คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : :: SeCret II :: มาถึงไม่ทันไร ความจำเสื่อมซะงั้น?
“เอ๊ะ? กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!”
ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!
อยู่ๆก็มีหลุมอากาศสีดำอยู่ใต้เท้าแถมยังรู้สึกเหมือนถูกกระชากขาให้ลงไปด้วย เฮ้ย ส่งไปดีๆไม่ได้รึไง!? นี่มันเหมือนโดนมือผีเหมือนในอนิเมะหรือหนังสยองขวัญจับขาแล้วกระชากไปอยู่ด้วยเลย! มืดไปหมดเลยโว้ยยยยย! แล้วจะถึงเมื่อจุดหมายเมื่อไหร่ไม่รู้อีก ชีวิตตตตตตตต!
ตุบ!!
‘ถึงแล้ว? อ่าา มึนไปหมด หน้ามืดคล้ายจะเป็นลม อยากดมยาดมเหลือเกิน'
“เฮ้!”
‘ใครมาเสียงดังใกล้หูเนี่ย ขอล่ะ ตอนนี้ไม่พร้อมรับอะไรเลย มึนโว้ยยยยยยย!’
“สาวน้อย เธอชอบนอนตรงนี้?”
‘ตรงนี้? นอน? ทำไมภาพรอบๆ.. มันเบลอไปหมดแบบนี้…?’
“เฮ้ หลับไปแล้ว?”
“ทำยังไงดีครับ?”
“…อืมม พาไปส่งโรงพยาบาล ดูเหมือนสาวน้อยคนนี้จะป่วย”
“ครับ!”
เฮือก!!
“อะ เอ๊ะ?”
‘อ่าา เกิดอะไรขึ้น? ฝันเหรอ? ไม่น่าใช่ ก็ตอนนั้นตบหน้าตัวเองเจ็บไปรอบนึงเพื่อยืนยันแล้ว เอ๊ะ แต่ความฝันมันก็เจ็บได้นี่นา’ คิดไปกระพริบตาปริบๆเพื่อปรับแสงสายตาไปพลาง พอหันมองไปรอบๆก็เห็นเป็นห้องสีขาวสว่างแสบตาแบบโครตๆเกือบทั้งห้อง
‘เอ่อออ ที่นี่ที่ไหน?’ เป็นห้องห้องนึงอะแน่นอน แต่ที่ไหนล่ะ? โรงพยาบาล? โรงแรม? บ้าน?
“ฟื้นแล้วสินะ”
“เหี้ย!”
‘เสียงใคร!?’
“เหี้ย? คืออะไร?”
“เอ่อ..” กำลังจะหันไปบอกความหมาย แต่พอหันไปเห็นหน้าคนถามแล้วไม่สามารถตอบได้เลยค่ะ ขออภัยในความหยาบคายของดิฉันด้วยนะคะ น่าขายหน้ามากเลยค่ะ ฮืออออออออ
“เป็นอะไร รู้สึกไม่ดี?”
“ห๊ะ? ปะ เปล่าค่ะ” ส่ายหัวรัวๆ
“อย่าเพิ่งทำอะไรที่ใช้แรงจะดีกว่า เช่น ส่ายหัวรุนแรงแบบนี้ เธอป่วยอยู่”
‘บอกช้าไปมั้ยยยยย โอ๊ยยย เหมือนหน้าจะมืดอีกรอบ’
“ดูเหมือนฉันจะบอกช้าไปสินะ”
“….”
