[SF] Up to you [Yaoi SJ , 83line - CinTeuk]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

*ไว้จะกลับมาอีดิทค่ะ*
N AN 

เนื้อเรื่อง

Title : [SF] Up to you 
Author : 30ww
Pairing :  83lines (CinTeuk)
Rating : PG-15
Note : สรรพนามพ่อขุนราม แค่อยากให้เข้าถึงอารมณ์แบบเพื่อนผู้ชายจริงๆค่ะ ^^ (ใช้ ฉัน..นาย แล้วมันรู้สึกประหลาดๆ ขอโทษด้วยนะคะ - -“ ) (110130) 

หน้าคณะศิลปกรรม

            ชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาดีสองคนนั่งหันหน้าเข้าหากันอยู่ที่โต๊ะม้าหินเก่าๆ ..เวลาโพล้เพล้ที่แสนจะร้างผู้คน เหล่านักศึกษาต่างพากันไปหาร้านอาหารอร่อยๆกินเฮฮากับเพื่อนฝูง และถึงแม้เวลาจะล่วงเลยมาเกือบ 20 นาทีแล้ว ..ทั้งคู่ก็ยังคงจ้องหน้ากันเงียบๆ ..ดวงตาสวยกระพริบถี่ๆ ไล่ดูองค์ประกอบต่างๆของใบหน้าฝ่ายตรงข้ามอย่างไตร่ตรอง เอียงไปมาเพื่อปรับองศาดูรูปหน้า ..

“กูมั่นใจว่ากูสวยกว่ามึงนะ”

“แต่มึงเกรียน..” คนพูดน้อยเถียงออกมาเบาๆ แต่ก็ทำให้ฮีชอลเอามือปิดหัวตัวเองอย่างเสียเซลฟ์

            “แล้วทำไมตอนกูบอกจะตัด มึงไม่ห้ามกูซักคำ TT-TT”

            “มึงอยากทำอะไรก็ตามใจมึงสิ - - ” จองซูทำหน้าเซ็งๆก่อนจะปัดมือฮีชอลออกจากหัวเหม่งๆแล้วเซดผมให้คนตรงหน้าใหม่ อันที่จริงมันก็ไม่ได้ดูแย่ ..ก็แค่ตั้งแต่รู้จักกันมาสามปี ยังไม่เคยเห็นมันแมนขนาดนี้มาก่อนก็เท่านั้น ..หรือถ้าจะให้พูดจริงๆ ต้องบอกว่าไม่เคยเห็นมันหล่อขนาดนี้มาก่อนมากกว่า..

            “แล้วหน้ากูมันไม่ดียังไง” จองซูเอานิ้วจิ้มแก้มตัวเองก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆคนตรงข้ามจนฮีชอลต้องเอนตัวออกห่าง

            “ก็หน้ามึงปั้นยากกก!!” ฮีชอลดันหัวเล็กๆของเพื่อนสนิทออกห่าง ก่อนจะเอามือเท้าค้างอย่างเซ็งๆ เมื่อคิดงานที่ต้องทำ

โปรเจคใหม่ที่อาจารย์เพิ่งจะยัดเยียดให้เด็กปีสามทำก่อนจบภาคเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว ...งานปติมากรรมปูนปั้น ..ที่ต้องจับคู่ ให้คนหนึ่งเป็นแบบ อีกคนนั่งปั้น.. 

งี่เง่าว่ะ เอาหุ่นมาให้กูปั้นก็จบ =_=

“หน้ากูปั้นยากยังไง?”

“มึง ..สวยไป -*- “

“ =________= “

“แต่ก็ตรงคอนเซปอาจารย์เค้านะเว้ย ‘BEAU’ ..ผู้ชายสวย... คอนเซปแม่ ง.. = = ”

“จะเอายังไงก็เรื่องของมึงเหอะ กูก็ขี้เกียจปั้น นั่งเป็นแบบเฉยๆสบายกว่า”

“’งั้นก็ไปหาอะไรกินแล้วก็ค่อยไปขึ้นโครงหน้าบนห้องกูแล้วกัน~”

ฮีชอลลุกขึ้นบิดขี้เกียจสองสามทีก่อนจะกอดคอร่างเล็กเดินไปหน้ามอด้วยกัน ...

“อือ ... ตามใจมึงสิ”

สามชั่วโมงผ่านไป ..สองเพื่อนสนิทก็ได้พาหนังท้องตึงๆกับหนึงตาย่อนๆขึ้นมาถึงห้องพักของคิมฮีชอล ถึงแม้ทั้งคู่จะเคยเป็นรูมเมตกันตอนปีหนึ่ง แต่ตลอดสองปีที่ผ่านมานี้กลับเหลือแค่ฮีชอลคนอยู่เดียว เพราะคนตัวเล็กต้องย้ายออกไปพักอยู่กับน้องชายอายุน้อยกว่าหนึ่งปีที่ญาติห่างๆฝากให้ดูแลกันเอาไว้ ..ด้วยความที่ไม่ได้มีนิสัยโปรดปรานเด็กอายุน้อยกว่าซักเท่าไหร่ ฮีชอลจึงปฏิเสธที่จะมีสมาชิกร่วมห้องเพิ่มมาอีกคน

“ห้องมึงนี่ ... = = ” จองซูทำหน้าเซ็งๆก่อนจะใช้เท้าเขี่ยกางเกงในสีแดง บอกเซอร์เปื่อยๆ เศษซองมาม่า กระดาษทิชชู่ที่สั่งน้ำมูกแล้ว หรืออะไรก็แล้วแต่ที่นอนตายเกลื่อนพื้นออกเพื่อหาทางเดินเข้าไปถึงเตียงขนาดกลาง ..ซึ่งก็แทบจะไม่มีที่ให้วางตูดอยู่ดี - -

“ก็มึงไม่ยอมอยู่เก็บให้กูเองนี่” ร่างสูงพูดงอนๆ ก่อนจะผลักหัวเล็กๆของคนขี้บ่นให้หยุดพูด..ตั้งแต่จองซูย้ายออกไป แทนที่ห้องจะกว้างขึ้น หากแต่มันกลับดูเล็กลงเพราะของทุกอย่างที่ถูกหยิบออกมาใช้แต่ไม่เคยเก็บเข้าที่ ..จริงๆมันก็คือนิสัยที่เรียกว่า “ขี้เกียจ” นั่นแหล่ะ แต่ฮีชอลกลับใช้คำพูดที่ดูสวยหรูที่ว่า “สิ่งของต้องการคนที่ใช่มาดูแล” ..ซึ่งแต่นอนว่าคนๆนั้นไม่ใช่คิมฮีชอล - -

“ไหนบอกซิว่าเราควรจะเริ่มงานกันที่ส่วนไหนของห้องมึง” ที่พูดนี่หมายถึง ในห้องมึงมีที่ว่างตรงไหนให้ทำงานได้บ้าง -*-

“ระเบียง!”

