[ Inazuma Eleven ] THE SECRETS

ลำดับตอนที่ #8 : special:Kazemaru [Normal] (100%)

นิยายตอนนี้เป็นตอนแยกนะคะ ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องของจริงในเรื่องหลักเลย รวมทั้งในการ์ตูนด้วยค่ะ 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Special

Kazemaru

Normal

9 ปีก่อน

     ในวันที่แสนจะธรรมดา บรรยากาศในขณะนั้นเป็นไปอย่างอึมครึม ท้องฟ้าสีเทาเป็นสัญญาณเตือนของเม็ดฝนที่กำลังจะร่วงหล่นมาในอีกไม่ช้า หญิงวัยกลางคนจูงมือเด็กน้อยมาที่โบสถ์

ตึก ตึก ตึก 

     เสียงฝีเท้าค่อยๆดังใกล้เข้ามายังโบสถ์เก่าๆแห่งหนึ่ง 

หญิงวัยกลางคนจูงมือเด็กน้อยผมสีฟ้าครามเดินมานั่งด้านใน เพื่อมาขอพรกับพระเจ้า

"ลูกรอแม่อยู่ตรงนี้นะ เดี่ยวแม่จะข้ามถนนไปซื้อลูกโป่งมาให้นะ"เธอจูงมือเด็กน้อยมาที่ม้านั่ง และรีบวิ่งไปข้ามไปอีกฝั่งโดยที่ไม่รู้ว่า ได้มีรถคันหนึ่งพุ่งตรงมาที่เธอด้วยความเร็ว 

โครม!!

ตุบ

หญิงสาวร่วงลงไปนอนกับพื้นถนน ท่ามกลางสายตาของผู้คนที่อยู่ในระเเวกนั้น และคนขับรถคันนั้นขับหนีไป

"กรี๊ดดด "

"เรียกรถพยาบาลเร็ว!"

"ไม่ทันแล้วเธอเสียชีวิตแล้ว "ชายคนหนึ่งวิ่งมาจับชีพจร แต่ก็พบว่า มันหยุดเต้นไปแล้ว......

"ไม่นะ คุณแม่ครับ คุณแม่!"เด็กน้อยวิ่งตรงเข้ามาหาร่างที่ไร้วิญญาณของแม่ แต่ก็ถูกบาทหลวงจับตัวไว้ได้

"แม่ฮะ เเม่! ตื่นขึ้นมาสิฮะ แม่ คุณแม่!!!"เด็กชายกรีดร้องอย่างสุดเสียง พร้อมกับน้ำตาที่ร่วงหล่นมาจากดวงตาสีน้ำตาลสวย 

"พื้นสิ คุณแม่ ไหนบอกว่าแม่จะอยู่กับผมตลอดไปไง แม่ฮะ แม่โกหก...."เด็กน้อยร้องไห้ พลางตะโกนออกไป เพื่อหวังให้แม่ของเค้าตื่นขึ้นมากอดเค้า ส่งเข้านอน ทำอาหารให้ทานทุกวัน คอยปลอบเวลาร้องไห้ มันคง....เป็นไปไม่ได้ อีกแล้ว..................

24/12/xxxx

         หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นก็ผ่านมา9ปีแล้ว เด็กน้อยก็เติบโตภายใต้การเลี้ยงดูอย่างดีของแม่ชีและบาทหลวง

เขาอาศัยอยู่ในโบสถ์เก่าๆแห่งนี้มานานแล้ว แต่วันนี้กลับมีแต่ความเงียบ และมีป้ายติดประกาศว่าจะทำการรื้อถอนที่นี่ในวันพรุ่งนี้ 

         วันนี้ชายหนุ่มนาม"คาเซมารุ"ผู้มีผมสีฟ้าคราม ผมยาวลงมาปิดตาข้างหนึ่ง รูปร่างราวกับผู้หญิง ผิวสีขาวอมชมพู แต่กลับแค่ใบหน้าที่เฉยชา เค้ามองเหม่อออกไปในโบสถ์ที่ดูเงียบเหงาแห่งนี้ด้วยสายตาที่โศกเศร้า พลางโทษชะตาชีวิตของเค้าซ้ำไปซ้ำมา ราวกับซ้ำเติมให้จมอยู่ในความทุกทรมานอยู่อย่างนั้น  สิ่งที่เค้าต้องการที่สุด ก้คือ

"เพื่อนแท้"ซักคน แต่กลับไม่มีใครเหลียวแล เพียงเพราะ เค้าใส่เสื้อผ้าเก่าๆ กับเนื้อตัวที่สกปรกมอมแมม และคำเหยียดหยามเค้าต่างๆนาๆ 

 'ไอ้ลูกไม่มีแม่!'  'ไอ้เด็กขอทาน!'  'สกปรก อย่ามาเข้าใกล้ชั้นนะ ออกไปเลย!'

