คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : :: SeCret I :: ซดราเมนก็เกิดความซวยได้เช่นกัน
แกร๊กๆ…แกร๊กๆๆ
ภายในห้องเล็กๆแห่งหนึ่งมีเด็กสาว ไม่สิ หญิงสาวคนนึงจ้องเขม็งไปที่หน้าจอคอมอย่างเคร่งเครียด นิ้วมือของเธอขยับรัวเร็วในการกดแป้นพิมพ์คีย์บอร์ด คิ้วของหญิงสาวขมวดกันเป็นปม ตัวอักษรที่เธอพิมพ์บนหน้าจอก็ถูกพิมพ์ขึ้นและลบพิมพ์ขึ้นมาและลบอีกครั้งวนเวียนไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
แกร๊กๆๆๆ เกร๊กๆ ตุบ!!
“อ๊ากกกก! แต่งต่อไม่ไหวแล้วโว้ยยย!”
ว่าแล้วก็ปิดหน้าที่แต่งฟิคค้างไว้แล้วไปหาไรกินดีกว่า...
ซูดดดดดดดดดดดดดดดดด
ราเมนมันเป็นอะไรที่อร่อยกลมกล่อม ซดน้ำก็สดชื่น กินกี่ทีก็ไม่เบื่อ จนตัวเราเองก็ชักจะคิดว่าตัวเองเริ่มเหมือนตัวละครเอกเรื่องนึงที่คลั่งชอบกินราเม็งซะแล้ว เอาเถอะ ก็ไม่ได้แย่นี่นาเราก็ไม่ได้กินราม็งทุกวันซะหน่อย ปกติก็ ข้าวผัด ข้าวขาหมู อาหารเซเว่น และอาหารสิ้นคิด กะเพรา ให้ตายเถอะพอคิดถึงก็แทบจะกลืนอะไรไม่ลง โรคเบื่ออาหารกำเริบทันที
เฮ้อออออ ปล่อยวางๆ
ว่าแต่…หาอะไรดูดีกว่าคลิปแคสเกมส์หรือดูอนิเมะดีนะ?
อืมมมม ก็เปิดดูทั้งสองอย่างเลยละกัน โฮะๆๆๆ
“ซูดดดดดดด”
ฮาาาาาา อาหย่อยยยยย มันช่างสดชื่นนนนน ราเมนเส้นกำลังดีอุ่นกำลังดี หมูชาชูเคี้ยวง่ายนุ่มนิ่ม ราเมนหมูชาชูฮะจิบังงงง อะจะ....โฆษณาให้เฉยเลยเรา แต่เราชอบจริงๆนะ ถ้ามีโอกาสจะไปกินตลอดเลยล่ะ ฮิฮิ
ว่าแต่ทำไมเรามาคิดเรื่องอาหารเต็มสมองเลยฟะ แล้วที่คิดจะดูมันจะได้ดูไหมล่ะ ว่าแล้วก็ขอเปิดดูอนิเมะละกัน จัดไปเลย ถึงตัวจะเป็นเด็กแต่สมองก็เป็นผู้ใหญ่ ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น! ฮ่าๆๆๆๆ (เสียสติไปแล้วแน่นอน)
ว่าแล้วก็ซด......
พรึ่บ!!
อะเด๊ะ? ไฟดับ? ห๊ะ?......
“มาดับทำไมตอนนี้!? ห๊าาาาาาาาาา!!”
พรึ่บ!!
โอ๊ะ ติดแล้วแฮะ แต่เน็ตเราเวลาไฟดับมันชอบรีอ่ะ ต้องรอสินะ เฮ้ออออ หืม?
อืมมมมมมม ธรรมชาติช่างสวยงาม
สายน้ำที่ไหลผ่านแล้วเสียงนกร้อง
มีสัตว์ในเทพนิยายวิ่งวุ่นวายไปหมด
นางฟ้าตัวน้อย ประกายวิ้งวับที่ลอยไปมารอบๆ
กลิ่นไอดอกไม้ที่พัดตามสายลม สายลมที่พัดไปมาช่างสดชื่น บรรยากาศและอากาศแสนบริสุทธิ์ เหล่าผีเสื้อมาบินวนรอบตัวเรา มันช่างเหมือนฝันเหลือเกิน...
เพี๊ยะ!!
แต่กูไม่ได้ฝัน!! (ขออภัยที่หยาบ)
“สวัสดีครับสาวน้อย”
หืม? โอ้ววววว หนุ่มรูปงานปานภาพวาดหรือเทพบุตร ไม่ก็เทพตกสวรรค์หรือเทวดาตกสวรรค์ กำลังทักทายและมองมาทางเราด้วยรอยยิ้มกระชากใจ ไม่ว่าสาวคนไหนแม้แต่คนแก่ก็อาจจะตกหลุมพรางความเจ้าเล่ห์ของเทพตนนี้หรือจะเรียกว่าหลุมรักดีนะ ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนหรือชะนีเก้งกวางก็คงอยากจับคนตรงหน้าทำสามีแน่นอนเลยล่ะ แต่เทพตนนี้จะมีคนรักหรือยังนะ ถ้ามีผู้หญิงคงร้องไห้เสียใจกันเยอะแน่ๆเลย คิดแล้วก็ถามดีกว่า ฮิฮิ
“คุณเมิงเป็นใครคะ?”
