[SF] 1004 Noona [83lines - CinTeuk]

ข้อมูลเบื้องต้น

  

[SF] 1004 Noona [83lines - CinTeuk]
Author :: 30ww

เนื้อเรื่อง

 Title :: [SF] 1004 Noona
Author :: 30ww 
Paring :: 83lines (CinTeuk)
Rating :: PG-13 
Note :: เนื่องจากความโชตะแปรผกผันกับตัวเลขอายุ ..จึงไม่สามารถระบุอายุที่แน่นอนให้น้องฮีชอลได้ T^T ~ เอาเป็นว่าระวังความโชตะของมันไว้ให้ดีๆนะคะ -..-

 ____________________________________________________________________________________________________________________________________

ขายาวๆพาร่างโปรงในชุดนักศึกษาที่แต่งกายเรียบร้อยทุกระเบียดนิ้วมายืนเก้ๆกังๆ อยู่หน้าสิ่งปลูกสร้างขนาดกลาง ตัวอาคารทาสีตกแต่งสดใสคล้ายสายรุ้งสลับไปมา พื้นที่โดยรอบเป็นสนามหญ้าสีเขียวชอุ่ม ส่วนอีกมุมหนึ่งก็เป็นทีตั้งของบรรดาสไลเดอร์ ชิงช้า กระดานหก บ่อทรายขนาดเล็ก และกองทัพของเล่นอื่นๆอีกมากมาย...
 

            โรงเรียนอนุบาลแมวเหมียว...

                สถานที่ฝึกงานก่อนจบภาคจิตวิทยาเด็กในชั้นปีที่ 4 ของปาร์คจองซู

                ข้อมือสวยยกนาฬิกาขึ้นมาดูอีกครั้งเพื่อย้ำให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้มาสาย แต่ถึงอย่างนั้นเค้าก็ยังมีความรู้สึกเกร็งๆเมื่อมีเด็กๆมาเกาะรั้วหน้าโรงเรียนแล้วมองมาที่เค้าเหมือนกับว่าเป็นตัวประหลาด

                “คนนั้นเป็นอปป้า หรือนูน่าอ่าฮยอกแจ~”

                “ทงเฮเป็นเด็กปู้จายต้องเรียกว่าฮยองนะ!”

                “แล้วตกลงคนนั้นเค้าเป็นอปป้าหรือนู่นาล่าาา”

                       “ก็ต้องนูน่าสิ!!”

                       แม้จะได้ยินการนินทาจากเด็กในระยะเผาขน แต่จองซูก็ทำได้แต่ส่งรอยยิ้มนางฟ้าไปให้เด็กน้อยตาแป๋วสองคนที่กำลังทะเลาะกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ก่อนจะเดินเลี่ยงๆมาเข้าทางข้างโรงเรียนแทน

                ปาร์ค จองซู จัดการเปลี่ยนเครื่องแบบเป็นฟอร์มชุดพี่เลี้ยงเด็กของโรงเรียน ซึ่งก็ไม่มีอะไรมากมาย แค่สวมผ้ากันเปื้อนสีเหลือง แล้วก็ที่คาดผมเป็นรูปเป็ดน้อยบนหัว ...

                ทำไมต้องเป็นเป็ดน่ะเหรอ ...

                ก็เพราะห้องเรียนที่เค้าต้องรับผิดชอบคือ อนุบาลสองห้อง “แม่เป็ด” น่ะสิ

                นอกจากนี้ ยังมีห้องแมวเหมียว ห้องกระต่ายน้อย ห้องหมีใหญ่ ห้องพี่ช้าง และสารพันสัตว์ป่าอีกมากมาย โดยที่พี่เลี้ยงประจำห้องนั้นๆต้องแต่งตัวตามคอนเซปห้องตัวเอง...

โรงเรียนนี้มันช่างหาอะไรมาเอนเตอร์เทนเด็กดีจริงๆ - -

                “คุณจองซูที่มาฝึกงานใช่มั๊ยคะ?”

                        “ครับ ใช่ครับ เอกสารผมมีปัญหาอะไรงั้นเหรอครับ?”

                “อ่อ เปล่าหรอกค่ะ แต่ป้าแค่จะมาบอกว่าคุณจินอาที่ดูแลห้องแม่เป็ดอยู่ แกลาคลอดน่ะค่ะ เพราะอย่างนั้นเลยต้องรบกวนคุณจองซูดูแลเด็กแทนทั้งห้องไปซักระยะนึง ประมาณสองเดือน... ซึ่งอาจจะตลอดระยะเวลาฝึกงานเลยน่ะค่ะ พอจะไหวมั๊ยคะ?”

                “อะ..อ่อ ครับ ไหวซิครับ”

                “ค่ะ แต่คงไม่ต้องเหนื่อยอะไรมากหรอกละมั้งคะ เพราะห้องแม่เป็ดน่ะ ...มีมาเฟียใหญ่เค้าคุมอยู่แล้วล่ะ ฮิๆ”

                “คะ...ครับ????”

                อนุบาล 2 ห้องแม่เป็ด

                แม้ว่าปาร์ค จองซู จะเป็นนักศึกษาเอกจิตวิทยาเด็กผู้มีจิตใจอ่อนโยนต่อเด็กมากแค่ไหนก็ตาม แต่เมื่อมาอยู่ในสถานที่ที่อื้ออึงไปด้วยเสียงเด็กหัวเราะเอิ๊กอ๊าก และเสียงร้องไห้ระงมตลอดเวลาแบบนี้แล้ว ก็ทำให้คนใจเย็นประสาทเสียเอาง่ายๆเหมือนกัน ..ยิ่งถูกล้อมหน้าล้อมหลังไปด้วยเด็กน้อยวัยกำลังซนหลายสิบคนที่พร้อมใจเรียงแถวกันเข้ามาป่วนประสาทราวกับจองซูเป็นของเล่นชิ้นใหม่ของพวกเค้าซะอย่างนั้น

... คนสวยถึงกับกุมขมับ...

                “จองซูอปป้าาา ยางมัดผมซึงยอนขาดอ่าา แงๆๆๆ” เด็กสาวตัวเล็กวิ่งเตาะแตะเข้ามาหาพี่เลี้ยงคนใหม่พร้อมกับยีผมยุ่งๆของตัวเองให้ฟูขึ้นไปอีก ... งานเข้าทุก 5 นาที เลยสิน่า...

                “น้องซึงยอนไม่ร้องน้า เดี๋ยวจองซูโอป้าจะถักเปียให้ใหม่ สวยกว่าเดิมเลยน้า~ เอามั๊ย~ “ พี่เลี้ยงคนสวยอุ้มเด็กน้อยขึ้นไปนั่งไว้บนตัก กอดปลอบอย่างอ่อนโยน พร้อมกับหวีกลุ่มผมเล็กๆสีน้ำตาลอ่อนอย่างเบามือ แต่ยังไม่ทันจะได้ถักเปียให้เด็กน้อยเสร็จ จองซูก็รู้สึกถึงแรงดึงที่ขากางเกงจนต้องละสายตาลงไปดู

                งานเข้าอีกแล้ว ...  - -

                “ฮยองฮะ~ ฮีชอลทำนานะร้องไห้อีกแย้ว”

                ตัวแทนเด็กขี้ฟ้องคนนึงที่แม้จะไม่ได้เกี่ยวข้องกับคู่กรณีฝ่ายไหนเลยก็ตาม แต่ก็ยังอุตส่าคาบงานมาให้คุณพี่เลี้ยงใหม่ถึงที่

                จองซูขมวดคิ้วกับชื่อ “ฮีชอล” ที่ตั้งแต่เช้ามานี้มีแต่เด็กมาฟ้องว่าโดนเด็กที่ชื่อ “ฮีชอล” แกล้งจนร้องไห้ระงมไปหลายราย ..แต่พอตามไปปลอบที่ไร ก็ไม่ยักกะเห็นตัวตัวปัญหาอยู่ให้ดุเลยซักครั้ง ...

