Fic Kagerou - ถ้าตอนจบกลายเป็นNormal Ending2 เรื่องหลัก
เขียนโดย
@Pom
ฤดูร้อน 9สิงหาคม
อากาศที่ร้อนอบอ้าวทั้งที่ภายในห้องก็เปิดทั้งหน้าต่างเปิดทั้งพัดลม วันนี้เป็นวันที่ร้อนมากเกินไปอีกวันหนึ่งสำหรับเขา
ร่างโปร่งลุกขึ้นจากที่นอน เสื้อยืดเขาก็มีแต่สีดำ ถึงที่จริงมันก็มีสีอื่นที่อยู่ในตู้นั้นแหละนะแต่ก็...
ไม่รู้สิ คงอยากไว้ทุกข์ให้ตัวเองนั้นแหละ(?)
แกร๊ก วู๊บ!
"สวัสดีตอนเช้าค่ะนายท่าน"จากข้อมูลความทรงจำของเจ้าของเรือนผมสีดำ เขาพูดได้เลยว่า เจ้าข้อมูลนี้เรียกว่าไวรัสแบบไม่ต้องสงสัย แถมเป็นข้อมูลประหลาดย้ายไปไหนก็ไม่หาย'ฆ่า'ก็ไม่ตาย สมเป็นข้อมูล ไม่พอ การเชื่อมต่อระบบมันยังครอบคลุมระบบทุกรูปแบบที่เป็นสมองกล กล่าวคือ จะโทรศัพท์หรือคอมเอย พัดลมรุ่นใหม่ที่เป็นหน้าจอทัชกรีนใช้ทำอะไรได้หลายอย่างเพราะมีระบบประมวลผลเล็กๆ หากได้เชื่อมต่อเธอก็เข้าได้ แต่ แน่นอน มันพึ่งถูกผลิตขึ้นเมื่อ4สัปดาห์ก่อน ฮิกกี้นีทสถิติ2ปี ไม่ได้เหยียบย่างนอกอาณาเขตบ้านคงจะได้ซื้อหรอก
"นายท่านคะ นายท่าน ดูนี่สิคะ ชุด'ทะเลหน้าร้อน'มันออกใหม่ด้วยล่ะค่า~"เสียงแหลมสูงเจื้อยแจ้วดังออกจากลำโพง
'อา เหนียวตัวชะมัด จะร้อนอะไรขนาดนี้'คิซารากิ ชินทาโร่ ขมวดคิ้วลงอย่างนึกรำคาญใจกับอากาศที่แสนจะอบอ้าว ทั้งๆที่สำหรับคนอื่นมันก็แค่ร้อนเท่านั้นเอง
"เอเน่ ฉันไม่ได้ใช้ และฉันก็ไม่คิดจะซ้ำรอยเดิมกับครั้งที่แล้วด้วย"
เหตุการณ์ครั้งที่แล้วพูดถึงคือเหตุการณ์ที่ลูปได้ถูกจัดขึ้น แม้เรียกพลังคืนแต่ก็ไปไม่หมด ก็ไม่มั่นใจนักว่าเพราะพลังผสานไปกับวิญญาณคล้ายๆการสิงสู่ที่ทำให้พอเอาออกแล้วจะอันตรายต่อชีวิต(ที่จบไปหลายรอบแล้ว)หรือเพราะมี'เจ้าหญิงน้อย'คุณ(ทวด)อาซามิเลยอยากได้องครักษ์กันแน่
ยังไงก็ตามที่รู้แน่ๆคือ ภายในร่างกายของพวกเขาพลังได้หายไป'เกือบ'ทั้งหมดแล้ว
"นี่ ทำไมเธอไม่ไปอยู่ใกล้ๆร่างตัวเองเนี่ย"ดวงตาที่มีถุงใต้ตาเด่นชัดมองนิ่งก่อนจะลุกไปหยิบเสื้อผ้าเตรียมอาบน้ำ
"ก็แหม แล้วเมื่อไหร่นายท่านจะเลิกทำตัวตัวเป็นกากนีทแล้วก้าวออกจากบ้านซักทีล่ะคะ"เอเน่พูดแซะ
"...เรื่องของฉัน"แม้เด็กหนุ่มจะร่าเริงขึ้นควบคุมอารมณ์ไม่ได้เหมือนก่อนเป็นนีทแบบนี้ แต่อย่างน้อยตัวเขาตอนนี้ ก็ลับปากได้มากขึ้นกว่าตอนออกจากบ้านครั้งแรกในรอบ2ปีก็เถอะ
"แหม นายท่านล่ะก็ นี่ก็จะไปพบคุณอายาโนะซังใช่ไหมล่ะคะ"เสียงประตูปิดลง เอเน่เงียบ แล้วเสียงสัญญาณการเชื่อมต่อก็ตัดไป
เธอกลับไปยังคอมฯของตนโดยไม่มี'ร่าง'ปรากฎบนจอ
บล๊อคของเน็ตไอดอลอดีตไอดอลชื่อดังเปิดขึ้น ตัวเลขยังคงเคลื่อนไหวบ้างแต่หากเทียบกับที่ผ่านมันก็น้อยลงมาก หากจะถามว่า เมื่อพลังหายไปใครรับผลกระทบมากที่สุด คงอาจกล่าวได้ว่า 'คิราซากิ โมโมะ' ถึงจะมีแต่มันอ่อนเกินไป ในตอนนี้แฟนคลับเธอไม่อาจเรียกเรตติ้งที่ดีได้มากพอถือว่าเธอตัดสินใจถูกที่ได้ลาออกจากวงการ
'เห๋ อีกแล้วงั้นเหรอ..'หน้าจอสว่างขึ้นชั่วครู่
'เป็นนักเลงคีบอร์ดน่ารำคาญซะจริงๆนะ'
รอยยิ้มเหยียดคนละแบบกับที่ใช้กับชินทาโร่ถูดจุดขึ้นมา ได้เวลาไวรัสแผงฤทธิ์
'มาเลย เจ้าพวกนิสัยเสีย!'