อะไรคือการพูดจบด้วยใบหน้าแสยะยิ้มเหมือนสมน้ำหน้าแบบนั้นกันคะ ไม่มีความรู้สึกผิดเลย คนๆนี้กวนตีนเหมือนกันนะคะเนี่ย รู้สึกอยากโวยวายแต่ไม่กล้าปาดนั้มตาทิพย์ในใจแปป (ภาษาเริ่มแปลกๆ)
“มีหลายสีหน้าดี อ่านออกง่าย”
“คะ?” เมื่อกี้อีกฝ่ายพูดอะไรนะ ฟังไม่ทันมัวแต่เพ้อเจ้อในใจ
“….ตอนนี้เธออยู่โรงพยาบาลนะสาวน้อย”
“…..” ไม่ตอบความสงสัยแถมยังเปลี่ยนเรื่องอีก อะไรกันคะเนี่ย
“ฉันเจอเธอนอนที่ริมถนน สาวน้อย เธอชอบนอนตรงนั้น?”
“ริมถนน? นอน?”
“ดูเหมือนจะจำไม่ได้นะ แต่ใช่ ฉันไปเจอเธอนอนที่ริมถนน”
“ทำไมฉันถึงไปนอนตรงนั้นล่ะคะ?”
“เรื่องนี้ฉันควรต้องถามเธอมากกว่านะสาวน้อย”
‘เออ ก็จริง’
“อืม…” อันที่จริงก็พอจะคาดเดาได้แหละ แต่ก็ไม่เข้าใจ ทำไมไม่ส่งฉันมาแบบดีๆล่ะเฮ้ยไอคุณเทพ!
“….แล้วมีอะไรติดต่อครอบครัวได้บ้างมั้ย? ฉันลองหาที่ตัวสาวน้อยแล้วแต่สาวน้อยไม่มีของอะไรติดตัวเลย”
“ครอบครัว?”
“ใช่”
“….ฉันมีครอบครัวด้วยหรือคะ?”
“หืมม เธอไม่มี?”
“เอ่อ… ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ” ถ้าในโลกก่อนก็…ไม่มี แต่โลกนี้ไม่แน่ใจเหมือนกันแฮะ ตอนโดนส่งมาเทพคนนั้นก็ไม่ได้บอกอะไรเลยเกี่ยวกับตัวเราที่อยู่ที่นี่ ตัวเราที่อยู่ที่นี่มีบทบาทอะไร หรือเป็นแค่คนธรรมดาตัวประกอบเฉยๆกันนะ?
“….อืมม ฉันก็ไม่ได้ว่างถึงขนาดต้องมาเฝ้าเด็กผู้หญิงคนนึงตลอดซะด้วยสิ” ถอนหายใจพลางส่ายหน้าด้วยความเหนื่อยใจ (ยังไงนะ?)
‘สรุปจะสาวน้อยหรือเด็กผู้หญิง เรียกสักอย่างเถอะค่ะ’ ไม่ได้พูดใส่แต่จิกตาไปให้อีกฝ่ายแทน และเหมือนทางนั้นจะรับรู้แต่แค่ทำท่ายักไหล่แบบไม่แคร์ ทำไมคนๆนี้ถึงได้กวนหน้าตายแบบนี้กันคะเนี่ย!?
ก๊อก..ก๊อก ก๊อก
“เข้ามา”
“คุณชูครับ มีคนมาขอพบครับ”
“ใคร?”
“ไม่ทราบครับ แต่ทางนั้นบอกว่าเป็นผู้ปกครองของเด็กคนนี้”
“ผู้ปกครอง?”
“ครับ”
“…อืม เดี๋ยวฉันตามไป"
“ครับ” เดินออกจากห้องไป
“ก็อย่างที่ได้ยิน ฉันจะไปคุยกับคนที่บอกว่าเป็นผู้ปกครองเธอสักหน่อย ระหว่างนี้เธอก็หลับตาพักผ่อนไปก่อนนะสาวน้อย” เดินออกจากห้องไปอีกคน
“……” พูดเองเออเองจบเองไปเองแบบนี้เลยเรอะ?
