[Fic Raborn]ความรักของผม {Yaoi RL*0*}

ข้อมูลเบื้องต้น

คู่นี้นะจ่ะ RL อยากลองแต่งเม้นได้ตามสบายค่ะใครไม่ชอบคู่นี้ปิดนะค่ะ^^*

เนื้อเรื่อง

บ้านซาวะดะ สึนะโยชิ

เมื่อ10ปีที่แล้ว....

"ฮาๆ อี้พิง ลูกอมนี้เป็นของคุณแรมโบ้แล้วคุณแรมโบ้จะกินแล้วน๊า~"

"หยุดเดียวนี้น๊าแรมโบ้~"

เสียงเจื้อแจ้วของเด็กน้อยทั้งสองที่ดังก้อง ณ บ้านของ สึนะ เด็กหนุ่มธรรมดาๆที่ตกกระไดพลอยโจนได้มาเป็นหัวหน้ามาเฟีย

"แรมโบ้ อย่าแย่งอี้พิงซี้" เด็กหนุ่มพูดด้วยความเหนื่อยใจเป็นเช่นนี้ทุกๆวันที่บ้านของเค้าไม่แปลกใจเลย

"อะ รีบอร์น นายตายสะเถอะ เอาน้อยหน่าไปกินซ้า" เด็กน้อยปาระเบิดใส่ทารกต้องคำสาปแต่ก็เป็นตนเสียเองที่จะต้องโดนระเบิด

"อะ...อด...ทน...ไว้....แงง สึนะ~"

"หึน่ารำคาญจริงๆ สึนะนายไปฝึกต่อได้แล้ว"

"เดี๋ยวซี้ รีบอร์น"แล้วเด็กหนุ่มกับครูฝึกพิเศษก็เดินออกจากบ้านไปพร้อมกัน

หลายปีแล้วสินะครับที่รุ่นที่10ดูแลผมมา...

แล้วปีแล้วสินะครับที่เป็นผมฝ่ายเดียวที่ต้องตามเขา...

หลายปีแล้วสินะ ที่ผมต้องอดทนอยู่คนเดียว..

เขาไม่เคยสนใจผมเลย มีแต่ผมทีคอยใส่ใจเขาและให้ในสิ่งที่เขาต้องการ

หลังจากที่เขา ถอนคำสาปที่เป็นทารกได้แล้ว เขาก็เป็นแฟนผม

ไม่ใช่สิมีแต่ผมคนเดียวที่คิดว่าเขาเป็นแฟน เขาไม่เคยสนใจอะไรผมเลย

ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันเขาใส่ใจกับคนรอบข้างแม้เป็นแค่การกระทำเพียงนิดเดียว แต่ผมก็สังเกตุได้แต่กับผมเขากลับทำเย็นชาใส่ ทั้งๆที่ผมได้บอกความรู้สึกทุกๆอย่างให้เขาได้ฟังหมดแล้ว

' รีบอร์น ฉันรักนาย...'
'แต่ฉันเกลียดนาย ฮึแรมโบ้!' 

ผมไม่คิดเลยว่าเขาจะตอบผมมาแบบนี้ทั้งๆที่เรา...เคยมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกันหลายครั้งโดยที่ผมต้องยอมเขาตลอดเวลา ผมมันโง่จริงๆในเมื่อเขาพูดแบบนี้ ก็ไม่มีเหตุผลที่ผมจะอยู่ที่ญี่ปุ่น ผมคงกลับไปอิตาลี ไปใช้ชีวิตแบบเดิมๆ เที่ยวไปเที่ยวมา ใช่ชีวิตห่วยๆ ของคนห่วยๆแบบผม พูดแล้วมันก็ตลกดีนะครับ

ก่อนที่ผมจะไปผมคิดว่าผมจะเขียนบันทึกบอกลาพวกเขา พร้อมกลับไดอารี่ลับๆของผม

เริ่มจากมาม๊า ขอบคุณนะครับที่คอยดูแลผมมาตลอดขอบคุณจริงๆ ขอบคุณที่ทำกับข้าวอร่อยๆให้ผมทานทุกวันขอบคุณที่ทำให้เขามีความสุขตอนกินขอบคุณจริงๆครับ

ขอบคุณรุ่นที่10 แม้ว่าผมจะดื้อจะซนแต่รุ่นที่10ก็ดูแลผมตลอดมา ขอบคุณมากๆเลยครับ

ขอบคุณ คุณ ยามาโมโตะที่คอยสอนให้ผมเล่นเบสบอล แม้ว่าผมไม่เก่งแต่ผมจะพยายามครับ! ขอบคุณสำหรับซูชิอร่อยๆนะครับ