“อือหือ  ..อารมณ์ติสต์บ้าบออะไรของมึงอีกเนี่ย”

“เปล่า แค่มันพอจะมีที่ว่างมากกว่าในห้องแค่นั้นเอง - - ”

“เออ ตามใจมึงเหอะ -*-”

กว่าจะหาอุปกรณ์เครื่องมือที่เกลื่อนไปทั่วห้องครบ ก็ปาเข้าไปเกือบสามทุ่ม อุณหภูมิรอบกายก็เริ่มลดต่ำลง แค่ลมเอื่อยๆที่พัดผ่านระเบียงก็ทำให้คนขี้หนาวฟันกระทบกันได้

“เงยหน้าขึ้นมาอีกนิด..”

จองซูเชิดคางขึ้นเล็กน้อยตามทำสั่งของคนปั้นที่นั่งชิดระเบียงอยู่คนละด้าน ฮีชอลหรี่ตาลงช้าๆเพื่อแยกชิ้นส่วนบนใบหน้าสวยออกเป็นรูปทรงอย่างง่ายๆเพื่อขึ้นโครงหน้า

เวลาค่อยๆไหลผ่านไปช้าๆ ต่างคนต่างไม่มีใครปริปากพูดอะไรออกมา เหมือนกับทั้งคู่ได้ตกหลุมอากาศหลุดไปอยู่อีกโลกหนึ่งที่ปิดกั้นสิ่งแวดล้อมภายนอกออกจากโสตประสาท เหลือเพียงแค่คนสองคนที่มองตากันนิ่งๆ…

นิ้วเรียวกดคลึงลงบนปูนพลาสเตอร์เปียกๆให้เป็นรูปร่างตามที่ต้องการ แม้ความชำนาญด้านการปั้นของฮีชอลจะอยู่ใรนระดับ”เทพ” ของคณะก็ตามที แต่ดูเหมือนงานชิ้นนี้จะไม่ง่ายอย่างที่คิดไว้เท่าไหร่ ...

กึกๆๆ...

เสียงฟันกระทบกันเบาๆทำให้ฮีชอลเริ่มสังเกตอาการสั่นน้อยๆของคนตัวเล็ก

“หนาวขนาดนี้ทำไมไม่บอกวะ นั่งสั่นอยู่ได้~”

“ก็เห็นงานกำลังลื่นดีนี่ ไม่อยากกวน”

“ลื่นบ้าอะไรล่ะ กำลังนั่งตันอยู่เนี่ย ยากชิบหาย ..แปบนึงนะ เดี๋ยวเข้าไปเอาเสื้อมาให้”

“อะ ..อือ”

จองซูถูฝ่ามือเล็กเข้าหากันเบาๆเพื่อให้รู้สึกอุ่นขึ้นมา ลุกขึ้นบิดขี้เกียจให้หายจากอาการเมื่อยสองสามที ก่อนจะเดินกอดอกมาหยุดอยู่หน้ารูปปูนปั้นที่เริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาหน่อยหนึ่ง ตาสวยไล่ไปตามส่วนต่างๆของรูปปูนปั้น องค์ประกอบทุกอย่างดูเข้าที่เข้าทางดีแล้ว เหลือแค่ใส่รายละเอียดลงไปให้เหมือนจริงเท่านั้น ..และนั่นก็คือขั้นตอนที่ยากที่สุดนั่นแหล่ะ

“อ๊ะ..” เสื้อโค้ทหนาๆถูกเอามาคลุมไหล่ร่างบางจากด้านหลัง โดยที่จองซูยังไม่ทันได้ตั้งตัว ฮีชอลกอดคอคนตัวเล็กก่อนจะก้มลงดูรูปปูนปั้นใกล้ๆ

“เห็นรึเปล่าว่าตาสองข้างมึงไม่เท่ากันอยู่อ่ะ” ร่างสูงเอ่ยก่อนจะเอานิ้วไปจิ้มๆที่ปูนพลาสเตอร์ทียังเปียกอยู่

“กูว่าจมูกน่ะโอเคแล้วล่ะ แต่มันก็ยังดูไม่เข้ากับรูปปากมึงเท่าไหร่ -*- “

“มึงกำลังว่าหน้ากูผิดสัดส่วนมนุษย์ปกติว่างั้นเหอะ?”

“เออ ..กูบอกแล้ว ว่ามึงไม่เหมือนคน”

“แล้วหน้ากูเหมือนตัวอะไร??”

ฮีชอลขมวดคิ้ว ก่อนจะหันไปจ้องตาเจ้าของคำถามที่อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ ..ปากที่กำลังจะขยับเอ่ยอะไรบางอย่างกลับเผยอค้างไว้ซะเฉยๆ ..ดวงตากลมจ้องเข้าไปในนัยน์ตาของคนข้างๆนิ่งๆ..นานจนจองซูเลิกคิ้วขึ้นเชิงสงสัย

“เดี๋ยวนะ ..มึงอยู่นิ่งๆ” ฮีชอลจับคนตัวเล็กยืดตัวขึ้นเต็มความสูง ก่อนจะเชิดคางจองซูขึ้นให้มองหน้าเค้าตรงๆ ...ลมหายใจอุ่นๆที่เป่ากดหน้าผากทำให้จองซูรู้สึกประหม่า แต่เมื่อกำลังจะถอยหนีออกมาก็พบว่าตัวเองติดอยู่ในมุมแคบๆของระเบียงซะแล้ว..

“พี่รหัสกูเคยบอกว่า ไม่ว่าอะไรจะเป็นโมเดล ..ตราบใดที่ยังใช้มือปั้น ..เราก็ต้องสัมผัสมันด้วยมือ..”

