Rainy Rainbow - Fuji Ryoma [ Prince of tennis ]
คนสองคนกันความรู้สึกที่หวงห่วงเหรอ ก็คิดว่ามันเป็นแค่เรื่องความรู้สึกที่คิดขึ้นเอง ไม่น่าสนใจหรอก...แต่ตอนนี้..ลองคิด...จะลองคิดซักหน่อยแล้วกัน(ยังไม่จบReต้นเรื่องนิดหน่อย)
ผู้เข้าชมรวม
3,947
ผู้เข้าชมเดือนนี้
3
ผู้เข้าชมรวม
3.94K
อัปเดตล่าสุด : 9 ม.ค. 59 / 03:58 น.
แท็กนิยาย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
~Rainy Rainbow - Fuji Ryoma~~Writer~
สวัสดีค่ะ! ยินดีที่ได้พบกันนะคะ
แล้วก็
ยินดีต้อนรับสู่ฟิคสั้นๆที่ไม่สั้นเรื่องนี้
ถามสาเหตุที่แต่ง
...ก็แค่มันหาอ่านยาก...
บ๊ายบายค่ะ :)
by @pom
What are you see Colors with your eye?... :)
ก่อนอ่านโปรดทำใจว่ามันสำนวนไม่ดีนัก อัพช้า และอัพน้อย เพราะเราอัพสดทุกครั้งระหว่างทำงานหรือไม่ก็ที่โรงเรียน
ขอบคุณนะคะ
เรารักทุกโค้น~=3= (วิบัติเพื่อเสียง)
เรารักทุกโค้น~=3= (วิบัติเพื่อเสียง)
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
มันเป็นเหตุการณ์เล็กๆเพียงไม่กี่วันที่เกิดขึ้นโดยมันปูฐานมาจากความสัมพันธ์ที่เกิดมาตลอด1ปี...
พยากรณ์อากาศท้องฟ้าจะทอประกายสดใสเมื่อยามเช้ามาเยือน....
.
.
.
แต่ทำไมฝนถึงมาตกตอนเย็นล่ะ...
ร่างเล็กที่สูงไม่ถึง165เงยหน้ามาฝนที่ตก...อ่า เทลงมาจนทำให้ทั้งสนานชุ่มนอง เจ้าของเรือนผมสีดำอมเขียวมองฟ้าหลังจากเข้ามาหลบฝนในตึกเรียน
‘แย่....วันนี้ฉันมีแม็ทสำคัญที่จะกลับไปดูนะ บ้าจริง’
ดวงตากลมคมสีฮาเซลจิกตามองค้อนท้องฟ้าภายใต้เงาหมวกแก็ปสีขาว ฝนที่สาดเทลงมาไม่ได้มีท่าทีจะอ่อนลงเลยแม้แต่น้อยซ้ำจะแรงขึ้นเสียด้วยซ้ำ
หากว่าเขากลับไปเร็วกว่านี้คงกลับไปนอนสบายๆอ่านนิตยสารเทนนิสรอดูการแข่งของนักเทนนิสมือโปรที่สนใจไปแล้ว ถามเหตุคงเป็นเพราะบรรดาเพื่อนรุ่นเดียวกันทั้ง 3 ที่กลับไปจนหมดทำให้เขาต้องช่วยงานคุณครูต่อยาวๆจนไม่สามามรถกลับไปบ้านได้ในตอนนี้
“ไง เอจิเซ็น เธอเองก็ติดฝนอยู่ด้วยเหมือนกันสินะ”เสียงติดหวานเอ่ยทักอย่างสบายอารมณ์ ใบหน้าสวยยิ้มบางปิดซ่อนน้ำทะเลลึกในดวงตาไว้ ร่างโปร่งของรุ่นพี่หนุ่มเข้าใกล้ร่างเล็กที่สูงน้อยกว่าตนราว 10 เซนฯ นึกขำกับบรรยากาศขะมุกขะมัวรอบร่างที่จ้องไปบนฟ้าภายใต้ใบหน้าหยิ่งอวดดี ร่างเล็กหันไปมองอีกฝ่ายเล็กน้อยทักทายตามมารยาท ทั้งสองพูดคุยกันแม้ส่วนใหญ่ร่างเล็กจะเงียบแล้วทำท่าไม่ค่อยสนใจก็เถอะ
“งั้นไปกับฉันก่อนไหม”รุ่นพี่ฟูจิเอ่ยชักชวนอีกฝ่าย ใบหน้าเล็กคิดจะปฏิเสธก็นึกขึ้นได้ว่าอีกไม่นานคงใกล้ได้เวลาฉายเต็มทีทำให้เขาเปลี่ยนใจรอรถของพี่สาวรุ่นพี่แทน รอยยิ้มประจำบนใบหน้าสวยดูราวกว้างขึ้นอีกนิด
“จริงสิ ขอยืมโทรศัพท์เธอหน่อยสิ”ร่างเล็กล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงหยิบโทรศัพท์สีส้มเครื่องเล็กให้อีกฝ่าย การกดโทรศัพท์หลายครั้งเกินไปทำให้ร่างเล็กจ้องอีกฝ่าแบบจับผิด แต่มีรึ รุ่นพี่เนียนหน้ายิ้มจะทำอะไรให้ใครจับได้ เนอะ^^
ทำไมถึงรู้สึกว่ารุ่นพี่กำลังยิ้มเจ้าเล่ห์กัน!?
"เอาล่ะ เราไปรอหน้าโรงเรียนกันฝนเริ่มซาบ้างแล้วล่ะนะ อ้อ ฝากสมุดใส่ในกระเป๋าหน่อยสิ"ร่างเล็กเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจแต่ก็รับสมุดมาใส่ในกระเป๋าแร็กเก็ตของตนอยู่ดี
"ที่จริงมันก็มีร่มอยู่นะแต่คันมันค่อนข้างเล็ก แถมพี่สาวฉันก็ไม่ชอบให้รถเลอะซักเท่าไหร่..."ฟูจิเว้นประโยคให้ร่างเล็กคิด
"จะให้ผมทำยังไงล่ะครับ"อยากกลับไปดูจะแย่อยู่แล้วอีกชั่วโมงเดียวเอง!
"ขี่หลังฉันสิ""ห๊ะ!"ร่างสูงกลั้นยิ้มเอ็นดูอย่างสุดความสามารถ
"แค่เดินชิดหน่อยก็ได้แล้วนะฮะ"ดวงตาสีฮาเซลจ้องอย่างไม่ยอมแพ้และไม่เข้าใจ
"งั้นก็ลองดูขนาดของร่มนะ"ว่าแล้วร่างสูงก็กางร่มออกแล้วให้รุ่นน้องมาลองยืนดู พบว่าร่มนี้มันเล็กจริงๆ
"แล้วกระเป๋าล่ะครับ"ดวงตาคู่นั้นไม่ลดความรั้นลงไปแม้แต่น้อย
"กระเป๋าของฉันก็อยู่ที่บ้านแล้ว"ชิ! รุ่นน้องร่างเล็กได้แต่ยอมรับความพ่ายแพ้แสดงความรู้สึกถูกขัดใจเต็มที่
"เอางั้นก็ได้ครับ"ร่างสูงยิ้มกว้างขึ้นหันหลังย่อตัวลงรับร่างเล็กที่ขึ้นมา
เวลาไม่นานนักทั้งคู่ได้เดินออกไปที่หน้าประตูโรงเรียน แน่นอนว่าฟูจิคนไม่สามารถอุ้มร่างเล็กพร้อมถือร่มไปได้แน่ ร่างเล็กจึงต้องทำหน้าที่นั้นแทน ไม่จำเป็นต้องให้ยืนคอยนานรถยนต์สีขาวขนาดกลางก็ได้มาจอดอยู่ตรงหน้าของทั้งคู่ ร่างสูงเปิดประตูให้ร่างเล็กเข้าไปก่อนที่ตนเองจะเดินไปนั่งข้างพี่สาว
"จะให้ผมทำยังไงล่ะครับ"อยากกลับไปดูจะแย่อยู่แล้วอีกชั่วโมงเดียวเอง!