ขอบคุณ คุณโกคุเดระ แม้ผมจะดื้อและเอาแต่ใจ แต่คุณก็คอยช่วยเหลือผมเสมอมา คุณน่ารักมากๆครับ

ขอบคุณ คุณเบียงกี้ ที่ทำให้ผมได้เจอแต่เรื่องสนุกสนานแม้จะดูโหดไปหน่อย แต่ผมก็รู้ว่าคุณใส่ใจ ดูแลเขาให้ผมด้วยนะครับ^^

ขอบคุณ ฮารุจังที่คอยเล่นกับผมและให้ขนมอร่อยๆผมเสมอมา

ขอบคุณอี้ผิง ที่เป็นเพื่อนเล่นด้วยเสมอ ขอโทษน๊า ที่ผมชอบแย่งขนม

ขอบคุณทุกๆคนที่คอยดูแลผมและช่วยเหลือผมผมจะไม่ลืมเลยครับ

และขอบคุณเขา คนที่ทำให้ผมได้รู้จักความรัก และการอกหักไปพร้อมๆกัน ผมคง...เข็ดสะแล้วละ

อ๋อ! ขอบคุณคุณเลออนด้วยนะครับ ที่คอยอยู่ข้างเขาเสมอมา^^

ฮาได้เวลาที่ผมจะไปแล้วสินะครับ ลาก่อน เจปอนเน่^^

ตกเย็น

"เฮ้แรมโบ้~ ฉันซื้อองุ่นมาฝากที่ตลาดเขาเอามาขายเพียบเลยดูสิ"....

"แรมโบ้ฉันไปส่งบะหมี่มาเสร็จแล้วเรามาติวหนังสือกันเถอะ"....

"เฮ้ เจ้าวัวบ้า นายมาเล่นเกมส์กับฉันก่อนสิ"...

"แรมโบ้คุง มาม๊าอุ่นนมไว้ให้แล้วน้า"....

"แรมโบ้จัง ฉันซื้อขนมมาฝากจ้า"...

"แรมโบ้~ ไม่มาฉันแย่งกินหมดน๊า" สึนะพูดแม้ว่าจะผ่านมา10ปีแล้วแต่เขาก็ยังคงใส่ใจกับวัวบ้าๆ

ก็ไม่ให้ใส่ใจได้ไงละนิดหน่อยก็ร้องไห้แล้วอารมณ์อ่อนไหวเสียจริงๆ แต่พักหลังๆนี้ดูแรมโบ้จะเงียบขึ้น เขาก็ไม่รู้ว่าวัวบ้าๆนั้นเป็นอะไรเห็นแต่เงียบอย่างเดียวเลย ข้าวก็ไม่กิน พูดก็ไม่พูด นั่งเหม่อลอยอยู่หลายวัน

ดีหน่อยที่รีบอร์นมาแล้วเห็นสดใสขึ้น แต่พอสักพักดูเหมือนจะหดหู่มากกว่าเดิม
เขาก็ไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้น แต่หลังที่เห็นคุยกับรีบอร์น2ต่อ2ก็ผิดปกติไปเลย ยังนี้ต้องยิ่งใส่ใจ

"อ้าวเกิดอะไรขึ้นเหรอสึนะ มาม๊า"

"อ้าวรีบอร์นคุงมาพอดีเลยจ๊ะ ไม่รู้ว่าแรมโบ้คุงไปไหนแล้ว"

"...."

"รีบอร์นคุงจ๊ะเป็นอะไรไป เฮ้อไปไหนกับยามาโมะโตะคุงรึเปล่านะ"

"ไม่น่าจะใช่นะครับคุณแม่ของรุ่นที่10 ผมพึ่งแยกกับเจ้าบ้าเบสบอลเมื่อกี้เองครับ"

"ตายจริง เขาไปไหนของเขาน้าเป็นห่วงจังเลย"

"ก็ช่างเขาสิครับจะไปไหนก็เชิญ ปล่อยสะบ้างต้องดัดนิสัย ชอบทำอะไรไม่ปรึกษาคนอื่น" แล้วรีบอร์นก็เดินขึ้นห้องไปทันที

"เฮ้รีบอร์น! เกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ"

"ฮิฮะ! คุณสึนะค่ะ มาดูนี้เร็วค่ะแรมโบ้คุงวางไว้"

ไดอารี่ ของวัวโง่..
แล้วทั้งหมด(ยกเว้นรีบอร์น) ก็ได้อ่านข้อความในกระดาษและต่างได้รู้ความจริง...

"มันเป็นอย่างนี้นี่เอง..."

"ไม่น่าเชื่อเลยนะจ๊ะว่า..."

"เจ้าวัวบ้าฉันไม่คิดว่าแกจะทำให้ฉันร้องไห้!"