                แสบพอตัวเลยนะ ไอ้เด็กคนนี้ .. - -

                กระจุกผมที่ตอนแรกกะจะถักให้เป็นเปียยาวสวยๆกลับเปลี่ยนใจมัดเป็นแกละกลมๆไว้สองข้างอย่างลวกๆ เพื่อที่จะตามไปดุมาเฟียน้อยที่ออกอะลาวาดตั้งแต่วันแรกที่เริ่มฝึกงานของพี่เลี้ยงคนใหม่

                “ซึงยอนเป็นอาหมวยไปก่อนน้า เดี๋ยวโอป้าไปจัดการผู้ร้ายก่อน เดี๋ยวจะกลับมาถักเปียสวยๆให้นะครับ” ส่งยิ้มหวานๆให้สาวน้อยผมทรงอาหมวยก่อนจะอุ้มร่างเล็กๆออกจากตัก

                ไม่ทันจะได้กวาดสายตาหาเจ้าเด็กตัวแสบที่ติดแบล็คลิสต์ของห้องแม่เป็ด เสียงร้องไห้ของสาวน้อยผู้ตกเป็นเหยื่อก็ลอยมาแต่ไกล ..

                “แง้~~~ แงๆๆๆๆๆ”

                “เอาแต่ร้องไห้อยู่ด้าย มันหนวกหูรู้มั๊ยยย” เด็กชายตัวเล็กผิวขาว แก้มอมชมพู ผมสั้นสีดำถูกหวีขึ้นเป็นทรงตั้งๆเข้ากับใบหน้าจิ้มลิ้มฉายแววร้ายแต่เด็กที่กำลังบึ้งตึงด้วยความหนวกหู พร้อมกับดึงเปียเด็กผู้หญิงที่กำลังร้องไห้อย่างแรง ก่อนจะวิ่งเตาะแตะหนีไปเล่นกับเด็กคนอื่นๆต่ออย่างหน้าตาเฉย

                ...ไอ้เด็กนี่สินะ ... - -

                “โอ๋ๆ นานะไม่ร้องนะ ไม่ร้องๆ ไหนใครทำอะไรบอกโอป้าซิ” พี่เลี้ยงคนสวยรีบกอดปลอบเด็กน้อยที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร มือนิ่มลูบปลอบปะโลมบนกลุ่มผมสีน้ำตาลเบาๆ ก่อนจะปรายตาไปมองเจ้าตัวปัญหา

                เด็กชายฮีชอลกำลังหันไปเล่นเกมกด PSP กับเพื่อนตัวอ้วนอย่างสนุกสนาน ชุดนักเรียนสีขาวสะอาดแบบเด็กที่ได้รับการดูแลอย่างดีหากแต่ชายเสื้อหลุดลุ่ยออกนอกกางเกง ทรงผมตั้งที่ดูเหมือนจะใช้เจลจัดทรงอ่อนๆ พร้อมนาฬิกาเบนเท็นเรือนใหญ่บนข้อมือที่เป็นของเล่นชิ้นหรูที่เด็กวัยเดียวกันหลายคนถึงกับน้ำลายไหล...

                คงจะเป็นประเภทลูกคนมีตังที่โดนให้ท้ายจนเสียนิสัยล่ะมั้ง ...

                “ฮีชอล ฮึกก ฮีชอล...บอกเลิกนานะอ่าาา แง้ๆๆๆ” เด็กหญิงตัวเล็กดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนของจองซูร้องไห้สะอึกสะอื้นแบบเด็กๆ ...แต่เรื่องที่ทำให้ร้องไห้เนี่ย ...ไม่เด็กเลย ..

                นิสัยไม่ดีแล้วยังเจ้าชู้แต่เด็กอีกนะไอ้นี่ - - ..แก่แดดจริงๆ

                อันที่จริงพวกลูกเทวดาประเภทแตะนิดต้องหน่อยไม่ได้อย่างเจ้าเด็กนี่ จองซูก็ไมได้อยากจะยุ่งด้วยซักเท่าไหร่ แต่จะให้ปล่อยไปเฉยๆแบบนี้คงโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ที่ใช้ไม่ได้แน่.. แถมวันๆยังหาแต่เรื่องทำเด็กคนนู้นคนนี้ร้องไห้จนทำให้คนสวยต้องหัวหมุนทั้งวันแบบนี้มันยิ่งปล่อยไว้ไม่ได้

                “นี่ ...เราใช่มั๊ยที่ชื่อฮีชอลน่ะ”

                       “มีไรฮับ?”

                      ปากก็ขานรับ แต่สายตายังจับจ้องอยู่แต่ในเกมส์ PSP แถมนิ้วเล็กๆก็ยังกดปล่อยพลังยิกๆอย่างไม่วางมือ

                “แกล้งคนอื่นน่ะมันไม่ดีรู้มั๊ย ทำให้คนอื่นร้องไห้น่ะมันไม่ใช่เรื่องสนุกนะ ...อายุแค่นี้อาจจะแค่โดนดุโดนว่า แต่ถ้าโตขึ้นไปแล้วไปทำอย่างนี้ไม่ได้นะรู้มั๊ย ”

                        “....” หวาา ..ถึงด่านบอสแล้ว!!

                 “ถ้าโตขึ้นไปแล้วไปแกล้งทำคนอื่นร้องไห้อีกมันจะไม่ใช่แค่ถูกดุนะครับ”

                        “…” คอมโบ! คอมโบ!            

                        “ฮีชอล ..ฟังที่ฮยองพูดอยู่รึเปล่าครับ??” จองซูเริ่มขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อเด็กที่ถูกดุ แทนที่จะทำหน้าสลดกลับเอาแต่เพ่งสมาธิกับ PSP ในมืออย่างไม่ได้สนใจที่เค้าพูดเลยซักนิด

                “น้องฮีชอล!!”

                        “ว๊ากกกก ชนะแย้วว!!” เด็กชายฮีชอลเด้งตัวขึ้นเมื่อสามารถเคลียร์เกมส์ด่านบอสได้สำเร็จ...

                แต่ความอดทนของพี่เลี้ยงคนใหม่กำลังจะหมดลง .... -________-

                “เมื่อกี๊ไม่ได้ฟังที่ฮยองดุเลยใช่มั๊ย!?”

                        “ฮะ...ฮับ??”

                เด็กชายเงยหน้าขึ้นมองบุคคลที่สองตรงหน้า ... พี่เลี้ยงคนใหม่ตัวบางที่กำลังโน้มตัวลงมามองฮีชอลด้วยสายตาที่ไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไรนัก ..เรียวคิ้วเหนือดวงตาสวยขมวดเข้ากันนิดๆอย่างอารมณ์เสีย ...แก้มขาวเนียนน่าจุ๊บ ..ไหนจะริมฝีปากบางๆสีเชอรร์รี่ที่กำลังขยับพูดอะไรบางอย่างที่เด็กชายไม่สนใจจะฟัง...

                ดวงตากลมสีดำสนิทได้แต่จ้องมองอยู่บนใบหน้านั้นราวกับต้องมนต์

                ....นางฟ้าเหรอฮับ ....?

                 “ถ้าเป็นคนอื่นมาแกล้งฮีชอลบ้าง ฮีชอลก็รู้สึกไม่ดีใช่มั๊ยล่ะ?”

                    ว้าววว.......นางฟ้านูน่า......

                      “เวลาไปดึงผมเปียคนอื่น ลองนึกสิครับว่าถ้ามีคนมาดึงผมฮีชอลเล่นบ้าง ฮีชอลจะเจ็บมั๊ย? เพราะฉะนั้นก็คิดถึงใจเค้าใจเราบ้างนะครับ”

             นูน่า ...สวยมากเลยฮับ ...

                “เข้าใจแล้วทีหลังก็อย่าไปเที่ยวแกล้งคนอื่นเค้าอีกนะ” เมื่อเห็นเด็กชายตัวเล็กนั่งตั้งใจฟังตาแป๋วจนจบ จองซูก็ลูบบนผมตั้งๆนั่นอย่างเอ็นดู ก่อนจะเดินกลับไปถักเปียต่อให้น้องซึงยอน…

                      “เดี๋ยวฮับนูน่า!”

                     จองซูหันขวับทันที ...ไม่ใช่เพราะเสียงเรียกที่ดังจนทำให้เด็กทุกคนหันมามองหรอก ..แต่เป็นเพราะคำว่า “นูน่า” นั่นต่างหาก

ร่างบางหันไปเลิกคิ้วนิดๆกับเด็กชายตัวเล็กที่เค้าเพิ่งดุเสร็จไปไม่ถึงนาที ..