“....?”

“ถ้าอยากให้งานเสร็จทันเวลา ..อยู่นิ่งๆให้กูลวนลามหน้ามึงเดียวนี้ ^^”

“อะ..อือ ..ตามใจมึงสิ - -; ”

ฮีชอลกระตุกยิ้มมุมปากให้กับคนว่าง่าย ก่อนจะค่อยๆแตะนิ้วเข้าที่แก้มเนียนใส..

“ดะ..เดี๋ยว!”

“อะไร -*-“

“มึง ..ล้างมือรึยัง?”

“ล้างแล้วครับคุณนายเป็ด =_=” ฮีชอลชูมือขึ้นสองข้างเหมือนผู้ร้ายที่รับสารภาพผิด ..จองซูพยักหน้าเบาๆเชิงอนุญาต

นิ้วเรียวเสยผมสีน้ำตาลเข้มที่ปรกหน้าร่างเล็กออกเผยให้เห็นรูปหน้าสวยชัดเจน ก่อนจะค่อยๆสัมผัสไล่ไปตามหน้าผากเนียนที่เหมือนกับว่าทั้งชีวิตไม่เคยมีสิวกล้ามาขึ้นบนนี้เลยซักเม็ด ..นิ้วชี้ไล้ไปตามสันจมูกที่โด่งได้รูป ..ทั้งสองยังคงจ้องตากันอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งนิ้วเรียวสัมผัสเข้าที่เปลือกตาสวย ไล้ไปตามแนวแพขนตาเบาๆ จึงทำให้จองซูยอมหลับตาลง

คนสวยเม้มริมฝีปากแน่น ..

..รู้สึกหายใจติดขัด ..ในหูมีแต่เสียงตึกตักแปลกๆ..

..รู้สึกว่าการกลืนน้ำลายลงคือนั้นช่างยากลำบาก แต่ก็น้อยกว่าการหยุดอาการร้อนวูบวาบที่ใบหน้า..

ฮีชอลค่อยๆประคองใบหน้านิ่งๆที่หลับตาพริ้มให้เงยหน้าขึ้นอีกนิด

พูดตามตรง ..นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้พิจารณาใบหน้าจองซูอย่างจริงจัง ..ใบหน้าที่ใครต่อใครก็ต่างชมว่า “สวย” ..งดงามราวกับเทพธิดาที่พระเจ้าบรรจงสร้างมาประดับโลกมนุษย์ .. มันดูเป็นคำพูดที่เวอร์มากใช่มั๊ยล่ะ? ..แต่อย่าคิดจะต่อต้านประโยคนั้น หากคุณยังไม่ได้มายืนอยู่ในที่ๆผมยืนตอนนี้ ..จ้องหน้าคนๆนี้ ..สัมผัสไปตามส่วนต่างๆบนใบหน้าของคนๆนี้..แล้วคุณจะรู้ว่า ..

.. เค้าไม่เหมือนคน!

นิ้วเรียวสัมผัสเข้าที่พวงแก้มขาวที่ดูเหมือนจะขึ้นสีแดงระเรื่อนิดๆ ซึ่งนั่นทำให้มันน่ากินยิ่งเข้าไปอีก ..ลากนิ้ววนไปเรื่อยๆ ทั้งแก้มซ้ายและขวา.. ก่อนจะไล่นิ้วลงมาที่ริมฝีปากสีเชอร์รี่

คิมฮีชอลชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะละมือออกจากใบหน้าหวาน แล้วกำมือแน่น..

ให้ตายสิ .. ผมมือสั่น!!

ไอ้ความรู้สึกประหม่ามากมายมหาศาลนี่มันมาจากไหน!!

นี่มันจองซูนะฮีชอล! เพื่อนสนิทแกไง คบกันมาตั้งสามสี่ปี ..วันนี้มึงเป็นบ้าอะไรวะ!?

ร่างสูงหลับตาลง สูดหายใจลึกๆ ...

แต่เมื่อลืมตาขึ้นมา ..ภาพตรงหน้าก็ยิ่งทำให้คิมฮีชอลสติแตกมากขึ้นไปอีก

ลมหนาวที่พัดผ่านไปเมื่อครู่.. ทำให้ริมฝีปากเล็กๆของจองซูแห้งผาก ..กลีบปากสีหวานเผยอขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่ลิ้นเล็กจะแลบเลียรอบริมฝีปากอย่างอ้อยอิ่ง ...

“......”

คิมฮีชอลนึ่งอึ้ง จ้องมองท่าทางที่ไม่ได้ตั้งใจยั่ว ..กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะค่อยๆพ่นลมออกมาอย่างติดขัด ....

ถ้าจะทำแบบเมื่อกี๊อีกทีละก็ .. เอามีดมาปากคอกูเลยดีกว่ามา!!! T/////T

            ฮีชอลเอามือลูบหน้าช้าๆ ก่อนจะสะบัดหัวเพื่อไล่ภาพเมื่อกี๊ออกไปจากซีรีบรัมสมอง ..ซึ่งตอนนี้คงจะไม่ทันแล้ว..

            “ฮีชอล ...เป็นอะไรไปน่ะ? เสร็จแล้วเหรอ ...งั้นกูลืมตานะ”

            “ไม่! ไม่ๆๆๆ ยังไม่เสร็จ กูแค่ ...เอ่อ ..ช่างเหอะ! ..ขออีกแปบนึงแล้วกัน” ร่างสูงปฏิเสธทันควัน ..ถ้าจองซูลืมตาขึ้นมาตอนนี้ ต้องเห็นแก้มแดงๆน่าอายของเค้าแน่ ..ไหนจะอาการลนๆแปลกๆนี้อีก ..แม้แต่ตัวเองยังหาเหตุผมมาตอบตัวเองไมได้เลย!

            คนเคยซ่า ..พยายามควบคุมมือสั่นๆของตัวเองอย่างยากลำบาก ..จรดปลายนิ้วลงที่ริมฝีปากบาง ไล้ไปตามกลีบสีเชอร์รี่ซ้ำไปซ้ำมา ..วนขึ้นไปยังริมฝีปากบนหยักได้รูป ..แค่เพียงรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดนิ้วตัวเองอยู่ก็แทบคลั่ง

..นิ้วชี้ลากยาวลงมาที่ปลายคาง ก่อนจะเชิดใบหน้าสวยขึ้น ให้ริมฝีปากบางอยู่ในองศาที่ถนัด ..ที่จะ ...