"ขี่หลังฉันสิ""ห๊ะ!"ร่างสูงกลั้นยิ้มเอ็นดูอย่างสุดความสามารถ
"แค่เดินชิดหน่อยก็ได้แล้วนะฮะ"ดวงตาสีฮาเซลจ้องอย่างไม่ยอมแพ้และไม่เข้าใจ
"งั้นก็ลองดูขนาดของร่มนะ"ว่าแล้วร่างสูงก็กางร่มออกแล้วให้รุ่นน้องมาลองยืนดู พบว่าร่มนี้มันเล็กจริงๆ
"แล้วกระเป๋าล่ะครับ"ดวงตาคู่นั้นไม่ลดความรั้นลงไปแม้แต่น้อย
"กระเป๋าของฉันก็อยู่ที่บ้านแล้ว"ชิ! รุ่นน้องร่างเล็กได้แต่ยอมรับความพ่ายแพ้แสดงความรู้สึกถูกขัดใจเต็มที่
"เอางั้นก็ได้ครับ"ร่างสูงยิ้มกว้างขึ้นหันหลังย่อตัวลงรับร่างเล็กที่ขึ้นมา
เวลาไม่นานนักทั้งคู่ได้เดินออกไปที่หน้าประตูโรงเรียน แน่นอนว่าฟูจิคนไม่สามารถอุ้มร่างเล็กพร้อมถือร่มไปได้แน่ ร่างเล็กจึงต้องทำหน้าที่นั้นแทน ไม่จำเป็นต้องให้ยืนคอยนานรถยนต์สีขาวขนาดกลางก็ได้มาจอดอยู่ตรงหน้าของทั้งคู่ ร่างสูงเปิดประตูให้ร่างเล็กเข้าไปก่อนที่ตนเองจะเดินไปนั่งข้างพี่สาว
"ขอโทษนะครับ ที่ไม่ได้บอกพี่ก่อนว่าจะพารุ่นน้องมาด้วยนะครับ"ฟูจิพูดด้วยรอยยิ้ม
"จ้าๆ แล้วหนูน้อยชื่ออะไรล่ะเราพี่ชื่อยูมิโกะนะจ๊ะ"หญิงสาววัยทำงานอายุประมาณ24ปี รูปร่างหน้าตาสละสลวย พูดอย่างเอ็นดู
"เอจิเซ็น เรียวมะครับ"ร่างเล็กตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูไม่กระดากกระเดื้องแต่ก็ยังคงความรั้นไว้อยู่ในน้ำเสียงของตนเองไม่เปลี่ยนแปลง
"เรียวมะจังนี่เก่งจังนะ ตัวแค่นี้ก็ได้เป็นตัวจริงกับเขาด้วย ฮึฮึ" เจ้าหนูกับเรียวมะจังงั้นเหรอ....คิ้วข้างขวากระตุกขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่ค่อยพอใจ
"อือฮึ"เสียงหลุดหัวเราะเบาๆจากร่างสูงทำให้ร่างเล็กตวัดสายตาจ้องไปที่เบาะซ้ายด้านหน้าตนทันที
"อ๊ะ! พี่ลืมไป เดี๋ยวพี่จะต้องออกไปทำงานอีกฝากชูสึเกะดูแลน้องเขาด้วยนะจ๊ะ"เนื่องจากทางกลับบ้านไม่ค่อยมีรถอยู่แล้วใช้เวลาไม่นานทั้งสามจึงมาอยู่หน้าซอยบ้านของฟูจิแล้ว
"ได้เลยครับ ไม่ต้องห่วงหรอกครับ"รถยนต์สีขาวที่ดูใหม่เสมอๆก็เทียบเข้าจอดที่หน้าประตูบ้านหลังหนึ่ง "ไปล่ะครับ"ฟูจิเปิดประตูกางร่มแล้วเดินมาอุ้มเรียวมะลงจากรถด้วยมือข้างเดียว
"ระ รุ่นพี่ทำอะไรน่ะครับ ปล่อยผมลงนะ!"ใบหน้าเล็กขึ้นสีจางๆร้องอย่างตกใจ
"ขับรถไปดีๆนะครับ"ฟูจิยิ้มให้พี่สาวโดนไม่สนใจเสียงโวยวายของร่างในอ้อมแขนแม้แต่น้อย
"จ้า"รถคันนั้นก็เคลื่อนตัวออกไป ฟูจิหันไปเปิดประตูบ้านโดยใช้คอหนีบร่มไว้ก่อนจะพาตัวเองและร่างเล็กเข้าบ้านอย่างรวดเร็ว
"ไปอาบน้ำก่อนนะแล้วค่อยไปดูการแข่งนะ"เรียวมะชะงักเล็กน้อยก่อนที่ร่างสูงจะวางร่างเล็กลง
"แล้วเสื้อผ้าที่ต้องใส่นอนล่ะครับ" "เดี๋ยวฉันเตรียมให้" ชิ! ไม่ให้แย้งเลยนะ!
"ครับ"แก้มนวลเลือดฝาดป่องออกมาพร้อมกัดริมฝีปากเบาๆอย่างไม่รู้ตัว
'น่ารัก~'
"ห้องอาบน้ำอยู่ชั้นสองเดินไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็เจอ"ฟูจิพูดพรางดันหลังเจ้าตัวเล็กเบาๆ
"ชิ ครับๆ"พูดจบก็เดินไปทันที
"อ๊ะ! เดี๋ยวถอดเสื้อออกเลยนะฉันจะได้เอาไปผึ่ง"รุ่นพี่หรือแม่ครับ พี่นานาโกะยังไม่ขนาดนี้เลย!
"ครับๆ"
กริ๊ก
ร่างเล็กออกมาด้วยเสื้อยืดสีฟ้าอ่อนหลวมโคร่ง ชายเสื้อยาวถึงต้นขา คอกว้างจนต้องขยับมันบ่อยๆกางเกงขาสั้นสีดำยาวเหนือเข่า
"เอจิเซ็นการแข่งจะเริ่มแล้วนะ"ร่างโปร่งขานเรียกเจ้าตัวเล็กที่หายไปแช่น้ำนานถึง20นาที ในมือถือจานขนมสำหรับเขาและเจ้าตัว
"คร้าบ"ขาเล็กสาวเท้าลงอย่างรวดเร็ว เสียงโทรศัพท์แว่วมาทำให้ร่างเล็กเร่งจังหวะการก้าวเท้าให้เร็วขึ้นทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา
'ฮึๆ~'
"นี่ ขนม"ร่างโปร่งวางจานลงบนโต๊ะหย่อนตัวนั่งลงข้างๆกัน ตอนนี้เขาอยู่ในเสื้อคอวีสีเทาติดกระดุม3เม็ดกับกางเกงขายาวสีกากี
นัยน์ตาสีฮาเซลเหลือบมองจานขนมอย่างชั่งใจก่อนตัดสินใจหยิบมันเข้าปาก
'เฮ้อ นึกว่าจะเป็นรสวาซาบิซะอีก'
"คิก ไม่ต้องกลัวขนาดนั้นก็ได้...อร่อยไหม"รอยยิ้มที่มาพร้อมน้ำเสียงคาดหวังเล็กๆไม่ได้ทำให้ร่างเล็กรับรู้ได้เล้ย
"อืม ก็ดีครับ"คำตอบปัดสั้นๆส่งผลให้รอยยิ้มเกิดการเปลี่ยนแปลง คิ้วตกเล็กน้อย
'อา นั้นสินะก็เอจิเซ็นนี่เนอะ ฮา ฮา ฮา...'ร่างโปร่งได้แต่คิดอย่างห่อเหี่ยว
เรียวมะเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเพราะหางตาเหลือบไปเห็นใบหน้ารุ่นพี่เกิดความเปลี่ยนแปลงแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากจึงเมินไป(เอ๊ะ! มันแรงกว่าไม่ใส่ใจอีกนะ--;;)
ไม่ทราบว่านานเท่าไหร่ที่นัยน์ตากลมคมจ้องมองหน้าจอโทรทัศนอย่างตั้งอกตั้งใจไม่สนใจรอบข้างดูราวกับแมวที่จ้องมองปลาย่างที่วางอยู่ในร้าน
จู่ๆความรู้สึกอบอุ่นจากฝ่ามือหนักลูบหัวอย่างอ่อนโยนทำให้ร่างเล็กสดุ้งโหยงสายตาตวัดไปมองรุ่นพี่อย่างรวดเร็วด้วยความรู้สึกตกใจเช่นเดียวกับเจ้าของมือที่ชักกลับ
เสี้ยวของเสี้ยววินาทีที่ทันพอจะเห็นนัยน์ตาสีน้ำเงินนุ่มลึกราวทะเลอ่อนโยนเป็นตกใจ รีบยิ้มปิดตา ใบหน้าปรากฏเหงื่อผุดขึ้น ความรู้สึกวาบแผ่ซ่านในอกและจากไปรวดเร็วจนไม่มั่นใจว่ามันคืออะไร ทว่า มันก็มากพอที่จะทำให้เลือดสูบฉีดอย่างรวดเร็ว
"อะ เอ่อ ฉันไปเพิ่มคุ๊กกี้ให้นะ"ร่างโปร่งลุกพรวดคว้าจานที่เหลือขนมแค่3ชิ้นเดินจ้ำๆเข้าไปในครัวทันทีที่สติสตางค์เริ่มกลับ
'เมื่อกี้เราทำอะไรลงไป?'ร่างโปร่งถามตัวเองขณะที่หยิบขนมจากถาดที่ทิ้งให้เย็นใส่จาน...ใช่แล้วคุ๊กกี๊ทั้งหมดเขาเป็นคนทำเอง
'เหมือนคนบ้า...ใช่แล้วไม่ผิดหรอกรู้สึกดีใจเวลาได้เจอ คาดหวัง และไม่ใช่คาดหวังเรื่องการแข่ง แต่กำลังคาดหวังอะไรบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ ทำไมต้องคาดหวังกับการทำขนมต้องการคำชม? กังวล กังวลอะไรนะกับทุกๆคนพวกนั้น
/ชอบ/
?นี่ไม่ใช่นิยายรักซะหน่อยคิดอะไรเนี่ย
/ชอบ...มันต้องใช่...ความรู้สึก/
เลิกๆ คิดแต่คำว่าชอบ เฮ้อ โทษพี่นั้นแหละแต่ก่อนชอบให้มานั่งดูอะไรก็ไม่รู้เป็นเพื่อน เฮ้อ'ร่างโปร่งถือจานจะหันหลังกลับก็ต้องสดุ้งอีกรอบเพราะหน้าตูนั้นปรากฎร่างเล็กยืนอยู่
"ผมจะ..จะมาหาน้ำกินหน่อยน่ะครับ"แก้มนวลขึ้นสีชมพูจางกว่าปกติ นัยน์ตาสีฮาเซลหลบเลี่ยงฝ่ายตรงข้าม ริมฝีปากบางเอ่ยเสียงอย่างไม่เต็มเสียบอกได้ว่าอีกฝ่ายกำลังประหม่า
ฉ่า ป๊อง!
