คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2
SM ENTERTAINMENT
“ลู่หาน”
“ครับ” ใบหน้าที่เคร่งเครียดกำลังรอคำตอบที่จะเปลี่ยนชีวิตของเขาในอีกไม่วินาทีข้างหน้า
“นายเก่งมาก ! ยินดีด้วยนะ” ฝ่ายแคสติ้งสุดโหดของค่ายSMยิ้มรับสมาชิกใหม่ของค่ายอย่างเต็มใจ
ลู่หานไม่รอช้าที่จะโค้ง90องศาด้วยเวลานานแสดงความขอบคุณที่ทำให้ความฝัน
ของเขาสำเร็จไปหนึ่งขั้น
ผมทำได้แล้วนะครับ ... ป้าปาม่ามา
ห้องซ้อม 1
ในขณะทุกคนกำลังคร่ำเคร่งกับการซ้อมเต้น ฟากหนึ่งของห้องซ้อมที่เต็มไปด้วยกระจก คิมจุนมยอน หรือ ซูโฮ เด็กฝึกหัดปี5ของห้องกำลังนั่งซึมเศร้ากับความผิดหวังครั้งแล้ว
ครั้งเล่าที่เค้าไม่ถูกคัดเลือกให้เดบิวท์เหมือนคนอื่นๆ
“ฮยอง!” โอเซฮุน เด็กฝึกหัดปี2ที่เดินมาทักทายรุ่นพี่พร้อมน้ำแร่ธรรมชาติจากเกาะเซจู(?)
“หื้ม?” ซูโฮหันไปตอบรับด้วยน้ำเสียงซึมเศร้าอย่างสุดชีวิต
“โหเป็นอะไรอีกแล้ว ไม่เอาน่า บอกแล้วว่าเราต้องเดบิวท์ด้วยกัน ฮยองก็รอผมหน่อยเซ่”
เซฮุนตบบ่าซูโฮเพื่อให้เค้าคลายความเศร้าเป็นการปลอบใจ
“หวังว่าฮยองจะไม่ได้เดบิวท์ตอนจะเข้ากรมเป็นทหารนะ -/-”
“ไม่เอา ไม่เอา กินน้ำดีกว่าฮยอง อ่ะ”
เซฮุนยื่นขวดน้ำให้รุ่นพี่ตามไปด้วยรอยยิ้มที่จริงใจ
“โคตรเหนื่อยเลย ขอกินหน่อย” มือปริศนายื่นมาดึงขวดน้ำของเซฮุนไปโดยไม่ขออนุญาต เป็นใครไปไม่ได้ คิมจงอิน เด็กฝึกหัดปี2นักเต้นเท้าไฟ ผู้ที่เหล่าโครโรกราฟเฟอร์ทุกคน
ปลุกปล้ำ เอ้ย! ปลุกปั้น หวังว่าจะเป็นแดชชิ่งแมชชีนของค่ายในอนาคต
“หมื่นวอน จ่ายมา จ่ายมา” เซฮุนแบมือเรียกเก็บเงินกับจงอินอย่างหยอกเล่นกันตามประสาเพื่อนสนิท
“ห๊ะ!หมื่นวอน ตกลงนี่มันมาจากเซจูหรือมาจากเขาหิมาลัยกันแน่เนี่ย ไอ้....งก! ”
จงอินโยนขวดน้ำคืนก่อนจะวิ่งกลับไปซ้อมเต้นต่ออย่างไม่รู้สึกเหนื่อย (ได้ข่าวว่าเมื่อกี้บอกว่าเหนื่อย-/-)
-------------------------------------------------
“อืมมมมม” ดวงตากลมโตสองข้างกลอกไปมากับป้ายห้องที่เป็นภาษาเกาหลียาวเหยียด
เด็กหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งที่สะพายกระเป๋าเป้สีขาวเทากำลังจ้องมองป้ายนั้นอย่างไม่เข้าใจ
“พุชชพุชชชชชชี่ พุชชชชชชช พุชพุช” เสียงบีทบ็อกซ์ของใครคนนึงกำลังเข้ามาใกล้หูของคนที่กำลังยืนมองป้ายอย่างงุนงง เขามองไปที่คนที่ทำบีทบ็อกซ์นั้นอย่างไม่เข้าใจ ว่า... มันเป็นเอามากนะ -/-
“เพิ่งมาเหรอ จะไปไหนละ ห้องซ้อมไม่ได้อยู่นี่นะ” นายบีทบ็อกซ์คนนั้นเริ่มบทสนทนาก่อนแต่ก็ไร้เสียงใดๆตอบกลับมา
“เฮ้!เข้าใจไหมเนี่ยว่าผมพูดอะไร” นายบีทบ็อกซ์หรี่ตามองอีกคนอย่างไม่ค่อยกินเส้น
“อา....ชอนึน อา...จงกั๋ว”
“จงกั๊ว อะ...อ๋อ เข้าใจนายมาจากประเทศจีนใช่มั้ย you come from china?