คำดูถูกเหล่านั้นเค้าได้ยินตั้งแต่เด็กหนุ่มจมอยู่ในความมืดลึกลงไปเรื่อยๆ ชีวิตของวัยรุ่นอย่างเค้าไม่ได้ต้องการให้มาเจอเรื่องแบบนี้ แค่อยากใช้ชีวิตเหมือนคนทั่วไปเเต่ก็ต้องถูกเเยกชนชั้นเพียงเพราะ เค้า...ไม่มีแม่........

เหมือนกันกับวันนี้ 

"ฮ้าวว "เสียงหวานๆดังเล็กลอดออกมมาจากริมฝีปากสวยได้รูปสีแดงสด ผมสีฟ้าครามยาวถึงกลางหลัง ถ้าไม่บอกก็ไม่รู้ ว่าเค้าคือผู้ชาย!

ตอนนี้เวลา 7.35 น.เค้าอาบน้ำ กินข้าว ทำกิจวัตรทุกอย่างตามปกติ เพียงแต่มันจะปกติกว่านี้ถ้าหากไม่มีเสียงเอะอะโวยวายดังมาจากด้านหน้าของโบสถ์ 

"ออกไปเลยนะ! ที่นี้ฉันซื้อแล้ว! ที่ดินทุกตารางนิ้วบนโบสถ์แห่งนี้เป็นของพวกเรา!!"เสียงประกาศดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ ทำให้ทุกคนหันมามองเป็นตาเดียว พลางถือโฉนดที่ดินแกว่งไปมา

"แต่ว่า...ถ้าหากมันเป็นแบบนั้น พวกเราจะไปอยู่ที่ไหนล่ะคะ"แม่ชีคนหนึ่งเดินออกมาถาม

"นั้นมันเรื่องของแก!! ออกไป!"

"ตะ แต่ว่า...ขอให้พวกเราอยู่เถอะค่ะ เราไม่มีที่ไปแล้ว"

"หนวกหู!! ชั้นบอกให้ออกไป!!!!!"

          นั้นเป็นเหตุการณ์ที่ทำให้พวกเค้าต้องย้ายออก แม่ชีและบาทหลวงทั้งหมดหนีออกไป แต่กลับทิ้งให้เค้าอยู่ที่นี้

ไม่ใช่สิ...ต้องเรียกว่าจำใจสินะ 

"ขอโทษนะคาเซมารุ พวกเราจำเป็นต้องย้ายไปอยู่ที่โอกินาว่า แต่ว่า..หนี้สินที่พวกเราก่อไว้ มันมากมายเหลือเกิน เกรงว่าถ้าเธอไปด้วยอาจถูกทำร้าย เพราะงั้นเธอคอยอยู่ที่นี่เถอะ"

แต้ง แต้ง

     เสียงนาฬิกาตีบอกเวลาเที่ยงคืน ชายหนุ่มเดินออกจากโบสถ์ไป แต่ก็ยังยังหันกลับไปมองโบสถ์ที่เค้าอยู่มาถึง9ปี แต่คงต้องลาแล้วสินะ

ชายหนุ่มกระชับเสื้อโค้ทให้แน่นขึ้น เพื่อว่าความอบอุ่นจากเสื้อกันหนาวขาดๆจะช่วยบรรเทาความหนาวได้บ้าง

หิมะเริ่มโปรยปรายลงมา อาจเป็นถาพที่สวยงามของคนทั่วไป แม้ยามต้องกับแสงไฟ แต่สำหรับคาเซมารุ มันคือสิ่งที่น่ากลัว เพราะหิมะ ทำให้ความหนาวเย็นค่อยๆกลืนกินหัวใจไปทีละน้อย 

ตึก ตึก ตึก

"อา วันนี้จะไปนอนที่ไหนดีล่ะ"เด็กหนุ่มเดินต่อไปพลางเป่าลมหายใจออกมาเบาๆ 

หนาวเหลือเกิน ทั้งตัวเค้ามีแค่เศษเงินไม่กี่เยน กับเสื้อโค้ทเก่าๆ

เค้าเดินลงไปยังสถานนีรถไฟ 

เเสงจันทร์ที่ผ่านเข้ามาทางชานชาลา พอทำให้มองเห็นทางอยู่บ้าง ชายหนุ่มนอนลงไปที่ม้านั่งพลางหลับตาลงเบาๆ

และเคลิ้มหลับไป.................. 