                       “ผมชื่อ คิม ฮีชอล ...”

                   “..?”

            “ชอบก็จีบได้นะฮับ ^-^”

                “…!!!?”

                เมื่อพูดจบก็กดยิ้มมุมปากเล็กๆก่อนจะหันไปเล่นเกมส์ PSP ต่อ ปล่อยให้พี่เลี้ยงแม่เป็ดคนใหม่ได้แต่กระพริบตาปริบๆอย่างงงๆ

                ....

            ไอ้เด็กนี่ ...มันแสบกว่าที่คิดแฮ๊ะ...

                พอถึงช่วงพักกลางวัน …แทนที่จองซูจะได้พักกินข้าวอย่างสบายๆ แต่กลับยุ่งวุ่นวายมากกว่าเดิม เมื่อลูกลิงจากทุกห้องได้มารวมตัวกันที่โรงอาหารใหญ่

                       วุ่นวาย วุ่นวาย และวุ่นวาย!!

            โฮกกก!! … นี่มันโต๊ะจีนลิงชัดๆ!! T^T

                เหล่าลิงน้อยก้มหน้าก้มตากินอาหารกลางวันตรงหน้า บ้างก็ทำน้ำหก บ้างก็เอาช้อนซ่อมไปเล่นฟันดาบกับเพื่อนข้างๆอย่างสนุกสนาน แต่สร้างความปวดหัวให้แก่พี่เลี้ยงแต่ละห้องอย่างไม่เว้นช่วงหายใจ

                และแล้วเสียงสวรรค์จากห้องแม่เป็ดก็ดังมาแต่ไกล

                โครมม!!

                นั่นไง... งานเข้าอีกแล้วครับ  -_-

                แม่เป็ดร่างบางรีบวิ่งเข้าไปดูเด็กน้อยผู้เคราะห์ร้ายที่คงจะสะดุดอะไรเข้าจนหัวคะมำ หวังว่าคงจะไม่หัวแตก หรือแข้งขาหักนะ ไม่งั้นละก็จองซูคงจะมีปัญหาตั้งแต่เริ่มฝึกงานวันแรกแน่ๆ

                แต่ทว่าเจ้าเด็กตัวเล็กที่นอนเอ้งเม้งอยู่กลางเศษข้าวที่หกกระจายนั้น กลับเป็นเจ้าเด็กแสบที่จองซูเพิ่งจะดุไปเมื่อชั่วโมงที่แล้ว

                คิม ฮีชอล

            เฮ้อออ ..ขยันหาแต่เรื่องจริงๆไอ้เด็กบ้า! - -

                “เจ็บมั๊ยครับ ไม่เอาไม่ร้องนะ เดี๋ยวฮยองพาไปทำแผลนะ”

                        “ฮือๆๆๆ แง~~~”

                ร้องแหกปากไปอย่างนั้น แต่น้ำตานี่ไม่มีซักหยด ... - -

                ไอ้เด็กมารยาสาไถ!!

                “อุ้ม ...” เด็กชายฮีชอลเอานิ้วจิ้มๆบนหัวเข่าที่เป็นแผลถลอกจนเลือดไหลซิบ ก่อนจะชูแขนขึ้นมาอย่างออดอ้อน ...กระพริบตาถี่ๆให้ดูน่าสงสาร…

                จองซูจำต้องอุ้มร่างเล็กๆที่มีเศษข้าวติดเต็มหัว และแกงจืดราดเต็มตัวไปที่ห้องพยาบาล เจ้าตัวเล็กที่ตอนแรกทำสำออยร้องไห้ซะยกใหญ่ แต่พอโดนอุ้มขึ้นมาแล้วก็เกาะติดหนึบ เอาหัวเล็กๆมาซุกกับซอกคอขาวอย่างออดอ้อน ... ไม่มีเสียงสะอื้นให้ได้ยินซึกเอะ

            อาป้า~ ออมม่า~~ ...หัวใจน้องฮีชอลเต้นแรงมากเลยฮับ...

                “ฮีชอลครับ ถึงห้องพยาบาลแล้ว มาให้ฮยองทำแผลให้นะ” จองซูปล่อยเด็กตัวน้อยในอ้อมกอดลงบนเตียงอย่างอย่าเบามือ แต่คนเจ็บกลับรั้งคอเสื้อคนตัวสูงกว่าเอาไว้

                “จะไม่อาบน้ำให้ผมก่อนเหรอฮับ?” แสร้งถามตาแป๋วแต่ริมฝีปากกลับฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์เกินเด็ก

                จริงด้วยสิ ..เม็ดข้าวเต็มหัว แกงจืดเต็มตัว ..ขืนปล่อยกลับบ้านไปแบบนี้ผู้ปกครองได้มาปาดคอพี่เลี้ยงตายแน่ๆ..

                จองซูอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นมาอีกรอบ ก่อนจะเดินตรงไปยังห้องอาบน้ำสีฟ้าสดใส จัดการวางฮีชอลลงกับเก้าอี้ตัวเล็กๆ...

                ทำไมสายตาเจ้าเด็กนี่มันถึงได้ส่อแววเจ้าเล่ห์แปลกๆ

... แก่แดดจริงๆ - -

จองซูจัดการเปิดน้ำอุ่นลงในอ่างอาบน้ำเด็กเล็กๆสีขาว ก่อนจะหันมาจัดการกับเด็กตัวเล็กๆที่นั่งรอให้พี่เลี้ยงไปถอดเสื้อผ้าให้อย่างอารมณ์ดี ...

“ถ้าอาบน้ำแล้วแผลโดนน้ำมันจะแสบนะ ฮีชอลต้องสัญญาก่อนว่าจะไม่ร้องไห้นะครับ”

                       “รู้แล้วฮับ ..อาป้าบอกว่าร้องไห้ต่อหน้าสาวมันไม่เท่ ^0^”

                        แล้วไอ้ที่สำออยแหกปากร้องไห้ในโรงอาหารเมื่อกี๊มันอะไร .. แล้วสาวที่ว่านะสาวไหน!!?

                ปาร์ค จองซู เหนื่อยใจกับมันจริงๆครับ =__=’’

                นิ้วเรียวปิดเศษข้าวออกจากผมตั้งๆออกจนหมด ก่อนจะเลื่อนมาปลดกระดุมบนเสื้อนักเรียนสีขาวที่บัดนี้เปื้อนไปด้วยน้ำแกงจืดเป็นวงใหญ่ๆ

                          “....”

ถอดเสื้อผ้าให้เด็ก ... ใครจะไปคิดอะไร?

                ถ้า”เด็ก” ที่ว่า มันไม่เอาแต่จ้องหน้า แถมส่งสายตากรุ่มกริ่มเกินเด็กมาให้ ... จองซูก็คงไม่มีอาการประหม่าแปลกๆแบบนี้...

“นูน่าแก้มแดงนะฮับ…”

ไม่พูดเปล่า นิ้วเล็กๆยังเอื้อมขึ้นมาจิ้มบนแก้มนิ่มสีชมพูระเรื่อเบาๆ เอียงหน้าลงไปสบตาพี่เลี้ยงคนสวยที่เบือนหน้าหนี

“แก้มนูน่า น่าจุ๊บมากเลยฮับ ^0^”

…..

=///////////////////////////////= !!!!!

ไอ้เด็ก. !@#$%^*(_*//!--+  !!!!!!!!!!

“อยู่นิ่งๆก่อนนะครับ ไม่งั้นฮยองปลดกระดุมเสื้อไม่ถนัดนะ” จองซูข่มอารมณ์ไว้ภายใต้รอยยิ้มนางฟ้าแสนใจดี เสื้อนักเรียนสีขาวถูกถอดไปใส่ไว้ในตะกร้าข้างๆ เหลือเพียงแค่กางเกงนักเรียนลายสก๊อตสีเขียวบนเอวเด็กชายตัวเล็กที่ยิ้มแป้นเล้นอย่างแก่แดด ...

                      จองซูถอนหายใจเบาๆกับสายตากรุ่มกริ่มแบบแปลกๆจากเด็กวัยเพิ่งหย่าน้ำนม .. เค้าไม่ชอบสายตาแบบนี้เอาซะเลย..ให้ตายสิ ... ถ้าตอนนี้ฮีชอลอายุพอๆกับเค้า ปาร์คจองซูต้องคิดแน่ว่าตัวเองกำลังถูกจีบ...