ใบหน้าสวยขึ้นสีแดงชัดแต่ทว่า มันกับเข้ากับนัยน์ตาสีน้ำเงินที่มีสั่นไหวระริกด้วยความรู้สึกพุ่งพ่าน
"อ่า หยิบได้ในตะ ตู้เย็นละกันนะ ฉันไปก่อนละกัน"สบัดใบหน้าหลบสายตาอีกฝ่าย ขายาวขยับก้าวออกจะห้องครัว
"..."ใบหน้าเริ่มกลายเป็นสีแดงเมื่อสายตาหันเหลือบเห็นใบหน้ารุ่นพี่หนุ่ม
ร่างเล็กออกมาด้วยเสื้อยืดสีฟ้าอ่อนหลวมโคร่ง ชายเสื้อยาวถึงต้นขา คอกว้างจนต้องขยับมันบ่อยๆกางเกงขาสั้นสีดำยาวเหนือเข่า
"เอจิเซ็นการแข่งจะเริ่มแล้วนะ"ร่างโปร่งขานเรียกเจ้าตัวเล็กที่หายไปแช่น้ำนานถึง20นาที ในมือถือจานขนมสำหรับเขาและเจ้าตัว
"คร้าบ"ขาเล็กสาวเท้าลงอย่างรวดเร็ว เสียงโทรศัพท์แว่วมาทำให้ร่างเล็กเร่งจังหวะการก้าวเท้าให้เร็วขึ้นทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา
'ฮึๆ~'
"นี่ ขนม"ร่างโปร่งวางจานลงบนโต๊ะหย่อนตัวนั่งลงข้างๆกัน ตอนนี้เขาอยู่ในเสื้อคอวีสีเทาติดกระดุม3เม็ดกับกางเกงขายาวสีกากี
นัยน์ตาสีฮาเซลเหลือบมองจานขนมอย่างชั่งใจก่อนตัดสินใจหยิบมันเข้าปาก
'เฮ้อ นึกว่าจะเป็นรสวาซาบิซะอีก'
"คิก ไม่ต้องกลัวขนาดนั้นก็ได้...อร่อยไหม"รอยยิ้มที่มาพร้อมน้ำเสียงคาดหวังเล็กๆไม่ได้ทำให้ร่างเล็กรับรู้ได้เล้ย
"อืม ก็ดีครับ"คำตอบปัดสั้นๆส่งผลให้รอยยิ้มเกิดการเปลี่ยนแปลง คิ้วตกเล็กน้อย
'อา นั้นสินะก็เอจิเซ็นนี่เนอะ ฮา ฮา ฮา...'ร่างโปร่งได้แต่คิดอย่างห่อเหี่ยว
เรียวมะเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเพราะหางตาเหลือบไปเห็นใบหน้ารุ่นพี่เกิดความเปลี่ยนแปลงแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากจึงเมินไป(เอ๊ะ! มันแรงกว่าไม่ใส่ใจอีกนะ--;;)
ไม่ทราบว่านานเท่าไหร่ที่นัยน์ตากลมคมจ้องมองหน้าจอโทรทัศนอย่างตั้งอกตั้งใจไม่สนใจรอบข้างดูราวกับแมวที่จ้องมองปลาย่างที่วางอยู่ในร้าน
จู่ๆความรู้สึกอบอุ่นจากฝ่ามือหนักลูบหัวอย่างอ่อนโยนทำให้ร่างเล็กสดุ้งโหยงสายตาตวัดไปมองรุ่นพี่อย่างรวดเร็วด้วยความรู้สึกตกใจเช่นเดียวกับเจ้าของมือที่ชักกลับ
เสี้ยวของเสี้ยววินาทีที่ทันพอจะเห็นนัยน์ตาสีน้ำเงินนุ่มลึกราวทะเลอ่อนโยนเป็นตกใจ รีบยิ้มปิดตา ใบหน้าปรากฏเหงื่อผุดขึ้น ความรู้สึกวาบแผ่ซ่านในอกและจากไปรวดเร็วจนไม่มั่นใจว่ามันคืออะไร ทว่า มันก็มากพอที่จะทำให้เลือดสูบฉีดอย่างรวดเร็ว
"อะ เอ่อ ฉันไปเพิ่มคุ๊กกี้ให้นะ"ร่างโปร่งลุกพรวดคว้าจานที่เหลือขนมแค่3ชิ้นเดินจ้ำๆเข้าไปในครัวทันทีที่สติสตางค์เริ่มกลับ
'เมื่อกี้เราทำอะไรลงไป?'ร่างโปร่งถามตัวเองขณะที่หยิบขนมจากถาดที่ทิ้งให้เย็นใส่จาน...ใช่แล้วคุ๊กกี๊ทั้งหมดเขาเป็นคนทำเอง
'เหมือนคนบ้า...ใช่แล้วไม่ผิดหรอกรู้สึกดีใจเวลาได้เจอ คาดหวัง และไม่ใช่คาดหวังเรื่องการแข่ง แต่กำลังคาดหวังอะไรบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ ทำไมต้องคาดหวังกับการทำขนมต้องการคำชม? กังวล กังวลอะไรนะกับทุกๆคนพวกนั้น
/ชอบ/
?นี่ไม่ใช่นิยายรักซะหน่อยคิดอะไรเนี่ย
/ชอบ...มันต้องใช่...ความรู้สึก/
เลิกๆ คิดแต่คำว่าชอบ เฮ้อ โทษพี่นั้นแหละแต่ก่อนชอบให้มานั่งดูอะไรก็ไม่รู้เป็นเพื่อน เฮ้อ'ร่างโปร่งถือจานจะหันหลังกลับก็ต้องสดุ้งอีกรอบเพราะหน้าตูนั้นปรากฎร่างเล็กยืนอยู่
"ผมจะ..จะมาหาน้ำกินหน่อยน่ะครับ"แก้มนวลขึ้นสีชมพูจางกว่าปกติ นัยน์ตาสีฮาเซลหลบเลี่ยงฝ่ายตรงข้าม ริมฝีปากบางเอ่ยเสียงอย่างไม่เต็มเสียบอกได้ว่าอีกฝ่ายกำลังประหม่า
ฉ่า ป๊อง!
ใบหน้าสวยขึ้นสีแดงชัดแต่ทว่า มันกับเข้ากับนัยน์ตาสีน้ำเงินที่มีสั่นไหวระริกด้วยความรู้สึกพุ่งพ่าน
"อ่า หยิบได้ในตะ ตู้เย็นละกันนะ ฉันไปก่อนละกัน"สบัดใบหน้าหลบสายตาอีกฝ่าย ขายาวขยับก้าวออกจะห้องครัว
"..."ใบหน้าเริ่มกลายเป็นสีแดงเมื่อสายตาหันเหลือบเห็นใบหน้ารุ่นพี่หนุ่ม
'เราเป็นอะไรไปเนี่ย!// x2'
"นี่ เอจิเซ็น มัน2ทุ่มแล้วนะจะไม่โทรไปบอกคุณพ่อซักหน่อยจะดีเหรอ"ใบหน้ายิ้มแย้มพูดด้วยความเป็นห่วง ดวงตากลมคมมองหานาฬิกาก่อนนิ่งไปพักหนึ่ง
"ครับ"ร่างเล็กลุกไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วเลี่ยงไปคุยในห้องครัว ไม่นานนักร่างเล็กก็กลับมาด้วยใบหน้าหงุดหงิด
"มีอะไรล่ะ"ใบหน้ายิ้มแย้มเสมอกลับทำให้อารมณ์ร่างเล็กยิ่งบูด
"ผมขออนุญาตนอนค้างที่นี่นะครับ"เนื่องจากหลังจากที่เรียวมะโทรไปหาโทรศัพท์บ้านแล้วไม่มีใครรับจึงฉุกคิดได้ว่าวันนี้ครอบครัวเขาจะไปออนเซ็นกันแต่พี่นานาโกะจะอยู่บ้าน ทว่าพี่เขาดันติดฝนไปค้างบ้านเพื่อนอีกเหมือนกันทำให้เขาไม่สามารถติดต่อใครได้เลย
"หืม? ก็ได้นะแต่ว่านายคงต้องนอนตรงนี้หรือไม่ก็ต้องไปนอนที่ห้องฉันน่ะนะ"ฟูจิขมวดคิ้วเล็กน้อย
ทำไมล่ะ...."ครับ"เรียวมะแอบจิ๊ปากเบาๆ
"งั้นก็จะไปเอาฟูกมาให้นะ"ฟูจิลุกออกไปโดยมีดวงตากลมจ้องตาม
"แล้วนายจะนอนห้องไหนล่ะ"ฟูจิชะโงกหน้ามาถาม
"ห้องรุ่นพี่แล้วกันครับ"อย่างน้อยๆมันก็น่าจะดีกว่าตรงนี้ล่ะนะ ร่างโปร่งพยักหน้าเข้าใจกลับเข้าไปหอบฟูกไปที่ห้องตน ตากลมมองตามจนแผ่นหลังลับหายไปจึงเบนสายตากลับมาดูโทรทัศน์ที่เดิม มือก็กดรีโมทเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ
"เหรอครับ ครับ ไม่เป็นไรครับพี่ไม่ต้องเป็นห่วง ครับๆ ติ๊ด!"เสียงแว่วมาจากบรรไดก่อนจะปรากฏเจ้าของเสียง ร่างเล็กแอบเหลือบมองด้วยความสงสัยนิดๆ
"พอดีพี่ยูมิโกะโทรฯมาบอกว่าจะไม่กลับบ้านน่ะ"ร่างโปร่งหย่อนตัวลงมานั่งที่เดิม นัยน์ตาคู่โตเหลือบมองน้อยๆก่อนจะละสายตาไปอีกครั้ง
"เอาล่ะ ได้เวลาเด็กนอนแล้วปิดทีวีแล้วขึ้นไปจัดที่นอนซะ ฉันจะขอเก็บจานก่อน"ร่างโปร่งลุกออกไปอีกครั้งอย่างรวดเร็วโดยไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายโต้กลับ
"เชอะ!"เรียวมะจิ๊ปากอย่างขัดแต่ก็ยอมทำตามเดินขึ้นไปด้านบนเงียบๆคิ้วขมวดน้อยๆกวาดตามมองประตูห้อง4บานสุดทางเดินคือห้องอาบน้ำก็จะเหลือบอีก3ห้อง
'ห้องไหนนะ?'