ว่าแต่.. ผู้ปกครองงั้นเหรอ? ร่างนี้มีผู้ปกครองและครอบครัวสินะ? จะเป็นคนแบบไหนกันน้าาา เราไม่มีความทรงจำของพวกเค้าซะด้วยสิ ในสมองมีแต่ความทรงจำในโลกเก่าที่จากมาเท่านั้น อืมมมม จริงสิ แล้วร่างนี้มีหน้าตาเป็นยังไงล่ะเนี่ย ที่รู้คือรูปร่างหุ่นดีผิวขาวสวยเนียนลื่น ออกจะขาวซีดไปเลยด้วยซ้ำ เหมือนไม่ค่อยได้โดนแดดนะ? หรือป่วย? ก็อยากจะลุกไปส่องกระจกให้เห็นตัวเองชัดๆอยู่หรอก แต่ตอนนี้ไม่มีแรงเลย แค่ขยับมือก็เหนื่อยแล้ว ถึงได้แค่นอนคิดพูดคุยโต้ตอบกับคนๆนั้นเท่านั้น
'อ่าา.. เราควรหลับตาพักผ่อนอย่างที่คนๆนั้นบอกจริงๆด้วย'
:: 2 Hours later ::
แกร๊ก…
“หืม ดูเหมือนจะหลับอยู่นะ”
“คุณบอกผมว่าเด็กคนนี้ป่วยอยู่ หลับพักผ่อนก็ดีแล้วล่ะครับ”
“น่าตกใจจริงๆ ตอนเห็นหน้าคุณ”
“น่าตกใจขนาดนั้นเลยหรือครับ?”
“ก็คุณหาตัวยาก ครอบครัวคุณก็เช่นกัน คนดังก็แบบนี้หาตัวจับยากสินะ”
“ฮะๆๆ ดังอะไรกัน ผมและครอบครัวผมเป็นคนธรรมดานี่ล่ะครับ”
“อย่างพวกคุณเรียกธรรมดาได้ด้วยเหรอ?”
“ได้สิครับ”
“เฮ้อออ อย่างที่บอกไปก่อนหน้านี้ ดูเหมือนสาวน้อยจะจำอะไรไม่ได้”
“ดีแล้วครับ ผมว่าถ้าเธอจำอะไรไม่ได้มันดีที่สุดสำหรับเธอแล้ว”
“รวมถึงลืมเรื่องครอบครัวด้วย?”
“ครับ เพราะพวกเราในครอบครัวพร้อมจะสร้างความทรงจำใหม่ที่มีความสุขร่วมกันให้กับเธอได้เสมอ ไม่คิดจะทิ้งเด็กคนนี้ไปไหน แต่เรื่องความประมาทและผิดพลาดก่อนหน้านี้ทำให้ปกป้องเธอได้ไม่ดีพอ ไม่รู้เธอเจอกับอะไรบ้าง แต่ผมว่ามันไม่ดีสำหรับเด็กคนนี้เท่าไหร่หรอกครับถ้าเกิดจำได้ขึ้นมา ลืมไปทั้งหมดก็ดีแล้วครับ”
“แต่สักวันเด็กคนนี้ก็ต้องรู้หรือจำได้อยู่ดี”
“ครับ ผมรู้ แต่ระหว่างนี้พวกเราที่เป็นครอบครัวของเธอจะไม่ผิดพลาดอีก จะทำให้เธอมีความสุขที่สุด”
“ก็อยากซาบซึ้งใจอยู่หรอกนะ แต่ถ้าเด็กคนนี้สำคัญขนาดนั้น ทำไมไม่ออกตามหา?”
“….”
“จากที่ทางคุณเล่ามา เด็กคนนี้หายไปหลายปีใช่มั้ย?”
“….. ตามหาสิครับ”
“หืมม?”
“พวกเราตามหามาตลอดครับ”
“อ่าา คงหาไม่เจอสินะ?”
“ครับ หาเท่าไหร่ ที่ไหน ทั่วทุกมุมโลก หามาหลายปี ไม่เคยเจอ ไม่เจอเลย…”
“….น่าแปลกนะ สำหรับพวกคุณเรื่องแค่นี้ไม่น่ายากเลย”
“…….”