.
.
.
ร่างโปร่งดูเปราะบางทอดสายตามองไปอย่างไรจุดหมาย
ดวงตาสีน้ำตาลปิดลงในความคิดนึกย้อนไปยังร่างสีขาวโพลนเสียทั้งตัว
'โคโนฮะ'
หากพลังที่ตกค้างไว้ คงทำได้เพียงยื้อเวลาไปอีกแค่ไม่กี่ปีหรืออาจน้อยกว่านั้น
ร่างกายเขาอ่อนแอเกินจะดึง-ใส่พลังได้บ่อย แม้ว่าจะถือเป็น'คนละร่าง'กันก็ตาม
เปราะบางเกินไป
อ่อนแอ 'กลัว'
เขากลัวความโดดเดี่ยว
เขาอยากอยู่กับทุกคน
ความเศร้าสร้อยและปิติยินดีเขาจำมันได้ ทั้งเพื่อนสาวคนสำคัญ หรือน้ำตาและรอยยิ้มต่างๆของรุ่นน้องเฉยชาแต่แสนดี ทั้งกำลังใจของรุ่นน้องที่แบกรับฐานะพี่สาว
เขาไม่อยากลืมเลือน ไม่อยากทำให้ทุกคนเจ็บปวดด้วย
ใบหน้าออกสวยหวานเล็กน้อยเปิดเปลือกตาขึ้นขยับนิ้วไล่ตามภาพวาดของทุกคน
หวาดกลัวแต่ก็วาดหวังความฝันที่ได้อยู่ด้วยกัน
เขาชอบทุกคนนะ บางทีเขาก็คิด อีก5วันก็จะได้เจอคุณอาซามิเขาจะขอบั้นปลายไปอาศัยอย่างโดดเดี่ยวแต่ได้เห็นทุกคนมันจะดีรึเปล่านะ?
"สวัสดีน้า!ฮารุกะซัง!"ร่างบางสะดุ้งเล้กน้อย เอียงคอนึกสงสัยก็หันหาที่มาของเสียง
"เอ๋ ทาคาเนะ อ๊ะ ต้องเอเน่จังสินะ"ริมฝีปากขยับยกรอยยิ้มสดใสปนซื่อ(บื้อ)
"เรียกฉันว่าเอเน่ค่ะ เอเน่!"ร่างบอบบางร้องดังมาจากโทรศัพท์เครื่องเล็กๆของเจ้าตัว
"แล้วก็นะคะ ทานแต่ขนมเยอะไปแล้วนะ!"
"แต่มันอร่อยมากเลยนะ"
"...."ร่างบางถึงกับติดสตั๊นบ่นออกมาเป็นชุดถึงการกินอะไรที่ไม่เป็นเรื่อง บ่นไปบ่นมาก็ดันยาวไปถึงคนในกลุ่มที่ใจอ่อนสรรหาขนมมาให้เสียซะอย่างนั้น
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูอย่างแผ่วเบา ร่างโปร่งสวมแจ็คเกตสีแดงเปิดประตูเข้ามาในห้อง
"...สวัสดี"คำพูดสั้นๆแต่ก็ทำให้คนในห้องยิ้ม
ไม่แน่ว่านี่เป็นรื่องที่ดีรึเปล่า เด็กเย็นชาที่ไม่ค่อยยุ่งเกี่ยวกับใครได้มาเยี่ยมเขาบ่อยขนาดนี้ กำลังเอ่ยทักรุ่นพี่ที่เข้ากับตนได้โดยปล่อยแววตาเศร้า เสียใจ ว่างเปล่า มืดมน ไว้ภายในอย่างที่เจ้าตัวไม่รู้เสียทุกครั้ง โหยหาและหวงแหน โดยไม่แสดงออก
อย่างกับเด็กน้อยเลย
"สวัสดีชินทาโร่"ร่างโปร่งยิ้มราวเด็กไร้เดียงสา(?)