ตึก ตึก ตึก
"ตามมาสิ"ร่างโปร่งขึ้นมาด้วยรอยยิ้มแล้วเดินลึกไปทางห้องที่ใกล้กับห้องน้ำฝั่งขวามือ
กริ๊ก แอด~
ห้องที่สะอาดเรียบร้อยและค่อนข้างกว้างบ่งบอกความเป็นระเบียบของเจ้าของห้องเป็นอย่างดีซึ่งเมื่อเอาไปเทียบกับห้องเจ้าตัวเล็กนี่แล้ว......
"อืม ปูฟูกไว้ข้างๆเตียงนะ แต่ก็เอาให้ห่างเตียงนิดนึงละกันนะ"ร่างโปร่งเดินเข้าไปพร้อมกับร่างเล็กเพื่อจะช่วย
"..."ร่างเล็กเหลือบมองแล้วหันไปมองหน้าต่างที่ฝนยังคงตกหนักและไม่มีท่าทีว่าจะหยุดจนแอบหวั่นไม่ได้ว่าจะเกิดพายุหลังคาปลิว(#ผิด==;;)
"หาวว~ ฮาว"ร่างเล็กปิดปากหาวเบาๆ
"ครับ"ร่างเล็กลุกไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วเลี่ยงไปคุยในห้องครัว ไม่นานนักร่างเล็กก็กลับมาด้วยใบหน้าหงุดหงิด
"มีอะไรล่ะ"ใบหน้ายิ้มแย้มเสมอกลับทำให้อารมณ์ร่างเล็กยิ่งบูด
"ผมขออนุญาตนอนค้างที่นี่นะครับ"เนื่องจากหลังจากที่เรียวมะโทรไปหาโทรศัพท์บ้านแล้วไม่มีใครรับจึงฉุกคิดได้ว่าวันนี้ครอบครัวเขาจะไปออนเซ็นกันแต่พี่นานาโกะจะอยู่บ้าน ทว่าพี่เขาดันติดฝนไปค้างบ้านเพื่อนอีกเหมือนกันทำให้เขาไม่สามารถติดต่อใครได้เลย
"หืม? ก็ได้นะแต่ว่านายคงต้องนอนตรงนี้หรือไม่ก็ต้องไปนอนที่ห้องฉันน่ะนะ"ฟูจิขมวดคิ้วเล็กน้อย
ทำไมล่ะ...."ครับ"เรียวมะแอบจิ๊ปากเบาๆ
"งั้นก็จะไปเอาฟูกมาให้นะ"ฟูจิลุกออกไปโดยมีดวงตากลมจ้องตาม
"แล้วนายจะนอนห้องไหนล่ะ"ฟูจิชะโงกหน้ามาถาม
"ห้องรุ่นพี่แล้วกันครับ"อย่างน้อยๆมันก็น่าจะดีกว่าตรงนี้ล่ะนะ ร่างโปร่งพยักหน้าเข้าใจกลับเข้าไปหอบฟูกไปที่ห้องตน ตากลมมองตามจนแผ่นหลังลับหายไปจึงเบนสายตากลับมาดูโทรทัศน์ที่เดิม มือก็กดรีโมทเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ
"เหรอครับ ครับ ไม่เป็นไรครับพี่ไม่ต้องเป็นห่วง ครับๆ ติ๊ด!"เสียงแว่วมาจากบรรไดก่อนจะปรากฏเจ้าของเสียง ร่างเล็กแอบเหลือบมองด้วยความสงสัยนิดๆ
"พอดีพี่ยูมิโกะโทรฯมาบอกว่าจะไม่กลับบ้านน่ะ"ร่างโปร่งหย่อนตัวลงมานั่งที่เดิม นัยน์ตาคู่โตเหลือบมองน้อยๆก่อนจะละสายตาไปอีกครั้ง
"เอาล่ะ ได้เวลาเด็กนอนแล้วปิดทีวีแล้วขึ้นไปจัดที่นอนซะ ฉันจะขอเก็บจานก่อน"ร่างโปร่งลุกออกไปอีกครั้งอย่างรวดเร็วโดยไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายโต้กลับ
"เชอะ!"เรียวมะจิ๊ปากอย่างขัดแต่ก็ยอมทำตามเดินขึ้นไปด้านบนเงียบๆคิ้วขมวดน้อยๆกวาดตามมองประตูห้อง4บานสุดทางเดินคือห้องอาบน้ำก็จะเหลือบอีก3ห้อง
'ห้องไหนนะ?'
ตึก ตึก ตึก
"ตามมาสิ"ร่างโปร่งขึ้นมาด้วยรอยยิ้มแล้วเดินลึกไปทางห้องที่ใกล้กับห้องน้ำฝั่งขวามือ
กริ๊ก แอด~
ห้องที่สะอาดเรียบร้อยและค่อนข้างกว้างบ่งบอกความเป็นระเบียบของเจ้าของห้องเป็นอย่างดีซึ่งเมื่อเอาไปเทียบกับห้องเจ้าตัวเล็กนี่แล้ว......
"อืม ปูฟูกไว้ข้างๆเตียงนะ แต่ก็เอาให้ห่างเตียงนิดนึงละกันนะ"ร่างโปร่งเดินเข้าไปพร้อมกับร่างเล็กเพื่อจะช่วย
"..."ร่างเล็กเหลือบมองแล้วหันไปมองหน้าต่างที่ฝนยังคงตกหนักและไม่มีท่าทีว่าจะหยุดจนแอบหวั่นไม่ได้ว่าจะเกิดพายุหลังคาปลิว(#ผิด==;;)
"หาวว~ ฮาว"ร่างเล็กปิดปากหาวเบาๆ
"ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ"ร่างโปร่งเดินหันหลังก้าวออกจากห้องไป ร่างเล็กทิ้งตัวนอนห่มผ้าอย่างง่วงงุน
ฟี้~ ฟี้~ อืม.. กริ๊ก
"อ่า หลับซะแล้วสินะ"ร่างโปร่งเดินกลับมาด้วยชุดนอนสีฟ้าอ่อนเดินก้าวขาอย่างระมัดระวังถึงแม้จะรู้ว่าเจ้าตัวเล็กหลับลึกแค่ไหน เจ้าของใบหน้าสวยเดินมาด้านข้างที่เข้าหาใบหน้าเด็กอวดดีได้อย่างชัดๆแล้วก้มลงมองด้วยแววตาที่ไม่สามารถบอกอารมณ์ได้
ดวงตาสีน้ำทะเลลึกทอประกายวิบวับอย่างอ่อนโยน มือสวยขยับช้าๆวางบนศีรษะขยับมือลูบหัวเบาๆหยุดนิ่งซักพักยกมือออกช้าๆแล้วลุกออกเดินอ้อมเพื่อขึ้นเตียงนอนไป
'ฝันดีนะ เอจิเซ็น'ใบหน้าค่อยๆคลายกลับเป็นใบหน้าเรียบเข้าสู่ห้วงนิทราไป
.
.
.
.
.
"นี่เอจิเซ็นตื่นได้แล้วนะ พี่นายมาหานายน่ะ"อ่า...เช้าแล้วเหรอ
"..."ร่างเล็กขยับตัวลุกขึ้นมานั่งอย่างง่วงงุนยกมือขึ้นขยี้เปลือกตาเบาๆ
"ฮึฮึ เร็วหน่อยสิเดี๋ยวพี่นายจะฆ่าฉันเอา"? พี่นานาโกะเหรอ?