“เฮ้อออ ช่างเถอะ มันก็ไม่ใช่เรื่องของฉันด้วย ยกโทษให้ฉันที่ถามด้วยละกัน”
“ฮะๆ ผมไม่ถือสาหรอกครับ คนเราก็อยากรู้อยากเห็นทั้งนั้น”
“ปากคุณเนี่ยเคยโดนเตะบ้างไหม?"
“คำถามนี้ผมขอถามคุณกลับคืนละกันครับ”
“ชิส์!”
หนวกหู…
“ปากคุณเนี่ยเคยโดนเตะบ้างไหม?”
“คำถามนี้ผมขอถามคุณกลับคืนละกันครับ”
‘วอท ใครมามีเรื่องกันแถวนี้?’
“อืมมม หยุดพูดสักทีเถอะ…” ปวดหัววววววว!
“อ๊ะ ตื่นแล้วเหรอมาสะจัง”
“…ยัง…”
ว่าแล้วก็นอนต่อ
“ฟี้…zzZ”
“อ้าว หลับต่อเหรอ?”
“ดูเหมือนไข้ยังไม่ลดนะ คุณจะให้สาวน้อยอยู่ที่นี่หรือพากลับ?”
“คงต้องให้อยู่โรงพยาบาลก่อนครับ หายดีค่อยพากลับ”
“งั้นก็หมดหน้าที่ฉันแล้วสินะ”
“ครับ ผมไม่อยากรบกวนพวกคุณมากหรอก เพราะผมได้ยินมาว่าพวกคุณมาตามหาของมึนเมา”
“นั่นก็จริง..”
“ขอให้หาเจอนะครับ"
“ต้องบอกว่า ขอให้เจอและจับมันมาได้สิ”
“ของมึนเมาอย่างพวกเหล้าเนี่ย จับได้แต่ก็ไหลผ่านมืออยู่ดี ต้องใส่ลงไปในภาชนะหรือดื่มเท่านั้นมั้งครับ นอกจากว่าคุณจะนำมันไปทำขนมหรืออาหารล่ะนะ อ้อ แต่อย่าเผลอให้มันคุมสติคุณได้ล่ะ”
“ขอบคุณสำหรับคำแนะนำและคำเตือน แต่ครั้งนี้ฉันคงดื่มหรือกินไม่ลงหรอกนะ ขอตัว”
:: Many Hours Passed ::
“มา…...สะ………จัง”
‘ใครเรียก?’
“มา….สะ…จัง…ครับ”
“อืมมมม” หยุดเรียกกกก คนจะหลับจะนอนนน
“หึหึ ผมรู้ว่ามาสะจังอยากนอนต่อ แต่ตอนนี้ได้เวลาต้องให้อะไรลงท้องหน่อยนะครับ เดี๋ยวจะปวดท้องเอานะครับ"
‘ลงท้องเหรอ? ปวดทัอง? ข้าวเหรอ? กินข้าว?’
“กินข้าว!!” เบิกเนตรลุกขึ้นมานั่งด้วยความรวดเร็ว แต่คงเพราะเร็วมากแบบกะทันหันไปหน่อย หัวฉันนนนน โลกหมุนๆๆๆ อ๊ากกกกกก
“อุ๊บ!.. หึหึ ใจเย็นๆนะครับ เธอยังไม่หายป่วยดีนะ พยายามอย่ารีบลุกแบบนี้นะครับ”
“หัวฉันนนนนนน” โลกหมุนนนนน เริ่มปวดหัวจี๊ดๆแล้ววว
:: Two Minutes later ::
“ดีขึ้นหรือยังครับ?”
“อื้ม…” พยักหน้าตอบกลับก่อนจะหันไปมองหน้าอีกฝ่ายตรงๆ
‘เอ๊ะ? ไผวะ? ผู้ใด๋นิ?’
