[BOY LOVE]เรื่องลุ้นรักกับนายหลักพัน

                                                                            บทนำ
"จ่ายค่าหนี้ของพี่ชายเเกซะ หรือคิดจะหนีอีกรึไง!!"
"ผมป่าวนะครับ"เด็กหนุ่มผู้มีเรือนผมสีทอง กล่าวด้วยเสียงสั่นเทา
"หึ งั้นก็จ่ายมาซี้..."
"ผมยังไม่มี"เด็กหนุ่มร้องตะโกนออกไปอย่างอดไม่ได้
"หา!!!  เเกยังไม่มีหรอ"
เด็กหนุ่มคิดในใจ หนี้ของพี่ เเต่ทำไมตนเองต้องมารับทุกข์เช่นนี้หลายครั้งหลายคา เด็กหนุ่มต้องวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนคนเดียวตามลำพังมาตลอด เเต่พี่ชายของตนกลับไม่สนใจใยดี คิดเเต่จะสร้างปัญหาให้ตนเสมอ พอคิดมากเขาเด็กหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะเเค้นพี่ชายของตน เเต่ไม่มีทางทำอะไรได้นอกจากกำหนัดเเน่นด้วยความเจ็บปวดเเละคอยทำตามในสิ่งที่พี่ชายของตนได้กล่าวเอาไว้ 
"เงียบทำไม จะจ่ายรึไม่จ่าย"ร่างสูงใหญ่พูดพร้อม กระชากผมของเด็กหนุ่มอย่างเเรงจนเด็กหนุ่มต้องร้องออกมาอย่างเจ็บปวด
"พอเเค่นั้นเเละ..."เสียงของบุคคลที่มาเยือนดังขึ้น พร้อมกับร่างของชายหนุ่มอีกคนที่เดินออกมาจากความมืด
"อะไรของเเก?! อย่ามายุ่งไม่เข้าเรื่องเฟร้ยยย!!"
"หนี้นะ เท่าไร?ฉันจะจ่ายให้เเกทั้งหมดเอง"ร่างสูงพูดพร้อมมองร่างของเด็กหนุ่มผู้ไร้เรี่ยวเเรงด้วยดวงตาเป็นห่วง
เเละเจ็บปวดที่เห็นร่างนั้นกำลังอ่อนเเรงลงเรื่อยๆต่อหน้าต่อตา
"จะจ่ายอ่อ 8เเสน มีปัญญาจ่ายก็รีบจ่ายมา ฉันจะได้หมดธุระสักที"
ร่างสูงหยิบสมุดเช็คในกระเป๋าเสื้อ เเล้วยื่นให้กับคนทวงหนี้อย่างไม่เเยเเส
"พอใจเเล้วก็รีบๆไป เเละอย่าให้ฉันเห็นเเกอีก ไม่งั้นเเกไม่ตายดีเเน่!!" 
ร่างของชายอีกคนรับเช็ดที่ยื่นมาให้ เเล้วปล่อยมือจากเด็กหนุ่มผู้ไร้เรี่ยวเเรงในตอนนี้อย่างไม่สนใจ
"เยี่ยมมาก5555"เเล้วร่างนั้นก็เดินหายไปในซอยมืดๆ
ร่างสูงรีบเดินตรงไปยังเด็กหนุ่มที่นอนอ่อนเเรงอยู่ที่พื้น
"เป็นอะไรรึป่าว?!"
"คะ..คุณมาช่วยผมทำไม"
"เอาไว้ฉันจะบอกทีหลัง ห่วงตัวเองก่อนเถอะ"ร่างสูงพูดพร้อม ค่อยๆอุ้มร่างบางไว้ในอ้อมกอด 
"คะ...ขอบคุณ"ร่างบางรู้สึกถึงความอ่อนโยนที่ได้รับ 'ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง เเม้ว่าจะเจอกันเป็นครั้งเเรกก็ทำให้รู้ว่าทุกอย่างต่อไปนี้จะต้องดีขึ้น ถ้าได้รับใช้เขาก็คงดี'ร่างบางนึกคิดบางอย่างก่อนจะหลับสู่นิทราอันเเสนยาวไกล

   ในขณะที่ร่างบางหลับอยู่บนเตียงนุ่น ในห้องที่ตกเเต่งด้วยโทนสีสว่าง ร่างบางที่มีผิวขาวเนียน เรือนผมสีทอง ขนตาหนายาว พร้อมด้วยดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนๆ กับใบหน้าที่คล้ายผู้หญิงไม่สิ ไม่เเน่อาจจะสวยกว่าผู้หญิง เสียอีก ร่างสูงค่อยๆจินตนาการถึงเลือนร่างของเด็กหนุ่ม อย่างอดไม่ได้ พร้อมขึ้นไปยังชั้นสองที่ร่างบางนอนหลับไหลอยู่ ร่างสูงใหญ่กับผมซอยสีดำสนิท ดวงตาสีน้ำเงิน่าดึงดูดของหมู่สาวๆมากมาย เเถมเขายังเป็นทาญาติกิจการใหญ่โต ร่างสูงค่อยๆเดินขึ้นบันไดที่ละขันอย่างสุขุม 
"อื้ออออ~เฮ้อ ปวดหัวชะมัด อยู่ไหนล่ะเนี่ยเรา?!"ร่างบางมองรอบๆห้องอย่างงุนงง พลางนึกคิดว่าตนเองถูกชายหนุ่มร่างสูงคนนึงช่วยไวั
"อยู่บ้านเขาหรอเนี่ย หรูเเหะ เตียงก็นุ่น..."