                หรือตอนนี้ ...อาจจะเป็นอย่างนั้นไปแล้วก็ได้??

                มือเรียวปลดตะขอกางเกงออก ร่นกางเกงลายสก็อตสีเขียวลงมาจนถึงข้อเท้า ฮีชอลเอื้อมมือเล็กๆมายึดไหล่ทั้งสองข้างของจองซูเอาไว้ ก่อนจะยกขาขึ้นทีละข้างเพื่อให้กางเกงหลุดออกจากข้อเท้า

                ตัวนูน่าหอมมากเลย...

            นูน่าเป็นนางฟ้าจริงๆด้วย

                ร่างเล็กถูกอุ้มข้ามขอบอ่างอาบน้ำ ก่อนที่จองซูจะวางตัวนิ่มๆขาวๆนั่นลงในน้ำขุ่นที่เต็มไปด้วยฟ้องสบู่ อุณหภูมิกำลังอุ่นพอดี …ดวงตาแป๋วคู่เล็กยังคงจับจ้องไปบนใบหน้านูน่าคนสวยอย่างไม่วางตา..

จองซูหยิบฟองน้ำสีเหลืองนิ่มมาจุ่มให้ชุ่มน้ำ ถูไล่ไปตามไหล่ของเด็กชายฮีชอลเบาๆ และถึงแม้ว่าแผลถลอกที่หัวเข้าจะโดนน้ำสบู่แสบแค่ไหน ก็ไม่มีเสียงร้องงอแงซักเอะ และเมื่อพี่เลี้ยงสุดสวยบีบแชมพูสำหรับเด็กลงในฝ่ามือ ฮีชอลก็หันหลังให้สระผมอย่างว่าง่าย จนจองซูนึกเอ็นดูขึ้นมานิดๆ

อย่างน้อยๆ ...มันก็ไม่อมน้ำฟ้องสบู่มาพ่นใส่หน้าผม - -

“ฮีชอลอย่าก้มหน้าสิ เดี๋ยวฟองสบู่เข้าตานะ” ปลายนิ้วเปื้อนฟองสบู่เอื้อมไปดันคางเล็กๆของฮีชอลให้เงยขึ้น ก่อนจะปาดฟองสีขาวที่ไหลไปตามแก้มออก ...มือนุ่มขยุ้มกลุ่มผมเล็กๆตรงหน้าอย่างอ่อนโยน ...ใบหน้าเล็กๆที่ถูกดันให้เงยขึ้นก็ตั้งอกตั้งใจมองปลายคางของปาร์คจองซูราวกับรู้สึกอยากได้ของเล่นเบ็นเท็นอันใหม่

“นูน่าา~ ...” เสียงใสเริ่มครางอ้อนอีกครั้ง แต่คนได้ยินกลับก้มหน้าลงมาขมวดคิ้วใส่

“ทำไมถึงเรียกฮยองว่านูน่าละครับ ฮยองเป็นผู้ชายนะ ..เรียกฮยองสิ” จองซูทำหน้าตาจริงจัง พร้อมกับขยับปากเป็นคำว่าฮยองเหมือนฝึกเด็กทารกให้หัดพูด

..แต่ไอ้เด็กคิม ฮีชอล นี้มันไม่ใช่เด็กทารกซะหน่อย ..พูดได้เกือบทุกคำ แม้จะไม่ชัด ..และออกจะพูดมากไปซะด้วยซ้ำ!

“ฮา ...ยองง...”

“นู ..น่าาา...” เด็กแสบกวนตีนกลับด้วยการห่อปากจู๋เป็นคำว่า”นู” ก่อนจะอ้าปากลากเสียง”น่า” ยาวๆ

“กวนโมโหฮยองเหรอ ...หืม?” และดูเหมือนว่าไอ้ท่าปากจู๋ๆเมื่อกี๊มันจะสะกิดต่อมโมโหของคุณพี่เลี้ยงมากไปหน่อย นิ้วเรียวที่เคยลูบไปตามไรผมอย่างอ่อนโยนเมื่อกี๊จึงเปลี่ยนเป็นจิกผมไว้กระจุกหนึ่งเบาๆ…จนฮีชอลเสียวสันหลังวาบ

“เอางี๊มั๊ยฮับ .. เรามาทำสัญญาปลายจมูกกัน ^-^”

“หืม?”

“ถ้ายอมให้ผมเรียกว่านูน่า ..ผมจะเลิกแกล้งเพื่อนทุกคนเลยฮับ!” ฮีชอลหรี่ตาด้วยความจริงจัง ก่อนจะผงกหัวสองสามทีเพื่อเพิ่มน้ำหนักให้กับข้อต่อรอง

พี่เลี้ยงจองซูเลิกคิ้วขึ้นเชิงสนใจ

“น่าสนใจดีนี่ ... เอาสิ ...แต่ฮีชอลคนเดียวเท่านั้นนะ ห้ามไปชวนเพื่อนๆมาเรียกนูน่าอีกล่ะ คนเดียวก็ปวดหัวจะแย่แล้ว”

เมื่อได้รับคำตอบที่พึงพอใจ ..ริมฝีปากเล็กก็กดยิ้มมุมปากอย่างเปิดเผย ...

“แน่นอนอยู่แล้วฮับ .... เป็นนูน่าของผมคนเดียว...”

เด็กชายตัวเล็กหันหน้ากลับมาเผชิญหน้ากับพี่เลี้ยงตรงๆก่อนจะยิ้มกริ่ม

“อะไรอีกล่ะ?”

                       “ก็ทำสัญญาไงฮับ~”

                จองซูเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ ...ก่อนจะชูนิ้วก้อยขึ้นมาข้างหน้า แต่ฮีชอลกลับขมวดคิ้วใส่พร้อมกับส่ายหน้าปฏิเสธ

                “ไม่ใช่แบบนี้สินูน่า ...”

                เด็กชายปฏิเสธเสียงใสก่อนจะเอื้อมมือเล็กๆคู่หนึ่งขึ้นไปแนบแก้มทั้งสองข้างของคุณพี่เลี้ยงที่กำลังอยู่ในอาการงงๆ ...ปลายเท้าเขย่งตัวขึ้นให้ใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกัน ก่อนจะยื่นปลายจมูกเล็กๆเข้าไปแตะกับปลายจมูกของคนตรงหน้าเบาๆ...

                “..............”

                “อาป้าสอนว่าถ้าทำสัญญาปลายจมูกแล้วห้ามผิดสัญญาเด็ดขาด ไม่งั้นจมูกจะยาวออกมาเหมือนพินอกคิโอนะฮับ!!”

                          “...”

                “จองซูนูน่า ..?”

“….”

                         “นู ...น่า ...??”

                ฮีชอลพึมพำเรียก “นูน่า” ของตัวเองอีกหลายครั้ง ...หากแต่เสียงเรียกนั้นไม่สามารถดังเข้าไปกระทบโสตประสาทของงคนที่กำลังตกอยู่ในภวังค์เลยแม้แต่นิด ... หนูน้อยจึงได้แต่อมยิ้ม และยินดีที่จะปล่อยให้นางฟ้าคนสวยทำหน้าเหวออย่างนี้ไปอีกซักพัก

                เวลานูน่าหน้าแดง ... เหมือนางฟ้าจริงๆนะฮับ ^-^

                ช่วงเวลาหนึ่งสัปดาห์สั้นๆค่อยๆผ่านไปอย่างเชื่องช้า การฝึกงานที่เพิ่งจำดำเนินมาเพียงแค่ 7 วัน ...แต่หากสามารถทำให้วงจรชีวิตของจองซูปั่นป่วนเหมือนโดนพายุไต้ฝุ่นถลมเข้าฉับพลันได้เลยทีเดียว

..หากแต่เป็นไต้ฝุ่นหลายลูกที่ใส่หน้ากากเป็นสิ่งมีชีวิตตาแป๋ว แก้มชมพู หน้าต้าใสซื่อน่ะนะ ...

