ท่านอ๋องเจ้าขา..ข้ามาเข้าฝันท่านอีกแล้ว!

ลำดับตอนที่ #8 : 8. เรามาช่วยกันเปลี่ยนบุพเพนี้กันเถอะ!(1)

"แต่ไม่ต้องเสียใจไปหรอกนะ.. เดี๋ยวไม่นานท่านก็จะชินไปเองล่ะ! ข้าจะมาคุยกับท่านทุกวันแน่นอน..ใครใช้ให้ข้าถูกกำหนดให้ต้องมาเป็นหวางเฟยของท่านกันล่ะ"

"ไม่มีทาง!"

"หลงตัวเอง!" จ้าวเมิ่งเจี๋ยตอบกลับในทันใด และเพื่อยืนยันว่าตนคิดเช่นนั้นจริงๆมือน้อยๆถึงกับยื่นเข้าไปหยิกแก้มแข็งๆของบุรุษหน้าขรึมอย่างเต็มแรง!

"โอ๊ย! เจ้า!" เจ็บเสียจนน้ำตาแทบเล็ด แต่ต่อหน้าสตรีตัวจ้อยตรงหน้ายามนี้ ชินอ๋องอย่างเขากลับมีปัญญาเพียงแค่ใช้สายตาดุดันมองนางราวกับจะเชือดเฉือนเท่านั้น!

"นี่เป็นข้อพิสูจน์ไงล่ะว่าอิสตรีในโลกนี้ใช่ว่าจะหน้ามืดตามัวหลงใหลได้ปลื้มไปกับรูปลักษณ์ภายนอกของท่านกันหมด! อย่างน้อยก็มีข้าคนหนึ่งล่ะที่ไม่มีวันหลงคารมท่านเป็นแน่" สาวน้อยเมิ่งลอยหน้าลอยตาตอบอย่างมั่นใจ ก่อนจะเบ้ปากทำหน้าตาค้อนปะหลับปะเหลือกใส่ใครบางคนอีกครั้งเมื่อนึกถึงเรื่องบางอย่าง "เสียอย่างเดียว.. ทำไมข้าต้องแต่งให้ท่านด้วยก็ไม่รู้!?"

"หึ!" เฉินหงหมิงเหยียดริมฝีปากหยันขณะมองสตรีผู้บังอาจแตะต้องใบหน้าตนอย่างดูแคลน "ไร้ยางอาย! คนที่หลงตัวเองน่าจะเป็นเจ้ามากกว่า คนอย่างเปิ่นหวางหรือจะไร้ตาแลไร้ความคิดเช่นนั้น!"

"นั่นสินะ! ข้าก็ว่ามันแปลกๆอยู่เหมือนกัน!" เมิ่งเจี๋ยน้อยหาได้ใส่ใจถ้อยคำหยามหมิ่นนั้นแม้แต่น้อย สิ่งที่นางครุ่นคิดในขณะนี้มีเพียงเรื่องเหล่านี้เท่านั้น นั่นคือ...นางรู้ได้อย่างไรกันว่าเขาคือชินอ๋อง? รู้ได้อย่างไรว่าตนจะต้องแต่งให้เขา? นางมาพบกับเขาในฝันเช่นนี้ได้อย่างไร? ทำไมเขาถึงขยับตัวไม่ได้เลย? แล้วอีกอย่าง..คนธรรมดาเช่นนางจะมีโอกาสมาเกี่ยวข้องกับเชื้อพระวงศ์เยี่ยงเขาได้อย่างไร? และในสถานการณ์ใดกันแน่?

"ท่านว่า...เราจะเปลี่ยนแปลงโชคชะตาพวกนี้ได้หรือไม่? ข้าก็ไม่อยากเป็นภรรยาของท่านเหมือนกันนะ"

".........." เฉินหงหมิงไม่รู้เลยว่าความปรารถนาที่จะสังหารใครสักคนของตนจะรุนแรงถึงเพียงนี้ นางกล้าพูดมาได้อย่างไรว่าไม่อยากเป็นภรรยาเขา!? แม้เขาจะไม่เคยคิดสนใจนางเลยก็ตาม ทว่า คนอย่างชินอ๋องที่มีแต่สตรีมากมายมาคอยเอาอกเอาใจรุมล้อมเช่นเขาจะถูกปฏิเสธก่อนได้อย่างไร!? เขาสิที่ต้องเป็นฝ่ายปฏิเสธสตรีบ้าเช่นนี้!

"เอ๊ะ! ท่านเป็นอะไรไปอีกล่ะ?" เสี่ยวเมิ่งเจี๋ยผู้กำลังหมกมุ่นอยู่ในภวังค์ของตนเงยหน้าขึ้นมาก็ต้องตกใจทันทีเมื่อเห็นสายตาดุจัดราวจะกินเลือดกินเนื้อตนของบุรุษตรงหน้า หากด้วยคิดเพียงอยากจะญาติดีกับเขาเพื่อหวังหารือในการเปลี่ยนโชคชะตาที่ตนไม่ต้องการและรู้ว่าเขาไม่มีทางทำอะไรตนได้แน่ๆ สาวน้อยเมิ่งจึงนั่งลงบนตั่งนุ่มข้างกายเขาอย่างถือสนิทจนอีกฝ่ายถึงกับสะดุ้ง!

"ท่านอ๋อง เรามาช่วยกันเปลี่ยนบุพเพนี้กันเถอะ!"

_________________

อันนี้เอามายั่วกันนิด...

กำลังเขียนบทที่47อยู่ค่ะ

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