"ครับ"ร่างเล็กลุกออกไปโดยไม่สนใจร่างสูงที่นั่งยองๆข้างฟูกตนและก็ไม่ได้เก็บที่นอนด้วยล่ะ
"เฮ้อ"ริมฝีปากบางยังคงยิ้มอยู่เช่นเดิม 'ทำไมนายไม่เก็บที่นอนเนี่ย^*^'
"อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณเรียวมะ เป็นอะไรรึเปล่าค่ะตอนที่อยู่ที่นี่"เมื่อร่างเล็กเดินลงมาจากห้องนอนร่างของสาวน้อยร่างบางก็โผเข้ามาจับมือทั้งสองข้างทันที ดวงตากลมคมกระพริบตาปริบๆ
"ก็ไม่มีอะไรนี่"ร่างเล็กถอนมือออก
"งั้นกลับบ้านกันเถอะค่ะ"นานาโกะไม่ยอมปล่อยมือจากเรียวมะแต่กลับจับแน่นขึ้นแล้ว'ลาก'เขาออกจากบ้าน
"อะ เอ่อ เสื้อผมอยู่กับรุ่นพี่นะฮะ"เรียวมะเหวอเล็กน้อย
"ฉันหยิบให้แล้วล่ะค่ะ"นานาโกะหันมายิ้มอย่างอ่อนหวานที่เรียวมะรู้สึกว่ากำลังถูกข่มขู่ด้วยรอยยิ้ม เหงื่อซึมประปรายบนใบหน้า
"งั้นไปกันเถอะนะคะ"และแล้วทั้ง2ก็ออกจากบ้านของฟูจิไป...
ย้อนความซักนิด
เวลาเช้าตรู่ ประมาณ7โมงเช้า อากาศเบาบางเย็นสบายหมอกลงบางๆ แสงอาทิตย์สาดส่อง.....
กริ๊ง กริ๊ง.....กริ๊งงงงงงงง!!
เสียงกดออดหน้าบ้านทำให้ฟูจิขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ...เขากำลังรดน้ำกระบองเพชรต้นโปรดเขาอยู่นะ!
ขายาวก้าวลงไปข้างล่างทว่าคนที่อยู่ข้างนอกท่าทางจะรีบมาก
ก๊อกๆๆ....ก๊อก ก๊อก ตึก ตึก ตึก....ตึ่ง! ตึ่ง!
"เดี๋ยวก่อนครับ มาแล้วครับ!"เหงื่อซึมออกมาตามไรผมใบหน้าซีดลง
'คุณจะพังประตูบ้านผมเหรอ!'
แอ๊ดด
"ขอโทษนะคะที่มารบกวนตอนเช้าๆน่ะค่ะ"ผิดคาด เธอเป็นเพียงเด็กสาวคราวรุ่นพี่เท่านั้น
"ครับ ไม่ทราบว่ามาหาเอจิเซ็นใช่ไหมครับ"หากสายตาเขาไม่เหลือบไปเห็นด้ามมีดที่โผล่พ้นกระเป๋าขึ้นมาเขาจะไม่กลัวเลย!
"ใช่ค่ะ"ทำไมบรรยากาศทะมึนแปลกๆ?
"หลับอยู่ในห้องผมน่ะครับ"เฮ้ยๆ! ทำไมบรรยากาศหนักอึ้งขนาดนี้ล่ะเนี่ย!?
"เหรอ....คะ....ขอฉัน....เข้าไปข้างในนะคะ"ร่างบางเดินก้าวเดินเข้ามาข้างในตัวบ้านโดยมีร่างโปร่งที่หลบทางให้อย่างรวดเร็ว
"คระ ครับ"เสียงเด็กหนุ่มขาดห้วงเล็กน้อย.....กะ ก็มีด อยู่ๆเจ๊แกก็ล้วงมือไปจับมีดเฉยเลย^^;;;;;;;
"คุณเรียวมะอยู่ไหนเหรอคะ"ร่างบางยังคงยิ้มอย่างอ่อนหวานต่อไป
"หะ ห้องบนขวา ใกล้กับห้องน้ำครับ'v';;;;"ขอผมหาอุปกรณ์ป้องกับตัวซักครู่ละกันนะครับ
จบการย้อนความ
อา......ผมเก็บของก่อนละกัน
ตึก หือ?
ผมก้มลงไปเก็บพวกกุญแจบางอย่างที่มีลายคุ้นหน้าคุ้นตาเป็นมาดี ไม่สิ ก็มันของผมนี่นา~
พวงกุญแจโลหะรูปลูกแมวน่ารักขนาดไม่ใหญ่มากนักขนาดเท่ากระเป๋าใสเศษเงินใบเล็ก ห้อยติดอยู่กับกุญแจดอกเล็กขนาดเท่ากับกุญแจล็อคสมุดโน๊ตแต่เขาก็พอจะเดาได้ว่ามันเป็นแบบสั่งทำโดยเฉพาะขึ้นมา แต่ที่พิเศษกว่านั้นคือ แมวตัวนี้ มันเป็นล็อคเก็ตห้อยคอได้ และแน่นอนมันสามารถเก็บรูปหรือกระดาษเล็กๆได้เช่นกัน
และแน่นอนล่ะ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นของเขาทำให้เขาเลือกที่จะทิ้งสิ่งที่กำลังทำเดินไปนั่งที่โต๊ะเพื่อจะเปิดมันออกมา.....
กริ๊ก
เสียงปลดล๊อคเบาๆ บอกไว้ก่อน เขาไม่ได้หวังว่ามันจะมีอะไรอยู่ข้างในหรอกนะ แต่ เอ๊ะ รูปงั้นเหรอ?
รูปภาพถูกพับให้เล็กๆจากที่ค่อนข้างเล็กอยู่แล้ว มีอยู่ด้วยกันสองรูปใบแรกก็ เจ้าตัวเล็กตอนเด็กๆกับครอบครัวนี่ล่ะ น่า่รักจริงๆแฮะ^^~ เอ๋ เจ้าตัวเล็กมีพี่ชายกับเขาด้วยเหรอเนี่ย
ส่วนรูปที่สองก็....รูปเทะสึกะ........
คำบรรยายหลังภาพด้วยภาษาเขียนที่เป็นระเบียบสวยงาม
"ขอโทษนะคะที่มารบกวนตอนเช้าๆน่ะค่ะ"ผิดคาด เธอเป็นเพียงเด็กสาวคราวรุ่นพี่เท่านั้น
"ครับ ไม่ทราบว่ามาหาเอจิเซ็นใช่ไหมครับ"หากสายตาเขาไม่เหลือบไปเห็นด้ามมีดที่โผล่พ้นกระเป๋าขึ้นมาเขาจะไม่กลัวเลย!
"ใช่ค่ะ"ทำไมบรรยากาศทะมึนแปลกๆ?
"หลับอยู่ในห้องผมน่ะครับ"เฮ้ยๆ! ทำไมบรรยากาศหนักอึ้งขนาดนี้ล่ะเนี่ย!?
"เหรอ....คะ....ขอฉัน....เข้าไปข้างในนะคะ"ร่างบางเดินก้าวเดินเข้ามาข้างในตัวบ้านโดยมีร่างโปร่งที่หลบทางให้อย่างรวดเร็ว
"คระ ครับ"เสียงเด็กหนุ่มขาดห้วงเล็กน้อย.....กะ ก็มีด อยู่ๆเจ๊แกก็ล้วงมือไปจับมีดเฉยเลย^^;;;;;;;
"คุณเรียวมะอยู่ไหนเหรอคะ"ร่างบางยังคงยิ้มอย่างอ่อนหวานต่อไป
"หะ ห้องบนขวา ใกล้กับห้องน้ำครับ'v';;;;"ขอผมหาอุปกรณ์ป้องกับตัวซักครู่ละกันนะครับ
จบการย้อนความ
อา......ผมเก็บของก่อนละกัน
ตึก หือ?
ผมก้มลงไปเก็บพวกกุญแจบางอย่างที่มีลายคุ้นหน้าคุ้นตาเป็นมาดี ไม่สิ ก็มันของผมนี่นา~
พวงกุญแจโลหะรูปลูกแมวน่ารักขนาดไม่ใหญ่มากนักขนาดเท่ากระเป๋าใสเศษเงินใบเล็ก ห้อยติดอยู่กับกุญแจดอกเล็กขนาดเท่ากับกุญแจล็อคสมุดโน๊ตแต่เขาก็พอจะเดาได้ว่ามันเป็นแบบสั่งทำโดยเฉพาะขึ้นมา แต่ที่พิเศษกว่านั้นคือ แมวตัวนี้ มันเป็นล็อคเก็ตห้อยคอได้ และแน่นอนมันสามารถเก็บรูปหรือกระดาษเล็กๆได้เช่นกัน
และแน่นอนล่ะ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นของเขาทำให้เขาเลือกที่จะทิ้งสิ่งที่กำลังทำเดินไปนั่งที่โต๊ะเพื่อจะเปิดมันออกมา.....