"วันนี้เป็นไงบ้างล่ะ"
"เอ ก็ได้ขนมมาเพียบเลยล่ะ"แต่มันดันหมดไปแล้วนี่สิ อยากกินอีกจัง~
"เฮ้..หมดแล้วเหรอ มันเยอะมากเลยนะ"ดวงตาหน่ายๆเสมองถังขยะที่ฟูจนแทบล้น
"ฮะๆ"ดวงตาสีเทามองบางอย่าง
"..อะไร?"ชินทาโร่เลิกคิ้วมองตามก็เห็นสิ่งที่เขานำมาด้วย มุมปากจุดยิ้มเล็กน้อยหันกลับไปด้วยสีเรียบ
"ฉันไม่ให้นายหรอกนะ"ว่าแล้วก็ล้วงกล่องเดินไปตั้งบนโต๊ะเปิดกล่องหยิบ'แอปเปิ้ล'ขึ้นมาหนึ่งชิ้น
หันหลังพิงโต๊ะไปมองผู้เป็นรุ่นพี่แล้วส่งเข้าปาก
"อ่า นั้นมันของเยี่ยมฉันไม่ใช่เหรอ"ฮารุกะมองตาม
"? ใครพูดกัน"ชินทาโร่เลิกคิ้วแบบกวนๆ นอกจากนิสัยเย็นชาหายไปมีความกากนีทแทนที่แล้ว ต้องบวกนิสัยยียวนเข้าไปด้วยสินะ
"อ่า ก็ มันเป็น...อ่า มารยาทไงล่ะ แถมน้า นายก็เอามาให้ฉันทุกทีนี่นา"ฮารุกะไม่หยุด พยายามต่อเพื่อของกิน
"..."ชินทาโร่เงียบ ถ้าเกิดเขาตอบไปแบบ'ฉันไม่มีหรอก'หรืออะไรเทือกนี้ก็หมายความว่า เขาไร้มารยาทจริงๆน่ะสิ
"เพราะงั้น ขอนะ~"ฮารุกะยิ้มกว้างเมื่อดูเหมือนตนจะชนะ
นีทถอนหายใจเฮือกใหญ่ความพ่ายแพ้และความรู้สึกหงุดหงิดหน่อยๆฉายแปะกลางหน้า เขาหยิบกล่องเดินไปยื่นให้ โดยไม่ลืมหยิบมากินอีกชิ้น
หมับ
ฮารุกะจับแขนที่จะฉกอย่างรวดเร็วด้วยมือที่ว่าง ดึงลงมางับแอปเปิ้ลจากนิ้วไป
"!"ฮิกกี้นีทสะดุงโหยงเพราะฟันบางส่วนงับเข้าปลายนิ้วจังๆ
"กัดแรงไปแล้วนะ"เขาร้องบอกดึงมือออกมา น้ำแอปเปิ้ลแฉะอยู่ที่นิ้ว ชินทาโร่เลียมันเล็กน้อยก่อนตัดสินใจหันไปล้างมือในห้องน้ำแทน
"...///"ร่างบนเตียงหยิบแอปเปิ้ลทานอย่างมีความสุข
"งั้น ผมกลับเลยก็แล้วกัน. .."
ตึง! ปึก!
"ว๊าย!/อุ๊ฟ--/โอ๊ย!"
เสียงดังที่หน้าประตูเรียกความสนใจคนในห้อง
"ซะ เซโตะ"
"อูย ยัยป้า ชั้นหายใจไม่ออก"
"ทุกคน เป็นอะไรกันรึเปล่า อ๊ะ ขอโทษแทนทุกคนด้วยนะคะ
"พะ พวกคุณอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่กันคะเนี่ย"
ชินทาโร่เดินไปเปิดประตูอย่างลังเล กวาดตามองต้นเสียงคุ้นหูช้าๆ มันก็ไม่ใช่เรื่องต้องปิดอะไรหรอกที่มาเยี่ยมรุ่นพี่ตนนะ แต่...
เพราะของเยี่ยมนั้นแหละถึงไม่อยากให้ใครเห็น!
"อ้าว ชินทาโร่ซัง ที่เห็นว่าจะไม่มาเยี่ยมพร้อมกันนี่...เพราะจะแอบมากิ๊กกั๊กกันสองคนงั้นสินะ~"
"อึก! มะ ไม่ใช่ซะหน่อย!"