Yes or no?”
“yes! ฮะฮ่าๆ” เค้าเกาหัวแก้เก้อกับการสื่อสารที่ไม่ค่อยจะราบรื่นระหว่างคู่สนทนา
นายบีทบ็อกซ์คนนั้นชี้ไปที่ตัวเอง “ชานยอล ปาร์คชานยอล” หลังจากนั้นชานยอลก็ยื่นมือข้างขวาเป็นสัญลักษณ์ถึงการพบกันครั้งแรก
“จื่อเทา” จื่อเทายิ้มตอบแล้วยื่นมือซ้ายไปเขย่ามือเป็นการโต้ตอบระหว่างเขากับชานยอล
“นายเป็นเด็กฝึกเหรอ ไม่เคยเห็นหน้าเลยนะ” ชานยอลหันไปถามเทาระหว่างที่เดินไปตามทางในตึกเอสเอ็ม
“----------------------------” คิ้วของอีกคนขมวดกันด้วยความไม่เข้าใจภาษาที่อีกคนสื่อสารมา
ชานยอลตบมือเสียงแล้วกระทืบเท้าอย่างชอบใจ “โอ้ววว~ลืมไปนายฟังไม่ออกนี่”
“อืมมมมมมม”ชานยอลหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋าแล้วเข้าโปรแกรมแปลภาษาและยื่นหน้าจอให้เทาดู
“???” (???=ตารางเวลา)
“อ่า....อ่าหว่อจือเต้า” เทาไม่รอช้าที่จะหยิบตารางการฝึกซ้อมในกระเป๋าเป้ของเค้าให้ชานยอลดู
“9.30AM ซ้อมเต้น ห้องซ้อมที่2”
ชานยอลโอบไหล่เทาแล้ววิ่งไปอย่างรวดเร็วยังห้องซ้อมที่2 จนคนข้างๆต้องวิ่งตาม
(ไม่ทราบจะวิ่งทำไมครับ คุณชานยอล -/-)
ชานยอลเปิดประตูเข้าไปทันทีจนไปชนกับคนที่ยืนคุยอยู่ด้านใน
“โอ้ย! ” คนคนนั้นล้มลงที่พื้นทันที พร้อมเสียงโอดครวญพร้อมจะหาเรื่องกับคนที่กระทำ
“ขอโทษขอโทษ พอดีผมมองไม่เห็นน่ะ ฮยองเตี้ยไปหน่อย” ชานยอลยิ้มหัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งแบคฮยอนเด็กฝึกหน้าใหม่ผู้มีเรนเป็นไอดอล (แล้วทำไมไม่ไปอยู่เจวายพี?)
คนที่ถูกกระทำเตะก้นชานยอลเข้าไปเต็มที่ “คอยดูเถอะ จะสูง180ให้ดู ย๊า!วันนี้วันอะไรนะ” พยอนแบคฮยอน เด็กฝึกหน้าใหม่ที่มีความสนิทสนมกับชานยอลได้เร็วมักมีปัญหากับความสูงที่เข้ากันไม่ได้กับชานยอลเสมอ
“เฮ้!ทุกคนนี่.... ” ชานยอลเรียกทุกคนให้สนใจมาที่สมาชิกใหม่ที่ยืนอยู่ข้างๆเขา
“นี่ ... ชื่ออะไรนะ พอดีลืมหนะ” ชานยอลหันไปยิ้มให้เทาแล้วพูดกับเค้าด้วยภาษาเกาหลี (อีกแล้ว-/-)
“what ‘s your name?”