กริ๊ก
เสียงปลดล๊อคเบาๆ บอกไว้ก่อน เขาไม่ได้หวังว่ามันจะมีอะไรอยู่ข้างในหรอกนะ แต่ เอ๊ะ รูปงั้นเหรอ?
รูปภาพถูกพับให้เล็กๆจากที่ค่อนข้างเล็กอยู่แล้ว มีอยู่ด้วยกันสองรูปใบแรกก็ เจ้าตัวเล็กตอนเด็กๆกับครอบครัวนี่ล่ะ น่า่รักจริงๆแฮะ^^~ เอ๋ เจ้าตัวเล็กมีพี่ชายกับเขาด้วยเหรอเนี่ย
ส่วนรูปที่สองก็....รูปเทะสึกะ........
คำบรรยายหลังภาพด้วยภาษาเขียนที่เป็นระเบียบสวยงาม
'Until that day I will meet you again ...... '
'I will be stronger than this. I'll beat you for sure'
.
.
.
มันก็แค่ถ้อยคำที่เขียนขึ้นเพื่อเป็นคำมั่นสัญญากับตัวเอง.....
.
.
.
แต่ไอ้ที่มันหน่วงๆในอกมันคืออะไรนะ
.
.
.
มันก็แค่รูปของเทะสึกะก็แค่นั้นเอง
.
.
.
ใช่ 'แค่' เทะสึกะ........
.
.
.
.
.
มันก็แค่ถ้อยคำที่เขียนขึ้นเพื่อเป็นคำมั่นสัญญากับตัวเอง.....
.
.
.
แต่ไอ้ที่มันหน่วงๆในอกมันคืออะไรนะ
.
.
.
มันก็แค่รูปของเทะสึกะก็แค่นั้นเอง
.
.
.
ใช่ 'แค่' เทะสึกะ........
.
.
.
"...ผมลืมของไว้ที่บ้านรุ่นพี่ฟูจิครับ"ร่างเล็กเริ่มกลับเข้ามาดตัวเองสะพายกระเป๋าแร็ตเกตใบหน้าเอื่อยๆอวดดีเช่นเดิม
"ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวฉันกลับไปเอาให้นะคะ"ร่างบางยิ้มอย่างอ่อนน้อมแล้วทำท่าจะเดินกลับไปเอา
"ไม่เป็นครับ ไว้ค่อยไปทวงที่โรงเรียนพรุ่งนี้ก็ได้ครับ"ยังไงมันก็ไม่ได้สำคัญอะไรมากอยู่แล้ว ไม่ได้ใช้มันบ่อยด้วย....แต่ไอ่ความหวั่นแปลกๆไม่อยากให้รุ่นพี่เปิดล็อกเกตนี่มันอะไรนะ?
"งั้น...ก็ได้ค่ะ รีบกลับบ้านกันเถอะนะคะ"เส้นผมปลิวสยายตามการหมุนตัวดูงดงามจนทำให้คนรอบข้างอดหันมามองไม่ได้
'ทำไมน่ากลัวแปลกๆ==;;'
หันกลับไปมองความคิดนานาโกะจังซักนิสส
'ไอ้ของนั้นคืออะไรนะ ถ้ามันเป็นของสำคัญล่ะ น่าโมโหชะมัด ใครก็ยุ่งกับคุณเรียวมะไม่ได้หรอกนะถ้าไม่ผ่านฉันน่ะ!'
"......ผมขอไปคอร์ดเทนนิสหน่อยนะครับ"ขาที่ก้าวเดินหยุดชะงักลง ใบหน้าเรียวสวยหันมาอย่างรวดเร็วแต่หากสุดท้ายเธอก็ปล่อยไปอยู่ดี
"งั้นเย็นนี้มีปลาซาบะกับซูชิค่ะเพราะงั้น กรุณามาให้ทันด้วยนะคะ"รอยยิ้มหวานสดใสส่งให้ก่อนเดินกลับไป
ตึก ตึก ตึก ตึก
"เจ้าเปี๊ยกกกกกกกกกกกกก~"อุ๊ค!
"มันหนักนะครับ"ใบหน้าง้ำงอเล็กน้อยแต่ก็ไม่ถึงกับสะบัดตัวออก
"นี่ๆๆ~ มาเล่นเทนนิสเหรอ เล่นด้วยกันไหมล่า~"นิ้วเรียวจิ้มแก้มอย่างหมั่นเขี้ยวปนเอ็นดู แต่นั้นก็ทำให้คิ้วสวยบนใบหน้าเล็กกระตุกขึ้นมา
"โอ้ เอจิเซ็น นายก็ด้วยเหรอ"ร่างสูงแรงความอีกคนก็ได้ปรากฏขึ้น
"ทำไมรุ่นพี่โมโมะกับรุ่นพี่เอจิถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะครับ"ร่างเล็กปัดมือของรุ่นพี่แมวแดงออกแต่ก็ต้องเจอกับมือใหญ่ที่ขยี้ลงบนหัวก่อนจะมากอด(กด)ตน
"ก็นัดกับรุ่นพี่เอจิว่าจะมาลองเล่นแบบคู่น่ะ" ......ห๊ะ........
"อื้ม ใช่ๆ ฉันเล่นกับโออิชิล่ะ พอดีหมอนี่จะให้พวกเราซ้อมล่ะ"ร่างเพรียวยกมือป้องปากไว้ข้างนึงพรางเขยิบมาใกล้ๆร่างเล็ก
"ใช่ที่ไหนกันล่ะครับรุ่นพี่!"
"5555+ เอาน่าเอาน่า เรารีบไปกันเถอะ"ร่างเพรียววิ่งออกไปทันทีพร้อมรอยยิ้ม
"เราก็ไปกันเถอะ เอจิเซ็น"ว่าแล้วร่างสูงใหญ่ก็วิ่งตามไปด้วย
"ครับบ"ร่างเล็กเดินไปที่ตู้น้ำกดพอนต้ารสองุ่นออกกระดกมาดื่มขณะเดินไปด้วยและด้วยความไม่ทันระวังจึงชนเข้ากับใครบางคน
ตุบ
"อ๊ะ... "เสียงอุทานหลุดออกจากริมฝีปากบางเบาๆ
"ขะ ขอโทษครับเป็นไรหรือเปล่าครับ เอ๋ เอจิเซ็นคุง"ร่างที่มีความสูงพอๆกันลุกขึ้นอย่างรีบร้อนเรือนผมสีดำสั้นไหวตามการเคลื่อนไหวผ้าคาดผมสีเขียวเอียงกระเท่เร่จนลงมาปิดตาข้างนึง
"นาย?..."ดวงตาสีฮาเซลจ้องมองอย่างนิ่งๆ
"ครับ ดันครับ"รอยยิ้มสดใสปรากฎบนใบหน้าบอบบาง
"..."วันรวมญาติรึไงนะ....
.
.
.
.
"อ๋อๆ งั้นนายก็มาเล่นกับพวกเราเลยเป็นไง"ผมสีแดงกระเพื่อมนิดๆพร้อมกับรอยยิ้มสดใส
"นั้นสินะ"รอมยิ้มเป็นมิตรจากโออิชิ
"ขอความกรุณาด้วยนะครับ"ร่างเล็มค้อมหัวลง
"แล้วเจ้าอาคุสึอะไรนั้่น หมอนั้นเป็นไงบ้างล่ะ"โมโมะเดินมาวางแขนกดลงบนไหล่ร่างเล็กอย่างสนิทสนม
"รุ่นพี่อาคุสึก็ยังไม่ค่อยเข้ามาอยู่ที่ชมรมหรอกนะครับ แต่ว่า รุ่นพี่ก็เก่งมากกว่าเดิมเยอะเลยล่ะครับ * * "
"เห ชักอยากจะแก้มือด้วยแล้วสิ"โมโมชิโระพูดอย่างกระตือรือร้น
"คนที่มีแต่แรงควายอย่างรุ่นพี่จะไปทำได้เหรอครับ"ร่างเล็กกดใบหน้าตัวเองลงทำให้เงาหมวกลงมาปิดไปครึ่งหน้าซึ่งยังคงเห็นริมฝีปากที่กลั้นยิ้มไว้ต็มที่
"หนอยเจ้าเอจิเซ็น จะว่าฉันว่าไม่มีสมองรึไงกัน"ร่างสูงเดินเข้ามาอ้อมไปทางด้านหลังแล้วล็อกคอเขาไว้
"นั้นรุ่นพี่พูดเองนะครับ"ร่างเล็กพ่นลมหายใจเบาๆหนึ่งทีปานประหนึ่งว่ากำลังพูดว่า'รุ่นพี่โมโมะบ๊องจังนะครับ'อยู่
"ได้ที่เอาใหญ่เชียวนะ"ฝ่ามือใหญ่กดลงมาบนศีรษะของเด็กหนุ่มด้วยความหมั่นเขี้ยว
"ผมเจ็บนะครับ"เสียงแกนิ่งมากครับท่าน......