“เป็นแฟนคุณไงครับ”
“พ่อง”
วิ้ววววววววว~~~
สายลมพัดผ่าน ลมเย็นดีจริงๆ
ไม่ใช่แล้วเฟ้ย!!
ว่าแล้วก็เหลือบเห็นราเมนที่ยังอยู่ในมือ ดีจริงที่มันตามมาด้วย ว่าแล้วก็ชดน้ำราเมนต่อ อ่าาาาา แม้จะเย็นลงบ้างแล้วแต่น้ำมันก็ยังกลมกล่อม เส้นก็นุ่มนิ่ม หมูชาชูดีนะที่สั่งมาหลายชิ้นมันจึงยังมีเต็มพอที่จะให้เรากินอิ่ม
โอ๊ยยยย สวรรค์~ ~
“ซูดดดดดดดดดด” อาหย่อยยยยย
“เอ่อ...”
“งั่มๆๆๆ”
“สาวน้อยครับ....”
“ซูดดดดดด ฮ่าาาา”
“นี่เทพอย่างผมโดนเมินเป็นครั้งแรกเลยนะครับเนี่ย”
หนุ่มหล่อปานเทพบุตรตอนนี้นั่งกอดเข่าอยู่มุมมืดเรียบร้อยแล้ว
“เทพงั้นเหรอ?” ฉันเอ่ยขึ้นเหมือนจะเป็นประโยคคำถาม แต่ก็ไม่ได้ถาม (อ้าว)
“ครับผม” หมอนี่ก็ออกมาจากมุมมืดแถมยิ้มเปล่งประกายอีกต่างหาก ปรับอารมณ์ไวจริงนะ
“แล้วเทพอย่างนายต้องการอะไรจากคนอย่างฉัน?” พอฉันถามไปแบบนั้นหมอนั่นทำหน้าอึ้งนิดๆ ถามไรผิดป่าววะ?
“เอ่อ ไม่ผิดหรอกครับ แต่คุณไม่คิดว่าแบบคุณกำลังฝันอะไรทำนองนี้เลยเหรอ?”
อืมมม ก็อยากคิดนะถ้าไม่ติดตรงที่ว่าเมื่อกี้เพิ่งตบแก้มตัวเองไปเมื่อสักครู่ หลักฐานยังอยู่คือลอยมือฝ่ามือตัวเองนี่ล่ะ แต่เดี๋ยวนะ...
“เมื่อกี้นายอ่านใจฉันใช่ไหม?” ถามอีกฝ่ายด้วยความหงุดหงิด ไม่ชอบใจ ไม่ชอบให้ใครมาอ่านใจ ถึงแม้นี่จะครั้งแรกก็เถอะ ก็ที่ๆเราอยู่จะไปมีพลังอ่านใจได้ไงล่ะฟะ ไม่ใช่การ์ตูน เอ้อ แต่นี่มันนิยาย เอ้ย ไม่ใช่ๆ แต่นี่ก็เหมือนกับว่าเรากำลังฝันอยู่จริงๆด้วยล่ะนะ แต่ไม่ได้ฝันแน่นอนจากความเจ็บปวดที่ได้รับตรงแก้ม
“ไม่ได้ตั้งใจอ่านนะครับ มันเข้ามาในหัวเอง”
โครตจะแหลเลยค่ะ
“แล้วไง ฉันถามว่าเทพอย่างนายมีธุระอะไรกับฉัน?”
“พอดีทางเบื้องบนบอกว่าคุณอยู่ไปก็รกโลกเลยสั่งให้ผมพาคุณไปอยู่ที่อื่น”
โครตเจ็บค่ะพี่น้อง แล้วไอทางเบื้องบนนี่ใครฟะ!?
“ผมล้อเล่นครับ”
ล้อเล่นบ้านแกสิยะ ตบกับฉันไหมไอคุณเทพ! (คุณเมิงใจเย็นๆ)
“ผมไม่ตบผู้หญิงครับ”
เออ ไอเทพสุภาพบุรุษ ไม่เป็นไร ให้ฉันตบฝ่ายเดียวก็ได้!
