[SF] Blue Birthday [83line - TeukCin]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

 

เนื้อเรื่อง

Titel :: Blue Birthday

Author : 30ww

Pairing :  83lines (TeukCin)

Rating : G

Note : ฟิควันเกิดฮีชอล ที่พลอตเก่าถูกแหกกระจุยโดยเจ้าของวันเกิดเอง ฮ่า… จะลงเมื่อวานก็ไม่ไหว เลยพับเก็บเอามารีไรท์ใหม่ ภาษาอาจจะดูป่วยๆเพราะไม่ได้แต่งนาน - - ;  แต่หวังว่าจะชอบกันนะคะ

                .

                .

                .

                ติ๊ก …ต่อก… ติ๊ก …ต่อก…

ถ้าหากเป็นปกติอย่างทุกปี …เวลานี้ฮีชอลคงกำลังปาร์ตี้สนุกสุดเหวี่ยงอยู่กับเพื่อนรวมแก๊งค์เอบี ชอคโชบอลของตัวเอง แต่ทว่าสถานการณ์ในตอนนี้กับแตกต่างออกไป… เค้าไม่ได้กำลังอารมณ์เสีย เพราะความรู้สึกตอนนี้มันเลยจุดนั้นมามากแล้ว

คิมฮีชอลกำลังจะระเบิด…

ปริ๊นน!!

                มือสวยทุบลงบนแตรรถอย่างแรงจนเสียงดังแผดไปทั่ว ทว่ารถที่เพิ่งขับปาดหน้าเค้าไปกลับไม่รู้สึกรู้สาอะไร ซ้ำยังเบียดรถมาประชิดจนคนขับรถไม่แข็งเกร็งข้อมือแน่น…ยังไม่นับรวมรถอีกหลายคันที่ตามมา ซึ่งฮีชอลรู้ดีว่ามีจุดประสงค์เดียวกัน ตาคมเหลือบมองกระจกมองหลังที่สะท้อนเงารถลักษณะเดียวกันที่ยังคงตามอย่างไม่ลดละ พลางสูดหายใจเข้าและพยายามสงบอารมณ์ของตัวเองให้เย็นลงมากที่สุด…

ซาซังแฟน…

                บ่อยครั้งที่เจอการตามติดชนิดที่บ้าคลั่งจนแทบคาดไม่ถึงจากกลุ่มคนประเภทนี้ การแสดงความรักที่เสี่ยงอันตรายและได้รับแต่ความลำบากทั้งสองฝ่าย …แน่นอน ว่าเค้ามีความอดทน …แต่ความอดทนย่อมมีขีดจำกัด และน่าเสียดายที่เหตุการณ์ในตอนนี้มันซัดหลอดความอดทนของฮีชอลจนแตกละเอียดไม่เหลือชิ้นดี

                ปริ๊นนน!!!!

                เสียงแตรแผดขึ้นอีกครั้ง ทว่าไม่ใช้จากรถของฮีชอล แต่เป็นจากรถรวมถนนคันข้างๆที่ร่างเล็กเกือบจะหักพวงมาลัยไปเฉี่ยวชนเข้า… ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นจนขึ้นริ้วขาว สติของคนความอดทนสูงกำลังจะแตก แต่เจ้าตัวก็ยังคงพยายามบังคับมือทั้งสองข้างไม่ให้สั่นไปมากกว่านี้ …

ใจเย็นสิคิมฮีชอล…เย็นไว้…

                หน้าจอไอโฟนที่วางไว้บนเบาะข้างๆสว่างวาบขึ้น บ่งบอกว่าอาจมีสายเข้า ข้อความ หรือการติดต่อจากทางใดทางหนึ่งที่ต้องการสื่อสารกับฮีชอล ซึ่งเจ้าตัวไม่แปลกใจนักที่จะมีคนที่บ้านนึกห่วงที่ฮีชอลยังไม่ถึงบ้านเสียที ทั้งที่วันนี้บอกว่าจะออกจากที่ทำงานเร็วกว่าทุกวัน

                และใครคนนั้นก็คงหนีไม่พ้น ปาร์คจองซู

개특 :   อยากกินอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า? ㅋㅋㅋ

            개특 :   วันนี้กลับบ้านเร็วๆนะ ^^ ♡

            개특 :   ฮีชอลล่า วันนี้ฉันหล่อสุดๆไปเลย! รีบมาดูสิ! ㅋㅋㅋㅋ

            .

.          