"เฮ้พวกนาย รีบกลับไปที่โรงเรียนกันก่อนเร็ว"เสียงของเด็กนักเรียนคนหนึ่งในเซชุนวิ่งมาอย่างเหนื่อยหอบ
"หือ??"ดวงตาม5คู่จ้องไปยังผู้มาใหม่อย่างสงสัย
"งั้นเย็นนี้มีปลาซาบะกับซูชิค่ะเพราะงั้น กรุณามาให้ทันด้วยนะคะ"รอยยิ้มหวานสดใสส่งให้ก่อนเดินกลับไป
ตึก ตึก ตึก ตึก
"เจ้าเปี๊ยกกกกกกกกกกกกก~"อุ๊ค!
"มันหนักนะครับ"ใบหน้าง้ำงอเล็กน้อยแต่ก็ไม่ถึงกับสะบัดตัวออก
"นี่ๆๆ~ มาเล่นเทนนิสเหรอ เล่นด้วยกันไหมล่า~"นิ้วเรียวจิ้มแก้มอย่างหมั่นเขี้ยวปนเอ็นดู แต่นั้นก็ทำให้คิ้วสวยบนใบหน้าเล็กกระตุกขึ้นมา
"โอ้ เอจิเซ็น นายก็ด้วยเหรอ"ร่างสูงแรงความอีกคนก็ได้ปรากฏขึ้น
"ทำไมรุ่นพี่โมโมะกับรุ่นพี่เอจิถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะครับ"ร่างเล็กปัดมือของรุ่นพี่แมวแดงออกแต่ก็ต้องเจอกับมือใหญ่ที่ขยี้ลงบนหัวก่อนจะมากอด(กด)ตน
"ก็นัดกับรุ่นพี่เอจิว่าจะมาลองเล่นแบบคู่น่ะ" ......ห๊ะ........
"อื้ม ใช่ๆ ฉันเล่นกับโออิชิล่ะ พอดีหมอนี่จะให้พวกเราซ้อมล่ะ"ร่างเพรียวยกมือป้องปากไว้ข้างนึงพรางเขยิบมาใกล้ๆร่างเล็ก
"ใช่ที่ไหนกันล่ะครับรุ่นพี่!"
"5555+ เอาน่าเอาน่า เรารีบไปกันเถอะ"ร่างเพรียววิ่งออกไปทันทีพร้อมรอยยิ้ม
"เราก็ไปกันเถอะ เอจิเซ็น"ว่าแล้วร่างสูงใหญ่ก็วิ่งตามไปด้วย
"ครับบ"ร่างเล็กเดินไปที่ตู้น้ำกดพอนต้ารสองุ่นออกกระดกมาดื่มขณะเดินไปด้วยและด้วยความไม่ทันระวังจึงชนเข้ากับใครบางคน
ตุบ
"อ๊ะ... "เสียงอุทานหลุดออกจากริมฝีปากบางเบาๆ
"ขะ ขอโทษครับเป็นไรหรือเปล่าครับ เอ๋ เอจิเซ็นคุง"ร่างที่มีความสูงพอๆกันลุกขึ้นอย่างรีบร้อนเรือนผมสีดำสั้นไหวตามการเคลื่อนไหวผ้าคาดผมสีเขียวเอียงกระเท่เร่จนลงมาปิดตาข้างนึง
"นาย?..."ดวงตาสีฮาเซลจ้องมองอย่างนิ่งๆ
"ครับ ดันครับ"รอยยิ้มสดใสปรากฎบนใบหน้าบอบบาง
"..."วันรวมญาติรึไงนะ....
.
.
.
.
"อ๋อๆ งั้นนายก็มาเล่นกับพวกเราเลยเป็นไง"ผมสีแดงกระเพื่อมนิดๆพร้อมกับรอยยิ้มสดใส
"นั้นสินะ"รอมยิ้มเป็นมิตรจากโออิชิ
"ขอความกรุณาด้วยนะครับ"ร่างเล็มค้อมหัวลง
"แล้วเจ้าอาคุสึอะไรนั้่น หมอนั้นเป็นไงบ้างล่ะ"โมโมะเดินมาวางแขนกดลงบนไหล่ร่างเล็กอย่างสนิทสนม
"รุ่นพี่อาคุสึก็ยังไม่ค่อยเข้ามาอยู่ที่ชมรมหรอกนะครับ แต่ว่า รุ่นพี่ก็เก่งมากกว่าเดิมเยอะเลยล่ะครับ * * "
"เห ชักอยากจะแก้มือด้วยแล้วสิ"โมโมชิโระพูดอย่างกระตือรือร้น
"คนที่มีแต่แรงควายอย่างรุ่นพี่จะไปทำได้เหรอครับ"ร่างเล็กกดใบหน้าตัวเองลงทำให้เงาหมวกลงมาปิดไปครึ่งหน้าซึ่งยังคงเห็นริมฝีปากที่กลั้นยิ้มไว้ต็มที่
"หนอยเจ้าเอจิเซ็น จะว่าฉันว่าไม่มีสมองรึไงกัน"ร่างสูงเดินเข้ามาอ้อมไปทางด้านหลังแล้วล็อกคอเขาไว้
"นั้นรุ่นพี่พูดเองนะครับ"ร่างเล็กพ่นลมหายใจเบาๆหนึ่งทีปานประหนึ่งว่ากำลังพูดว่า'รุ่นพี่โมโมะบ๊องจังนะครับ'อยู่
"ได้ที่เอาใหญ่เชียวนะ"ฝ่ามือใหญ่กดลงมาบนศีรษะของเด็กหนุ่มด้วยความหมั่นเขี้ยว
"ผมเจ็บนะครับ"เสียงแกนิ่งมากครับท่าน......
"เฮ้พวกนาย รีบกลับไปที่โรงเรียนกันก่อนเร็ว"เสียงของเด็กนักเรียนคนหนึ่งในเซชุนวิ่งมาอย่างเหนื่อยหอบ
"หือ??"ดวงตาม5คู่จ้องไปยังผู้มาใหม่อย่างสงสัย
- - - - 
- - - -
- - - -
"ไงง~ ซันจังงง"ร่างของสาวสวยวัยราวๆ20ตอนปลายกางแขนวิ่งเข้ามากอดคอร่างเล็กกว่าตนจากทางด้วยหลังด้วยท่าทีเป็นเด็กๆ.....มันคงจะดูน่ารักกว่านี้ถ้าอีกฝ่ายไม่ได้ทำหน้าเหมือนจะฆ่าคนให้ตาย
"ซึซึรุ.....ยัยบ้านี่!!!ทำไมชอบหางานให้ฉันเพิ่มอยู่เรื่อยๆเลยห๊าาา รู้ไหมงานฉันมีเท่าไหร่ เด็กในโรงเรียนก็มีกลุ่มที่ชอบทำลายข้าวของ นักเรียนเกเรประจำปีฉันก็มี เธอจะให้ฉันต้องมาจัดเด็กไปบรรณาการเธออีกเร้อออออ!!!"ร่างเล็กดึงแขนอีกฝ่ายออกหันไปดึงแก้มอีกฝ่ายเป็นการระบายอารมณ์ทั้งสองมือ
"ฮึกๆ เจ็บ~"สาวสวยนามว่าซึซึรุถอยออกมากุมแก้มของตัวเองที่เจ็บ(บรม)พร้อมปาดน้ำตา(เสเสร้ง)ที่ไหลออกมา
"ซันจังโหดร้ายอ่าา แค่จะจัดกิจกรรมระหว่างโรงเรียนส่งเสริมให้เด็กๆเค้ารักกันไง"นิ้วเรียวทาเล็กสีชมพูอ่อนขยับผมสีน้ำตาลเปลือกไม้ดัดลอนข้างใบหน้ายกขึ้นมาปิดเอียงหน้าไปอีกทางส่งเสียงร้องไห้กระซิกๆปานประหนึ่งนางเอกละคร
"ยัย ยัย!! อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ จะเอาไปจิ้นน่ะสิ!"ร่างเล็กสะบัดผมสีเขียวขี้ม้าเหยียดตรงไปด้านหลังอย่างหงุดหงิด ใบหน้ารูปไข่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบาง(จัด) ส่งสายตาสีเขียวเข้มจ้องใบหน้าสวยๆของอีกฝ่าย
"แต่ก็เอาเถอะ ส่งการ์ดเชิญไปทุดโรงเรียนแล้วใช่ไหมล่ะ พวกชมรมกีฬาใช่ไหม"มือเล็กเสยผมขึ้นรอบนึง
"ช่าย~ เอ๋ ตายล่ะ! ลืมบอกไปว่าเอาเป็นชมรมที่ฉันกำหนดเองอย่างละ4-5คน เทนนิส บาส เคนโด ว่ายน้ำ แค่นี้"ร่างโปร่งสูงปิดปากตัวเองอย่างตระหนกก่อนหันมามองเพื่องสนิทตั้งแต่มัธยมด้วยรอยยิ้มแหยๆ
"เฮ้อ ไม่ได้เรื่องจริงๆ เดี๋ยวฉันจัดการให้ แต่เธอต้องส่งเองในนามเธอนะ"ร่างเล็กหันหลังกลับไปที่ตึกทำงานของตนโดยไม่สนเพื่อนสาวที่ยังคงอยู่ด้านหลังส่งยิ้มอบอุ่นอย่างมีความสุข
"เย่~อันจังน่ารักที่สุดใน13ร้อยล้านโลกเลย" 'ไม่ใช่ว่าเธอพึ่งบอกว่าฉันโหดร้ายไม่ใช่เหรอ'
