คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5
“อย่างแรกใครบางคนต้องใช้ชื่อใหม่ที่ฉันคิดให้เป็นชื่อในวงการ รายละเอียดก็ผจก.พวกนายจะให้เองและต่อไปนี้พวกนายทุกคนจะต้องย้ายเข้ามาอยู่ในหอพักของเด็กฝึกหัด แบ่งเวลาซ้อมร้องซ้อมเต้นให้มากขึ้นกว่าเดิม เรื่องนั้นคงมีคนจัดการอยู่แล้วใช่มั้ย อืมมมม...อ้อ!เรื่องนี้ เรื่องภาษาของพวกนาย เนื่องจากวงนี้มีเมมเบอร์ชาวจีนด้วย ฉันเลยคิดว่า ...พวกนายทุกคนต้องเรียนภาษาเกาหลีและภาษาจีน ทุกวัน และจัดให้เมมเบอร์ชาวจีนและเกาหลีพักด้วยกัน ห้องละ 3-4 คน ให้เมเนเจอร์แต่ละวงไปจัดการละกันนะ ก็มีเท่านี้ละ โชคดี” หลังจากพูดจบยองมินก็เดินออกไปจากห้องทันทีเล่นเอาเด็กทั้ง12ลุกขึ้นโค้งลาแทบไม่ทัน
ชื่อในวงการที่ใครบางคนที่ยองมินบอกให้ใช้ก็มีไม่กี่คน จงอิน-ไค , มินซอก – ซิ่วหมิน จงแด-เฉิน เนื่องจากเมมเบอร์ชาวเกาหลีที่จะไปเดบิวท์ที่จีนควรมีชื่อจีนที่แฟนคลับจะเรียกได้ง่าย ส่วนไค ก็มาจากตัวการ์ตูนจากการ์ตูนเรื่องหนึ่งที่มีความสามารถและเป็นจุดเด่นของวงที่แฟนคลับจะจดจำได้ง่ายกว่าคิมจงอิน
“เอายังไงดีละ ใครจะอยู่กับใคร พวกนายเลือกกันเอาเองก็ได้นะ แต่ในห้องต้องมีเมมเบอร์จีนและเกาหลีอยู่ด้วย เอาไงก็แล้วแต่ละกัน” ซึงฮวานเมเนฯexo-kพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆขณะที่ตอนนี้ทุกคนขนข้าวของเข้ามายังหอพักเด็กฝึกหัดที่มีห้องนอนทั้งหมด4ห้อง พวกเขาต้องเลือกกันเองว่าใครจะอยู่กับใคร
“เอาแบบนี้ละกัน จับฉลากดีมั้ย” คริสออกความเห็นขึ้นมาเป็นคนแรก
เวลาสักพักที่มีคนเริ่มไปทำฉลากและวิ่งมาให้ทุกคนจับอย่างรวดเร็ว
ผลปรากฏออกมาว่า
ห้องนอนที่ 1 – ชานยอล,แบคฮยอน,คริส
ห้องนอนที่ 2 – ซูโฮ,ลู่หาน,เซฮุน
ห้องนอนที่ 3 – เทา,เฉิน,ซิ่วหมิน
ห้องนอนที่ 4 – ไค,เลย์,ดีโอ
ห้องทุกห้องมีเตียง2ชั้น1เตียง
‘………………………’ ก็มีแค่นั้นแหละ -/-
1คนที่ต้องเสียสละไปนอนพื้น ถึงเวลาแย่งชิงกันแล้ว!!!!!!!
“เย้!ตรงนี้ของฉัน” ชานยอลรีบวิ่งเข้าไปนอนบนเตียงชั้นล่างทันที เขานอนแผ่สบายใจ
“งั้น...”