..จูบ..

ทันทีที่กลีบปากสีเชอร์รี่ถูกปิดทับลงมาด้วยริมฝีบากอุ่นๆของคนอีกคน จองซูก็เบิกตาขึ้นอย่างตกใจ พยายามผละออกจากสัมผัสชวนฝันที่ร่างสูงมอบให้..

ฮีชอลหลับตาขมวดคิ้วเข้าหากันช้าๆ ..แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่เข้าใจในสิ่งที่กำลังทำ ..

ถึงจะเอาสัญชาติญาณหรืออะไรมาอ้างก็แล้วแต่..

แต่ความจริงที่เกิดขึ้นในตอนนี้ก็คือผมกำลัง “จูบ” จองซูอยู่!!!

สัมผัสอ่อนนุ่มที่ริมฝีปากบาง ทำให้หัวใจของผมเต้นรัวเกินขีดจำกัดอย่างบ้าคลั่ง ในหัวโล่งว่าง เหมือนทุกประสาทสัมผัสในร่างกายกำลังพุ่งตรงไปที่จุดๆเดียว ..จุดที่กำลังหลอมรวมความหวานให้เป็นหนึ่งเดียวกับคนสวยตรงหน้า..

จองซูที่ในตอนแรกพยายามเบือนหน้าหนี แต่กลับถูกมืออุ่นๆบังคับให้รับสัมผัสที่มอบให้อย่างเต็มที่ อีกมือรั้งท้ายทอยเอาไว้ เพื่อให้ทุกอย่างดำเนินต่อไปในท่วงท่าที่เหมาะสม..ร่างกายถูกเบียดเข้ามาแนบชิดจนติดขอบระเบียง ...ความหวานที่ถูกหยิบยื่น ได้รับการตอบสนองซึ่งกันและกันอย่างนุ่มนวล ..จูบที่เนิ่นนานราวกับจะดูดพลังจากปาร์คจองซูไปจนหมด ไม่เหลือแม้แต่แรงจะทรงตัวจนร่างเล็กต้องเอามือค้ำขอบระเบียงเอาไว้ ...อีกสองอึดใจ คิมฮีชอลก็ละริมฝีปากออกเพื่อให้ตัวเองและคนถูกกระทำได้สูดออกซิจนเข้าปอด ..

และทันทีที่สวยตาของทั้งคู่ประสานกันอีกครั้ง... ในระยะที่ใบหน้ายังห่างกันไม่ถึงคืบ

ตึกๆๆๆๆๆๆๆ

“จองซู...”

“หะ..หือ…..?”

“ขออีกทีได้ป่ะ?”

“อะ..อือ ...ตามใจมึงสิ”

            หลังจากเหตุการณ์พิสดารโลกแตกที่ระเบียงคราวนั้น ก็ดูเหมือนทุกอย่างจะดำเนินไปอย่างปกติดี รูปปูนปั้นยังคงตั้งอยู่ที่ระเบียงของห้องฮีชอล เหลือรายละเอียดอีกเล็กน้อยที่ยังต้องตกแต่ง แต่เพราะตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมามีกิจกรรมของคณะเข้ามาแทรกให้ทำจนถึงดึกดื่น ทั้งคู่จึงจำเป็นต้องพักโปรเจคต์หลักเอาไว้..

จองซูยังคงพูดน้อย ..และชอบทำหน้าเบื่อโลกเหมือนปกติ ..ฮีชอลยังคงนิสัยเกรียน และหัวเกรียนแบบปกติ -_-‘ .. ทั้งคู่ไปกินข้าวด้วยกันแบบปกติ ...ด่าพ่อล่อแม่กันแบบปกติ..

            ใช่ ..ทุกอย่างดูปกติ

            ในสายตาชาวบ้านน่ะนะ =_=

            เพราะอะไรน่ะเหรอ? ...

            ก็ ..เพราะว่า..

            ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่เดินข้างกัน..

“จองซูอ่า~~ ..จับมือหน่อยดิ ^-^”

“อะ..เออ..ตามใจมึงสิ..”

ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่ต้องแยกกันกลับหอ..

“จองซู ..มากอดหน่อยดิ..”

“เออ .. ตามใจมึงสิ - - “

ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่นั่งข้างกัน..

“หอมแก้มหน่อยสิ.. > <”

“อือ ..จะทำอะไรก็ตามใจมึงเถอะ - -”

หรือไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่อยู่ด้วยกันแค่สองคน..

“ขอ ..จูบ.. ได้ปะ -0- ??”

“....”

คนสวยช้อนตาขึ้นมองสายตาทะเล้นของคิมฮีชอลเต็มๆก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อ

หันหน้าหนีก่อนจะเอ่ยตอบกลับไปด้วยประโยคเดิมๆ

“ตามใจมึงสิ..”

เวลาหนึ่งสัปดาห์นิดๆผ่านไป ..เผลอแปบเดียวมะรืนนี้ก็เป็นวันกำหนดส่งโปรเจคต์งานปั้นแล้ว.. หากแต่เจ้าก้อนเละๆสีขาวบนห้องของฮีชอลยังไม่ได้ถูกแตะต้องเลยตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา ..รายละเอียดเล็กน้อยที่เคยพูดว่าทำแปบเดียวก็เสร็จ ..แต่พอได้มาเริ่มลงมือทำอีกครั้งแล้ว ..ก็รู้สึกว่ามันไม่น้อยอย่างที่คิดไว้เท่าไหร่..  - -

แต่หลังจากปฏิบัติการ “สัมผัสด้วยมือ” ครั้งนั้น ..ผลงานที่ออกมาก็ดูจะเพอร์เฟคเข้าเกณฑ์ A+ มากทีเดียวล่ะ ^-^

นอกจากนั้น ผมก็รู้สึกว่าตัวเองเริ่มแปลกๆไปเหมือนกัน..

เวลาได้อยู่ใกล้ๆปาร์คจองซูแล้ว ..ผมก็เกิดอาการควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้

อยากจับมือ อยากกอด อยากจูบ อยากสัมผัสไปหมดทุกอย่าง...