“ชอนึน จื่อเทา...” เค้าจบการแนะนำตัวด้วยการโค้ง90องศาเป็นการทักทายกับเด็กฝึกทุกคนที่อยู่ในห้องนี้
“จื่อเทา หว่อซื่อเลย์ หว่อ%#%#%#$”
เลย์หรืออี้ชิง เด็กฝึกหัดที่มาจากประเทศจีนเข้ามาหาจื่อเทา เด็กฝึกหัดสัญชาติเดียวกัน แล้วดึงตัวไปนั่งคุยกันจนลืม ชานยอล
“อ้าวววววว! ผมถูกทิ้ง T___________T” ชานยอลทำท่าร้องไห้ก่อนจะเดินไปนั่งเล่นกับสมาชิกคนอื่นในห้องทำเอาคิมมินซอก และคิมจงแด ที่กำลังซ้อมเต้นหยุดเต้นแล้วมาโอบไหล่ปลอบแบบสะใจ(?)
“ทำใจซะ ทำใจซะ ชานยอล ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
“ไม่ต้องเลยฮยอง” ชานยอลจี้เอวมินซอกกลับเพราะรู้ว่ามินซอกนั้นบ้าจี้ยิ่งกว่าสิ่งใด
“จงแดเรามากินซาลาเปากันเถอะ หึหึ!” ชานยอลหันไปสบตากับจงแดแล้วรุมกันจี้เอว
มินซอกอย่างสาแก่ใจ (?)
ถือว่าเป็นสีสันของห้องซ้อมที่ 2 เป็นประจำ
ห้องน้ำชายชั้น 2
“yeah! I’m here … I don’t know …. Ummm … takecare bye”
จบประโยคเด็กหนุ่มร่างสูงก็วางโทรศัพท์มือถือของเขาไว้ที่อ่างล้างหน้าและหยิบตารางการซ้อมออกมาจากกระเป๋า
“ห้องซ้อมที่2 แล้วอยู่ที่ไหนเนี่ย” เขาพูดกับตัวเองด้วยภาษาจีนที่คุ้นเคยแม้ว่าจะอยู่ที่แคนาดานานหลายปี ทำให้ใครอีกคนที่เดินออกมาจากห้องน้ำเริ่มอุ่นใจเมื่อเจอคนที่พูดภาษาเดียวกัน
“ผมลู่หาน ผมเพิ่งมาที่นี่ได้ไม่กี่วัน ยังไม่รู้จักเท่าไร ถ้าคุณเป็นเด็กฝึกหัดรบกวนพาผมไปด้วย แฮะๆ” ลู่หานยิ้มหวานปนความเคอะเขินกับคนแปลกหน้าที่เขาเองก็ยังไม่รู้จัก
“อ่า...ผมก็เพิ่งมายังไม่ค่อยเข้าใจอะไรเท่าไร ยังไงก็ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมอู๋ฟาน เรียกคริสก็ได้” เขายิ้มเป็นการทักทายมากกว่าจะจับมือกัน
“ลู่หานครับ อ่า...ว่าแต่ซ้อม..ห้องไหนเหรอ” ลู่หานจ้องสายตาไปที่ตารางการซ้อมที่อีกคนถือไว้
“ห้องซ้อมที่ 2 หนะ นายรู้จักมั้ย?” คริสเกาหัวแก้เก้อที่เค้าเองก็ไม่รู้จักเหมือนกัน
“ห้องซ้อมเดียวกับผมเลยนะ อืมมมม...น่าจะเลี้ยวขวาตรงนั้นนะ”
ทั้งลู่หานและคริสเดินไปด้วยกันกับเส้นทางที่ไม่รู้จักและการสื่อสารที่แม้ลู่หานจะได้มาแลกเปลี่ยนที่เกาหลีแต่เขาก็ยังไม่กล้าคุยกับใครในตึกนี้ เพราะทุกคนต่างรีบเร่งไม่มีเวลาจะแนะนำทางให้ใคร