“แบบนั้นผมก็แย่สิครับ”
แย่ไปดิ ไม่ใช่ตัวฉัน
“คุณนี่เป็นผู้หญิงที่ดูไม่เป็นผู้หญิงเลยนะครับเนี่ีย”
คุณพี่คะ ถึงคุณพรี่จะพึมพำก็เถอะ แต่กูได้ยินค่ะ
“ก็ตั้งใจให้ได้ยินนี่ครับ”
“พอเหอะ นายคิดจะอ่านใจฉันไปถึงไหนไม่ทราบ มีอะไรก็รีบๆพูด แล้วช่วยพาฉันกลับไปที่เดิมด้วย” พูดด้วยเสียงที่ติดอารมณ์เสียนิดๆไอเทพนี่สกิลการกวนTeenเยอะชะมัด
เอ๊ะ หรือเราเป็นฝ่ายกวน? ช่างเถอะ
“พอดีทางเบื้องบนเค้าเกิดคึกอยากมอบพรให้ผู้โชคดี เลยหาผู้โชคดีโดยการสุ่มใช้นิ้วจิ้มไปที่รายชื่อ”
“เหรอ? แล้วพอสุ่ม แจ็คพ็อตเลยตกมาที่ฉัน?”
“ครับ”
เบื้องบนที่หมอนี่พูดถึงมันคือใครวะ โครตปัญญาอ่อนเลย
“เบื้องบนก็เทพไงครับเหมือนผม ส่วนคนที่เป็นคนคิดก็คือคนที่อยู่สูงกว่าเทพ มนุษย์น่าจะเรียกว่าเทพพระเจ้าล่ะมั้ง? นั่นแหละคือคนที่คุณคิดว่าปัญญาอ่อนไงครับ”
…..เค๊ แดกจุดสิคะรอไร เหอะๆ
“แล้วจะให้พรอะไรเหรอ?” ถามพร้อมวางถ้วยราเมนไว้ข้างๆหลังจากที่กินหมดแล้ว
“นั่นสิครับ ผมก็ไม่รู้”
อ้าวเฮ้ย ตอบแบบนี้เชือดทิ้งดีไหม?
“ไม่ดีกว่าครับ แต่ท่านผู้นั้นบอกว่าตั้งแต่คุณมาที่นี่คุณก็ได้รับพรแล้ว ที่เหลือให้เป็นหน้าที่ผมที่จะส่งคุณไป”
“ส่งฉันไป? ไปไหน? แล้วที่ว่าได้รับแล้วนี่คือไรไม่ทราบยะ ไม่เห็นจะมีไรเกิดขึ้นเลย”
“อาจเป็นเพราะยังไม่ถึงเวลาที่คุณจะต้องใช้มั้งครับ ส่วนจะส่งไปไหน...อนิเมะล่าสุดที่คุณดูคือเรื่องอะไรครับ?”
ถามทำไมวะนั่น?
“ยอดนักสืบจิ๋วโคนัน”
แต่กูก็เสือกตอบอีกนะ ดูอีกฝ่ายทำหน้าสิยิ้มกรุ้มกริ่มนั่นหมายควาย เอ้ย ความว่าไงไม่ทราบ
“โอเคครับ เอาล่ะ...”
อืมมมมม ไอท่าทางเหมือนจะร่ายเวทย์นั่นคืออะไร ไม่ใช่ประมาณว่าจะส่งดิฉันเข้าไปในโลกของโคนันหรอกนะ
“เดาได้ถูกเลยครับ”
“เฮ้ย เอาจริงดิ!?” ฉันถึงกับเหวอเลย ล้อเราเล่นเปล่าวะ?
“ผมไม่ได้ล้อเล่นครับ พร้อมรึยังครับ อ๊ะ จริงสิ” เหมือนหมอนี่จะพึ่งนึกอะไรออกนะ
“มีอะไร?”
“คุณชื่ออะไรหรือครับ?”
คุยมาตั้งนาน คุณเมิงเพิ่งจะมาถามชื่อกูเหรอวะคะ!!
“เฮ้ออออ มาสะ... คาซึกิ มาสะ”
“มาสะจังสินะครับ?”
“อืม”
“ผมชื่อ มิคาเอล นะครับ แล้วเจอกันใหม่นะครับมาสะจัง”
พอหมอนี่พูดจบฉันก็รู้สึกได้ว่าที่ๆฉันยืนอยู่มันเริ่มหายไป
“เอ๊ะ? กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!”
ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!
โวยวายหลังม่าน
มาสะ: เอ๊ะ นี่ฉันเป็นนางเอกจริงๆใช่มะ?
กระต่ายน้อย: แน่สิ
มาสะ: แล้วทำไมแต่ละคนดูโหดกับฉันจัง อ่อนโยนกับฉันหน่อยสิโว้ยยยยยย! (ยกเท้าวางบนโต๊ะพร้อมใช้นิ้วชี้ชี้ไปที่หน้ากระต่ายน้อย)
กระต่ายน้อย: ......(มองมาสะด้วยสายตาว่างเปล่า)
ปล.ถ้ามีอะไรผิดพลาดหรือต้องแก้ไขตรงไหนบอกได้นะครับ
ความคิดเห็น