รวมถึงไม่อยากให้ใครได้รับสิทธินี้นอกจากผม! -0-

ช่วยไม่ได้นี่ครับ ..เค้าอยากอยู่เฉยๆแต่น่ารักเองทำไม - -

กูไม่ผิด!!  = = //

“จองซู ..มาดูตรงนี้หน่อยสิ” ฮีชอลเอียงหัวมาเรียกคนที่นั่งอยู่คนล่ะฝั่งโต๊ะให้มาช่วยแต่งบริเวณขอบตาเพิ่ม เพราะดูเหมือนงานเก็บรายละเอียดไรผมรอบๆที่จองซูรับผิดชอบอยู่ดูเสร็จสมบูรณ์มากแล้ว

เชื่อมั๊ย? แม้แต่มองตารูปปูนปั้น ผมยังรู้สึกแปลกๆเลย -*-

บางทีก็มองเหม่อๆแล้วก็เอามือลูบแก้มรูปปั้นไปมา ...

เอานิ้วจิ้มริมฝีปากปูนพลาสเตอร์แข็งๆนั่น แล้วก็ยิ้มคนเดียว...

ให้ตายสิ! ผมมันโรคจิตชัดๆ!! =[]=;

ในที่สุดโปรเจคต์จบภาคก็เสร็จสมบูรณ์ ผมไล่จองซูให้ไปอาบน้ำก่อน เพราะตอนนี้ก็ปาเข้าไปเกือบตีสองแล้ว ครั้นจะให้ผมเดินไปส่งที่หอมันก็ไม่ไหว ..ที่แถวนี้มันมีประวัตินะครับ .. จะพูดง่ายๆก็คือผมกลัวผีนั่นแหละ - - ตอนแรกผมเสนอว่าควรจะโทรไปบอกให้น้องชายสุดที่รักมันมารับ หัดดูแลพี่ชายเหมือนที่พี่มันดูแลยังกับลูกในไส้บ้าง แต่ไอ้เป็ดเตี้ยก็ตัดปัญหาง่ายๆด้วยการบอกว่าจะนอนกับผมที่นี่..

ง่ายบ้านมันสิ - -

ไม่เคยจะหวงเนื้อหวงตัวซะบ้างเลย! มันไม่คิดบ้างเหรอว่าถ้าผมเกิดหน้ามืดข่มขืนมันขึ้นมาจะทำยังไง -*-  ..ผมไม่กลายเป็นพ่อคนตั้งแต่อยู่ปีสามเหรอ T_T  

แต่พอมาคิดๆอีกที ไอ้เป็ดมันท้องไมได้นี่หว่า

นั่นหมายความว่า ..ผมสามารถข่มขืนมันได้ฟรีๆใช่มั๊ย =,,=

อืมมม .....

ไม่นะ ..นี่ผมคิดบ้าอะไรอยู่วะ.. -*-

กรี๊ด(?)~ กูวิปริตไปแล้ววววว~~~ TOT

แต่เมื่อประตูห้องน้ำถูกผลักออก ...ภาพตรงหน้ามันยิ่งทำให้ฮีชอลสติแตกเข้าไปใหญ่ ...

ร่างเล็กในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวตัวโคร่งสีขาวบาง มีผ้าขนหนูสีน้ำเงินเข้มพาดไว้บนไหล่ ปลายผมเปียกยาวประบ่า ก่อนที่จองซูใช้มือขยี้ผมที่เปียกหมาดๆอย่างลวกๆด้วยท่าทางที่อีกคนมองว่าเซ็กซี่แบบสุดๆจนเผลอแลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างไม่รู้ตัว  ...หยาดน้ำเกาะพราวไปทั่วซอกคอขาว บ้างก็ซึมเข้าไปในเนื้อผ้าจนเสื้อบางๆแนบเนื้อ ..

และที่สำคัญ..

ทำไมมันไม่ใส่กางเกงงงง!!!! =,,,,,=

ต้นขาขาวโผล่พ้นชายเสื้อออกมาอย่างเย้าย้วน ผิวเนียนละเอียดเบียดเข้าหากันทุกครั้งที่ย่างก้าว ก่อนที่เลือดกำเดาผมแทบจะพุ่งเมื่อมันก้มลงไปคุ้ยหาอะไรบ้างอย่างในลิ้นชัก ...

“หาอะไรของมึง?”

“กางเกง”

“ก็มีเยอะแยะไม่ใช่รึไงเล่า!”

“ก็มันไม่มีตัวที่เป็นคู่กับเสื้อนี่หว่า ..มึงส่งซักยังไงของมึงเนี่ย?”

“คู่ไม่คู่มึงก็ใส่ๆไปเหอะน่า!!”

“แล้วทำไมมึงต้องโมโหด้วยล่ะ? -*-” ร่างบางหันมาเท้าเอวมองผมอย่างเซ็งๆ ซึ่งนั่นก็ยิ่งทำให้ชายเสื้อร่นขึ้นไปอีก …

ความอดทนของผมกำลังจะหมดลง..

“ใส่กางเกง ..เดี๋ยวนี้”

“เออ รู้แล้ว ก็หาอยู่เนี่ย - - ”

จองซูสบัดผมหมาดๆของตัวเองสองสามทีก่อนจะเปิดประตูตู้เสื้อผ้าหากางเกงอะไรก็ได้มาใส่ถามที่ร่างสูงบอก แต่เมื่อหันหลังกลับมาก็พบว่าคิมฮีชอลยืนประชิดตัวอยู่..

“อะไรของมึง...“

ริมฝีปากบางที่กำลังจะเอื้อนเอ่ยถูกจู่โจมด้วยริมฝีปากอุ่นๆของผู้บุกรุก ร่างเล็กถูกเบียดชิดไปจนติดประตูตู้เสื้อผ้า..