"ฮึกๆจริงๆด้วยค่าฮิฮะ รีบอร์นคุงใจร้ายที่สุด"

"ดิฉันว่าเราควรจะดัดนิสัยคุณรีบอร์นนะค่ะ..."

"อะไรละอี้ผิง รีบอร์นฉลาดจะตายคงไม่ถูกหลอกง่ายๆหรอก"

"ก็ถ้าเขาไม่ถูกหลอกแสดงว่าเขาไม่ได้รักคุณแรมโบ้ แต่ถ้าเขารีบดิ่งออกไปก็แสดงว่า..."

_______________________________________

"แย่แล้วรีบอร์น!!"

"มีอะไรเหรออี้ผิง"

"แรมโบ้!"

"แรมโบ้ทำไม?!" แม้ร่างสูงจะยังนิ่งอยู่แต่ในแววตามีท่าที่ที่ร้อนรน

"ถูกแฟมมิลี่ฝ่ายศัตรูจับตัวไป!"

"หา!.... ช่างเขาเถอะบอกแล้วว่าไม่ให้ออกไปไหนคนเดียว โดนสะบ้งก็ดี"

"นายจะไม่ไปช่วยเหรอ"

"แล้วทำไมเธอไม่ไปช่วยเองละ"พูดจบก็เอาเจ้าเลออนมาลูบอย่างสบายใจ แต่จริงๆแล้วการลูบเลออนแสดงว่า
รีบอร์นนั้นกำลังกังวลใจมาก

"ฝ่ายนั้นเจาะจงว่าเป็นนายเท่านั้น"

"ฉันไม่ไป..."

"ตามใจเเรมโบ้เป็นอะไรไป นายอย่ามาเสียใจที่หลังแล้วกัน!" พูดจบอี้ผิงก็เดินออกมาพร้อมบอกทุกคนว่าไม่ได้ผล

"เฮ้อแล้วยังงี้จะทำยังไงละสงสารแรมโบ้คุงจังเลยนะค่ะฮิฮะ"

"คนมันไม่ได้รักทำยังไงก็ทำไม่ได้เหรอ"สึนะพูด

"แล้วพวกคนที่ยังไม่รู้ใจตัวเองละจ๊ะ"

"นั้นสิครับรุ่นที่10อย่างที่มาม๊าพูดคุณรีบอร์นอาจกำลังสับสนอยู่ก็ได้นะครับ"

"นั้นเราจะทำไงดีละ" หลังจากที่ทุกคนครุ่นคิดอยู่นานก็มีเสียงคนเดินลงบันไดมา

"ผม...ออกไปเดินเล่นนะครับมาม๊า"แล้วรีบอร์นก็เดินออกไป

"กลับมาให้ทันทานข้าวนะจ๊ะ"

รีบอร์นพูด

ตอนนี้ผมรู้สึกสับสนในใจของผม มันรู้สึกเจ็บปวดเมื่อหมอนั้นจากไป

ผมรู้ว่าอี้ผิงโกหก แต่ถึงจะโกหกผมก็ยังเป็นห่วงหมอนั้นอยู่ดี ทำไมกันนะทำไมถึงรู้สึกเจ็บที่หัวใจอย่างแปลกๆ

ผมเดินไปเรื่อยๆจนถึงริมแม่น้ำ ที่ผมกับหมอนั้นเคยมานั่งเล่นด้วยกันและเป็นวันที่หมอนั้นบอกรักผม

ทั้งๆที่ลึกๆผมเองรู้สึกเจ็บที่พูดออกไปแบบนั้น แต่เพราะผมกลัว กลัวว่าวันไหนหมอนั้นจะทิ้งผมไปผมคงทำใจไม่ได้

แล้ววันที่หมอนั้นทิ้งผมไปก็มาถึง...วันนี้สินะ

ตลกนะครับ หมอนั้นไม่ได้บอกลาผมสักคำ

สิ่งของอะไรทิ้งไว้ให้ก็ไม่มี

หรือคำว่ารักของนายมันเป็นคำหลอกหลวงกันแน่แรมโบ้...

"คุณรีบอร์นค่ะ นี้แรมโบ้คุงเข้าฝากไว้ให้คุณค่ะ" อี้ผิงตามผมมาตั้งแต่เมื่อไรนะ แล้วนี้เป็นของที่หมอนั้นไว้ให้ผมงั้นเหรอ