เเกร๊กก!! 
"ฉันเข้าไปนะ!!"
"อ๊ะ...ได้ๆๆเข้ามาเลยฮ่ะ"
ร่างสูงเดินเข้ามานั่งข้างเตียงของร่างบาง ทำให้ร่างบางงุนงงนิดหน่อยไม่ได้ถามอะไรออกไป
"ตื่นเเล้วหรอ สบายสิท่าเรา"ร่างสูงว่าพลางยื่นมือมาลูบหัวร่างของเด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยน
"ฮ่ะ...ต้องสบายอยู่เเล้ว เอิ่ม...คุณเป็นคนที่ช่วยผมไว้เมื่อคืนใช่มั้ยฮ่ะ!?!"
"นายคิดว่าไงล่ะ..."
"ใช่เเน่นอนฮ่ะ!!"ยังไม่ทันที่ร่างสูงจะพูดจบ ร่างบางก็สวนกลับไปในทันที
"ฮ่าๆๆๆ..นายนี่ล่ะก็ ใช่ ฉันเองเเละ"ร่างสูงที่ขำกับท่าทีของร่างบางมองร่างบางที่กำลังเขินอายอย่างไม่ละสายตา"เเล้วนายชื่อไรล่ะห่ะ เด็กน้อย"
"ผมไม่เด็กซะหน่อย ผมชื่อ..พันพัน ครับ"เด็หนุ่มที่มีชื่อว่าพันพัน เงียบไปสักพักเเล้วพูดต่อ"เเล้วคุณล่ะครับ!?!"
"ฉันหรอ!! ฉันชื่อ เทาซัน นะ"
"งั้นหรอฮ่ะ เทาซันที่เเปลว่าหนึ่งพัน ใช่มั้ยครับ!?!"
"นั้นเเละ ฮ่าๆ ตกใจเหมือนกันที่ได้ยินชื่อนาย"
"เอ๋!!ชื่อมัน ฮ่าๆๆๆ"พอร่างบางพูดจบ ทั้ง2คนต่างก็พอกันหัวเราะ ด้วยความบังเอิญ
" เอิ่มเเล้วเรื่องเมื่อวาน ผมมีอะไรจะชดใช้ให้ได้ไหมครับ!"
"ไม่เป็นไรหรอก ฉันมะ..."
"ไม่ครับ ให้ผมรับใช้คุณก็ได้"
"เอางั้นหรอ!?!งานอย่างจะหนักก็ได้นะ"เทาซันถาม
"ไม่ครับ หนักมากก็ไม่เป็นไร"พันพันตอบอย่างนั่มใจ
"ก็ได้ งั้นมาเป็นผู้ช่วยส่วนตัวฉัน โอเคไหม!"
"อ่ะ....ครับๆๆ"เด็กหนุ่มเเก้มเเดงขึ้นเรื่อย เมื่อรู้สึกว่าร่างสูงกำลังกลั้นขำอะไรบ้างอย่าง เเต่หารู้ไม่!! ว่าขำท่าทางของเด็กน้อยผมทองต่ากหาก
"งั้น คำสั่งเเรก นายต้องอยู่ที่นี้ต่อไปเรื่อยๆ จนกว่าฉันจะออกคำสั่งอีก สอง ฉันเรียกนายต้องมา สาม คอยอยู่ใกล้ตัวฉันเสมอ อ่อ วันนี้ยังไม่ต้องเริ่มทำงามหรอก อาการนายยังไม่ดี เเถมนายคงต้องเรียนรู้งานอีกเยอะเลยทีเดียว"
"รับทราบครับ"พันพันที่ได้ยินดังนั้น ก็รีบลุกขึ้นน้อมรับคำสั่ง เเต่ด้วยอาการที่ยังไม่ดีขึ้นจากเมื่อวานเท่าไรจึงทำให้รู้สึกมึนหัวเหมือนจะล้ม เเต่ยังไม่ทันล้มได้ถึงพื้น ร่างสูงใหญ่ของเทาซันนั้นก็รับร่างบางอย่างพันพันไว้ในอ้อมกอดเสียเเล้ว
"บอกให้ระวังไง อย่าหักโหมสิ เจ้าเด็กบ้า"ร่างสูงว่าพร้อมกับว่างร่างของพันพันลงบนเตียงตามเคย เเละอดที่จะเขกหัวไม่ได้ไปทีนึง
"โอ้ยย"พันพันนั่งกุมหัวที่โดยทาวเขกไม่เมื่อกี้
"นิดเดียวเอง ฉันไม่กวนเเละผักผ่อนเถอะ"ร่างสูงลูบหัวร่างบางอย่างอ่อนโยนอีกครั้งเเละเดิยออกจากห้องไป ปล่อยให้รางบางอยู่คนเดียวกับความรู้สึกที่มีต่อทาวที่เปลี่ยนไปจากเติม
"อะไรกัน ทำไมใจต้องเต้นเเรงขนาดนี้ด้วย"พันพันว่าพลางมือข้างนึงจับหัวที่ถูกเขก เเละอีกข้างนึงกุมหัวใจที่เต้นเเรงเสียจนจะทะลุออกมา พร้อมมองตามร่างสูงของทาวจนลับตา
                        อะไรกัน!?!  ความรู้สึกนี้ คุณรู้ไหมครับ!!  คุณเทาซัน.