กาลครั้งนั้นในหัวใจ

       โลกที่เต็มไปด้วยเขม่าปืน มีเพียงความตายเท่านั้นที่รออยู่เบื้องหน้า

        เช่นนั้นรันจึงปรารถนาอยากมีช่วงชีวิตที่แสนธรรมดาโดยการย้ายเข้าไปศึกษาต่อยังโรงเรียนชนบท ทว่าชีวิตของหญิงสาวกลับยุ่งเหยิงขึ้นไปอีกเมื่อเพื่อนร่วมห้องที่แอบชอบรุ่นพี่อย่างภคินได้ถลำลึกก้าวเข้าสู่โลกมืดเพราะปัญหาเรื่องเงิน โดยมีเธอเป็นตัวแปรสำคัญในเกมนี้

         เรื่องราวเลวร้ายที่เกิดขึ้นท่ามกลางความรัก นำมาซึ่งความเจ็บปวดที่พวกเขาไม่อาจจะต้านทาน

*******

เนื้อหาบางส่วน 

     เสียงฝนพรำตกปรอยๆ สายตาคู่สวยจ้องมองผ่านนอกกระจกนั้นกำลังกล่อมให้หลับฝันดี เสียงหายใจสะดุ้งเฮือก หญิงสาวลืมตาตื่น และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหลับไปนานแค่ไหน หล่อนล่องลอยไปในฝันที่งดงามราวสรวงสวรรค์ ทว่าดูเหมือนความทรงจำบางส่วนได้ขาดหายไป หล่อนไม่ได้เพียงคิด หากแต่เปล่งเสียงถามตนเอง ประหนึ่งว่ายังจดจำสัมผัสแห่งฝันนั้นได้ ชัดเจนคล้ายจริงเหมือนว่าจะยื่นเหยียดปลายนิ้วออกไปสัมผัสได้

     หล่อนหลงลืมไปว่าตัวเองจะไปไหน และอยู่ที่ไหน แม้กระทั่งหลงลืมไปว่าตัวเองเป็นใครอยู่ชั่วขณะ ท่ามกลางผู้คนมากมายสัญจรไปมาก่อนพระอาทิตย์จะตกดิน หล่อนเห็นแผ่นหลังหญิงผู้หนึ่งผมดำขลับยาวสะสวยปล่อยลงมาคลุมบริเวณหัวไหล่ กำลังสนทนากับร่างคุ้นหน้าคุ้นตา แววตาคู่นั้นมีแต่ความละมุนเต็มไปหมด รอยยิ้มน้อยๆ ประดับอยู่บนใบหน้า หญิงสาวไม่ยักรู้มาก่อน คำว่าสายตามันหลอกกันไม่ได้

     " นายชอบรุ่นพี่ปาริชาตหรอ?

หล่อนพร่ำมองภคินขณะสาวเท้าเข้าไปใกล้ ความรู้สึกบางอย่างบาดลึกวิ่งพล่านเข้าสู่หัวใจ เธอเฝ้าฝันคำนึงหารอยยิ้มเช่นนั้นบนสีหน้าชายหนุ่ม ก่อนทุกสิ่งอย่างจะเลือนรางและจางหาย

รันลืมตาโพลงเพราะเสียงฟ้าร้อง บรรยากาศตอนนี้เยียบเย็นหนาวจนจับขั้วหัวใจ

     " ลุงสันต์!

เธอตะโกนเรียก เสียงก้องสะท้อนกลับมาหาเจ้าตัว ท่ามกลางแสงแปลบปลาบวิ่งพล่านไปทั่วฟ้า เสียงฟ้าร้องไม่ได้ก่อความกลัว เธอกลับกลัวความโดดเดี่ยวเสียมากกว่า

     ไม่มีเสียงตอบกลับ มีก็แต่เสียงสายฝนกระทบหลังคาบ้าน ชายแก่ไม่ได้อยู่ที่นี่ในเวลานี้ หล่อนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาหายไปไหน และหายไปได้ยังไง เธอนอนและหลับไปบนโซฟาตัวใหญ่สีเทาที่ตั้งอยู่ทางทิศตะวันออก หล่อนกำลังคิดถึงเหตุผลข้อนี้ว่าทำไม รวมถึงสับเปลี่ยนความคิดไปสนใจเรื่องอื่นเพื่อเบี่ยงเบนความเบื่อหน่าย

     ฝนยังตกลงมาไม่ขาดสาย และดูเหมือนจะตกหนักขึ้นเรื่อยๆ เธอคิดเช่นนั้น ก่อนจะลุกจากโซฟาเพื่อเดินไปเปิดสวิตช์ไฟ หล่อนหามันไม่เจอ และใช้เวลาอยู่นาน เพราะไม่คุ้นเคยกับบ้านหลังนี้ สุดท้ายเธอเลือกที่จะไม่เปิดไฟ

     หญิงสาวกวาดสายตามองไปรอบๆ ภายในตัวบ้าน ใช้เวลาในการสังเกตโดยอาศัยแสงสลัวแปลบปลาบอย่างแสงฟ้าแลบ ปรากฏให้เห็นทั้งวัตถุ สิ่งของเครื่องใช้ ที่วางตามตำแหน่งภายในบ้าน โซฟาตัวใหญ่ถูกวางเฉียงมาทางทิศตะวันออก แจกันดอกไม้วางอยู่บนโต๊ะวงกลมที่มีความสูงระดับอก โดยรอบมีเก้าสองถึงสามตัววางอยู่ แสงวูบวาบเผยให้เห็นเงาสะท้อนดังกล่าว

     ทว่าสิ่งที่น่าตกใจ จนทำให้หล่อนขนลุกซู่ ก็คือไม่มีเงาสะท้อนของตัวเธอเอง จากกระจกบานใสนั่น เสียงผิวปากกระซิบแผ่วเบา เธอตายไปแล้วจริงๆ เหรอ? หล่อนกลืนคำพูดตัวเองลงคอ