถูกส่งไปเป็นนางโลมในกองทัพที่มีทหารนับพันนับหมื่นนั้นช่างดูโหดร้ายเสียเหลือเกิน

"เจี๋ยเอ๋อร์ พี่ว่า..."

"ขอบคุณนะเจ้าคะที่เล่าเรื่องเหล่านี้ให้ฟัง แต่ตอนนี้น้องรู้สึกไม่ใคร่สบายตัวเลย ขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะเจ้าคะ"

"เดี๋ยว! เดี๋ยวก่อน! เจี๋ยเอ๋อร์!"

----------------------------------

"นี่! ชินอ๋อง! ท่านรังเกียจสตรีมากจริงๆหรือ? เพราะเหตุใดกันเล่า?"

"เจ้า! เจ้าเข้ามาที่นี่อีกแล้ว!"

"ใช่! ข้ามาอีกแล้ว!" จ้าวเมิ่งเจี๋ยยู่ปากอย่างไม่พอใจ ดูหน้าตาบึ้งตึงของท่านอ๋องผู้ยิ่งใหญ่นั่นสิ ทำราวกับนางไปฉกชิงวิ่งราวทรัพย์สินมีค่าอันใดของเขามาเสียอย่างนั้น! นางไม่ได้อยากมาเองเสียหน่อย!

"สี่เย่!.."

"เงียบเถอะน่ะ!" เมิ่งเจี๋ยน้อยเบ้หน้าพลางส่งเสียงดุใส่อย่างไม่ชอบใจเมื่อได้ยินบุรุษตรงหน้าเรียกหาองครักษ์ที่เร้นตัวอยู่ไม่ไกล "ก็บอกแล้วว่าท่านฝันไงล่ะ! ถึงเรียกไปก็ไม่มีใครได้ยินหรอก!"

"เจ้าเป็นใครกันแน่!? ต้องการอะไร!?แล้วใครใช้ให้เจ้ามาที่นี่!?" เฉินหงหมิงโต้กลับด้วยสายตาเยียบเย็นที่ไม่เคยมีใครต้านทานได้มาก่อนพร้อมคำถามอีกหลายประโยค น่าเสียดายที่สาวน้อยเมิ่งดูจะรู้แกวเสียแล้วว่าไม่มีใครทำอะไรตนได้ ก็นี่เป็นความฝันนี่นะ! ดังนั้น แม่นางน้อยจึงเพียงแต่แค่นเสียงใส่อย่างเย่อหยิ่งขณะเดินเข้าหาร่างสูงใหญ่บนเตียงด้วยท่าทีราวกับนักเลงหัวไม้

"หน้าตาหล่อเหลา กำเนิดสูงส่ง วรยุทธ์เป็นเลิศไม่ต่างจากสติปัญญา ประวัติพวกนี้ของท่านน่ะข้าแอบสืบมาหมดแล้ว แต่ที่ข้าสงสัยก็คือ..ท่านน่ะเกลียดอิสตรีมากดังข่าวลือนั่นจริงรึ? แล้วด้วยเหตุใดกัน?"

"บังอาจนัก! คนอย่างเจ้าอาศัยสิทธิ์อันใดมาถามเปิ่นหวาง! ออกไปเดี๋ยวนี้!" อ๋องหนุ่มผู้เกรียงไกรยังคงตวาดลั่นอย่างมีโทสะ แต่วิธีเช่นนี้มาใช้กับสาวน้อยเมิ่งก็คงเป็นได้เพียงสายลมบางเบาที่ไม่อาจระคายได้แม้แต่ยอดอ่อนของต้นไม้ มิเพียงเท่านั้น..แม่สาวน้อยยังยื่นหน้าเข้ามาจดจ้องเพ่งมองใบหน้าคมคายนั้นอย่างใกล้ชิดเสียอีก!

"น่าสงสารท่านนะ! มีชื่อเสียงออกจะโด่งดัง แต่กลับกลัวกระทั่งสตรีเอวบางร่างน้อยอย่างข้าจนต้องกู่ก้องตะโกนราวกับคนบ้าไม่เลิกเยี่ยงนี้.." เมิ่งเจี๋ยน้อยป้องปากเล็กพลางหัวเราะคิกออกมาเมื่อเห็นสีหน้าทะมึนมืดของบุรุษตรงหน้า

"แต่ไม่ต้องเสียใจไปหรอกนะ.. เดี๋ยวไม่นานท่านก็จะชินไปเองล่ะ! ข้าจะมาคุยกับท่านทุกวันแน่นอน..ใครใช้ให้ข้าถูกกำหนดให้ต้องมาเป็นหวางเฟยของท่านกันล่ะ"

"ไม่มีทาง!"