“ของฉันข้างบนนะ” คริสเอ่ยขึ้นขณะที่แบคฮยอนกำลังจะปืนขึ้นไปบนเตียงชั้น1
“เอ้า!ไม่ได้นะ ฉันต้องนอนเตียงเซ่ ออกไปเลย ออกไป” แบคฮยอนพยายามใช้เท้า-/-เตะชานยอลออกไปจากเตียง
“ชานยอลอ่า~นายเสียสละให้แบคฮยอนหน่อยเซ่ เค้าเกิดก่อนนายนะ” คริสพูดขณะมือของเขาก็จัดเสื้อผ้าใส่ตู้เสื้อผ้าที่อยู่ในห้อง
“งั้นพี่มานอนพื้นเลย ผมเสียสละนอนเตียงเอง” ชานยอลผู้เสียสละแห่งเอสเอ็มทาวน์
“ได้ไงฉันจองแล้ว ไปเลย” คริสสะบัดมือไล่ชานยอลให้ลงไปนอนที่พื้น
และมันก็ต้องเป็นไปตามนั้น... ผมผิดอะไรเนี่ยยยยยยยยย !!!
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
บรรยากาศที่ดูจะเงียบเชียบสำหรับห้องนอนห้องนี้
“ผมนอนพื้นเองพี่สองคนนอนเตียงสิ” เซฮุนพูดกับซูโฮและลู่หานขณะที่พวกเขาสองคนกำลังมองไปรอบๆห้องนอนที่คับแคบ
“ไม่เป็นไรหรอกฉันนอนพื้นก็ได้” ลู่หานส่งยิ้มบางให้เซฮุน มักเน่น้อยที่จิตใจดีแต่หน้าตายมาก -/-
“งั้นพี่ซูโฮ...” เซฮุนเดินเข้าไปโอบไหล่ซูโฮทันที
“ไม่นะ...พี่ไม่นอนพื้น ไม่เอานะ” ซูโฮรีบวิ่งไปจองเตียงชั้น2ไว้ทันที
“โหผมรักพี่มากเลย อยู่กันมา2ปีผมรักพี่วันนี้แหละ =’= ” เซฮุนพูดติดตลกกับซูโฮที่กอดขอบเตียงไว้แน่น
“ขอบคุณนะเซฮุนนี~” ลู่หานหันไปส่งรอยยิ้มหวานและคำขอบคุณจากใจกับเซฮุน
รุ่นน้อง
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“ฉันง่วงมากเลยขอนอนก่อนน้า” ซิ่วหมินล้มตัวนอนลงบนเตียงพร้อมอมยิ้มไปด้วย
“พี่มินซอก อย่าขี้โกงเซ่” เฉินลากซิ่วหมินขึ้นมาทั้งที่ยังแกล้งหลับตาอยู่
“ผมนอนพื้นดีกว่าพี่สองคนแก่กว่าผม ตามธรรมเนียมผมต้องเสียสละใช่มั้ย?” เทาพูดขึ้นในขณะที่เฉินกับซิ่วหมินกำลังเล่นกันอยู่
“อย่างงั้นเหรอ..ก็ได้เอาไว้เดี๋ยววันนี้เลี้ยงขนม” เฉินเดินไปตบบ่าเทาที่สูงกว่าอยู่มาก
“ผมไม่ชอบกินขนม...” เทาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบ
“งั้นฉันกินเองก็ได้นะ” ซิ่วหมินยกมือขึ้นพร้อมยิ้มหน้าแป้นในความเสียสละของเขา-/-
“แต่ผมไม่ได้บอกนี่ว่าผมไม่ชอบกินกาแฟสตาร์บัค” เทายิ้มให้เฉินขณะที่เขาหันไปมอง
หมินกับเทาสลับกันไปมา
“แต่ละคนกินแต่ละอย่าง โอ้ว~” เฉินทึ้งหัวตัวเองอย่างหนักใจแล้วเดินออกไปนอกห้องทันที ปล่อยให้ผู้เสียสละทั้งสองยืนมองหน้ากันเองแล้วรีบวิ่งตามออกไป
“พี่จงแด อา~ไหนบอกว่าจะเลี้ยงไง” เทาพูดไล่หลังตามไป
“แพงเว้ยยยยยยย!” เฉินตะโกนกลับมาทันที
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
อีกห้องหนึ่งที่มองจากภายนอกเหมือนจะมีขนาดเท่ากับห้องอื่นแต่ไหงมันใหญ่กว่า
ห้องอื่นอีก โชคดีของไค เลย์และดีโอไป
“ว้าว!เตียงสองชั้นเหรอ ฉันไม่เคยนอนเลยพวกนายรู้มั้ย” ไคเดินไปนั่งที่เตียงชั้นล่างทันที
ในวงไคจะไม่ค่อยถือเรื่องอายุสักเท่าไรเลยไม่เคยใช้สรรพนามเรียกใครว่าพี่ยกเว้น
ผู้จัดการวง!