            개특 :   รอนายอยู่นะ ^^ ㅋㅋㅋ

                ข้อความสั้นๆที่ได้รับ แต่ไม่ได้ตอบกลับเมื่อหลายชั่วโมงก่อนผุดขึ้นมาในห้วงความคิดของฮีชอล…เรียกน้ำใสให้เอ่อคลอที่ขอบตาร้อนจนม่านตาเริ่มพร่ามัว ก่อนที่มือเล็กจะยกขึ้นปาดทิ้งอย่างรวดเร็ว เพื่อไม่ให้เสียสมาธิในการขับรถไปมากกว่านี้ …เค้าอยากได้ยินเสียงของจองซู …อยากกลับบ้าน

                อยากได้ยินเสียงร้องแฮปปี้เบิร์ดเดย์ และเป่าเค้กวันเกิดจากทุกคน…

            ได้โปรด …มีคนที่รอผมอยู่…

            เพราะผมมีแค่ชีวิตเดียว และผมเสียมันไปไม่ได้           

                เค้กวันเกิดรสโปรดของฮีชอลถูกแช่กลับเข้าตู้เย็นในที่สุด …เหล่าเมมเบอร์ที่แต่งตัวพร้อมปาร์ตี้เต็มยศเริ่มถอดหมวกหลากสีและเขี่ยลูกโป่งเล่น ผิดกับบรรยากาศคึกคักเมื่อหลายชั่วโมงก่อน ความตื่นเต้นที่พี่คนรองของวงโทรมาบอกว่าวันเกิดปีนี้จะฉลองกันที่หอแทนที่จะไปดื่มกับเพื่อนๆในแก๊งค์ทำให้เหล่าเด็กหนุ่มที่เหนื่อยล้าจากการโปรโมทอัลบั้มใหม่ทั้งสัปดาห์เริ่มครึกครื้นขึ้นมาบ้าง …แต่เมื่อเลยเวลากลับบ้านของคิมฮีชอลมาหลายชั่วโมงแล้วก็ยังไม่เห็นเงาของเจ้าของวันเกิดเสียที ซ้ำยังติดต่อไม่ได้ จึงไม่แปลกที่บรรยากาศจะเริ่มเงียบเชียบลง และเข้าสู่ภาวะเคร่งเครียดในที่สุด …

กระทั่งเสียงหนึ่งดังขึ้น

                ปึง!!!

                เสียงเปิดและปิดประตูอย่างแรงทำให้ชายหนุ่มเกือบสิบชีวิตที่นั่งยู่ในห้องถึงกับสะดุ้ง แต่ก่อนที่จะมีใครตั้งสติปริปากพูดอะไรออกมา เสียงเปิดและปิดประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง แล้วร่างบางที่ทุกคนเฝ้ารออยู่นาน ก็หายตัวเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ขณะที่ทุกคนได้แต่มองหน้ากันเลิ่กลั่กโดยไม่กล้าเปล่งเสียงใดๆออกมาทั้งสิ้น

                “…”

                เกือบสิบนาทีที่ร่างบางเก็บตัวอยู่ในห้องน้ำ ก่อนประตูจะถูกผลักออกมาช้าๆ ปรากฏร่างของพี่คนรองที่มีทาท่าสงบลง มือทั้งสองข้างยกผ้าเช็ดตัวผืนเล็กขึ้นมาซับหน้าและเดินหายเข้าห้องนอนไปอย่างเงียบๆ ทิ้งไว้แต่เพียงบรรยากาศเย็นยะเยือกที่ทำให้ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะกลืนน้ำลายลงคอ…

            ฟ้าสงบ…ก่อนที่พายุจะเข้าเสมอ

                ประตูห้องนอนของฮีชอลปิดลงพร้อมกับเสียงล็อคดังกริ๊กบ่งบอกว่าห้องนอนของเค้าได้กลายเป็นพื้นที่ต้องห้ามเป็นที่เรียบร้อย เพียงแค่นั้นน้องๆทุกคนก็พร้อมกันพ่นหายใจออกมาเสียงเบา ทว่าความกดดันที่มองไม่เห็นยังคงแช่แข็งให้ทุกคนมากล้าลุกไปไหน เว้นเสียแต่พี่ใหญ่ของวง ที่ลุกพรวดขึ้นแล้วเดินไปหยิบกุญแจสำรอง ก่อนจะเดินไปหยุดอยู่หน้าห้องของคิมฮีชอลทันที

