วิมานรักบำเรอเสน่หา (E-BOOK)

สวัสดีค่ะ ขอฝากเรื่องใหม่ด้วยนะคะ เรื่องนี้ทำเป็นอีบุ๊คนะคะ ฝากติดตามผลงานด้วยจ้า กำหนดอัป อังคาร พฤหัส เสาร์ จ้า 

แนะนำตัวละคร

                คาร์ลอส วาเลนโคเซ่  (คาร์ล) นักธุรกิจหนุ่มใหญ่วัย 33 ปี เขาหล่อ รวยและร้อนเพียงแค่ได้เห็นใบหน้านวลสวยของหลานสาวป้าแม่บ้านที่มาขออาศัยอยู่ด้วยเขาไม่ใช่นักบุญที่จะให้ใครมาขออาศัยอยู่ฟรีๆ ของตอบแทนง่ายๆ ที่นักธุรกิจผู้ร่ำรวยต้องการจากเธอ คือการเป็นนางบำเรอของเขา

                บุษยา (บาร์นี่) ลูกครี่ง ไทย สเปน อายุ 25 ปีไม่คาดคิดว่าการมาอาคัยอยู่กับคุณป้าระหว่างที่หางานทำจะเป็นการพาตัวเองมาเสี่ยงอันตรายกับเจ้าของวิลล่าสจอมหื่น

โปรยปราย

                ตู้ม!! เสียงคนกระโดดลงน้ำทำให้เงือกสาวที่กำลังเริงร่าอยู่คนเดียวถึงกับหันไปมอง

                “คุณคาร์ลอส!” เธอร้องเสียงหลงอย่างตกใจและคาดไม่ถึงที่เห็นเจ้าของบ้าน ไหนป้าบอกว่าเขาออกไปข้างนอกอย่างไร แล้วทำไมถึงกลับมาไวจัง เธอเพิ่งจะว่ายน้ำได้ไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ

                “เล่นน้ำคนเดียวจะไปสนุกได้ยังไง” ชายหนุ่มเคลื่อนตัวเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว

                “ว้าย! คุณ จะทำอะไรน่ะ” เสียงหวานแหวขึ้น เมื่อถูกสวมกอดจากทางด้านหลัง จนสัมผัสถึงความแข็งแรงของหน้าอกแกร่ง 

                “ถามได้ ก็จะทำต่อจากเมื่อคืนน่ะสิ” 

                “ไม่นะ อย่าทำอะไรฉันนะ” 

                “ตอนนี้ยังหรอก เล่นน้ำกันก่อน” เมื่อคิดได้ว่าเขาไม่อยากจะให้ใครเห็นเนื้อตัวของเธอ ถึงตอนนี้จะไม่มีใครอยู่ก็ตาม เขาอยากจะค่อยๆ ละเมียดละไมกลืนกินร่างงามอย่างช้าๆ บนเตียงในห้องดีที่สุด

                “ฉันไม่เล่นแล้ว ปล่อยฉันเถอะคุณคาร์ลอส”

                “งั้นก็ดี ฉันก็ไม่ชอบรอเท่าไร ขึ้นไปทำอะไรสนุกๆ บนเตียงกันดีกว่า” เขาเอ่ยชิดใบหูนุ่ม ปลายลิ้นอุ่นจัดแทรกลึกผ่านเข้าไปในช่องหู สร้างความรัญจวนให้กับหญิงสาว จนรู้สึกปั่นป่วนมวนช่องท้องไปหมด

                “อื้อ…” เธอหลุดครางออกมาเสียงแผ่ว .... “อย่า…พอแล้ว”

                “จะเล่นน้ำต่อหรือให้พาขึ้นเตียง”

                “เล่นน้ำ”

                “เลือกได้ดี” เขายิ้มอย่างพึงพอใจขณะปล่อยคนตัวเล็กออกจากอ้อมแขน เมื่อเป็นอิสระหญิงสาวรีบว่ายหนีไปทางฝั่งอย่างรวดเร็ว เห็นแบบนั้นชายหนุ่มเลยว่ายตามไปติดๆ ก็ดีจะได้ไม่ต้องรอ พอขึ้นมาบนบกเธอก็รีบฉวยหยิบเสื้ออีกตัวมาคลุม จากนั้นก็ออกวิ่งหนีคนที่กำลังลุกขึ้นจากน้ำ แต่วิ่งได้ไม่กี่ก้าว ก็ถูกเขาตามมารวบตัวเอาไว้เสียก่อน

                “กรี๊ด!”