“งั้นนายก็จงไม่ได้นอนต่อไป” เลย์วิ่งมาแย่งเตียงที่ไคนั่งอยู่อย่างเมามัน
ดีโอที่เดินมาช้าๆจึงปืนขึ้นนอนบนเตียงชั้น2ทันที “............................. ”
(- -‘ )( - -‘’’’’’’) “ไปนอนพื้นเลยไปเลยยยยยย”
บรรยากาศของห้องนอนทุกคนก็คงจะไม่พ้นการแย่งเตียงกันนอน ยกเว้นแต่ห้องของซูโฮที่มันเงียบและวังเวงมาก -/-
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
1 อาทิตย์หลังจากทุกคนย้ายเข้ามาอยู่ในหอพัก ในระยะแรกก็ยังไม่คุ้นชินสักเท่าไร แต่วันเวลาจะทำให้ทุกอย่างลงตัวเอง การฝึกซ้อมที่หนักหน่วงดำเนินไปทุกๆวัน ตั้งแต่เวลาเย็นจนถึงตี1-2 เป็นแบบนี้หลายเดือน จนกระทั่งวันที่ทุกคนได้เริ่มต้นการเป็นว่าที่ศิลปินอย่างเต็มตัวคือการถ่ายทำทีเซอร์ของแต่ละคน ไค ... เป็นคนแรกที่ถูกเรียกตัวไปถ่ายทำ เมมเบอร์ที่เหลือจึงไปทำในส่วนอื่นๆตามที่ผจก.บอก เหลือเพียงลู่หานคนเดียวที่นอนซมอยู่ในห้องนอนเพราะอาการแพ้อากาศอย่างหนัก
“อื้ออออ~ ”ลู่หานบิดขี้เกียจไปมาเมื่อเขาตื่นซึ่งในขณะนี้เวลาเที่ยงตรง เขาได้รับอนุญาตให้นอนพักได้เพราะการถ่ายทำทีเซอร์ยังไม่ถึงคิวของเขา เพราะอาการไม่สบายเขาจึงต้องนอนพักในห้อง คนเดียว...
“หิวจัง...” เขาเดินไปที่ห้องครัวเล็กๆที่ไม่มีเตาแก็ส ไม่มีอะไรที่จะประกอบอาหารได้เพราะข้อห้ามของหอพัก แต่ก็ยังมีกิมจิและข้าวผัดอยู่ในตู้เย็นพอที่จะเอามาอุ่นกินกันตายได้
อย่าลืมกินข้าวกินยาด้วย...พี่ไม่สบายผมก็อดกินชานมไข่มุกนะ
กระดาษpost-itสีแสดแปะไว้หน้ากล่องข้าวผัด ไม่ต้องบอกก็รู้โอเซฮุนคนเดียวเท่านั้น รอยยิ้มเล็กๆผุดขึ้นที่มุมปากสวยของลู่หานทันที กับความห่วงใยของรุ่นน้องคนสนิท
“สรุปว่าอยากให้พี่หายหรือว่าอยากกินชานมกันแน่นะเซฮุนนา”เขาพูดคนเดียวกับกระดาษโน้ตใบนั้นและจัดการอุ่นอาหารกินตามคำสั่งของเซฮุนพร้อมด้วยยาแก้แพ้อากาศที่เค้ามีอยู่
สตูดิโอ
“อ่า...พี่ซึงฮวานครับผมขอไปดูลู่หานที่หอได้มั้ยครับ พอดีเขาไม่ค่อยสบายหนะครับ” ซูโฮยิ้มแหยะกับท่าทีเรียบเฉยของผจก.วงที่หน้าโหดเอาเรื่อง
