ประชาสัมพันธ์บ้านไร่

     สืบเนื่องมาจากการที่เราได้มีโอกาสเข้าอบรมหลักสูตรเกี่ยวกับการเกษตรอยู่บ่อยครั้ง และครั้งล่าสุดเมื่อวันที่ 8 พ.ค. 2559 ในหัวข้อ 2 ไร่ครึ่ง พึ่งตนเอง โดยผู้ใหญ่สมศักดิ์ เครือวัลย์ แห่งศูนย์กสิกรรมธรรมชาติสองสลึง จ.ระยอง ท่านทำให้เราคล้อยตามในหลายๆ เรื่องอย่างเช่น เรื่องอาหารการกินที่ปนเปื้อนสารเคมีเพราะทุกวันนี้เราก็มีแต่ซื้อเขากินทั้งนั้นไม่ว่าจะเป็นข้าว ผัก ปลา ไก่ หมู ไข่ ผลไม้ต่างๆ โดยที่เราไม่รู้ว่าขั้นตอนการผลิตเขาทำอย่างไรก่อนจะมาปรุงให้เรากิน มั่นใจได้หรือเปล่าว่าปลอดภัยจริง สู้เราทำเองทุกขั้นตอนจะไม่ดีกว่าหรือ

     อีกเรื่องที่เรารู้สึกเห็นด้วยอย่างยิ่ง คือ พ่อ แม่ที่เป็นเกษตรกร ชาวไร่ ชาวนา ชาวสวน ที่มักจะเรียนจบในระดับต่ำแค่ ป.4 เสียส่วนใหญ่ พวกเขาพยายามเหลือเกินที่จะผลักดัน พร่ำบอกหรือแม้กระทั่งบ่นฝังหัวบรรดาลูกๆ ว่าให้ตั้งใจเรียนสูงๆ จะได้ไม่ต้องมาทำงานลำบาก ตากแดด ลม ฝน เหมือนตน ก็เพราะค่านิยมและสังคมที่เปลี่ยนแปลงไป หลงใหลได้ปลื้มกับวัตถุนิยม บ้านใหญ่ รถหรู จนลืมรากเหง้า ครอบครัวใหญ่กลายเป็นครอบครัวเดี่ยว ทิ้งคนแก่และเด็กให้อยู่กับบ้านส่วนแรงงานหนุ่มสาวก็พากันไหลเข้าเมืองใหญ่เพื่อแลกกับการกินอยู่สบายของคนในครอบครัว ส่งเสียเงินทองไปเลี้ยงดู แต่พอคนอยู่ทางบ้านเกิดเจ็บไข้ก็ต้องดูแลกันไปตามยถากรรม บ่อยครั้งที่ต้องกะเตงกันไปหาหมอกันตามลำพัง เพราะลูกหลานที่อยู่ในเมืองลางานยาวๆ ไม่ได้ ติดอยู่กับกฎของบริษัท มิฉะนั้นต้องถูกหักเงินเดือน เบี้ยอะไรต่อมิอะไรที่ทำให้รายรับสิ้นเดือนลดลง คิดแล้วมันน่าปวดหัว เราก็คือหนึ่งในนั้น หนึ่งในมนุษย์เงินเดือนที่ต้องทิ้งครอบครัวไว้ต่างจังหวัด(ชนบทห่างไกลเมืองหลวง) เพียงเพราะพ่อแม่ส่งเสียจนเรียนจบ ป.ตรี หนี้ กยศ. ก็ยังส่งไม่หมด ไหนจะงวดรถกระบะ อย่าหวังว่าจะมีเงินเก็บเงินออมขอแค่มีกินมีใช้(หนี้)ไปวันๆ ก็ลำบากจะแย่ ดีที่ไม่มีหนี้นอกระบบมาให้ยุ่งยากเข้าไปอีก

     เราเชื่อเหลือเกินว่ามีหลายคนที่อยู่ในอาการเดียวกันกับเรา เคยเปรยกับทางบ้านไว้ว่าถ้าหมดนี้เมื่อไร ซึ่งคาดว่าน่าจะสักสามปีเห็นจะได้ จะขอกลับไปเดินตามรอยเท้าพ่อ แม่ และยาย บนที่ดินของเราเอง แทบจะทันทีที่แจ้งความประสงค์ออกไปก็ได้รับคำตอบสบประมาทกลับมาว่า "เฮ้อะ! ทำเกษตรแล้วเมื่อไรจะรวย เห็นไหมว่าพ่อกับแม่ทำมาตั้งเท่าไรไม่เห็นจะรวยสักที" ก็ใช่นะสิ ตัวเองทำเกษตรเชิงเดี่ยว ปลูกข้าวปีละครั้ง มัวแต่โทษฝน โทษฟ้า ด่าว่าไม่มีคนช่วยเหลือ ทั้งๆ ที่ตัวเองไม่ยอมพึ่งตัวเองแท้ๆ และที่สำคัญกลัวเสียหน้าที่ลูกจะกลับไปทำไร่ไถนาที่บ้าน อุตส่าห์ส่งเสียให้จบตั้งปริญญาตรีแล้วไหงมันไม่มีทางไป ไม่มีความคิด ทิ้งความสบายกลับมาลำบากอีกทำไม คิดโง่ๆ

     อาชีพเกษตรกรเป็นอาชีพในฝันของคนคิดโง่ๆ แบบเรา เราอยากอยู่แบบพอเพียงแต่อบอุ่นพร้อมหน้า ปลูกข้าว ปลูกผัก เลี้ยงปลา เลี้ยงเป็ด พึ่งตนเองได้กินอยู่อย่างปลอดภัย สโลว์ไลฟ์ท่ามกลางแมกไม้ ป่าเขา และท้องนา อากาศสะอาด เมื่อพึ่งตนเองได้แล้วก็ต่อยอดไปเผื่อแผ่หมู่บ้าน ชุมชนต่อไป จึงเกิดแรงบันดาลใจสร้าง "ประชาสัมพันธ์บ้านไร่" ที่จะได้อ่านกันต่อไปนี้

     ขอฝากผลงานไว้ในอ้อมใจของนักอ่านอีกสักเรื่องนะคะ

ขอขอบคุณล่วงหน้ามา ณ โอกาสนี้

หัตถจริยา

20 พ.ค. 2559