วันรุ่งขึ้น

ซ่าาา

"เอ๊ะ แคกๆ"เด็กหนุ่มตื่นจากความฝันเพราะมีน้ำเย็นๆมากระทบกับใบหน้า

"ออกไปได้แล้ว ไอ้ด็กเร่ร่อน!"ยามแก่ๆคนหนึ่งยืนถือถังน้ำ แล้วชี้มือไปยังทางออก

"ขะ ขอโทษนะครับ"คาเซมารุเดินออกไป ท่ามกลางหิมะที่โปรยปรายลงมา ทำให้เสื้อผ้าที่พึ่งโดนน้ำเย็นๆหนาวมากกว่าเดิม เขากระชับเสื้อโค้ทที่เปียกให้แน่นขึ้นกว่าเดิม เเล้วเดินต่อไป 

เวลาผ่านไปกี่ชั่วโมงเขาไม่อาจรู้ได้ ท้องเริ่มที่จะส่งเสียงออกมาเบาๆ ตอนนี้เขาหิวมาก แต่เงินที่มีเพียงไม่กี่เยนไม่สามารถซื้ออะไรได้ เขาเดินผ่านร้านอาหารต่างๆที่ส่งกลิ่นหอมๆออกมา คาเซมารุมองเข้าไปด้วยแววตาเศร้าหมอง 

พลางคิดถึงภาพสมัยเด็ก ภาพของเขาและคุณพ่อคุณแม่ที่มาทานอาหารพร้อมกันในวันคริสมาสต์เด่นชัดขึ้นมา เป็นการออกมาทานอาหารพร้อมกันครั้งสุดท้าย ก่อนที่คุณพ่อจะแยกทางกับคุณแม่แล้วไม่เคยกลับมาเยี่ยมเขาและคุณแม่อีก  

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าดังกึกก้องไปทั่วท้องถนนที่ว่างเปล่า ....

แน่ล่ะ วันนี้เป็นวันคริสมาสต์นี่นะ ทุกคนก็คงกำลังฉลองอยู่ในบ้านที่มีเตาผิง ไก่งวงร้อนๆ เค้กสตอเบอร์รี่หวานๆ

สาเกหอมๆ คงจะมีความสุขไม่น้อย เด็กหนุ่มเดินต่อไปพลางนึกถึงเมื่อเค้าสมัยเด็ก ในวันคริสมาสต์ เค้าจะได้กินเค้กสตอเบอร์รี่ ไก่งวงตัวเล็กๆ และได้ประดับต้นคริสมาสต์กับพวกแม่ชีทุกๆปี แต่ปีนี้ต้องอยู่อย่างเดียวดายสินะ 

ชายหนุ่มยังเดินต่อไปเรื่อยๆ และได้เก็บเศษอาหารจากถังขยะ มาเพื่อประทังชีวิต แต่แล้ว....เมื่อเค้าได้เดินผ่านแม่น้ำสายหนึ่งจู่ๆก็มีเสียงขอความช่วยเหลือดังขึ้นมา 

"ช่วยด้วย! ช่วยหนูด้วย!!!"

คาเซมารุหันไปตามต้นเสียงก็พบกับ....

เด็กน้อยตัวเล็กๆ ผมเปียสีน้ำตาล ชุดเดรสสีชมพู กำลังตะเกียตตะกายขึ้นมาจากน้ำ 

เขาไม่ทันคิดอะไร ร่างเล็กก็กระโดดลงไปในน้ำทันที

"นี่เธอ จับตัวพี่ไว้นะ! เดี่ยวพี่จะพาขึ้นฝั่งเอง"

ว่าแล้วเค้าก็พาเด็กน้อยขึ้นฝั่งทันที 

"ยูกะ!!"

"พี่คะ!!"เด็กน้อยวิ่งเข้าไปสวมกอดพี่ชายของตนเองไว้ ที่อายุราวๆกับคาเซมารุ 

"ยูกะ ไม่เป็นอะไรนะ"เด็กชายผมสีขาวเทา ลูบผมของเด็กน้อยอย่างแผ่วเบา

"ค่ะ ยูกะไม่เป็นอะไร คือพี่ชายเค้า...."ยูกะ ที่ยังพูดไม่จบประโยค ถูกพี่ชายของเค้าส่งตัวไปให้เเม่บ้านที่ตามมาทันที

"ยูกะ ไม่ต้องพูดอะไร พี่จัดการเอง"

"นี่แก! แกทำให้ยูกะตกน้ำงั้นเหรอ!!"เขาตวาดออกมาอย่างโมโหพลางกำมือแน่น

"มะ ไม่ใช่นะ"คาเซมารุตัวสั่น และพยายามจะสื่อสารว่า เขาคนนั้นเข้าใจผิด

"หึ! คงอยากได้เงินจนตัวสั่นสินะ คงพลักยูกะตกน้ำ แล้วแกล้งลงไปช่วย แล้วก็กะจะทวงบุญคุณด้วยเงินสินะ!"เค้ามองเด็กชายผมสีฟ้าครามด้วยสายตาสมเพจ

"มะ ไม่ใช่นะ"