“คุณ?”
“โอ้ ผมลืมแนะนำตัวสินะ ผมชื่อ นาโอกิ เคนชิน สถานะเป็นญาติห่างๆของเธอ ที่จริงเธอต้องเรียกผมว่าคุณอานะ แต่ผมอยากให้เรียกพี่เคนมากกว่า”
“….” ขอขมวดคิ้วแป๊ปนะคะ เชื่อได้แค่ไหน? ร่างนี้ไม่มีความทรงจำอะไรเลยด้วยสิ แล้วทำไมถึงไม่มีความทรงจำอะไรเลยเนี่ย?
“เธอคงยังไม่เชื่อผมสินะ ผมเข้าใจครับ ดูเหมือนเธอจะจำอะไรไม่ได้นะ”
‘แม่นแล้วผู้บ่าว จำอิหยังบ่ได้เลย’
“เอาเป็นว่ากินข้าวก่อนนะครับ แล้วค่อยมาคุยเรื่องนี้กันต่อ”
“อื้ม” พยักหน้าตกลง เพราะหิวมากค่าาาาาาา
แมัอาหารจะไม่ถูกปากเพราะป่วยอยู่ แต่ก็ไม่ถึงกับกินไม่ได้ ขอแค่กินได้อะไรก็กินหมดแหละตอนนี้ เพราะตั้งแต่ถูกส่งมายังไม่ได้กินอะไรเลย แล้วดูเหมือนว่าร่างนี้จะอดอาหารมานานอยู่นะ จากที่ฟังหมอที่เพิ่งมาตรวจเธอหลังกินข้าวเสร็จ ร่างกายขาดสารอาหารมานาน พักผ่อนน้อย สภาพร่างกายภายนอกเหมือนไม่เป็นอะไร แต่ภายในมีช้ำในหลายจุด แถมร่างกายเหมือนจะมีสารหรือยาอะไรแปลกๆอยู่ในร่างกายด้วย อืม….
สรุปแล้วเจ้าของร่างนี้ก่อนหน้านี้ไปเจออะไรมากันแน่?
“เอาล่ะ มาคุยกันต่อเรื่องความทรงจำของเธอ เธอพอจะจำอะไรได้บ้าง?”
ดูเหมือนคนตรงหน้าเธอจะปรับอารมณ์ได้แล้ว เพราะเมื่อกี้ตอนคุณหมอบอกผลตรวจร่างกายของเธอ รอบตัวอีกฝ่ายน่ากลัวมาก เหมือนจะไปฆ่าใคร ปกติเคยเห็นแต่ในอนิเมะที่เคยดู เพิ่งมาเจอกับตัวจริงๆนี่แหละ ออร่าทะมึนน่ากลัว..
“ว่าไงครับ เธอพอจะจำอะไรได้บ้างไหม?”
“….” ขอส่ายหัวเป็นคำตอบค่ะ
“จำอะไรไม่ได้เลยเหรอครับ?”
“อื้ม”
ไม่ได้โกหกด้วย ก็ร่างนี้ไม่มีความทรงจำอะไรเลยอะ ไม่นับความทรงจำของตัวเราเองอะนะ ก็คือแบบเพิ่งถูกถีบส่งมาด้วย จะให้ตอบมากกว่านี้ก็กลัวจะน่าสงสัยเกินไปสำหรับคนที่จำอะไรไม่ได้ ถ้าถามมาละค่อยตอบด้วยสีหน้างงๆละกัน ไม่ได้งงปลอมด้วย เพราะบางเรื่องก็คืองงจริงๆ
“แล้ววิธีการใช้โทรศัพท์หรือคอมพิวเตอร์เธอยังจำได้ไหมว่าใช้ยังไง?”
