คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Heart to Heart chp.07 : Little guy
Heart to Heart chp.07 : Little guy
Writer : RioNa
_________________________________________________________________
“ยองแซง!!” สำเนียงภาษาเกาหลีแปลกๆที่คุ้นหูทำให้เจ้าของชื่อหันมองไปยังต้นเสียง ก่อนจะวาดรอยยิ้มสวยขึ้นบนใบหน้าเมื่อได้พบกับเพื่อนรักที่ไม่ได้เจอกันนาน
เด็กหนุ่มร่างเล็กผมทองวิ่งเข้ามากอดเพื่อนที่ยืนอยู่หน้าบ้านหลังเล็กกำลังดีของชองนิโคล แน่นอนว่ามันเป็นการทักทายประจำตัวของเควิ่นที่ติดเป็นนิสัยมาตั้งแต่อยู่อเมริกาแล้ว และยองแซงก็ดูเหมือนจะยังเข็ดหลาบกับอาการจุกเมื่อสองปีที่แล้วเป็นอย่างดี สองมือยื่นออกไปข้างหน้าเพื่อเป็นการบอกเพื่อนรักเป็นนัยว่าให้เบาๆหน่อย
ผลั่ก!!
แต่ดูเหมือนว่าอูซังฮยอนจะไม่ได้ใส่ใจกับอาการนามของยองแซงเลยซักนิด และมันก็จบลงที่ว่าทั้งสองคนล้มทับกันอยู่ตรงนั้นนั่นเอง
“ลุกเลยเควิ่น” คนแก้มป่องข้างล่างพูดเสียงเรียบ ทำให้คุณเพื่อนรักผมทองต้องลุกขึ้นหลังจากฟัดอีกคนซะจนหนำใจ
“คิดถึงอะ แซงกี้” ว่าแล้วก็กอดซะอีกยกให้หายคิดถึงอย่างที่บอก แต่แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นขัดจังหวะเควิ่นที่พยายามจะโน้มหน้าเข้าไปหอมแก้มยองแซงที่ยื้อตัวหาทางรอดสุดชีวิต
“ถ้ามีหางก็กระดิกเลยสินายน่ะ... นี่บ้านฉันนะ” นิโคลท้วงด้วยน้ำเสียงเง้างอน ก่อนจะเดินเข้ามาจับเพื่อนทั้งสองคนแยกออกจากกัน
“แต่ฉันเป็นคนโทรเรียกแซงกี้มานะ” เควิ่นที่ไม่ยอมแพ้เถียงกลับถึงแม้ว่าทั้งสามจะย้ายร่างเข้ามานั่งในบ้านแล้วก็ตาม ว่าแล้วเทพธิดาประจำวันจึงต้องออกปากห้ามทั้งสองคนจนได้
“เอาน่าๆ อย่าเพิ่งเถียงกันเลย” เสียงแจ๊ดแจ๋ของทั้งสองคนเลิกประสานกันแล้วเปลี่ยนมาเป็นสารทุกข์สุกดิบของเพื่อนสนิทที่ไม่ได้เจอหน้ากันนานนับปี จะคุยได้ก็มีแค่โทรศัพท์กับอีเมลล์แค่นั้น จึงเป็นปกติที่เมื่อได้มาเจอกันอีกถึงมีเรื่องคุยกันน้ำไหลไฟดับ ผลัดกันยิงคำถามซะจนคนตอบจะตอบไม่ทันเอา แต่สุดท้ายแล้วเควิ่นก็วกกลับมาเข้าเรื่องของตัวเองจนได้
“อา... เทพบุตรของชั้น” อูซังฮยอนทำหน้าเพ้อแล้วทำตัวเลื้อยไปกับโซฟาสีครีม ทำตัวตามสบายปานอยู่กับบ้านของตัวเองจนนิโคลที่หมั่นไส้ต้องหยิบหมอนใบเล็กขึ้นมาปาใส่
“แล้วรุ่นน้องชั้นล่ะยะ ไม่สนเหรอ เค้าอุตส่าห์หลงนายซะขนาดนั้น” เอ่ยปากพูดไปถึงคังจียองที่เคยพูดเลียบๆเคียงให้เธอแนะนำให้รู้จักหนุ่มลูกครึ่งจากแดนไกลคนนี้หน่อย ซึ่งนิโคลก็จัดให้ตามคำขอหวังจะดัดนิสัยบางอย่างของเจ้าคนตรงหน้า เควิ่นตวัดสายตามามองหน้าเจ้าของคำถามก่อนจะตอบอย่างไม่ใส่ใจ
“เธอก็รู้ว่าชั้นรสนิยมไหน....”
