เก็บรักไว้ (ที่)ปรายฟ้า

เปลี่ยนชื่อเรื่องจาก ตัวร้าย(ที่รักเธอ) มาเป็น เก็บรักไว้(ที่ปรายฟ้านะคะ)

บทนำ

                “ชอบเป็นนักใช่ไหมอันธพาล” กวินท์ถามออกไปเสียงเข้มเมื่อเดินเข้ามาในห้อง และได้เห็นว่าเธอนั่งรอเขาอยู่ปรายเตียงกว้าง

                “ก็ใครให้เขามาหาเรื่องและมาทำร้ายฟ้าก่อนละคะ” ปรายฟ้าโต้เถียงกลับทันทีเพื่อปกป้องตัวเอง เพราะเธอไม่ใช่คนผิดและไม่ใช่คนหาเรื่องก่อน

                “ปรายฟ้า นี้ไม่สำนึกผิดเลยใช่ไหม” กวินท์ตะหวาดออกไปเสียงกร้าว พร้อมกับเดินไปกระชากข้อมือหญิงสาวให้ลุกขึ้นจากเตียงกว้างและบีบเอาไว้แน่น

                “ก็ฟ้าไม่ผิด ทำไมต้องให้ฟ้าสำนึกด้วยละคะ ทำไมพี่วินท์ถึงไม่ฟังฟ้าบ้างทำไมต้องฟังคนอื่น”

                “แล้วทำไมฉันถึงต้องฟังเธอ”

                ปรายฟ้าเจ็บจนจุกกับคำพูดนี้ของผู้เป็นสามี เธอมองจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคมของเขาด้วยแววแห่งความตัดพ้อ เสียใจ และน้อยใจ

                “ก็เพราะว่าฟ้าเป็นเมียพี่ไงคะ” ตอบออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

                “เห๊อะ....เมียงั้นหรอ พ่อเธอทำอะไรไว้กับครอบครัวฉันบ้างอย่าลืมสิปรายฟ้า แล้วเธอยังหวังอยากได้ความรัก ความเมตตา และความเชื่อใจจากฉันในฐานะเมียงั้นหรอ”

                “แค้นและเกลียดฟ้ากับพ่อมากขนาดนั้นเลยหรอคะ” ถามพร้อมกับจ้องมองหน้าชายหนุ่มอย่างขอคำตอบ

                “ใช่ฉันเกลียดเธอ ฉันเกลียดพ่อเธอฉันเกลียดคนเลว ๆ อย่างเธอได้ยินไหมปรายฟ้า”

                “แล้วปล่อยฟ้าไปได้ไหมคะ ปล่อยให้คนเลว ๆ อย่างฟ้าไปตามยถากรรมของตัวเองเถอะถ้าพี่วินท์ไม่รักฟ้าแล้ว อย่าทรมานฟ้าอีกเลยนะคะ”

                กวินท์ชาหนึบไปทั้งใจที่ได้ยินคำพูดนี้ออกมาจากปากบางของปรายฟ้า ทำไมเขาจะไม่รักเธอ เขารักเธอมากแต่ก็แค้นผู้เป็นบิดาเธอมากพอ ๆ กัน ยิ่งคิดถึงสิ่งที่พ่อเธอทำไว้กับครอบครัวของเขามันก็ยิ่งทำให้เขาแค้น ครอบครัวที่อบอุ่นของเขาต้องพลัดพรากจากกันไปคนละทิศละทาง ด้วยน้ำมืออันร้ายกาจของนายอดุลย์พ่อของเธอ

                “มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะปรายฟ้า เพราะเพียงแค่นี้มันยังไม่สาสมกับสิ่งที่พ่อเธอทำไว้กับครอบครัวของฉัน”

                “แล้วเมื่อไหร่มันถึงจะพอละคะ ต้องให้ฟ้าชดใช้ไปอีกนานแค่ไหน” ร่างบางสั่นสะท้านไปด้วยแรงสะอื้นไห้ และถามเขาออกไปด้วยความน้อยใจ

                “จนกว่าเราจะตายกันไปข้าง” ตอบออกไปเสียงเข้มไม่มีแววแห่งการล้อเล่นเลยแม้แต่น้อย ทำเอาคนฟังรู้สึกรวดร้าวไปทั้งใจ เขาไม่คิดจะรักเธอเลยใช่ไหมนอกจากจะเห็นเธอเป็นแค่เครื่องมือของการแก้แค้น

                “งั้นพี่วินท์ก็ฆ่าฟ้าเถอะค่ะ ขอให้ชีวิตของฟ้า ลมหายใจของฟ้า ชดเชยในสิ่งที่พ่อทำกับครอบครัวของพี่เถอะนะคะ” ปรายฟ้าพูดออกมาด้วยใบหน้าเรียบเฉย และเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

                “อย่ามาท้านะปรายฟ้า” กวินท์ตวาดกลับหญิงสาวอย่างโกรธจัด เขากัดกรามแน่นจนเป็นสันนูนที่ได้ยินสิ่งที่ผู้เป็นภรรยาพูดพร้อมกับออกแรงบีบปรายคางเล็กของเธอ

                “เสียงดังโวยวายอะไรกันตาวินท์” คุณธาริดาได้ยินเสียงตะหวาดกร้าวของลูกชายจึงเดินเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง เพราะกลัวว่ากวินท์จะทำอะไรรุนแรงกับปรายฟ้าลูกสะใภ้ของนาง

                “ก็ถามสะใภ้ตัวดีของแม่ดูสิครับ” พูดจบกวินท์ก็เดินออกไปจากห้องนั้นด้วยอารมณ์กรุ่นโกรธ เพราะตอนนี้คำพูดของกุลนิภาผู้เป็นน้องสาวยังกึกก้องอยู่ในหัวของเขาไม่เคยจางหายไปไหน

                “ถ้าสักวันหนึ่งคุณปรายฟ้ากับพี่รักกันขึ้นมาจริง ๆ คนที่ต้องเจ็บที่สุดกับเรื่องนี้ก็คือพี่กับคุณปรายฟ้านะคะ”

                “มันจะไม่มีวันนั้นหรอกหวันยิหวา มันจะไม่มีวันนั้นเด็ดขาด”

                 กวินท์ทรุดเข่านั่งลงข้าง ๆ รถยนต์สี่ประตู่ของตัวเอง และปล่อยให้น้ำตาของลูกผู้ชายไหลลงมาอาบสองแก้มสากอย่างไม่อายใคร เขาทั้งสมน้ำหน้าและสมเพชตัวเองไปในคราเดียวกัน หลังจากที่คิดว่าเรื่องแบบนี้จะไม่มีวันนี้เกิดขึ้นกับตัวเองเด็ดขาด แต่แล้วมันก็ไม่ใช้เลย เพราะในเวลานี้เขารักเธอ อย่างที่ไม่เคยรักผู้หญิงคนไหนมาก่อนในชีวิต ในที่สุดเขาก็ได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดและความทรมานอย่างที่กุลนิภาได้เคยเตือนไว้

     

เก็บรักไว้(ที่ปรายฟ้า) ภาคต่อห่มใจรักเจ้าสาวนอกหัวใจ

รอติดตามได้นี้ที่ อีกไม่นานเกินรอค่ะ