                “พะ…พี่จองซู…” ทงเฮที่อยู่ใกล้ที่สุดกระตุกแขนเสื้อของพี่คนโตเบาๆ ทว่าเมื่อเห็นเสี้ยวหน้าที่จริงจังไม่แพ้คนที่อยู่ข้างในห้องของพี่คนโต คนเป็นน้องก็ยอมถอยออกมาแล้วนั่งเม้มปากอยู่นิ่งๆแต่โดยดี… เค้าลืมไปว่าสถานการณ์คล้ายคลึงกันนี้เกิดขึ้นหลายครั้ง เมื่อเวลาที่ฮีชอลเจอเรื่องแย่ๆมา คนที่เย็นพอจะเข้าใกล้ไฟโดยไม่ถูกเผาไหม้กลายเป็นจุล ได้คงไม่มีใครนอกเสียจากปาร์คจองซู

                กริ๊ก…

                ร่างโปร่งสอดตัวเข้ามาในห้องช้าๆ ด้วยท่าทางสบายๆราวกับว่าเค้าแค่เข้ามาหยิบของเพียงเท่านั้น แต่คนที่นั่งกอดเข่ากดโทรศัพท์อยู่บนเตียงก็ประสาทสัมผัสไวพอที่จะตวัดสายตาขึ้นมองผู้มาใหม่อย่างไม่ต้อนรับ

                “ฉันอยากอยู่คนเดียว”

                “…ตอนนี้นายอยู่คนเดียว” เสียงทุ้มตอบกลับไปพร้อมกับร้อยยิ้มบางที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้า …สายตาขุ่นมัวของฮีชอลสบตากับจองซูเพียงครู่เดียวเท่านั้น ก่อนใบหน้าสวยที่บูดบึ้งจะก้มลงสนใจสมาร์ทโฟนเครื่องบางในมือต่อ… คนถูกเมินเก็บยิ้มเก้อๆของตัวเองเก็บแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาที่อยู่ห่างกันไม่ไกล เค้าหยิบแมกกาซีนใกล้มือขึ้นมาอ่านราวกับไม่ใส่ใจฮีชอลมากนัก แต่ก็แอบเหลือบมองคนบนเตียงเป็นพักๆเพื่อประเมินระดับอารมณ์ของคนรักที่คุ้นเคยนิสัยกันดี …เมื่อเห็นว่าร่างบางวางโทรศัพท์ในมือลงแล้ว ปาร์คจองซูก็หยิบไอโฟนของตัวเองขึ้นมาดูบ้าง …ทวิตเตอร์ถูกเปิดขึ้นมาเป็นอันดับแรกด้วยลางสังหรณ์ลึกๆในใจ

                ราวกับว่าระเบิดลูกใหญ่เพิ่งถูกปล่อยลงโดยไม่มีสัญญาณเตือนล่วงหน้า ถล่มทุกอย่างจนพังราบเป็นหน้ากลอง และเหลือไว้แต่ความว่างเปล่าที่ไม่มีใครคาดคิด… แอคเค้าท์ของฮีชอลถูกลบทิ้งโดยเจ้าตัว และข้อความสุดท้ายที่เค้าทิ้งไว้ก็ถูกรีทวีตไปทั่วราวกับสะเก็ดระเบิดที่ยังคงสร้างความเจ็บปวดให้ผู้คนแม้ว่าแรงระเบิดจะผ่านไปแล้ว

                ทว่าสำหรับปาร์คจองซู ข้อความเหล่านั้นกลับไม่เกินกว่าที่เค้าคาดไว้มากนัก เพราะฮีชอลเองก็บ่นเรื่องซาซังแฟนที่รุนแรงขึ้นให้จองซูฟังมาซักพักแล้ว… แต่มันเลวร้ายที่สุดตรงที่ว่า …วันนี้เป็นวันสำคัญ ที่เหตุการณ์แย่ๆแบบนี้ไม่ควรเกิดขึ้นกับคิมฮีชอล

            ริมฝีปากบางเม้มแน่นเมื่อรู้สึกหน่วงลึกในใจอย่างประหลาด …ผิดที่เค้า ที่ควรดูแลคนรักให้ดีกว่านี้…

                ร่างโปร่งเก็บโทรศัพท์กลับลงกระเป๋า แล้วหยัดตัวลุกขึ้นช้าๆ ริมฝีปากบางพ่นลมหายใจออกมาเบาๆเมื่อเห็นร่างบางนั่งหดตัวกอดเข่าแน่น… ก่อนจะเดินมาทิ้งตัวลงนั่งที่ปลายเตียง ตรงข้ามกับคิมฮีชอล