“เหอะ ตอบมาได้เต็มปากเต็มคำ แล้วใครอีกล่ะเทพบุตรคนใหม่เนี่ย” หญิงสาวถามต่อ ส่วนมือก็ยื่นไปหยิบคุกกี้ที่ยองแซงเอามาฝากเข้าปาก
“มันเหมือนในซีรี่ย์เลยอะ.. แบบว่า เห็นทีแรกแล้วใช่เลย” ว่าแล้วอูซังฮยอนก็พาตัวเองเข้าไปอยู่ในโลกส่วนตัวที่จู่ๆก็สร้างขึ้นมาทับบ้านคนอื่น อีกสองคนที่เหลือจึงหันมาคุยกันเอง โดยที่นิโคลได้แต่พูดทิ้งท้ายด้วยความหวังดี
“ขอให้ไม่เป็นแบบเทพบุตรคนที่แล้วละกัน ที่ชื่อกีซอบอะไรนั่นน่ะ...”
“ใครเหรอกีซอบ?” ยองแซงแอบกระซิบถาม ฝ่ายหญิงสาวก็หันไปมองอีกคนที่ยังเพ้อไม่เลิกว่าได้หันกลับมาสนใจบทสนทนาทางนี้แล้วรึยังก่อนจะหันมาตอบ
“คนเก่าที่เควิ่นมันปิ๊งน่ะ เป็นเน็ทไอดอลแล้วก็นายแบบ เรียนอยู่มหาลัยเดียวกับมัน มันก็กรี๊ดๆอยู่ได้ประมาณสองสามเดือนนี่แหละ ตัวจริงเค้าก็มา ปรากฎว่ามันกับเน็ทไอดอลคนนั้นน่ะสปีชี่ย์เดียวกัน อกหักดังเป๊าะฟูมฟายอยู่ตั้งหลายวัน” นิโคลถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ฉันถึงอยากให้มันเป็นผู้ชายปกติธรรมดาไง หน้าตาก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ดี เดี๋ยวนี้ผู้หญิงเค้าก็ชอบผู้ชายสไตล์น่ารักกันตั้งเยอะ” ว่าแล้วก็หันมาจ้องหน้ายองแซงเขม็ง
“แล้วนายล่ะ สนใจใครบ้างรึยัง ชั้นแนะนำให้เอามั้ย”
“เหอะ...” คนแก้มป่องส่ายหน้า
“อย่าบอกนะว่านายจะเป็นเหมือนอย่างเควิ่น ฮอยองแซง” นิโคลถามเสียงแข็ง
“นั่นเธอคิดเองนะชองนิโคล” ยองแซงหลิ่วตา ฝ่ายเธอก็ได้แต่แบะปากถอนหายใจเป็นยายแก่ที่วันๆคิดแต่จะหาทางทำให้เพื่อนกลับมาเป็นผู้ชายเต็มตัว
ส่วนของเควิ่นน่ะเธอทำใจได้แล้วว่าคงไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้
แต่สำหรับยองแซง ไม่ว่ายังไงๆเธอก็อยากแน่ใจซะที เธอเป็นห่วง ห่วงเพื่อนคนนี้เหลือเกิน
ยิ่งยองแซงกลับมาอยู่เกาหลี แล้วยิ่งมาอยู่บ้านเดียวกับผู้ชายที่เธอเกลียดที่สุด คิมฮยอนจุง
การปรับตัวเข้ากับโรงเรียนใหม่เป็นสิ่งที่ยากเหลือเกินสำหรับชินดงโฮ เขาจากบรรยากาศต่างจังหวัดอันแสนคุ้นเคยเข้ามาอยู่เมืองกรุง เปลี่ยนการใช้ชีวิตจากเด็กชนบทมาเป็นหลานของประธานค่ายเพลงติดอันดับของเกาหลี และแน่นอน เขาไม่สามารถเข้ากับใครได้
เด็กหนุ่มที่จู่ๆก็ก้าวเข้าโรงเรียนเตรียมในเครือดีเอสพีกลางเทอมกลายเป็นจุดสนใจและหัวข้อการสนทนาของชั้นปีขึ้นมาทันที ดงโฮเกลียดการเข้าหาผู้คน ถึงแม้ว่าเขาจะยอมพูดกับปู่หรืออาบ้างแล้ว แต่เขาก็ยังเป็นเด็กที่ได้แต่ต่อต้านสิ่งต่างๆอย่างไร้สาระ และปฎิเสธความหวังดีต่างๆของผู้ปกครองคนใหม่ราวกับเด็กหัวรั้น แต่จิตใต้สำนึกแล้วเขาก็ยังนึกขอบคุณที่ยังมีใครบางคนเห็นคุณค่าของเขาบ้าง
ดงโฮออกเดินละออกมาจากโรงอาหารที่วุ่นวายมานั่งใช้เวลาพักกลางวันอยู่ที่สวนหย่อมหลังตึกเรียน นั่งกอดเข่ามองปลาคาร์ฟตัวใหญ่ที่ว่ายไปมาอยู่ในสระ แล้วซบหน้าลงกับเข่าของตัวเอง
“ผมคิดถึงแม่...” เด็กน้อยพึมพำ แต่ก็ต้องเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงของใครบางคนดังขึ้นมาไม่ใกล้ไม่ไกล
“ว้า... เจอลูกแหง่ติดแม่แถวนี้ด้วยแฮะ...”
ความคิดเห็น