                เสียงออดหมดเวลาเลิกเรียนได้ดังไปเมื่อชั่วโมงที่แล้ว เหล่าเด็กๆต่างกระตือรือร้นเก็บกระเป๋ากลับบ้าน พี่เลี้ยงทุกห้องพาเด็กๆเดินไปส่งถือมือผู้ปกครองด้วยความเอาใจใส่ และภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ...บรรยากาศในโรงเรียนก็เงียบเฉียบลงอย่างน่าตกใจ

            เลิกงานซะที ...

                …จองซูก็อยากจะพูดอย่างนั้น แล้วเก็บข้าวของกลับไปซุกบนเตียงอุ่นๆที่บ้าน ..

                แต่ทว่า ..

                ภายในรั้วโรงเรียนอันแสนเงียบสงบ ...ยังมีสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆคนนึงนั่งจ๋องอยู่ข้างบ่อปลาคราฟด้วยอารมณ์เซ็งสุดขีด ..

                มือเล็กล้วงหยิบอาหารปลาเต็มกำ ก่อนจะโปรยไปในบ่อ ..กำแล้ว ..กำเล่า..

                ทุกๆวันก็เป็นแบบนี้แหละ ...ทั้งๆที่เด็กคนอื่นๆพ่อแม่มารับกลับบ้านกันหมดแล้ว แต่คนที่มักจะแกร่วรออยู่ที่โรงเรียนเป็นคนสุดท้ายมักจะเป็นเจ้าเด็กตัวแสบ คิม ฮีชอล …จนเกือบฟ้าจะมืดนู่นแหละ ที่พี่เลี้ยงประจำตัวจะขับรถมารับกลับบ้าน

                และคนที่รับหน้าที่นั่งรอเป็นเพื่อนก็คงจะไม่พ้นพี่เลี้ยงแม่เป็ดคนนี้นี่แหละ..

“เป็นอะไรน่ะเรา? ..หน้าบูดเป็นตูดแมวเลยนะ” แกล้งแหย่เล่นๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปขยี้กลุ่มผมสีดำสนิทอย่างเคยชิน ..ปาร์ค จองซู ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ เด็กตัวเล็กที่ยังคงทำหน้าบอกบุญไม่รับ

วันนี้ท่าจะเซ็งจริงแฮ๊ะ

“….” ฮีชอลไม่ตอบอะไร ได้แต่ส่ายหัวดุ๊กดิ๊กกับตัวเอง ข้อมือเล็กยกนาฬิกาเบนเท็นขึ้นมาดูเวลาอีกครั้ง คิ้วเรียวบนหน้าผากมนขมวดเข้าหากันอย่างอารมณ์เสีย

แต่ทว่าจองซูกับสังเกตเห็นน้ำใสๆที่ค่อยๆเอ่อขึ้นจนคลอหน่วยเช่นกัน...

เห้ย ...ไอ้เด็กบ้า! ..แกเป็นอะไรของแกวะเนี่ย ??

                “ฮีชอล ...เป็นอะไรบอกนูน่าได้นะครับ”  จองซูพูดเสียงเบา ... สัญชาตญาณความกระดากอายต่อคำว่า “นูน่า” ได้ลดหายไปแล้ว เพราะตั้งแต่ไปทำสัญญาไก่กากับไอ้เด็กบ้านี่ เค้าก็ต้องเรียกแทนตัวเองอย่างนี้มาตลอด... แต่กับเด็กคนอื่นๆ ก็ยังคงเป็นจองซูฮยองเหมือนเดิม ... มีบางทีก็เผลอเรียกสลับไปมาบ้าง เรียกผิดเรียกถูกบ้าง ...จนตัวเองเริ่มรู้สึกสับสนทางเพศขึ้นมาหน่อยๆแล้วเหมือนกัน ... - -

                “ผมอยากกลับบ้าน” น้ำตาที่คลอเบ้าจนเกือบจะหยดออกมาถูกมือเล็กปาดออกไปอย่างรวดเร็ว เจ้าของดวงตาแดงๆหันมาแสร้งทำหน้ายิ้มแป้นแล้นเหมือนเคยใส่คนข้างๆ ..จองซูคลี่ยิ้มบางจนเกือบเห็นลักยิ้มบนแก้ม ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัวเล็กอย่างเอ็นดู..

                มันมาดราม่าอะไรของมันวะเนี่ย .. ทีเมื่อวานกลับเย็นกว่านี้ยังไม่เห็นบ่นเลยซักคำ แถมยังงอแงไม่ยอมกลับบ้านเพราะอยากอยู่กับจองซูซะด้วยซ้ำ

                “ฮีชอลอยากกลับบ้าน ..ฮืออ...” น้ำตาหยดเล็กๆไหลลงมาเปื้อนแก้มก่อนจะตามมาด้วยเสียงสะอื้นเบาๆ ..ซ้ำๆ ...

จองซูเบิกตาขึ้นด้วยความตกใจ กระพริบตาถี่ๆกับภาพตรงหน้า ...ไอ้เด็กบ้านี่มันกำลังร้องไห้แบบที่เด็กปกติเค้าร้องกัน!!? ..ไม่ใช่ร้องไห้มารยาหวังผลแบบที่มันทำบ่อยๆ ไอ้ประเภทแหกปากงอแงแต่ไม่มีน้ำตาซักหยดที่มันใช้ประจำ ...แต่นี่มันกำลัง ...ร้องไห้จริงๆ ...

ทั้งที่ปลอบเด็กคนอื่นมาเป็นร้อยเป็นพันรอบ แต่กับเด็กคนนี้ จองซูไม่รู้จะทำยังไง...

ได้แต่ดึงเข้ามาในอ้อมกอด ..แล้วก็ลูบหัวเบาๆ

                “ฮีชอล .... ร้องไห้ต่อหน้าสาวไม่เท่นะครับ” เสียงแผ่วกระซิบข้างหูอย่างอ่อนโยน แต่ใบหน้าเล็กที่ซุกอยู่กับอกเงยหน้าขึ้นมาเถียงด้วยเสียงสะอื้น

                     “ฮีชอลจะไม่เชื่อคำพูดที่อาป้าสอนอีกแล้วฮับ! ..อาป้าโกหก!! ...ฮึก...” หยาดน้ำใสไหลลงมาอาบแก้มขาวเนียนอีกครั้ง จนจองซูต้องเอื้อมมือไปปาดออกเบาๆ

                “วันนี้อาป้าบอกว่าจะมารับฮีชอลไปกินข้าวด้วยกันกับออมม่า ... แต่อาป้าก็ไม่มา ... ฮือๆๆๆ” มือเล็กกำลงบนเสื้อเชิ้ตสีขาวของจองซู ก่อนจะขยำเสื้อบางจนยับยู่ยี่ ...

                “อาป้าของฮีชอลอาจจะไม่ว่างขึ้นมากะทันหันก็ได้นะครับ ..ไม่เอาไม่ร้องนะ..”

                        “แต่เราสัญญาปลายจมูกกันแล้วนะฮับ ....”

                      “อีกอย่าง ...วันนี้นะ ..ฮึก~ ... วันนี้เป็นวันเกิดของผมนะฮับ... ฮือๆ”

                แว่บหนึ่งที่จองซูได้ยินประโยคนี้พร้อมกับเสียงสะอื้นเบาๆ หัวใจก็รู้สึกปวดหนึบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ... วงแขนกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ก่อนจะอิงหัวเองติดกับหัวเล็กๆของฮีชอลเบาๆ...

              ก็ไม่รู้นี่นาว่าเกิดวันนี้ ...

                เจ้าของใบหน้าสวยถอนหายใจเบาๆ ... ในจังหวะนั้น จองซูก็ฉุดคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้..

                “ฮีชอล ... รอนูน่าตรงนี้แปบนึงนะครับ ...เดี๋ยวนูน่ามานะ ^^” ดึงคนตัวเล็กออกจากอ้อมกอด ก่อนจะวิ่งหายเข้าไปในห้องทำงานพักใหญ่ๆ ..ปล่อยให้เด็กตัวเล็กคนนึงเช็ดคราบน้ำตาตัวเองอย่างงงๆ...

                จองซูกดเปิดสวิตซ์ไฟในห้อง ก่อนจะเดินเข้ามาเปิดตู้เย็นอย่างรวดเร็ว...