"ซึซึรุ.....ยัยบ้านี่!!!ทำไมชอบหางานให้ฉันเพิ่มอยู่เรื่อยๆเลยห๊าาา รู้ไหมงานฉันมีเท่าไหร่ เด็กในโรงเรียนก็มีกลุ่มที่ชอบทำลายข้าวของ นักเรียนเกเรประจำปีฉันก็มี เธอจะให้ฉันต้องมาจัดเด็กไปบรรณาการเธออีกเร้อออออ!!!"ร่างเล็กดึงแขนอีกฝ่ายออกหันไปดึงแก้มอีกฝ่ายเป็นการระบายอารมณ์ทั้งสองมือ
"ฮึกๆ เจ็บ~"สาวสวยนามว่าซึซึรุถอยออกมากุมแก้มของตัวเองที่เจ็บ(บรม)พร้อมปาดน้ำตา(เสเสร้ง)ที่ไหลออกมา
"ซันจังโหดร้ายอ่าา แค่จะจัดกิจกรรมระหว่างโรงเรียนส่งเสริมให้เด็กๆเค้ารักกันไง"นิ้วเรียวทาเล็กสีชมพูอ่อนขยับผมสีน้ำตาลเปลือกไม้ดัดลอนข้างใบหน้ายกขึ้นมาปิดเอียงหน้าไปอีกทางส่งเสียงร้องไห้กระซิกๆปานประหนึ่งนางเอกละคร
"ยัย ยัย!! อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ จะเอาไปจิ้นน่ะสิ!"ร่างเล็กสะบัดผมสีเขียวขี้ม้าเหยียดตรงไปด้านหลังอย่างหงุดหงิด ใบหน้ารูปไข่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบาง(จัด) ส่งสายตาสีเขียวเข้มจ้องใบหน้าสวยๆของอีกฝ่าย
"แต่ก็เอาเถอะ ส่งการ์ดเชิญไปทุดโรงเรียนแล้วใช่ไหมล่ะ พวกชมรมกีฬาใช่ไหม"มือเล็กเสยผมขึ้นรอบนึง
"ช่าย~ เอ๋ ตายล่ะ! ลืมบอกไปว่าเอาเป็นชมรมที่ฉันกำหนดเองอย่างละ4-5คน เทนนิส บาส เคนโด ว่ายน้ำ แค่นี้"ร่างโปร่งสูงปิดปากตัวเองอย่างตระหนกก่อนหันมามองเพื่องสนิทตั้งแต่มัธยมด้วยรอยยิ้มแหยๆ
"เฮ้อ ไม่ได้เรื่องจริงๆ เดี๋ยวฉันจัดการให้ แต่เธอต้องส่งเองในนามเธอนะ"ร่างเล็กหันหลังกลับไปที่ตึกทำงานของตนโดยไม่สนเพื่อนสาวที่ยังคงอยู่ด้านหลังส่งยิ้มอบอุ่นอย่างมีความสุข
"เย่~อันจังน่ารักที่สุดใน13ร้อยล้านโลกเลย" 'ไม่ใช่ว่าเธอพึ่งบอกว่าฉันโหดร้ายไม่ใช่เหรอ'
"."."."."."."."."."."."."."."."
"ก็อย่างที่ว่ามานั้นแหละ แต่จะพิเศษตรงที่ว่านี่อาจเป็นโอกาสที่หาได้ยากมากสำหรับพวกเธอ มีใครต้องการจะไปบ้าง"สิ้นเสียงทรงพลังของหญิงวัยทองทั้งหมดก็ต่างมอหน้าหาคำตอบกับอย่างรวดเ็ร็ว และแน่นอน ไม่มีใครยอมพลาดโอกาสนี้ไปแน่ๆ
"เข้าใจแล้ว ดังนั้นฉันจะให้มีการแข่งเกิดขึ้น...เราจะส่งไป 4 คนเท่านั้น"ช่วยไม่ได้นี่งบประมาณการขนส่งไม่ใช่น้อยๆเลยอีกทั้งเขาจัดมาให้ด้วย......ไปกันหมดมาไม่ทันเราแน่ๆ
"ดังนั้นแล้ว ฉันขอให้พวกเธอเตรียมตัวไว้ให้ดี เพราะถ้าพวกเธอชนะการแข่งได้ ไม่สิ ถ้าโรงเรียนเราชนะการแข่งขันได้มากที่สุด....พวกเธอจะได้คนละ 1,060,000 เยน(20,000บาท)เลยทีเดียว"
"เข้าใจแล้ว ดังนั้นฉันจะให้มีการแข่งเกิดขึ้น...เราจะส่งไป 4 คนเท่านั้น"ช่วยไม่ได้นี่งบประมาณการขนส่งไม่ใช่น้อยๆเลยอีกทั้งเขาจัดมาให้ด้วย......ไปกันหมดมาไม่ทันเราแน่ๆ
"ดังนั้นแล้ว ฉันขอให้พวกเธอเตรียมตัวไว้ให้ดี เพราะถ้าพวกเธอชนะการแข่งได้ ไม่สิ ถ้าโรงเรียนเราชนะการแข่งขันได้มากที่สุด....พวกเธอจะได้คนละ 1,060,000 เยน(20,000บาท)เลยทีเดียว"
"บ้าไปแล้ว..."
"คนละเลยนะเฮ้ย...."
"หลอกกันรึเปล่า"
"ไม่น่าใช่นะ"
"บวกกับชมรมอื่นมัน21,200,000เยนเลยนะ...."
"คนละเลยนะเฮ้ย...."
"หลอกกันรึเปล่า"
"ไม่น่าใช่นะ"
"บวกกับชมรมอื่นมัน21,200,000เยนเลยนะ...."
"พวกเธอได้ยิถูกแล้วล่ะ แต่การแข่งนี้....มีโรงเรียนเข้าแข่งขันถึง67โรงเรียน....เราจึงต้องมั่นใจว่าคนของเราแกร่งพอ ซึ่งฉันเชื่อในตัวพวกเธอ....เอาล่ะ เตรียมตัวไว้ให้ดี สัปดาห์หน้าพวกเราจะเริ่มคัดเลือกกัน"
"ปีหนึ่งเตรียมคอร์ดให้พร้อม ปี2 วิ่งรอบสนาม 20 รอบ ส่วนตัวจริงวิ่ง 50 รอบหลังจากนั้นให้เริ่มฝึกโต้ได้!"กัปตันหนุ่มหันมาสั่งการอย่างหนักแน่นทันทีที่อาจารย์ริวซากิพูดจบ
"ครับ!"เพียงไม่นานทุกคนก็กระจายตัวอย่างรวดเร็ว
"ปีหนึ่งเตรียมคอร์ดให้พร้อม ปี2 วิ่งรอบสนาม 20 รอบ ส่วนตัวจริงวิ่ง 50 รอบหลังจากนั้นให้เริ่มฝึกโต้ได้!"กัปตันหนุ่มหันมาสั่งการอย่างหนักแน่นทันทีที่อาจารย์ริวซากิพูดจบ
"ครับ!"เพียงไม่นานทุกคนก็กระจายตัวอย่างรวดเร็ว
;W; ;w; ;w; ;w; ;w; ;w; ;w; ;w; ;w;
"เฮ้อ ถึงจะเป็นการแข่งแต่มันก็เป็นแค่การเข้าค่ายเท่านั้นแหละ"หญิงวัยทองเอ่ยกับตัวเองในขณะทิ้งตัวลงไปนั่งบนเก้าอี้ในห้องพักครู ตาคมแววตากร้านโลกหันมองเลยขอบหน้าต่างไปยังคอร์ดเทนนิสที่ตั้งเลยไปไม่ไกล
ก๊อกๆ แกร๊ก
"ขออนุญาติครับ"เด็กหนุ่มก้าวเข้ามาในห้องพร้อมปิดประตูลง
"อาจารย์ริวซากิครับ ...@!%(*&^@()__)("
"........เข้าใจแล้ว ถ้าเธอจะตัดสินใจแบบนั้นชั้นก็ไม่ว่า แต่ฉันอยากให้เธอจัดการแข่งนะ เพราะถ้าเป็นแบบนั้นก็ขึ้นอยู่กับเจ้าเด็กนั้น"
"ทราบครับ"
"ฝากเธอด้วยนะ กัปตันเท็ตสึกะ.."
"..."
"ขออนุญาติครับ"เด็กหนุ่มก้าวเข้ามาในห้องพร้อมปิดประตูลง
"อาจารย์ริวซากิครับ ...@!%(*&^@()__)("
"........เข้าใจแล้ว ถ้าเธอจะตัดสินใจแบบนั้นชั้นก็ไม่ว่า แต่ฉันอยากให้เธอจัดการแข่งนะ เพราะถ้าเป็นแบบนั้นก็ขึ้นอยู่กับเจ้าเด็กนั้น"
"ทราบครับ"
"ฝากเธอด้วยนะ กัปตันเท็ตสึกะ.."
"..."
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
"ฮะฮ่า คนที่ได้ไปต้องเป็นฉันแน่นอน"เด็กหนุ่มร่างสูง
ผลงานอื่นๆ ของ @Pom ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ @Pom
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้