                “เหนื่อยมั๊ย…” เสียงทุ้มเอ่ยถามเบาๆท่ามกลางความเงียบ ประโยคง่ายๆทำให้หัวใจของฮีชอลกระตุกวูบ ก่อนจะช้อนตาขึ้นมองคนถามด้วยนัยน์ตาสีเข้มที่เคลือบด้วยม่านน้ำใส…

                “…” ไม่มีเสียงได้เปล่งออกมา คนตัวเล็กเพียงแค่พยักหน้าเบาๆ ก่อนจะหลุบตาลงต่ำอีกครั้ง

                “เมื่อเย็นไม่เปียกฝนใช่มั๊ย”

                “อือ…”

                “ดีแล้วล่ะ” ปาร์คจองซูยิ้ม…ก่อนที่จะปล่อยให้ความเงียบครอบคลุมอีกครั้ง

                “…”

                “…”

                “กอดกันมั๊ยครับ…”

                “…” คนถูกถามเงยหน้าขึ้นมองปาร์คจองซูด้วยแววตาที่ยากจะอธิบาย สีหน้าเรียบเฉยของฮีชอลไม่สามารถบอกอะไรได้แม้แต่เศษเสี้ยวความรู้สึกของเค้าในตอนนี้ เนิ่นนานที่ตาทั้งสองคู่ประสานกัน …กระทั่งริมฝีปากบางของคนตัวเล็กเม้มเข้าหากันช้าๆ และพยักหน้าเบาๆ… เพียงแค่นั้นก็ถือเป็นคำอนุญาตให้ปาร์คจองซูขยับตัวใกล้เข้ามาแล้วดึงร่างบางเข้าไปกอดแนบอก…

                ศีรษะเล็กซบลงกับลาดไหล่กว้าง พร้อมกับมืออุ่นที่ลูบปลอบบนกลุ่มผมนิ่มเบาๆอย่างอ่อนโยน…

                “…” ไม่นานไหล่บางก็สั่นน้อยๆด้วยแรงสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดอุ่น โดยที่จองซูเพียงแค่ปล่อยให้ไหล่ของตัวเองซึมซับหยาดน้ำตาของคนรักเอาไว้ แล้วปล่อยให้อีกคนระบายทุกอย่างออกมาจนพอใจ

                “…ฮือ…”

                “ไม่เป็นอะไรแล้วนะ…”

                “ฮึก…”

                “ขอโทษ… ที่ดูแลนายไม่ดี… ขอโทษที่เป็นแฟนแย่ๆ… ขอโทษนะ ”

                “…มะ ไม่ต้องขอโทษ…ผิดที่คนพวกนั้น… ฮึก…นายไม่ต้อง…ไม่ต้องขอโทษ…”

                “งั้นก็หยุดร้องไห้นะ… วันนี้เป็นวันของนาย”

                “…”

                ร่างบางในอ้อมกอดค่อยๆสงบลง… ก่อนที่ฮีชอลจะผละตัวออกมาแล้วปาดน้ำตาตัวเองออกอย่างลวกๆ จนจองซูต้องจับมือเล็กนั่นไว้ แล้วค่อยๆบรรจงปาดคราบน้ำตาออกด้วยมือของเค้าเอง

                “ของขวัญฉันล่ะ?” เสียงอู้อี้เอ่ยขึ้น ทำเอาปาร์คจองซูเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ ต่อให้เก่งยังไงก็ยังตามอารมณ์ขึ้นๆลงๆของคนตรงหน้าไม่เคยทัน

                “อย่าบอกนะว่านายลืม หะ?” พอหายสะอื้นก็ขู่เป็นแมวหวงเจ้าของทันที น้ำเสียงปกติของฮีชอลกลับมาเรียกรอยยิ้มระบายขึ้นบนใบหน้าของปาร์คจองซูอีกครั้ง

                “ก็ช่วงนี้มันยุ่งๆนี่นา…ดอกไม้ที่เตรียมไว้ก็เหี่ยวหมดแล้ว” ปาร์คจองซูแกล้งทำน้ำเสียงแผ่วเบาพร้อมกับแสดงสีหน้าสำนึกผิด

                “ว่ายังไงนะ?” ฮีชอลยู่ปากพร้อมกับปั้นหน้าบูดทันที ทำให้คนขี้แกล้งหลุดหัวเราะออกมาอย่างเอ็นดู ก่อนที่ใบหน้าหล่อจะเคลื่อนเข้ามาใกล้จนหน้าผากของทั้งคู่ชนกัน…

