Fic Kagerou - ถ้าตอนจบกลายเป็นNormal Ending2 เรื่องหลัก2
เขียนโดย
@Pom
'แหม ฝีมือหัดปอกจะเป็นโมโมะซังก็คงไม่ได้อย่างแน่นอน ก็เธอยังถามอยู่เลยนี่นา'ดวงตาแบบแมวเหลือบมองมือของฮิกกี้นีทหนุ่มอย่างรู้ทันก่อนนัยน์ตาจะแสดงความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดในใจก็นึกบ่นที่พี่สาวยังคงยุ่งเกี่ยวกับชินทาโร่
"แค่จีบทาคาเนะได้ก็พอแล้วแท้ๆ"คาโนะพึมพัมกับตัวเองเบาๆ ฮิบิยะหันมองด้วยความสงสัย
"? มีอะไรรึเปล่า"ด้วยความเข้าใจว่าพูดกับตนเด็กชายจึงหันไปถาม
"หือ เปล่าซะหน่อย~ เอ๊ะ! หรือว่า..."ฮิบิยะขมวดคิ้วกับน้ำเสียงกวนของอีกฝ่ายนึกสังหรณ์ใจแปลกๆ
"ฮิบิยะจะเป็นเด็กขี้เหงาต้องการเรียกร้องความสนใจกันแน่น้า~"
"จะบ้าเหรอ!"ฮิบิยะเหวลั่นแล้วหันหนีเมินใส่โดยสิ้นเชิง
..
...
....
หลังจากเห็นว่าได้เวลาพอสมควรทุกคนจึงจะลากลับกัน
"พรุ่งนี้ ้นายจะมากับเราไหม"คิโดะหันมาถามร่างโปร่งที่ยืนหลบมุมอยู่
"ก็คงจะอย่างนั้น"เขาตอบสั้นๆ
ยังไม่ทันได้คุยต่อเสียงแตกตื่นของคุณน้องสาวก็ทำให้เธอสะดุ้งโหยง
"หัวหน้าคะ ต้องรีบแล้วล่ะค่ะ! โปรดิวเซอร์เลื่อนเวลาให้เร็วขึ้น20นาที เราต้องไปแล้ว!" "เห๊ะ! ทำไมเขาโทรเครื่องเธอล่ะ!?"คิโดะรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดูได้พบว่าตัวเองเผลอปิดเสียงไว้ แถมฝั่งนั้นโทรเข้าเครื่องมาตั้ง3ครั้งแล้วด้วย แย่จริง ต้องรีบซะแล้ว
"ขอโทษด้วย แต่พวกฉันต้องไปล่ะ ไปเถอะโมโมะ!" 'ผู้จัดการ'สาวหันจับมือลาก'ไอดอลโฆษณา'ไปยังสถานที่ถ่าย เขาคงเสียดายกันแหละอดีตไอดอลชื่อดังทั้งที ด้วยวิธีนี้ โมโมะจึงยังมีรายได้ยู่นี่เอง
"อ่า บายจ้า/จ๊ะ/อืม/ครับ"ไม่รู้ว่าทั้งคู่ได้ยินไหมนะ แต่ตอนนี้ผลของพลังคิโดะทำทั้งคู่'จืดจาง'จนกลายเป็นตัวประกอบแทรกหายไปกับฝูงชนซะแล้ว
"ไปกันซะแล้ว" "พวกเราเองก็กลับด้วยดีกว่านะครับ"เซโตะว่าพลางหยิบกระเป๋าของตนเองสะพายกลับที่เดิม ส่งรอยยิ้มให้ทุกคนเป็นเชิงว่าตนต้องไปแล้วจริงๆ
"งั้น ผมกลับก่อนนะคร้าบ~"
"ฉันกลับล่ะค่ะรุ่นพี่^^"
"กลับล่ะครับ"
"บ๊ายบาย~"
"อื้ม"ฮารุกะยิ้มรับ ก่อนเอียงหน้าสงสัยน้อยๆ
"..."ชินทาโร่เบือนหน้าหนีแต่ก็ไม่ได้ขยับไปไหน เหมือนเขาจะรอถามอะไรบางอยู่
"เอ่อ...พรุ่งนี้น่ะ จะเอาอะไร"เสียงแผ่วอึกอัก
"เอ..อยากได้ชินทาโร่น่ะ"
'พูดอะไรฟร่ะนั้น!'ชินทาโร่ยกมือกุมขมับกับมุขที่อีกฝ่ายหยอดมา
"ฮะๆ งั้นผมขอโมจินะ"ฮารุกะมองใบหน้าแดงกำลังทำหน้าไปไม่ถูกอย่างขบขัน
"อื้ม ฉัน เอ่อ ผมกลับก่อนนะ"ชินทาโร่โค้งเล็กน้อยพอเป็นพิธีแล้วเดินออกจากห้องไป
"..."