"อย่ามาเสแสร้งหน่อยเลย! เงินน่ะถ้าอยากได้นักก็เอาไป!!"เขาว่า และหยิบเงินออกมาจำนวนหนึ่งแล้วปาใส่หน้าร่างบางทันที

          ......เจ็บใจ เหมือนถูกดูหมิ่น 

"คุณทำไมถึงคิดว่าผมต้องการแบบนั้น ผมไปล่ะ ผมไม่ต้องการเงินของคุณหรอกนะ"เด็กชายผมสีฟ้าเดินจากไปด้วยแววตาเศร้าหมอง เสื้อโคตที่ยังไม่ทันแห้งกลับเปียกกว่าเดิม เขาจึงตัดสินใจถอดทิ้ง ถ้าหากยังใส่ต่อไปคง้องปอดบวมตายแน่ๆ จากนั้นจึงเก็บเอากระดาษหนังสือพิมขาดมาห่มเพื่อหวังเพียงน้อยนิดว่ามันจะทำให้อุ่นขึ้นมาบ้าง

และเดินต่อไปเรื่อยๆ

จนเวลาล่วงเลยไป จนหมดวัน.......

20.30 น.

หลังจากเดินมาทั้งวันแล้ว คาเซมารุได้นั่งลงพิงกับพนังเก่าๆ เขาหิวและหนาวมาก เปลือกตาที่เหนื่อยล้าเริ่มปิดลงที่ละนิด ลมหายใจค่อยๆเบาลง ภาพในความทรงจำตั้งแต่เด็กเริ่มไหลเข้ามาเรื่อยๆน้ำใส่หยดลงมาจากตาสีน้ำตาสวย แล้วทุกอย่างก็เข้าสู่ความมืดไป 

วันต่อมา

     ร่างเล็กได้ลืมตาขึ้นมาในห้องเล็กๆสีขาวสะอาดตา มีสายน้ำเกลือระโยงระยางอยู่รอบตัว และความอุ่นจากผ้าห่ม

"ไง ตื่นแล้วเหรอ"เสียงทุ้มดังขึ้นมาข้างๆกายคนตัวเล็ก ทำให้ร่างบางหันความสนใจไปหาเสียงนั้นทันที

"คะ คุณ...."

"โกเอนจิ โกเอนจิ ชูยะ นั้นคือชื่อของฉัน แล้วนายล่ะ"

"เอ่อ คาเซมารุ อิจิโรตะ"

"อืม ยินดีที่ได้รู้จัก และ..ขอโทษเรื่องเมื่อวานด้วยนะ ที่ผมเข้าใจนายผิดไป"โกเอนจิก้มหน้าสำนึกผิดพลางโค้งตัวให้

"มะ ไม่เป็นไรหรอกครับ แล้วผม มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"

"ออ เรื่องนั้น ระหว่างที่ยูกะบอกฉันว่า นายเป็นคนลงไปช่วยเธอในน้ำ ฉันก็รู้สึกผิดมาก ทั้งๆที่นายกระโดดลงไปแบบไม่คิดถึงตัวเอง เพราะน้ำนั้นมันเย็นมาก และหิมะก็ตกด้วย ฉันเลยอยากตอบแทนนายที่เป็นผู้มีพระคุณของยูกะน่ะ แล้วฉันก็เจอนายอยู่ที่ข้างทางพอดี ตอนฉันลงไปถึง ตัวนายก็เย็นหมดแล้วแถมยังหลับไม่ได้สติ เลยพาส่งโรงพยาบาลใกล้ๆน่ะ"

"ขอบคุณนะ แต่ผมไม่มีเงินจ่ายหรอกครับ"

"ไม่ต้อง พ่อของฉันบอกว่า จะรับนายมาเป็นลูกบุญธรรมด้วยอีกคนน่ะ"คนตรงหน้าพูดยิ้มๆแล้วจับมือของร่างบางไว้

"ผมเกรงใจ"

"ไม่ต้องเกรงใจหรอกนะ"จู่ๆก็มีชายวัยกลางคนเดินเข้ามา ทุกรายละเอียดบนใบหน้าของเค้าช่างชัดเจนและภาพคุณพ่อในสมัยเด็กเด่นชัดขึ้นมา และแน่นอนว่า คาเซมารุจำเค้าได้

"คุณพ่อ...."

"กลับมาแล้วนะ คาเซมารุ"

"ไหนคุณแม่บอกว่า คุณพ่อตายไปแล้ว"

"พ่อคงทำผิดกับแม่ไว้เยอะสินะ ถึงได้พูดแบบนั้น"

"พ่อครับ"

"พ่อขอโทษนะ เรากลับมาอยู่กับพ่อเถอะนะ พ่อจะไม่ทำให้ลูกเสียใจ และผิดหวังอีก พ่อสัญญา"

"ครับ คุณพ่อ!"

- END - 

---------------------------------------------------