                “เธอนี่ดื้อจริงๆ เลยนะ บาร์นี่” เขาว่าขณะช้อนอุ้มคนดื้อขึ้นมาแนบอก “ได้เวลาสั่งสอนคนดื้อแล้ว”

                “ไม่นะ อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันขอร้อง”

                “ทำไมล่ะ เธอก็ชอบสัมผัสของฉันไม่ใช่เหรอ”

                “ไม่ ฉันไม่ชอบ”

                “เหรอ แต่ร่างกายของเธอไม่ได้บอกเลยว่าไม่ชอบ ยอมรับเถอะว่าเธอก็ต้องการฉันเหมือนกัน” ร่างสูงสาวเท้ายาวๆ ไปยังบ้านริมหาด

                “ฉันไม่ต้องการ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ไอ้คนทุเรศ ฉันไม่นึกเลยว่าคุณจะทุเรศแบบนี้ ฉันเกลียดคุณ ทั้งเกลียดทั้งขยะแขยง” บุษยาต่อว่าเสียงดังพลางออกแรงดิ้นอย่างไม่กลัวตกพื้น ในเมื่อพูดขอร้องดีๆ แล้วเขาไม่ฟัง เธอก็ไม่จำเป็นที่จะต้องพูดดีด้วยอีกต่อไป หญิงสาวไม่รู้ว่าทำผิดมหันต์ที่พูดทำนองแสดงท่าทางรังเกียจเขาออกไป

                “ขยะแขยงเหรอ บาร์นี่ อย่าร้องครวญครางให้ฉันได้ยินก็แล้วกัน ถ้าฉันได้ยินเสียงของเธอ เตรียมรับศึกหนักทั้งวันทั้งคืนแน่ หึๆ” 

โปรยปราย

  “ไประเริงรักกับมันมาจนขนาดไม่มีเรี่ยวมีแรงเลยละสิ”

                “คุณคาร์ลอส! ถึงฉันจะเป็นผู้อาศัย แต่คุณก็ไม่มีสิทธิ์มาพูดกับฉันแบบนี้” บุษยาหันขวับ หน้าบึ้งตึง ไม่คิดเลยว่าคนที่มีการศึกษา มีหน้าตาทางสังคม จะพูดอะไรที่มันทุเรศออกมาแบบนี้ ทั้งที่เพิ่งพบหน้ากันแท้ๆ ไม่ได้สนิทสนมพอที่จะใช้คำพูดแบบนี้กับเธอเลยด้วยซ้ำ “แล้วฉันจะไปทำอะไร กับใครที่ไหน มันก็เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับคุณ”

                “อย่างนั้นเหรอ หึๆ” คนพูดตบท้ายด้วยหัวเราะในลำคอ แล้วดึงร่างบางเข้ามาแนบชิด “สิทธิ์เหรอ งั้นฉันก็หาสิทธิ์ของตัวเองเดี๋ยวนี้เลยก็แล้วกัน เธอจะได้ไม่ต้องร้องถามหาสิทธิ์บ้าบอนี่อีก”

                “ว้าย...ปล่อยฉันนะ”

                คาร์ลอสไม่สนใจ กระชากแขนหญิงสาวให้เดินตามไปที่บ้านพักริมชายหาด ไม่สนใจว่าเธอจะเจ็บจากการกระทำของตัวเองหรือไม่

                “โอ๊ย!” เธอร้องขึ้นแต่อีกฝ่ายหาได้สนใจ ตั้งหน้าตั้งลากร่างบางไปยังเป้าหมายต่อไป “คุณคาร์ลอสปล่อยฉันเถอะ ฉันขอร้อง”

                หญิงสาวจำต้องเอ่ยขอร้องเสียงอ่อน แม้จะไม่รู้จุดประสงค์ของเขา แต่แบบนี้ไม่ดีแน่ๆ “คุณคาร์ลอส อุ๊ย...”

                ชายหนุ่มหยุดเดิน แล้วหันมาพูดเสียงห้วน “ฉันปล่อยเธอแน่บาร์นี่ แต่รอให้ถึงเตียงก่อนเถอะ”

                “ไม่นะ อย่าคิดที่จะทำอะไรบ้าๆ นะ” บุษยาพูดเสียงสั่นๆ พยายามดึงแขนออกจากมือแกร่ง แต่เขาไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น

                “ไม่ได้คิด จะทำเลย แต่มันไม่บ้าหรอก เรียกว่าสวรรค์ถึงจะถูก”