"อ่านสิค่ะ แล้วคุณจะได้รู้ว่าเขานั้นรู้สึกกับคุณเช่นไร" แล้วเธอก็มานั่งข้างๆผม

ถึงไดอารี่สุดที่รัก..
   วันนี้ผมกับเขาได้ไปเดินเล่นที่สวยสาธรณะด้วยกัน เข้าจูงมือของผมเดินพาผมไปดูนู้นดูนี่เรื่อยๆ เราได้ให้อาหารปลาด้วยกันได้กินขนมอร่อยๆด้วยกัน แล้วเราก็ไปนั่งเล่นที่ต้นไม้ ผมดีใจที่เข้าจูงมือผมก่อนบ้าง ผมดีใจที่เขาเอาหัวมาหนุนตักผม ผมดีใจที่เห็นเขามีความสุข ผมเห็นเข้ายิ้มให้กับฝูงนก เขาน่ารักมากเลยครับ ผมจะเก็บภาพความสงจำนี้ไว้เสมอไม่มีวันลืมเลย รักนายนะ รีบอร์น...
                                                                                                                                    วันที่ 10/09/xx
แล้วเขาก็อ่านไปเรื่อยๆไอรี่เล่มนี้มีแต่เรื่องของเขาทั้งนั้น แล้วหลังที่พูดจบทุกๆหน้ามันจะมีคำว่าบอกเราเขาเสมอ ทำไมนะน้ำตาของผมเหมือนจะไหลให้ได้เลย

"ที่นี้คุณก็รู้แล้วสินะค่ะว่าเขารู้สึกกับคุณยังไง รีบไปที่สนามบินนะค่ะตอนนี้เครื่องดีเลย์ ต้องขอบคุณคุณดีโน่นะค่ะ ที่เขาทำให้เครื่องดีเลย์เนี้ย"

ขาของผมมันวิ่งไปเองอัตโนมัติ แม้รู้ว่าระยะทางมันไกลแต่ผมก็วิ่งต่อไปโดยที่ไม่รู้ว่าจะทันรึเปล่า

"ไอ้หนูไปส่งไหม?"หลังจากมีคนขี่ชอปเปอร์มาดักผมคนที่อยู่ใต้หมวกกันน๊อคคือ ยามาโมโตะ

"ขอบคุณมากนะ..."

รถของยามาโมโตะขับด้วยความเร็วที่น่าตกใจแต่สำหรับผมตอนนี้คิดว่ามันช้าไปด้วยซ้ำ

เอี๊ยด!!

"สู้ๆนะครับ อาจาร์ย555"

"อื้ม.."

ผมวิ่งไปที่ช่องขาออกไปอิตาลีทันที

อะนั้นผมเห็นแล้วคนใส่เสื้อลายวัว

ปุ๋ง~

"ที่นี้มันที่ไหน อะโย่โยว"เฮ้ยทำไมเป็นไอ้วัวนรกนั้นได้นะกำลังเข้าได้เข้าเข็มเชียว

"เฮ้รีบอร์นทำไมนายตัวใหญ่จัง แหมๆอิจฉาคุณแรมโบ้ชิมิล่าโหะ"

"- -***"

"ไปเถอะรีบอร์นคุณแรมโบ้อยากกินขนมแล้ว" แล้วเจ้าตัวเล็กนั้นก็มาให้ผมอุ้ม เอาว่ะอุ้มกลับบ้านมันเลยจะได้คุยได้สะดวกหน่อยเล่นหนีมาแบบนี้น่าจับ(กด)ตีนัก

ผมเดินไปอุ้มเจ้าตัวเล็กไปเรื่อยๆพอเห็นขนมก็จำเอาทุกอย่างให้ตายสิ ผมละกลุ้ม- -

ปุ้ง~

แล้วเมื่อเวลาหมดคนืที่อยู่ในอ้อมอกของผมก็คือคนใจร้ายที่หนีผมไปนั้นเอง

"ทำไมฉันจำไม่ได้นะว่าต้องมาเจอแบบนี้ เฮ้อ~"

"บ้าที่สุดแล้วตอนนี้ฉันอยู่ไหนเนี้ย"

(- - ) ( - -) (O_O)

"เฮ้ย ขอโทษครับคุณรีบอร์น" แล้วหมอนั้นก็พยายามเด้งตัวออกมา แต่ผมไม่ยอมปล่อยหมอนั้นเด็ดขาดฉันจะไม่ปล่อยนายไปไหนแล้ว

"ใครสั่งให้นายไปอิตาลี..."

"ไม่มีใครครับ..."

"ถ้าฉันยังไม่สั่งนายห้ามไปนั้นทั้งนั้น...

อยู่กับฉัน

อยู่ให้ฉันได้บอกคำว่ารักนาย..."

"ระ...รีบอร์น ผม...ผม"

"นายอย่าไปไหนอีกนะ"

แล้วสรรพสิ่งรอบตัวก็กลืนไปกลับจุมพิศอันแสนหวานของคนสองคน

_______Ead____________
ติชอมด้วยนะค่ะ 
เราว่าภาษามันยังขัดๆอยู่ๆ
ขอบคุณค่า