----
โดยไม่รู้ตัว เส้นทางของพวกเขากำลังเบี่ยงเบนออกจากเส้นทางเดิมอีกเล็กน้อย...
---
วันที่ 10 สิงหาคม xxxx
ชินทาโร่กับทุกคนเดินทางมาเยี่ยมฮารุกะพร้อมกันโดยร่างโปร่งนำโมจิชาเขียว(ทำเอง)มาฝาก ซึ่งคนอื่นๆลงความเห็นว่า มันแป้งเหนียวไป(พยายามเคี้ยว)
แมรี่นำชาซากุระมาชงที่โรงพยาบาลแจกจ่ายให้ทุกคนดื่มพร้อมกับคุกกี้
เมื่อกลับฐาน
โมโมะและคิโดะที่กลับมาจากรายการขอโทษทุกคนที่ไปเยี่ยมด้วยไม่ได้เพราะระหว่างการถ่ายดันเกิดปัญหา ชินทาโร่ได้ขอให้พวกผู้หญิงสอนทำขนม
วันที่ 13 สิงหาคม xxxx
ชินทาโร่ยังคงเรียนอยู่กับสามสาว เขาทำให้พวกเธออดทึ่งในความอัจฉริยะที่สามารถใช้ได้แม้กระทั่งการทำอาหาร! เสียอย่างเดียวคือเขาใช้มีดได้แย่มาก ไม่อย่างนั้นจะขนมหรืออาหารเขาคงทำได้หมดโดยไม่มีคนช่วยแน่ๆ(แม้หลายๆอย่างต้องเตือนเป็นระยะก็ตาม ช่วงแรกๆนี้เล่นเอาสาวๆอดหวั่นใจไม่ว่าครัวพวกเธอจะพังรึเปล่า!)
ตอนบ่าย ทั้งหมดได้เดินทางไปเยี่ยมฮารุกะเช่นเคย และก็ได้ไปอนุญาตคุณหมอที่จะพาเขากลับบ้าน1วัน แต่ก็โดนปฏิเสธไปเพราะอาการของเขาน่าเป็นห่วงเกินไป และนั้นทำให้พวกเรารู้ว่าที่จริงแล้วร่างกายฮารุกะค่อยๆทรุดตัวลงมากอย่างที่พวกเราไม่ทันระวัง
วันที่ 14 สิงหาคม xxxx
ชินทาโร่ทำขนมสุขภาพมาฝากฮารุกะโดยมีเสียงแซวจากคาโนะและเอเน่ที่แซะซะเจ้าตัวเขินจัดหันไปเหวใส่ ฮารุกะยิ้มแล้วพูดขอบคุณทำเอาเจ้าตัวกลับมาเขินแบบประหม่าแทน
วันที่ 15 สิงหาคม xxxx
และแล้ววันนี้ก็มาถึง...