“อ้า...นั่นไงห้องซ้อมที่ 2 ไปกัน” ลู่หานหันมายิ้มกับใครก่อนจะค่อยๆเปิดประตูเข้าไปพบกับใครหลายๆคนที่กำลังนั่งฟังอย่างตั้งใจเหมือนประชุมอะไรสักอย่าง
ในห้องซ้อมที่ 2 กำลังมีประชุมเล็กๆระหว่างเด็กฝึกหัดและโครโรกราฟเฟอร์
ถึงการเตรียมตัวจะเดบิวท์ที่จะเป็นวงใหม่
“อ้าว!นั่นคริสกับลู่หานใช่มั้ย ใช่มั้ยหนะ?” เกรจหนึ่งในทีมออกแบบท่าเต้นของค่ายยืนต้อนรับเด็กฝึกหัดหน้าใหม่ที่ทั้งมาสายและทำหน้างงกับผู้คนตรงหน้า
“อ่า...ครับ” ลู่หานพยักหน้าอย่างไม่เต็มที่
“เน่..” คริสตอบรับเป็นภาษาเกาหลีตามลู่หานและทั้งสองก็ก้มหัวทักทายทุกคนและนั่งลงกับเด็กฝึกหัดที่กำลังนั่งกันอยู่ที่พื้นห้อง
“รู้มั้ยฮยองหนะฟังมาเป็นหลายสิบรอบแล้วนะ แต่ก็ยังไม่ได้เดบิวท์สักที” ซูโฮพูดเบาๆกับจงแดที่นั่งอยู่ข้างๆถึงความน้อยใจของตนเอง
จงแดหันไปพยักหน้าตอบรับและกอดไหล่ซูโฮไว้เป็นการให้กำลังใจ “ผมเชื่อว่าเราจะได้ เดบิวท์นะฮยอง แต่เมื่อไร...ไม่รู้” เค้ายิ้มตาหยีเหมือนจะให้กำลังใจแต่มันไม่ช่วยเลย -/-
“เอาละ เอาละ วันนี้มีเด็กฝึกหัดคนใหม่มาแนะนำอีกแล้ว ดีใจกันใหม่ทุกคน ฮะฮ่าๆ” เกรจปรบมือพร้อมทั้งหัวเราะดีใจกับเด็กใหม่ที่เค้าได้แคสมาสดๆซิงๆ(?)
“โดคยองซู!” เกรจปรบมือต้อนรับโดคยองซูหรือดีโอ เด็กหนุ่มเสียงดีที่จะมาเป็นหนึ่งในสมาชิกเด็กฝึกหัดของค่าย เค้าถูกคัดเลือกมาพร้อมกับน้ำเสียงและหน้าตาที่สมบูรณ์แบบ
“อันยองอาเซโย ดีโอ อิมนีดา” เค้าโค้ง90องศาเป็นการทักทายและลงไปนั่งกับเพื่อนๆ อย่างเป็นมิตร
วันเเวลาผ่านไปไม่นานเด็กฝึกหัดทั้ง 12 คนก็สนิทกัน ปัญหาเรื่องภาษา , อายุ , ความสูง (?) เริ่มดีขึ้น เพราะทุกคนคือว่าที่ศิลปินหน้าใหม่ของค่ายเอสเอ็มนั่นเอง แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่าเค้าจะได้เกิดเป็นวงชื่อEXO การฝึกหัดเพื่อความพร้อมจึงดำเนินต่อไป ~
มิตรภาพ ระหว่างเพื่อน พี่น้อง
เริ่มก่อตัว เป็นจุดเริ่มต้นของความรักของใครหลายๆคน ....
:) Shalunla
ความคิดเห็น