                สายตาคมไล่ไปตามชั้นแช่เย็นต่างๆ หาของที่พอเอามาใช้แทน “เค้กวันเกิด” ได้

                น้ำลูกพรุนของพี่เลี้ยงห้องช้างน้อย 2 ขวด

                เกี๋ยวกุ้งแบบแพค ... หมดอายุมาแล้วสองวัน     

                แผ่นเจลลดไข้    ... = = ‘’

                น้ำเปล่าสามขวด

                กิมจิ 1 ถ้วย

                    ไข่ ไก่ 6 ฟอง ...

                ....

                        =_____________=

                ปาร์ค จองซู อยากจะเอาหัวโขกช่องฟรีซแรงๆ ...

                        อย่าหวังจะหาของที่เจ้าเด็กนั่นมันชอบเลย

                แม้แต่ของหวานก็ไม่มีแม้แต่อย่างเดียว ... แถมไม่มีอะไรที่พอจะปักเทียนได้เลยซักอย่าง

                ....

                เอ๋ ... เดี๋ยวนะ..

                กิมจิ 1 ถ้วย ...

ถึงจะชอบหรือไม่ชอบเถอะ ... แต่มันก็เป็นของเพียงอย่างเดียวในตู้เย็นที่ปักเทียนวันเกิดได้ ...

                เค้กกิมจิ...

                -_____- ;;

                …วันเกิดปีนี้ คิม ฮีชอล จะต้องจดจำไปจนตายอย่างแน่นอน...

                ร่างเล็กสะดุ้งเบาๆเมื่อจู่ๆก็มีคนเอามือมาปิดตาจากทางด้านหลังโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ...แต่ก่อนที่ฮีชอลจะได้ขัดขืนอะไร เสียงหวานคุ้นเคยก็กระซิบเบาๆข้างหู

                “อย่าลืมตานะครับ … เดินไปข้างหน้าช้าๆ ...นูน่ามีของจะให้ฮีชอลนะ”

                เด็กน้อยพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะทำตามอย่างว่าง่าย ..เพียงไม่กี่สิบก้าว ก็มาหยุดอยู่ที่โต๊ะรับแขกเล็กๆในห้องพักครูของพี่เลี้ยง..

                จองซูค่อยๆเปิดตาฮีชอลออกช้าๆ ...

                ในทีแรก ทุกอย่างรอบกายยังคงมืดสนิท ...แต่เมื่อเด็กน้อยได้เพ่งตามองตรงไปข้างหน้าแล้ว ก็พบกับดวงไฟสีเหลืองอ่อน ดวงเล็กๆ สว่างสไวอยู่ใต้ใบหน้าสวยของพี่เลี้ยงจองซู...

“เซงิล ชุคา ฮัมนีดา ........เซงิล ชุคา ฮัมนีดา ..  …”

“ซารางานึน  คิมฮีชอล ... เซงิล ชุคา ฮัมนีดา ..  …”

                ฮีชอลอ้าปากหวอกับการทำเซอร์โพร์สแบบสายฟ้าแล่บของพี่เลี้ยงคนสวย ...แต่ก็ต้องรู้สึกเซอร์ไพร์สมากกว่านั้นเป็นสิบเท่า เมื่อเดินเข้ามาเพ่งมองใกล้ๆแล้วพบว่า “เค้กวันเกิด” ในมือของคนตรงหน้านั้น...

                “เค้กกิมจิเหรอฮับ!~” เด็กน้อยตบมืออย่างดีใจ

                “ว้าวว~~ ผมชอบกินผักกาด!!~ ผมชอบกินกิมจิ~ ~” ฮีชอลยังคงตื่นเต้นกับเค้กวันเกิดสุดแปลกพิสดารตรงหน้า แววตาใสแพรวพราวเหมือนแมวน้อยได้กลุ่มไหมพรมอันใหม่

                เห้ย ... มันชอบ!!?? =[]=

                จองซูยิ้มกว้างจนลักยิ้มขึ้นบนแก้ม  ก่อนจะยื่นกิมจิปักเทียนไปตรงหน้าฮีชอล

                “อธิฐานก่อน แล้วค่อยเป่าเค้กนะครับ ^^”

                เด็กน้อยหลับตาหลง เอามือประสานไว้แนบออก ..ริมฝีปากเล็กพึมพำอะไรออกมาบางอย่าง ก่อนจะอมยิ้มอย่างมีความสุข ... ชั่วอึดใจหนึ่งก็ลืมตาขึ้นมา แล้วเป่าเทียนตรงหน้าให้ดับลง ...

                ทุกอย่างมืดสนิท ก่อนที่ปาร์ค จองซูจะกดสวิตซ์เปิดไฟ..

                คนสวยย่อตัวลงมานั่งคุกเข่าให้ความสุงอยู่ในระดับเดียวกับคิมฮีชอล ..

                เด็กน้อยทำหน้างงๆ ราวกับว่า ..มีอะไรที่เซอร์ไพร์ซกว่านี้อีกงั้นเหรอ ?...

                “แล้วก็ ... นี่ ... ของขวัญวันเกิดครับ ^^”

                ปลายนิ้วชี้ไปที่โบว์สีแดงเล็กๆที่แปะอยู่บนแก้มขวาของตัวเอง .. คลี่ยิ้มหวาน ก่อนจะดึงโบว์นั่นออก แล้วพองลมทำแก้มป่องหันไปให้ฮีชอล ...

                ตึกตัก ๆ...ตึกตักๆ ..

เด็กน้อยรู้สึกได้ถึงเสียงตึกตักที่ดังโครมครามอยู่ในอกด้านซ้ายของตัวเอง...

                ฮีชอลเขย่งปลายเท้าขึ้น.. ก่อนจะฝังจมูกเล็กๆลงบนแก้มนิ่มของปาร์คจองซูเบาๆ ...

                  …วันเกิดปีนี้ คิม ฮีชอล จะต้องจดจำไปจนตายอย่างแน่นอน...

                           รออีกแปบนึงนะฮับนูน่า ...น้องฮีชอลจะรีบแก่ให้ทันนูน่านะ!  ^0^

                การฝึกงานในแต่ละวันเต็มไปด้วยความวุ่นวานที่ดูเหมือนจะเข้มข้นมากขึ้นเรื่อยๆ มีเพียงสองสิ่งเท่านั้นที่พัฒนาไปในทางที่ดี นั่นคือจองซูสามารถจำชื่อเหล่าเด็กๆในสังกัดได้ครบทุกคนแล้ว ...และเจ้าเด็กคิมฮีชอลก็ลดนิสัยห่ามๆลงมาได้ราวๆ 1% …แต่นั่นก็ถือเป็นเรื่องปาฏิหาริย์มากแล้วสำหรับปาร์คจองซู

                  วันวุ่นๆแต่ละวันค่อยๆผ่านไปอย่างช้าๆ ..แต่ถึงจะช้า ...บางครั้ง คนเราก็ไม่อยากให้เวลานั้น ...หมดไปอยู่ดี...

            “สิ้นสุดการฝึกงานแล้วสินะคะคุณจองซู ^^”

                 “อ่า ...ครับ”

                “เหนื่อยน่าดูเลยนะคะ คนเดียวต้องดูแลเด็กตั้งยี่สิบกว่าคนแน่ะ .. แถมแต่ละคนเนี่ย ...ของแรงทั้งนั้น”

                “ฮ่ะๆ ...แต่ก็ ...สนุกดีเหมือนกันนะครับ”

                ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มสวย ก่อนจะขอตัวออกมาช่วยเด็กๆเก็บกระเป๋ากลับบ้านต่อ ...จนถึงตอนนี้ก็สองเดือนเต็มแล้ว ..ที่วันๆจองซูได้แต่ดูแลเด็กๆเหมือนกับเป็นลูกของตัวเอง ...ส่วนพี่เลี้ยงจินอาที่ลาคลอดก็กำลังจะกลับมาทำงานให้วันจันทร์หน้า ..ดังนั้นวันนี้จึงเป็นวันสุดท้ายของการฝึกงานแสนทรหดตลอดระยะเวลา 91 วัน

                “พรุ่งนี้ฮยองจะไม่มาเล่นกับผมแล้วจริงๆเหรอคับ?”