วันนี้แดดแรงฟ้าโปร่งปลอดเมฆเหมือนที่ผ่านๆมา
แมรี่วิ่งไปทั่วบ้านของตนทั้งๆที่ก็ไม่มีอะไรต้องเตรียมแล้วแท้ๆแต่ก็ยังคงวิ่งเช็คซ้ำๆอยู่ซะอย่างนั้น
'อย่างกับสาวน้อยนัดเดทครั้งแรก'ชินทาโร่ลงความเห็นไว้ในใจ
"แมรี่ครับ ใจเย็นๆก่อนนะครับ ไม่มีอะไรต้องทำนอกจากรอแล้วนะครับ"เซโตะยิ้มเฝื่อนๆเอ่ยร้องทักเมื่อเห็นว่าทั้งเธอและคนอื่นก็เริ่มมึนหัวหนัก
"เอ๋ อะ... นั้นสินะคะ"แมรี่เดินมานั่งลงบนโซฟาสงบสติอารมณ์
"ฮะๆ"เซโตะลูบหัวเธอเบาๆ
ชินทาโร่กำลังคิดว่าเขาควรไปทำขนม ผลไม้ หรือไม่ก็อาหารง่ายๆ มานั่งทานแก้เบื่อ(จะได้ฝึกฝนด้วย)ถ้าไม่ติดเรื่องมารยาทน่ะนะ
"เอานี่"คิโดะเดินออกมาพร้อมขนมทานเล่น
"เห~ แปลกจังเลยน้า~ คิโดะน้อยทำขนม--อ๊อก!"คาโนะที่เดินไปข้างๆพูดหยอดเล่นจึงได้รับศอกหยอดกลับอย่างเต็มรัก
"? ขอบใจ"จู่ๆชินทาโร่ที่นั่งอยู่นอกวงก็มีเพื่อนสาวใจดีถือแยกมาให้เสียอย่างนั้น
"จ้ะ"อายาโนะยิ้มรับ ทั้งคู่ยืนพิงพนังข้างๆกันเงียบๆมองคนอื่นๆที่เคลื่อนไหวไปมา
"นี่ชินทาโร่...ถ้าเกิดรุ่นพี่โกรธนาย นายจะทำยังไงเหรอ"อายาโนะเริ่มบทสนทนา
"หืม ทำไมฉันล่ะ"
"ก็...เพราะเป็นชินทาโร่ไง"
ร่างโปร่งรู้สึกหน่ายใจ แต่ก็คิดหาคำตอบให้
คำตอบที่คงไม่มีข้อที่ถูกต้องเหมือนคำตอบข้อสอบ
"ขอโทษไปยังล่ะ"
"อื้ม แต่รุ่นพี่ไม่หายโกรธเลย"
"ของขวัญล่ะ"
"พับนกกระเรียนใส่โหลส่งไปแล้วล่ะ"แนบการ์ดไปด้วยล่ะTvT
ชินทาโร่เงียบไปก่อนเสนอขึ้นมาใหม่
"ร้องเพลงให้สิ"
"ไม่ไหวมั้ง เสียงฉันร้องไม่เพราะหรอกจ้ะ"
"ไม่ลองก็ไม่รู้"
อายาโนะเริ่มคิดหนักเพราะจริงๆแล้ว เธอก็อยากลองเหมือนกัน
"เข้าใจแล้วจ้ะ ฉันจะทำให้เต็มที่เลย!"
เขามองไปทางอื่นเหมือนไม่สนใจ อายาโนะยิ้มเธอเข้าใจถึงความใจดีในท่าทีดูเมินเฉยทั้งหลายดี
"งั้น ฉันไปก่อนนะจ๊ะ"อายาโนะเดินไปนั่งรวมกับน้องๆของเธอ
'....เอาจริง?'ชินทาโร่ตั้งคำถามในใจ เพราะเขาก็แค่นึกถึงอนิเมะที่เคยอ่านเมื่อนานมาแล้วเลยพูดไป...เจ้าตัวเอาจริงเฉย!?
'เอาเถอะ เป็นเธอคงทำได้แหละ'
ตะวันคล้อยลอยเด่นอยู่กลางหัว เที่ยงตรงยังคงร้อนจนแสบผิวเหมือนทุกทีเพียงแต่ในป่าช่างสงบ
วูบ! แตร๊ก
"คุณยาย!"แมรี่ยิ้มร่าเดินไปยังร่างที่ไม่สูงไปกว่าตนซักเท่าไหร่นัก
อาซามิยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยแม้กระทั้งเรือนผมสลวยดำขลับที่ไม่ยาวไปกว่าเก่า
คงเป็นผลของมิติที่หยุดการเติบโตของร่างกายได้ล่ะมั้ง
ทุกคนสวัสดีอาซามิและทักทายพอเป็นพิธีจากนั้นก็ปล่อยให้แมรี่พายายของตนไปคุยเหมือนทุกครั้ง สาวๆบางคนก็นำน้ำนำขนมพาตัวเองเข้าร่วมบทสนทนาด้วย
แจ้ง Blog ไม่เหมาะสม
15 มิ.ย. 59
449
0
ความคิดเห็น