“จำได้ค่ะ”
“อืมมม ดูเหมือนว่าความทรงจำที่หายไปจะเป็นบุคคลหรือคนรอบตัว แต่จำพวกสิ่งของหรือของใช้จะจำได้และใช้ชีวิตประจำวันได้ปกติสินะ”
โอ้ เหมือนจะเป็นอย่างที่คนคนนี้คิดแฮะ พอลองพยายามนึกถึงความทรงจำของร่างนี้นอกจากความทรงจำของตัวเราเองก่อนจะมาเข้าร่างนี้แล้วก็เหมือนจะมีความทรงจำอื่นที่แทรกเข้ามาอยู่ อย่างเช่นพวกของใช้ราคาแพงที่ตัวเราไม่เคยใช้ แต่มันก็น้อยนิดมาก เหมือนร่างนี้ได้ใช้ของพวกนี้ได้ไม่นานก็ไม่ได้ใช้อีกเลย
“แล้วเธอจำชื่อตัวเองได้ไหม?”
“….ไม่ได้" ไม่ได้โกหกนะ ชื่อตัวเราเองอะจำได้ แต่ของร่างนี้เธอไม่รู้นี่นา ถึงก่อนหน้านี้จะได้ยินคนตรงหน้าเรียกร่างนี้ว่า มาสะจัง ก็เถอะ แต่มันก็ไม่แน่ใจ ตอบแบบนี้แหละดีแล้ว
“แม้แต่ชื่อก็จำไม่ได้สินะ…”
“แล้ว..ฉันชื่ออะไรเหรอคะ?” ถามอีกฝ่ายที่ทำสีหน้าเหมือนกำลังวางแผนฆ่าใครอยู่อีกแล้ววววว!
“มาสะ เธอชื่อ คาซึกิ มาสะ”
เหวยยยย ก็พอเดาๆได้ว่าร่างนี้ชื่อมาสะเพราะจากที่ได้ยินคนตรงหน้าเธอเรียก แต่ก็ไม่นึกว่าชื่อเต็มๆของร่างนี้ก็เหมือนชื่อของเธอในโลกเดิมด้วย!? บังเอิญ?
“มาสะ…”
“จำอะไรได้เหรอครับ?”
“เปล่าค่ะ แค่รู้สึกคุ้นเคย” โครตคุ้นเลย ก็เป็นชื่อของเราตั้งแต่ก่อนถูกส่งมานี่นา
“งั้นหรือครับ” เห็นนะ ทำหน้าเสียดายปนเศร้านั่นน่ะ แต่มันจำไม่ได้นี่นา เฮ้อออ
“ขอโทษนะคะ”
“ครับ?”
“….ที่จำอะไรไม่ได้”
“มาสะจังไม่ได้ผิดอะไรเลยนะ ไม่ต้องขอโทษหรอกนะครับ”
“….ค่ะ” ถึงจะยังไม่เชื่อใจเต็มร้อยก็เถอะ แต่เพราะตอนนี้คนที่รู้จักร่างนี้มีแค่คนนี้ก็ต้องลองเสี่ยงกันไปก่อน
“เอาล่ะ!”
“!?” อยู่ๆก็เสียงดังขึ้น ตกใจหมด!
“อะ ทำให้ตกใจเหรอครับ ขอโทษนะครับ” ขอโทษไม่พอมียื่นมือมาลูบหัวเราด้วย ไม่ดีนะแบบนี้ ตัวเรายิ่งแพ้ตอนโดนลูบหัวอยู่ด้วย มันเป็นชอบ มันเป็นเคลิ้ม
“หึหึ เอาเป็นว่าตอนนี้มาสะจังพักผ่อน ให้อาการป่วยหายก่อนแล้วกันนะครับ เรื่องอื่นก็ค่อยๆใช้เวลาทำความรู้จักกันไปเรื่อยๆไม่ต้องรีบ ดีไหมครับ?”