“จินอาออนนี่ถักเปียไม่สวยเท่าอปป้าเลยค่ะ”

                    “ฮือๆ ...เมื่อกี๊จุงกิบอกเลิกนานะอีกแล้วค่ะอปป้า~~ แงๆๆ”               

                   จองซูได้แต่ยิ้มบางๆตอบพร้อมกับลูบหัวเบาๆ ..เด็กน้อยหลายคนร้องไห้งอแงเข้ามากอด บางคนก็เอาขนมมาให้ ...เหล่าลูกลิงตัวน้อยๆต่างโบกมือบ๊ายบายแล้วก็จูงมืออาป้า และออมม่ากลับบ้าน

                เว้นเสียแต่เจ้าเด็กมีปัญหาคนนึง ....

            คนนั้นนั้นแหละ =_= …

                แต่วันนี้ ..มันมุดหัวหายไปไหนนะ?

                ดวงตาคมสวยกวาดสายตามองไปรอบๆห้อง ก็เจอแต่กระเป๋าเบนเท็นสีเขียวใบใหญ่วางระเกะระกะอยู่กับกระติกน้ำแบรนด์เดียวกันไม่ผิดคอนเซป โดยที่ไร้เงาเจ้าของ...

                ฮีชอล .. หายไปไหนนะ?

                “ฮีชอล ..ฮีชอลครับ อยู่ไหนเนี่ย นูน่าจะล๊อคห้องเรียนแล้ว มาเก็บของเดี๋ยวนี้”

                ร่างบางโผล่หัวออกมามองไปรอบๆโรงเรียนในยามเย็นที่เงียบสงัดต่างจากเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วโดยสิ้นเชิง ...ไล่สายตามองไปโดยรอบก็พบกับร่างเล็กกำลังก้มๆเงยๆอยู่ที่พุ่มไม้ในสวนหลังโรงเรียน

         ซนจริงๆ ...กะจะหาเรื่องให้ปวดหัวจนวันสุดท้ายเลยใช่มั๊ยเนี่ย? - -

                ขายาวๆก้าวพาตัวเองออกไปหาเด็กน้อยที่กำลังเล่นซนอยู่ในสวน ...แต่เมื่อฮีชอลหันมาเห็น ก็ขาสั้นๆก็วิ่งดุ๊กดิ๊กหนีเข้าไปในพุ่มไม้ข้างๆ

                “ฮีชอล จะเล่นซ่อนแอบรึไงเนี่ย =_=” จองซูนูน่าถอนหายใจเบาๆอย่างเหนื่อยอ่อน พร้อมกับก้าวเท้าไปข้างหน้าอีกหนึ่งก้าว

                “นูน่าจะเพิ่งเข้ามานะฮับ! รออีกแปบนึง ...จะเสร็จแล้ว”

                       จะเสร็จแล้ว ....? ... หือ?? - - ;;

            อย่าบอกนะว่ามัน....

                “ปวดอึทำไมไม่ไปเข้าห้องน้ำดีๆล่ะฮีชอล!? ไม่ได้อยู่ในป่านะ มาอึเรี่ยราดแบบนี้ได้ไง!?” ปาร์ค จองซูสบถอย่างอารมณ์เสีย ..

โอ้ย ..กูจะบ้าตาย T^T …ได้เด็กนี่มันคิดว่ามันกำลังเล่นเป็นทาร์ซานลูกบาร์บูนรึไงกันถึงได้มาอึในพุ่มไม้อย่างนี้

“นูน่าหลับตาก่อนสิ” เสียงอู้อี้ดังตอบออกมาจากพุ่มไม้

จะลุกขึ้นใส่กางเกง ..ว่างั้น?

อาบน้ำให้ยังเคยมาแล้ว อย่างนี้มาทำอายอะไรวะ ..ไอ้เด็กบ้า!! -*-

                       จองซูจำต้องหลับตาลง แต่คิ้วเรียวเหนือเปลือกตาทั้งสองข้างยังขมวดเป็นปมยุ่ง

ร่างเล็กๆของฮีชอลโผล่หัวออกมา เจ้าของใบหน้าหล่อแต่เกือบหวาน(ปนร้าย)กดยิ้มที่มุมปาก สองขาก้าวออกมาข้างหน้า ก่อนจะคุกเข่าลงข้างหน้าปาร์ค จองซู..

“…ผมให้นูน่า”

                     จองซูปรือตาขึ้นช้าๆ ก่อนจะก้มหน้าลงไปมองเด็กน้อยที่กำลังคุกเข่าอยู่ตรงหน้าในท่าที่เหมือนจะขอแต่งงาน ... ในมือของฮีชอลถือกระดาษอยู่ 1 ใบ รวมทั้งกำอะไรไว้บางอย่างที่จองซูมองไม่เห็น

                ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มบาง ...แล้วค่อยๆยิ้มกว้างขึ้นจนเห็นลักยิ้มเป็นรอยบุ๋มด้วยความเอ็นดู มือขาวเอื้อมมือไปหยิบกระดาษแผ่นเล็กจากมือฮีชอล

                 สีเทียนสีน้ำตาลที่ถูกเขียนด้วยลายมือตัวโย้เย้จนแทบอ่านไม่ออก ...ขีดเขียนเป็นคำสั้นๆ

             “천사누나 ”

                       ต่ำลงมา.. เป็นรูปวงกลมเบี้ยวๆ ...มีตา ...มีจมูก ..มีปาก

ดูแล้ว... ค่อนข้างเหมือนคน...

                มีผมเป็นขีดๆสีน้ำตาล ..บนหัวมีอะไรซักอย่างเป็นครึ่งวงกลมคาดไว้ ..สีเหลืองๆ           

                บนครึ่งวงกลมสีเหลืองมีจุดใหญ่ๆสีสม .. เหนือขึ้นไปมีอีกสองจุดสีดำ...

                ...แม้จะเละจนดูไม่ออกว่ามันคืออะไร ... แต่ปาร์คจองซูก็ถอดที่คาดผมแม่เป็ดบนหัวตัวเองออกมาเทียบ...

             ...เหมือนที่ไหนเล่า ..ไอ้เด็กบ้า... ฝีมือวาดภาพห่วยจริงๆเลย ... หึ…

                จองซูกัดริมฝีปากล่างของตัวเองเมื่อรู้สึกถึงความรู้สึกแสบแปลกๆที่จมูก ...รอบดวงตาก็เหมือนจะมีน้ำใสๆเอ่อขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ... ใบหน้าสวยเงยขึ้น กระพริบตาถี่ๆเพื่อบังคับไม่ให้ตัวเองร้องไห้...

 
               จะมาร้องไห้กับเรื่องแค่นี้ได้ยังไงกัน ... ไม่อายเด็กรึไง ...

                โดยไม่ทันได้ตั้งตัว ฮีชอลก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะเอื้อมมือไปดึงมือนิ่มๆของจองซูเข้ามาหา... กำปั้นเล็กคลายออก เผยให้เห็นวงแหวนเล็กๆที่ถูกพันขึ้นจากใบหญ้าแห้ง…

                เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมองนูน่าคนสวย แล้วฉีกยิ้มกว้าง ... แหวนดอกหญ้าเล็กๆถูกสวมเข้าที่นิ้วก้อยของปาร์คจองซูอย่างพอดี...

                “ส่วนนิ้วนาง ..ไว้โตขึ้นผมจะมีสวมให้นะฮับ ^-^” พูดจบก็ฉีกยิ้มตาหยี จนทำให้คนที่กำลังร้องไห้หลุดขำออกมา …จองซูคุกเข่าลง ก่อนจะดึงเจ้าตัวเล็กเข้ามากอด...

                “….เป็นเด็กดีนะรู้มั๊ย ...ฮึก...” พี่เลี้ยงคนสวยหลุดสะอื้นออกมา ทั้งที่กลั้นน้ำตาไว้สุดฤทธิ์ ...

                “ฮึก ...นูน่า ... ไม่ร้องไห้นะฮับ... ฮืออ...” ฮีชอลครางเสียงอู้อี้อยู่ในอ้อมกอดแสนอบอุ่น ... หยดน้ำตาใสเริ่มไหลซึมเป็นวงบนเสื้อเชิ้ตของปาร์คจองซู

                “ห้ามแกล้งคนอื่นนะครับ ... ฮึก...”

                     “ฮืออ....”