จูบหวานๆที่ดูเหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมา ..หากแต่ความเร่าร้อนถูกเพิ่มมากขึ้นเมื่อลิ้นอุ่นร้อนแทรกเข้ามาเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นเล็กในโพรงปากหวาน ..กดจูบร้อนแรงซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนกลีบปากนุ่มเป็นสีแดงช้ำ ..ปาร์คจองซูรู้สึกเหมือนพลังงานทุกอย่างถูกดูดกลืนไปหมดโดยคนตรงหน้า ร่างเล็กรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะทรุดลง ในจังหวะเดียวกันนั้นคิมฮีชอลได้เกี่ยวเอวเล็กเข้ามาแนบตัว ก่อนที่มืออีกข้างจะลูบไล้ต้นขาขาวเนียน ..ร่นชายเสื้อขึ้นไปเรื่อยๆ ..เรื่อยๆ

ริมฝีปากร้อนจูบไล่ลงมาถึงซอกคอที่มีกลิ่นสบู่อ่อนๆ ..กดรอยจูบสีกุหลาบแสดงความเป็นเจ้าของ...ก่อนจะเลื่อนใบหน้าขึ้นมากระซิบที่ข้างหู

“ถ้า..กูไม่หยุดแค่นี้ล่ะ ...” ฮีชอลพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ ..ข้างใบหูของร่างเล็กที่ยังยืนหอบสะท้าน..

“…”

“รู้ใช่มั๊ย ..ว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น..”

ใช่ ..ทุกอย่างกำลังอยู่เหนือการควบคุม ไม่ว่าจะด้วยผู้กระทำ หรือผู้ถูกกระทำ..

..แต่ฮีชอลกลับชะงักเมื่อร่างปากเอ่ยประโยคง่ายๆเหมือนเดิม..

“อยากจะทำอะไร ..ก็ตามใจมึงสิ”

ร่างสูงแค่นยิ้มบางๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตาจองซูตรงๆ ..

“ตามใจกู ..อีกแล้วงั้นเหรอ?”

“....”

“ก็เพราะมึงไม่เคยปฏิเสธกูซักครั้งไง ..กูถึงได้เคยตัวเองนี้”

“…”

“ปล่อยให้กูทำอะไรกับมึงก็ได้  ...แต่มึงไม่เคยบอกว่า ชอบ หรือ ..ไม่ชอบ ..”

“ห้ามกูสิ..บอกให้กูหยุด ..กูจะหยุด..”

จองซูยิ้มบางๆก่อนจะขยับปากพูดเบาๆ ...สายตาที่จองมองตอบกลับไปเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ฮีชอลไม่เข้าใจ..

“มึงจะทำอะไรกับกูก็ได้ … อยู่ที่ว่า ..มึง..จริงจัง.. กับสิ่งที่มึงทำแค่ไหน”

“…”

ไม่มีคำพูดใดๆถูกเอื้อนเอ่ย ..มีเพียงแค่ลมหายใจเบาๆ กับสองสายตาที่ยังคงประสานกันเงียบๆ..

ผมตอบไม่ได้..

ทุกสิ่งที่ผมทำ ก็แค่เพียงเพราะผม “รู้สึก” อยากทำ

แต่ถ้าถามว่าจริงๆแล้วนั้น ผม “รู้สึก” ยังไง ..

..ผมตอบไม่ได้..

สองอาทิตย์ผ่านไป ...

ตั้งแต่เหตุการณ์บ้าๆที่ผมเกือบจะข่มขืนมันวันนั้น ..ผมก็ไม่เจอจองซูอีกเลย..

การจ้องตากันเงียบๆ โดยที่ต่างคนต่างไม่เข้าใจความรู้สึกของกันและกันมันเป็นสถานการณ์ที่น่าอึดอัดอย่างไม่สามารถอธิบายได้ ...จนในที่สุดคิมฮีชอลก็เป็นฝ่ายยอมแพ้ ร่างสูงเสมองไปทางอื่น ก่อนจะผละออกไปยืนสงบสติอารมณ์ที่ระเบียงเงียบๆ

..แต่เมื่อกลับเข้ามาก็พบว่าจองซูไม่ได้อยู่ในห้องแล้ว..

นาฬิกาบอกเวลาตีสามกว่า.. ถ้าคนตัวเล็กเดินกลับหอคนเดียวล่ะก็ ไม่ปลอดภัยแน่ๆ ..ฮีชอลเตะกระป๋องเบียร์บนพื้นอย่างหัวเสียก่อนจะกดโทรศัพท์หาปาร์คจองซู

ตู๊ด…

“มึงอยู่ไหน”

“พี่จองซูหลับไปแล้ว”

เสียงผู้ชายแปลกหน้าตอบกลับมาตามสาย ...ซึ่งก็คงจะเป็นน้องชายที่อยู่ห้องเดียวกับจองซูนั่นแหล่ะ ..

ฮีชอลลอบพ่นลมหายใจออกมาเบาๆอย่างโล่งอก ก่อนจะกดตัดสายโดยไม่พูดอะไร

และจนถึงวันนี้ ... ผมก็ยังไม่รู้เลยว่าไอ้เป็ดหน้าเบื่อโลกมันมุดหัวไปอยู่ที่ไหน

ผมรู้แค่ว่า..

เวลาหันไปข้างๆแล้วไม่เจอหน้ามัน ..แม่งโคตรรู้สึกแย่เลย..

ไม่มีกลิ่นโลชั่นอ่อนๆ

ไม่มีมือนิ่มๆให้จับ

ไม่มีตัวเล็กๆให้กอด

ไม่มีปากหวานๆให้จูบ ..

ไม่มีปาร์คจองซูแล้ว ...กูรู้สึกเหมือนกูไม่มีอะไร..

แต่ในขณะที่ผมรู้สึกแย่นั้น ความรู้สึกอีกอย่างก็เริ่มชัดเจนขึ้นมา ..

ผมคิดถึงมัน..

มาก ...

เกินกว่าที่เพื่อนจะคิดถึงกัน...

..ละมั้งนะ..

คิมฮีชอลเดินเตะฝุ่นเซ็งๆจนมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องของคนที่กำลังตามหา ร่างสูงพ่นลมหาใจหนักๆออกมาก่อนจะกลั้นใจเคาะประตูไม้สีน้ำตาลเข้มตรงหน้า

ประตูบานหนาถูกเปิดออก

แต่คนที่โผล่หัวออกมา กลับไม่ใช่คนที่เค้าต้องการ..

คิมฮีชอลขมวดคิ้วทันที ที่เห็นว่าคนที่เปิดประตูออกมาเป็นน้องชายหัวยุ่งๆของปาร์คจองซู ..

มันชื่ออะไรแล้วไม่รู้ ผมเองก็จำไม่ได้..