"เอ๋ งั้นหมายความว่าที่ออกไปทุกวันแล้วไม่ให้ฉันตามมา เพราะอย่างนี้เองสินะคะ นาย-ท่าน~"ถึงแม้ว่าจริงๆ ฉันรู้แล้วก็เถอะ(เมื่อกี้นี่แหละ คุยๆอยู่กับฮารุกะ นายท่านก็เข้ามาซะเฉยๆ ดูท่าจะมาบ่อยซะด้วยล่ะ แต่ฮารุกะไม่พูดเลยซักคำ! ถึงว่า ทำไมฮารุกะดูไม่สนใจแถมออกจะห้ามเวลามีคนบ่นเกี่ยวกับนายท่านในเรื่องนี้ซะอีก)
"แฮะๆ ขอโทษด้วยนะจ๊ะชินทาโร่"อายาโนะทำหน้ารู้สึกผิดเล็กน้อยที่ดูเหมือนเรื่อง'คำร้องขอ'จะแตกซะแล้ว
"ฉัน ฉันกลับก่อนนะ"ชินทาโร่เบี่ยตัวจะหลบแต่ละคนก็ล้อมซะไปไหนไม่ได้
'ให้ตายเถอะ เซโตะ นายจะขวางทำไมเนี่ย!'
"เอาน่าครับ ไหนๆก็มาแล้ว พวกเราก็อยู่กันต่อดีกว่านะครับ"
"เห~ ชินทาโร่จะหนีไปไหนงั้นเหรอ~ อ๊ะๆ ดูเหมือนจะเขินอยู่ด้วยน้า~!"คาโนะพูดล้อนิดหน่อยตามภาษา
"เร็วเข้าเถอะจ้ะทุกคน รีบหาฮารุกะก่อนกว่านะจ๊ะ จะถึงเวลางานพิเศษของโคสุเกะกับพี่แล้วนะ สึโบมิกับโมโมะจัง พวกเธอเองก็เหลืออีกแค่ 3ชั่วโมงก่อนเดินทาง เก็บของหมดแล้วใช่ไหมจ๊ะ อืม อีกเดี๋ยวก็จะถึงเวลาสอนของแมรี่จังแล้วด้วย"คำพูดของพี่สาวทำให้ทุกคนตื่นตัวเรียงคนเข้าไปในห้องทันที ห้องพยาบาลนั้นดูคับแคบทันตาเห็น
"เอ๋ พูดถึงเรื่องงาน เอเน่จัง"
"มีอะไรเหรอคะ โมโมะ"
"ฝากดูแลพี่ชายด้วยได้ไหมคะ จริงๆฉันก็พอทราบอยู่หรอกนะคะว่าพี่เองก็ไม่ว่าง แต่ว่ายังไงก็ฝากเตือนพี่เรื่องสอนพิเศษด้วยนะคะ"
"เอ่อ ก็..."
"นะคะ ให้พี่ช่วยติวฟรีเลยก็ได้นะคะ"
"เอ๋ แต่ฉันไม่..."
"ไม่เอาด้วยหรอก"
"ได้ไงกันคะพี่ เอเน่จังคอยช่วยเหลือมาตั้งเยอะ อย่าใจดำไปหน่อยเลยน่า!"
"ก็ฉันไม่--"
"ฉันเห็นด้วยนะ รุ่นพี่ทาคาเนะจะสมัครงานที่บริษัทใหญ่อยู่นี่จ๊ะ เพราะอย่างนั้นฉันขอร้องด้วยนะ"ดูเหมือนว่า เรื่องการเงินจะค่อนข้างใหญ่สำหรับพวกสาวๆมิใช่น้อย ในขณะที่คนอื่นๆก็ไปคุยกับฮารุกะแม้ว่าจะเป็นการเยี่ยมรอบ2ของวันก็ตาม
"อ่า ชินทาโร่เนี่ย ดูน่าสงสารยังไงก็ไม่รู้นา~"
"เหมือนบางคนจะอิจฉาอยู่นะครับ"คำพูดลอยลมของเซโตะทำให้สองหนุ่มสะดุ้ง แมรี่และคิโดะทำหน้าสงสัย แต่ตัวเซโตะเอง กำลังสงสัยปฎิกริยาของฮารุกะที่สะดุ้งด้วยเหมือนกันซะมากกว่า
'คนไหนกันนะ?'
"จริงสิ ฉันทำไอ้นี่มาเผื่อน่ะ"คิโดะยื่นถุงอาหารที่ใส่บาร์บีคิว5ไม้ให้ฮารุกะ
"ขอบใจนะ"เมื่อรับมาเขาก็เปิดทานคู่กับแอปเปิ้ลทันที
ดูเหมือนว่า ปริศนาเรื่องผลไม้ที่ปลอกแปลกๆแต่ละอย่างจะกระจ่างแล้วล่ะสิ...
แจ้ง Blog ไม่เหมาะสม
15 มิ.ย. 59
112
0
ความคิดเห็น