                     “ฮือๆๆๆๆ”

                     “ฮึก ... ฮืออออๆ”

                     เสียงร้องไห้ค่อยๆดังระงมไปทั่วโรงเรียน โดยไม่สามารถแยกออกได้ว่าเสียงไหนเสียงเด็ก เสียงไหนเสียงผู้ใหญ่...

                เจ้าเด็กบ้านี่ ...เดี๋ยวพอมันโตขึ้นไปก็ลืมผมอยู่ดี...

                จะไปร้องไห้ให้มันทำไมนะ ... ฮืออ TT___TT

                ....จองซูยังคงกอดฮีชอลเอาไว้แน่น...เวลาหลายนาทีผ่านไปโดยไม่มีใครพูดอะไร...มีเพียงแค่เสียงสะอื้นเท่านั้นที่ดังขึ้นเป็นระยะๆ...

                “เอ่อ .... ขอโทษนะคะ ...พอดีมารับน้องฮีชอลกลับบ้านน่ะค่ะ” เสียงหญิงสาวคนนึงดังขึ้นด้านหลังของจองซู ...ร่างโปร่งรีบลุกขึ้นปาดน้ำตาอย่างอับอาย

             “อะ...อ่า ...ครับ ...เดี๋ยวผมไปหยิบกระเป๋าน้องให้นะครับ.. ”

                “จองซู ... ปาร์ค จองซู ...ใช่มั๊ยจ๊ะ?”

                คนสวยที่เตรียมจะหันหลัง เลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย ... รู้จักเค้าได้ยังไงน่ะ?

                “จองซู ..น้องชายของอินยอง ..ใช่มั๊ยเอ่ย?”

                “อ่า ...ใช่ครับ”

                “ฉัน ซองอึนจอง เพื่อนของพี่สาวจองซูไงจ๊ะ ^^ ..ไม่เจอกันซะนานเลยนะเนี่ย”

                “อ๋อ ...ครับ พี่อึนจองนั่นเอง”  จองซูคลี่ยิ้มหวานขึ้นเมื่อนึกถึงเพื่อนสมัยมัธยมของพี่สาวออก พร้อมกับโค้งหัวทักทายอีกครั้ง

                “พี่อึนจองสบายดีใช่มั๊ยครับ? ...แล้ว เอ่อ...แล้วกับน้องฮีชอล ..เป็นญาติกันเหรอครับ?”

                “ไม่ใช่ฮับ!” เสียงใสแทรกขึ้นระหว่างบทสนทนา ร่างเล็กของฮีชอลเดินไปกอดเอวของหญิงสาวเจ้าของรอยยิ้มอบอุ่นเอาไว้

                “เป็นออมม่าต่างหากล่ะ~”

                จองซูเบิกตาขึ้นอย่างประหลาดใจ ... จริงอยู่ที่ว่าพี่อินยองกับเค้าเคยไปงานแต่งงานของอึนจองเมื่อหลายปีที่แล้ว ...แต่หลังจากนั้นเค้าก็ไม่ได้ข่าวของอึนจองอีกเลย ...ไม่นึกว่าจะมีลูกวัยขนาดนี้แล้ว

                แถมยังเป็นคิม ฮีชอล ..เจ้าเด็กมารยานี่อีกต่างหาก

                “เป็นไงล่ะลูกชายพี่ ดื้อด้านที่สุดเลยใช่มั๊ยล่ะ”

                        ที่สุดจริงๆครับ!! =_=

                “แกก็แค่ซนตามประสาเด็กน่ะครับ น่ารักดี ^^”

                “คงเป็นเพราะพี่ไม่ค่อยมีเวลาได้ดูแลแกน่ะแหละ เมื่อเดือนที่แล้วแฟนพี่เค้าเพิ่งขยายสาขาธุรกิจเพิ่มน่ะก็เลยต้องวิ่งงานหลายที่ ไม่ได้อยู่บ้านกับครอบครัวเลย ...อ่า ...พี่ล่ะเครียดจริงๆ”

                “เหนื่อยน่าดูเลยนะครับ”

                “มากเลยล่ะ ...นี่พี่เลี้ยงคนล่าสุดก็เพิ่งจะมาลาออกไปอีก พี่ก็เลยต้องหาเวลาไปรับไปส่งน้องฮีชอลเอง”

                “อ่า ...แย่จังเลยนะครับ” จองซูพยักหน้าอย่างเข้าอกเข้าใจ ..ลำพังแค่การดูแลเด็กก็เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว ยิ่งเป็นเด็กซูเปอร์ซนอย่างฮีชอลยิ่งปวดหัวเข้าไปใหญ่ - -

                “โอ๊ะ! ~ ออมม่า!! ...มานี่หน่อยฮับ~” เด็กน้อยกระตุกชายเสื้อของผู้เป็นแม่เบาๆ ให้อึนจองก้มหัวลงไปฟังลูกชายตัวน้อยกระซิบกระซาบอะไรบางอย่าง

                หญิงสาวอมยิ้ม ก่อนจะยืดตัวขึ้นเต็มความสูง

                “จองซูยังเรียนไม่จบใช่มั๊ยจ๊ะ?”

                         “...ยังครับ”

                        “แล้วสนใจทำงานพิเศษเล็กๆน้อยๆบ้างรึเปล่าเอ่ย?”

                           “อะไรนะครับ?”

                        “พี่เลี้ยงคนล่าสุดของฮีชอลเพิ่งจะมาลาออกไปกระทันหันแบบนี้พี่ก็ต้องลำบากเรื่องจัดเวลาไปรับไปส่งน้องฮีชอลมากๆเลยน่ะสิ ....เพราะงั้น ....รบกวนช่วยพี่เลี้ยงดูน้องฮีชอลหน่อยได้มั๊ยจ๊ะ?” หญิงสาวคลี่ยิ้มอ่อนโยน มองไปทางลูกชายด้วยสายตาที่เป็นห่วง ...

                จองซูแกล้งเสมองไปทางเด็กน้อยด้วยสายตาไม่แน่ใจ ...ส่วนฮีชอลก็ฉีกยิ้มกว้างพร้อมกับพยักหน้าอย่างเอาเป็นอาตาย...

                ทีเมื่อกี๊ละร้องไห้บอกลากันจะเป็นจะตาย ...นี่จะต้องมาเจอมันทุกวันอีกแล้วเหรอเนี่ย

                ปาร์คจองซูหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะตอบตกลงอย่างไม่ลังเล...

                “โอเคครับ ผมยินดี ^^”

                        “เยี่ยมที่สุดจ่ะ ...นี่เป็นนามบัตรของพี่ แผนที่มาที่บ้านอยู่ด้านหลังนะ ...เริ่มงานพรุ่งนี้ได้เลยน๊ะจ๊ะ ^^”

                          “ครับ ^^”

                           “แล้วเจอกันจ่ะ”

                         จองซูยิ้มรับพร้อมกับโค้งหัวให้อีกครั้ง ...ร่างโปร่งย่อตัวลงตรงหน้าฮีชอลแล้วลูบหัวเจ้าตัวแสบเบาๆ

                “กลับบ้านดีๆนะครับ ^^” 

                      แต่ก่อนที่พี่เลี้ยงคนสวยจะลุกขึ้นยืน ริมฝีปากเล็กก็แตะลงบนริมฝีปากบางของจองซูอย่างรวดเร็ว...

                จุ๊บ~

                “....”

                ... (‘ / / / / / /’ ) !!!

                “พรุ่งนี้เจอกันนะฮับ ...นูน่า ^-^”

THE END 

 จองซูนูน่าของน้องฮีชอล ... ชอบก็จีบได้นะฮับ~... อื้ออหือ ขนลุกก =////=

 ฟิคป่วงๆจากอารมณ์เสี่ยวๆของตัวเองค่ะ T..T ...กลับมาอ่านที่แต่งไปแล้วจักกะจี้มาก
...หมั่นไส้น้องฮีชอลมาก ถึงมากที่สุด ..เป็นบุคลิกเด็กประเภทที่ตัวเองเกลียดมากก~ -_- 
แต่ก็รักนะ ..ไอ เลิฟ โชตะ =,,= ฮุๆ ~
 


ขอบคุณที่ทนอ่านจนจบนะคะ TvT *โค้ง* 
Let's comment ~~ 


แล้วเจอกันค่าา : )
(110304)*ไว้จะมาอีดิท+ตรวจคำผิดอีกทีนะคะ*