รู้แต่ว่า ผมไม่ค่อยชอบขี้หน้ามันเท่าไหร่ - -

“จองซูล่ะ?”

“ไม่อยู่”

เด็กหัวยุ่งตอบห้วนๆพร้อมกับหาววอดเสียงดัง ..

ดูมัน .. - -

ทำไมไม่หัดทำตัวน่ารักๆเหมือนพี่มันบ้างวะ

“หายไปไหน? มันไม่โผล่หัวไปที่คณะเกือบสองอาทิตย์แล้ว แกกักขังหน่วงเหนี่ยวพี่แกไว้ในห้องรึเปล่า - - ”

“จะบ้าเหรอครับ -_- พี่จองซูกลับบ้าน อาทิตย์ที่แล้ววันครบรอบวันตายคุณทวดกับคุณตา”

ฮีชอลเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะพยักหน้าเบาๆเชิงเข้าใจ

เฮ้อ .. ไอ้กูก็นึกว่างอนกลับดาวลูกเป็ดไปแล้วซะอีก -_-‘’

“มีอะไรอีกมั๊ยครับ ผมจะนอน = = ” คนอายุน้อยกว่าทำท่าจะปิดประตูไล่ แต่คิมฮีชอลก็ดันบานไม้เอาไว้ซะก่อน

“เดี๋ยวสิ ..ค...” มันชื่ออะไรแล้ววะ ..ลืม =_=

“คยูฮยอนครับ = = “

            “เออนั่นแหล่ะ จริงๆจะมาเอาของ ขอเข้าไปหน่อยได้มั๊ย?”

            จริงๆไม่มีอะไรหรอกครับ -_-‘ แค่รู้สึกเหมือนกลับไปง่ายๆแล้วมันดูโง่ๆ

            “จะเอาอะไรล่ะ เดี๋ยวผมหยิบให้ - - ”

            ไอ้เด็กเวรนี่ก็ =_= กูจะเข้าไปดมกลิ่นจองซู พอใจมั๊ย!?

            “รูปต้นแบบลายเส้นเจอรูชา อาเบลอต แอบบ๊อต ปากกาล๊อตติ้ง หัว 1.83 กระดาษ 800 แกรม ยางลบโฟมสองก้อน ..”

            แอ๊ดด..

            เสียงประตูถูกเปิดให้กว้างขึ้น ก่อนที่ไอ้เด็กหัวยุ่งจะสะบัดตูดกลับไปนอน ..เป็นสัญญาณว่า ..มึงเข้าไปหยิบเองเถอะ - -

ร่างสูงเดินตรงเข้าไปยังห้องที่อยู่ตรงข้ามกับประตูที่เขียนแปะไว้ตัวเบ่อเร่อว่า

ห้องน้องคยู … โอ้ย~ =0= เสี่ยวแด กมากว่ะ ฮ่าๆๆๆ

และทันที่ที่ประตูบานหนาถูกผลักออก กลิ่นคุ้นเคยก็ลอยมาแตะจมูก

..กลิ่นโลชั่นสะอาดๆกับห้องสีขาวปลอดยังกับโรงพยาบาล..

ปาร์คจองซู๊ววว~~~ กูคิดถึงมึง TT____TT

ฮีชอลปิดประตูบานหนาก่อนจะกดล๊อคอย่างรอบคอบ ร่างสูงกระโดดขึ้นไปบนเตียงเหมือนเด็กเล็กๆ ซุกหน้าเข้ากับหมอนนิ่มที่ยังคงมีกลิ่นอันคุ้นเคย เอาแก้มถูไปมา จากนั้นก็เอามากอดไว้แนบอก

..ถ้ามีใครมาเห็นเค้าในสภาพแบบนี้ละก็.. - -

กูดูไม่ต่างอะไรกับไอ้พวกโรคจิตชอบสอยกางเกงในสาวมาดมเลยว่ะ T___T .. โรคจิตชัดๆ!!

ฮีชอลกลิ้งตัวไปมาบนเตียงนุ่ม หยิบตุ๊กตาเป็ดตัวเล็กที่เค้าเคยซื้อให้ขึ้นมาจุ๊บแก้มซ้ายกว่า ก่อนจะพลิกตัวขึ้นมานอนหงายเอ่งเม้งอยู่กลางเตียง

สายตาคมไล่ไปสะดุดกับอะไรบ้างอย่างบนเพดานเหนือเตียงนอน..

ดาวเรืองแสง ...

แต่งห้องเป็นเด็กๆไปได้ - -   

แต่คิ้วเรียวก็ต้องขมวดเข้าหากันเมื่อสังเกตเห็นการเรียงตัวแปลกๆของกลุ่มดาวบนเพดานห้อง

K.. I ..M

H …E ..E …

C … H … U …L

KIM HEECHUL ..

คิมฮีชอลงั้นเรอะ!! นั้นมันชื่อผมนี่!! =[]=;;

ร่างสูงเด้งตัวขึ้นจากเตียงก่อนจะเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง หมุนหัวเปลี่ยนองศาแล้วองศาแล้วมันก็ยังอ่านได้คำเดียวว่า ..คิมฮีชอล..

หันหน้ากลับมาก็พบสมุดวาดเขียนขนาดใหญ่ตกอยู่ข้างเตียง

จะด่าว่าผมคิดเข้าข้างตัวเองยังไงก็เถอะ ..

แต่ถ้าเป็นฉากแบบนี้ในหนังรักโรแมนติกชวนอ้วกแล้ว ..ในนี้มันต้องมีรูปดรออิ้งรูปผมชัวร์ๆ =_=

แต่ว่า ... ผมเดาผิด...

กระดาษแผ่นแรกไม่ใช่รูปผม...

แต่เป็นรูปที่มีทั้ง “เค้าและผม”

..จูบกัน..

จูบแรกของพวกเรา ..ที่ระเบียงห้องของผม..

มันไม่ใช่ภาพเหมือนที่ลายเส้นสวยเท่าไหร่นัก ..ก็แค่เมหือนกันขีดหวัดๆให้ออกมาเป็นรูปเป็นร่าง .. แต่นั่นมันก็ทำให้ผมนึกภาพตอนที่เค้าเขียนภาพนี้ได้ ..แก้มแดงๆ กับริมฝีปากที่อมยิ้มบางๆ

..แล้วก็ข้อความใต้ภาพ..

