[ Inazuma Eleven ] THE SECRETS

ลำดับตอนที่ #7 : Ep.3 ความทรงจำที่หายไป [100%]

Kazemaru talk

     ตั้งแต่ที่ผมลืมตาขึ้นมา ผมจำไม่ได้เลย ว่าตัวเองเป็นใคร อยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วที่นี้คือที่ไหนล่ะ? เพดานสีขาวแบบนี้คงจะเป็นโรงพยาบาลสินะ แล้วเกิดอะไรขึ้นกับผมก่อนหน้านี้ล่ะ? 

"โอ้ย!" ความเจ็บเเล่นเข้ามาในทันทีที่พยายามคิดเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ รอบตัวมีสายน้ำเกลือระโยงระยางเต็มไปหมด รวมทั้งเครื่องวัดคลื่นหัวใจ แม้กระทั่งถุงเติมเลือด? นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ 

            ผมพยายามลุกขึ้นนั่งด้วยเเรงทั้งหมดที่มี แต่มันลำบากมาก ทำให้ได้เเค่พิงหลังไว้กับเตียง นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?? 

ก็อกๆๆๆ

แกร็ก~ 

จู่ๆก็มีกลุ่มผู้ชายเดินเข้ามาเป็นกลุ่มใหญ่ เค้ามีสีหน้าที่ตกใจแบบช็อคๆ พวกเค้าเป็นใครกันนะ แต่ผมก็รู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก จึงตัดสินใจถามออกไป

"พะ พวกคุณ..เป็นใคร? ...งั้นเหรอครับ?"

"มะ ไม่จริงน่า"

ตุบ

จู่ๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งทรุดลงไป เค้ามีผมสีขาวราวกับหิมะ ใบหน้าเรียวสวยนั้น กลับมีน้ำตาที่ไหลลงมาไม่หยุด

และก็มีผู้ชายผมสีแดงเพลิง พุ่งตัวเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็ว

"คาเซมารุคุง จำผมได้ไหม ! ฮิโรโตะไง คาเซมารุคุง!"เค้าพุ่งตัวมาจากนั้นก็เขย่าผมเบาๆ ฮิโรโตะเหรอ เขาชื่อฮิโรโตะสินะ 

"ฮิโรโตะ ชื่อของคุณอย่างนั้นเหรอ แล้วคาเซมารุ เป็นชื่อของผมงั้นเหรอ"

ทำไมล่ะ ทำไมมันไม่เหลือในความทรงจำของผมเลย ผมเคยรู้จักพวกเค้าเหรอ?

"คาเซมารุ นี่นายจำพวกเราไม่ได้จริงๆเหรอ นึกสิคาเซมารุ นึกให้ออกสิ!"ผู้ชายที่ใส่ผ้าคาดผมสีส้มเดินมาเขย่าตัวผมอย่างแรง ใครน่ะ คุณเป็นใคร?! แต่จู่ๆก็มีภาพบางอย่างแล่นเข้ามาในหัว มันเป็นภาพของผู้ชายคนนี้กำลังเล่นฟุตบอลอย่างสนุกสนานกับเพื่อนๆของเค้าอยู่ 

"อะ อึก! ปล่อยผมนะ!! คุณเป็นใคร ผมไม่รู้จักคุณ อ๊ากกกกกก!!!!!!"

     ผมตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง แต่นั้นมันทำให้ผมได้รับความเจ็บปวดอย่างมาก และตอนนี้ในหัวก็เริ่มมีภาพเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ใช่รึเปล่าเเต่ผมไม่แน่ใจ กำลังไหลเข้ามาเรื่อยๆ เป็นภาพของเพื่อนๆที่มองมาทางเค้าอย่างตกตะลึง จากนั้นก็ตะโกนอะไรบางอย่างออกมา แต่ว่าปวดหัวเหลือเกิน เหมือนหัวจะแตกออก ตอนนี้ให้ได้ ผมทำได้เเค่ดิ้นตัวไปมาอย่างบ้าคลั่งเท่านั้น

จากนั้นก็มีหมอเเละพยาบาลเดินเข้ามา เค้าพูดบางอย่างหลังจากนั้นทุกคนก็เดินออกไปจนหมด เเละก็มีพยาบาลกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา พร้อมกับยาบางอย่าง ตอนนี้สติผมเริ่มเลือนลาง ผมไม่รับรู้อะไรอีก และหลับไปในที่สุด 

--------------------------------------------------------------------------

1 เดือนถัดมา 

     พวกคนกลุ่มนั้นแวะเวียนมาหาผมแทบทุกวัน แต่ผมก็ยังจำอะไรไม่ได้เลย ตอนนี้สภาพร่างกายของผมดีขึ้นมาตามลำดับ ไม่ต้องให้เลือดแล้ว ก็ยังคงต้องให้น้ำเกลือต่อไปอีก น่าเบื่อจัง 

"งั้นหมอจะไม่ให้น้ำเกลือแล้วนะ แล้วก็ร่างกายพื้นตัวเร็วมาก ทำให้สามารถทานอาหารอ่อนๆได้แล้ว" 

คุณหมอยืนบอกสรุปผลการตรวจร่างกายอยู่ข้างๆเตียง ก็ดีแล้วล่ะ จะได้เอาสายน้ำเกลือบ้าๆนี่ออกซะที จากนั้นไม่นานคุณหมอก็เดินออกไป และมีพยาบาลสองสามคนเดินเข้ามาพร้อมอาหาร และถอดสายน้ำเกลือให้ผม อา จะได้ทานอาหารแล้วสินะ 

"ขอบคุณครับ"ผมกล่าวขอบคุณตามมารยาทและยิ้มบางๆไปให้

16.20 p.m.

ชั้นดาดฟ้า

โรงพยาบาล X

"คาเซมารุ!"จู่ๆก็มีเสียงที่อบอุ่นและอ่อนโยนดังมาจกด้านหลัง เมื่อหันไปดูก็พบกันคนที่ชื่อว่า ฟุบุคิและคนข้างๆของเค้า นั่นคือ มิโดริคาวะคุงสินะ 

"สวัสดีครับ "ผมเอ่ยทักทาย

"อือ พวกเรามาเยี่ยมน่ะ"เค้ายิ้มออกมาอย่างน่ารัก ผมสีขาวปลิวไหวน้อยๆตามกระแสลม

"ขอบใจนะ "

พวกเราก็นั่งคุยกันซักพักก่อนที่ผมจะต้องกลับไปพักพ่อน  

แต่ระหว่างทางกลับ จู่ๆภาพบางอย่างก็เด่นชัดขึ้นมา

"โอ้ย !"

 มันเป็นภาพของการเเข่งขันฟุตบอล ไม่เเน่ใจแฮะ ภาพนั้นทุกคนดูมีความสุขกันมาก เเละถือถ้วยรางวัลอยู่ มันเป็นภาพอะไรกันเเน่นะ???

The End Kazemaru Talk

----------------------------------------------------------