                “ซะที่ไหนกันล่ะ… ”

                “หลับตาสิ”

                “?” แม้จะแสดงสีหน้างุนงง แต่ฮีชอลก็ค่อยๆยอมหลับตาลงแต่โดยดี …ปาร์คจองซูอมยิ้มกับใบหน้าสวยที่แสดงอาการไม่ไว้วางใจของคนตรงหน้า ก่อนจะลุกขึ้นไปปิดสวิตซ์ไฟทำให้ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความมืดมิด

                พอลืมตาก็จะมีเค้กมาให้เปล่าตรงหน้าใช่มั๊ยล่ะ …มุกเก่าไปแล้วล่ะปาร์คจองซู!

            ร่างบางคิดเองเออเองเสร็จสรรพแต่ก็ยังแอบเม้มริมฝีปากด้วยความตื่นเต้น… แต่ทว่าสิ่งที่จองซูทำกับไม่เป็นไปตามที่ฮีชอลคาดไว้ …มืออุ่นพยุงให้ร่างบางยืนขึ้นช้าๆ ก่อนจะประคองให้เจ้าของวันเกิดที่มองไม่เห็น แม้จะลอบหรี่ตาขึ้นมองแล้วก็เจอเพียงแต่ความมืด …ภายในอกจึงเริ่มสั่นด้วยความตื่นเต้นขึ้นมาจริงๆ

                คิดจะทำอะไรของนาย…

                “…” ร่างโปร่งของปาร์คจองซูทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ ก่อนจะรวบคนตัวเล็กให้นั่งทับลงมาบนตักเบาๆ …มือทั้งสองข้างเลื่อนมาวางไว้บนคีย์เปียโน โดยขังฮีชอลเอาไว้ในอ้อมกอด…

                เรียวนิ้วสัมผัสคีย์เปียโนอย่างแม่นยำแม้จะมองไม่เห็นในความมืด…

                ร่างบางที่สั่นน้อยๆเรียกรอยยิ้มของปาร์คจองซูอีกครั้ง ก่อนที่เค้าเกยคางไว้กับไหล่เล็ก แล้วเอ่ยเสียงกระซิบที่ข้างหูของฮีชอลเบาๆ พร้อมกับเสียงเพลงที่เริ่มบรรเลงของเปียโน…

                ของขวัญที่ไม่ได้เลิศหรูถูกขับกล่อมออกมาแสนหวานราวกับร่ายมนต์…

                “…เซงิล ชุคาฮัมนีดา…”

                “เซงิล ชุคา…ฮัมนีดา…”

                “…”

                “ซารางานึน ...แคชอลล่า…”

                “เซงิล …ชุคา…ฮัมนี …ดา”

                เสียงนุ่มทุ้มที่กระซิบร้องอยู่ข้างหู พร้อมทำนองเพลงไพเราะที่ดังก้องไปทั่วทั้งหัวใจ…ทำให้คนที่เม้มปากกลั้นน้ำตาสุดชีวิต หลุดเสียงสะอื้นออกมาจนได้… หัวใจที่ห่อเหี่ยวด้วยเรื่องราวร้ายๆถูกเป่าลมขึ้นมาจนพองคับอก เสียงเต้นระรัวของหัวใจถูกเสียงสะอื้นกลบจนหูอื้อไปหมด… ร่างเล็กไม่รับรู้ถึงความรู้สึกใดๆอีกนอกเสียจากอ้อมกอดอุ่นของลำแขนแกร่งที่โอบกอดจากด้านหลัง และริมฝีปากบางที่จูบเข้าที่ขมับข้างซ้ายของตนอย่างรักใคร่…

            นับเป็นของขวัญเวลา 10 วินาที… ที่ดีที่สุดในชีวิตของคิมฮีชอล…

            “สุขสันต์วันเกิดนะครับ…”

                “ขอบคุณ…ที่เกิดมาบนโลกใบนี้”

                “…ฮึก…”

                “เป็นคิมฮีชอลที่รักกับปาร์คจองซู และอยู่ด้วยกันอย่างนี้…ตลอดไปนะครับ”

            อย่างที่ผมบอก…มีคนที่รอผมอยู่…

                เพราะผมมีแค่ชีวิตเดียว และผมเสียมันไปไม่ได้         

                ชีวิตที่ผมผูกติดมันเอาไว้ กับผู้ชายที่ชื่อปาร์คจองซู…

Happy birthday