“คิมฮีชอล ..ไอ้เชี่ยนั่น ...มันจูบผม..” ร่างสูงหลุดขำกับประโยคหยาบๆที่ขัดกับภาพวาดสุดโรแมนติก แต่เมื่อเห็นรอยดินสอจางๆที่บรรทัดถัดไป ก็ทำให้เค้าหุบยิ้มไม่ลง..

“จูบแรกของผม .. ^-^ ในที่สุดก็เป็นของมันจนได้ ... หัวใจผมเต้นแรงไม่หยุดเลยยย  เขินจังงงง~”

ไอ้ประโยคน่ารักๆนี่ ... T/////T เอามีดมาปาดคอผมเหอะ!!!

นิ้วเรียวพลิกกระดาษไปหน้าถัดไปช้าๆ..

ภาพลายเส้นหวัดๆเหมือนกับภาพแรก.. แต่เป็นตอนที่ผมหอมแก้มมัน..

“อยู่ดีๆฮีชอลมันก็มาขอหอมแก้มผม > < ... แล้วทำไมผมต้องยอมมันด้วยวะเนี่ย! ... เฮ้อ ..น่าอายชะมัดที่ต้องบอกว่าผมเองก็ชอบให้มันทำแบบนี้”

ภาพตอนที่ผมจับมือมัน..

“มืออุ่นๆของคิมฮีชอล ^-^ ... ผมชอบให้มันอ่อนโยนกับผม ... มันอบอุ่นจริงๆนะ ”

ภาพตอนที่ผมกอดมันก่อนกลับหอ..

“อ้อมกอดที่แน่นจนหายใจไม่ออก! นี่ผมตัวเล็กเกินไปหรือมันแรงควายกันแน่วะ - - .. ให้ตายสิ แนบชิดกันขนาดนี้แล้วไอ้ซื้อบื้อนั่นมันยังไม่ได้ยินเสียงหัวใจของผมเลยซักนิด ..โง่จริงๆ! -*- ”

            อืม ... บางที ...

ที่ผมไม่ได้ยินเสียงหัวใจของมัน

คงเป็นเพราะหัวใจของผมก็เต้นแรงไม่แพ้กันละมั้ง

...ให้ตายเหอะว่ะ..

ผมรักปาร์คจองซู..

ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น ประตูห้องสีขาวก็ถูกไขเปิดออก.. ก่อนที่เจ้าของห้องจะก้าวเข้ามา..

“เข้ามาทำอะไรในห้องกู -*- ” จองซูถามหน้ามึนๆก่อนจะโยนกระเป๋าลงบนโต๊ะอย่างไม่รู้สึกรู้สา เลิกคิ้วใส่คนบนเตียงที่ยังคงจ้องเค้าด้วยสายตาอึ้งๆ...

ฮีชอลค่อยๆวางสมุดวานเขียนในมือลง เดินเข้าไปหาจองซูช้าๆ ก่อนจะดึงร่างเล็กเข้ามากอด..

กอด เพื่อซึมซับให้หายคิดถึง..

กอด เพื่อฟังเสียงหัวใจของคนในอ้อมกอด ..ว่ามันเต้นแรงอย่างที่เขียนบอกไว้รึเปล่า..

“ฮีชอล .. เป็นอะไร??..”

“กูรักมึง”

ตึกๆ ..ตึกๆ ..ตึกๆๆๆๆๆๆ

ฮีชอลอมยิ้มขึ้นเมื่อรู้สึกได้ถึงเสียงหัวใจที่เต้นอย่างบ้าคลั่งของคนให้อ้อมกอด..

“คบกับกูนะ ^-^”

“อะ..อือ... ตามใจมึงสิ”

“ไม่ .. ตามใจมึงต่างหาก”

“ตามใจกูเหรอ?”

“เออ...”

“งั้นก็ ...อะ ..โอเค -/////- ”

ฮีชอลยิ้มกว้างก่อนจะดึงร่างบากเข้ามากอดอีกครั้ง

“ไอ้เป็ด ... มึงชอบกูเหรอ?”

“เปล่า!”

“หืมม?”

“กูรักมึง…”

“เออ .. กูก็รักมึง ^-^”

 1 เดือนผ่านไป ..

“ฮีชอล~ ..อยากได้เคสไอโฟนอันนี้! ^0^”

“เคสเชี่ยไร 800 .. ”

“ว่าไงนะ - - “

“เปล่าครับ ..ตามใจจองซู TvT”

“ฮีชอล! ไปกินชิบูย่ากัน~~”

“เปลืองตังอ่ะ ต้มรามยอนกินแทนไม่ได้เหรอ - -”

“กูอยากกินชิบูย่า ..  - - ”

“โอเคครับ ..ตามใจมึงเลย ^^;; ”

“ฮีชอล เอาปลอกหมอนสีขาวนะ ^^”

“แต่กูชอบสีแดงอ่ะ”

“สีขาวสิ - - ”

“ตะ..ตามใจครับ ^^; ”

…แล้วทำไมตอนนี้ กลับเป็นผมต้องตามใจมันตลอดฝ่ายเดียวเลยล่ะ!! T____T ..

THE END

=w= ... คิกๆ ฟิคติ่งๆไม่ค่อยมีแก่นสาร - - .. เมื่อก่อนเป็นคนที่ไม่ชอบฟิคที่ใช้สรรพนามแรงๆ หรือด่ากันหยาบๆ เพราะมันเหมือนทำให้เสียภาพลักษณ์ศิลปิน แต่พอลองมาเขียนจริงๆแล้ว รู้สึกว่าอย่างนี้มัน "จริง" ดีว่ะ -0- .. นึกตามสภาพนะ ..เด็กมหาลัยผู้ชายสองคน เซอร์ๆ เกรียนๆ สนิทกันมานานร่วมสามปี ..จะมา "ฉันอย่างนู้น" .."นายอย่างนี้" ..มันไม่ช่ายยย! ..มันต้องอย่างงี๊แหละถึงจะสะใจ(ไรต์เตอร์) ..ถ้ารับไม่ได้ก็พยายามเข้านะคะ เดี๋ยวก็รับได้เอง (เอิ่ม .. = = ) 
          ไว้เจอกันจ้าา > < จุ๊บๆ