“ก็ไปสิ ซื้ออะไรให้เพื่อนกินด้วยละกันนะ จะได้หายไวๆมาถ่ายต่อได้”
“ครับ...ขอบคุณนะครับ แล้วผมจะบอกว่าพี่เป็นห่วงเขา” ซูโฮรีบวิ่งไปทันทีไม่ทันที่ซึงฮวานจะ
ปฎิเสธอะไร
จริงๆ ซึงฮวานก็ไม่ใช่คนโหดอะไรแต่ด้วยหน้าตาเค้าที่ดูเข้มๆ และท่าทีดิบๆไม่ค่อยพูดไม่ค่อยยิ้ม (สรุปในตัวแกมีอะไรบ้างเมเนฯ=’=) แต่จิตใจเค้าหนะหล่อเหมือนหน้าตาเลยละ (;
หอพัก
“อันยองงงงงง”ซูโฮเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนก็เห็นลู่หานนอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียง
“อ้าว!ถ่ายเสร็จแล้วเหรอ ถึงกลับมาได้หนะ” ลู่หานลุกขึ้นทักทายซูโฮทันทีพร้อมรอยยิ้มน่ารักๆตามสไตล์ของเขา เมื่อเห็นว่าซูโฮกลับมาก่อนเวลา
“พอดีของฉันเสร็จแล้วหนะเลยขอพี่ซึงฮวานมาก่อน มาดูนายไง นี่กินซุปโสมก่อนสิ ชั้นอุตส่าห์ขับรถไปซื้อไกลมากเลยนะ”ซูโฮอวดซุปโสมราคาแพงที่เค้าตั้งใจจะซื้อมาให้ลู่หานกินโดยเฉพาะ
“คือ.....” ยังไม่ทันที่ลู่หานจะปริปากอะไร เขาก็เดินเข้าไปเทใส่ถ้วยมายื่นให้ลู่หานกินตรงหน้าแล้ว
วันนี้ผมกระเพาะแตกแน่ ...ข้าวผัดกิมจิ ซุปโสม ~ ยังไงก็ดีกว่าไม่ได้กินแฮะ
ซูโฮขึ้นไปนั่งบนเตียงเดียวกับอีกคนแล้วตักซุปและยื่นไปที่ลู่หานเป็นสัญลักษณ์ว่าเขาจะป้อนให้อีกคนตรงหน้า “มาสิ ฉันป้อนนายเอง” เขายิ้มกว้างไปด้วยระหว่างที่ลู่หานกำลังอ้าปากกินมันเข้าไป
“โอ๊ะ ! มันร้อนอ่า ทำไมนายไม่บอกก่อน อ๊า.....” คนที่กินแลบลิ้นไปมาพร้อมสะบัดมือแสดงอาการว่าลิ้นพองแล้ว
“ลืม...ลืมบอก แฮะๆ ^^”
“เอามาเลย เดี๋ยวฉันกินเอง ยังไงก็ขอบคุณนะ” ลู่หานหยิบถ้วยซุปจากมือซูโฮและส่งยิ้มหวานเป็นการขอบคุณ
“ขอบคุณทำไมละ ก็เราเป็นวงเดียวกันนี่ มีอะไรฉันก็ต้องดูแลนายและทุกๆคนอยู่แล้วนะ ว่าแต่ยังตัวร้อนอยู่มั้ยเนี่ย” ซูโฮอังมือกับหน้าผากลู่หานทดสอบดูว่ายังมีไข้อยู่รึเปล่า เป็นช่วงเวลาที่เหล่าสมาชิกกลับมากันพอดีและ .... โอเซฮุน เปิดประตูเข้ามา ..พอดี
:) Shalunla
ความคิดเห็น