“อื้ม!” เคลิ้มค่ะ หยุดลูบหัวสักทีเถอะ! แทบจะเอาหัวถูไถตอบสนองมือที่ลูบหัวเธออยู่แล้วเนี่ย!
“อุ๊บ! ฮะๆ มาสะจังต้องใช้เวลาอยู่ที่นี่ไปสักพักนึงเลยเพื่อให้ร่างกายกลับมาแข็งแรงตามปกติ เมื่อเป็นแบบนั้นระหว่างที่มาสะอยู่ที่โรงพยาบาลผมก็จะมาเยี่ยมบ่อยๆนะครับ แต่ถ้าวันไหนผมไม่ว่าง ผมจะส่งคนมาดูแลมาสะจังแทนนะครับ”
“ส่งคนมาดูแล?” กระพริบตาปริบๆ ชีวิตที่ผ่านมาไม่เคยมีคนส่งคนมาดูแล อารมณ์แบบคุณหนูที่มีแม่บ้านพ่อบ้านมาคอยรับใช้ข้างๆตามที่เคยดูในอนิเมะน่ะเหรอ?
“ใช่ครับ ไม่ต้องห่วงว่างจะไว้ใจไม่ได้นะ คนที่ผมจะส่งมาเป็นคนสนิทของผมเอง อืมมม ถ้าให้เห็นภาพก็แบบเลขาอะไรแบบนี้ล่ะมั้ง พอเข้าใจไหมครับ?”
“เข้าใจค่ะ”
“หมอนั่นชื่อ อลัน ส่วนรูปร่างหน้าตา ผมจะส่งรูปไปให้อีกทีนะครับ รู้ไว้ก่อน จะได้ไม่ตกใจทีหลัง”
“ส่งรูป?” ส่งทางไหน?
“อ้อ จริงสิ ผมลืมไปเลย ผมซื้อโทรศัพท์มาให้มาสะจังนี่นา”
“…..” ไม่ต้องพูดแต่แววตาเปล่งประกายตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัดเจน ของจำเป็นเลยนะ! ไม่มีไม่ได้! ไม่มีคือมันนอนไม่หลับ หัวใจมันกระสับกระส่า- แค่กๆ
“ผมคิดว่ามาสะจังต้องเบื่อแน่ๆถ้าไม่มีอะไรไว้ใช้เล่นเลย เลยซื้อมาให้ครับ ผมใส่เบอร์ผมกับเพิ่มเพื่อนในแชทไว้แล้ว ไว้ผมจะทักแชทไปตอนไม่ได้อยู่ด้วยกันนะ และจะส่งรูปไปให้ในนี้นะครับ”
“เข้าใจแล้วค่ะ” รับโทรศัพท์มาด้วยความตื่นเต้น
โทรศัพท์แบบพับล่ะ!! เอร้ยยยยย น่ารักจังเลยน้าาาาาาา
“ชอบไหมครับ?”
“ชอบค่ะ!” ใจดีจังเลยน้าาคนๆนี้ สายเปย์อีกต่างหาก พี่เคนสุดยอด!!
เอ๊ะ เราใจง่ายไปหรือเปล่านะ?
โวยวายหลังม่าน
มาสะ: มีแต่อะไรที่ไม่เข้าใจเต็มไปหมดดดดด!! (ขยี้หัวตัวเอง)
กระต่ายน้อย: ก็เนื้อเรื่องต้องการให้เธอไม่เข้าใจนี่นา?
มาสะ: ....เออ จริงด้วยแฮะ
♡
อัพเดท (เสาร์ 11 พฤษภา 67)
เราขอแก้เนื้อหาใหม่นะคะ งงๆไหม อาจเผลอใช้คำซ้ำๆเยอะไป รึเปล่า? แหะๆ
ปล.ถ้ามีอะไรผิดพลาดหรือต้องแก้ไขตรงไหนบอกได้นะคะ
ความคิดเห็น