คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : - c h a p t e r : 4 -
ในชีวิตจริงไม่มีใครแกล้งเป็นลมได้แนบเนียนไปตลอดรอดฝั่งหรอกครับ
โดยเฉพาะบยอนแบคฮยอนผู้เกิดมาพร้อมความลนลานพิกลพิการทางด้านเก็บอารมณ์ความรู้สึก แค่จงอินอุ้มผมขึ้นมา มือช้อนจับตรงชายโครงผมก็จั๊กจี้ชิบหายแล้ว
โอเคผมเลิกเป็นลมก็ได้…
“หวัดดี” ผมลืมตาพร้อมแย้มยิ้มทักทายคนตรงหน้า “วันนี้อากาศสดชื่นจังเลยนะ”
“ไม่ตลก”
“โอเค ไม่ตลกก็ได้” ผมเก๊กน้ำเสียงจริงจัง ก่อนจะถูกจงอินทุ้มร่างลงกลางพื้นรถ(?)แข็งๆ มันจุกจนผมอยากจะร้องโอดครวญ แต่สายตาของหัวหน้าทีมที่มองจ้องมาก็ทำให้ทุกเสียงสูญหาย
ผมอยากจะยิ้มเพื่อให้ทุกอย่างมันดีขึ้น อย่างน้อยสถานการณ์ก็อาจจะผ่อนคลาย แต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่อย่างนั้น มันไม่มีอะไรดีขึ้นหากผมจะทำเป็นเล่นเพื่อซุกซ่อนความกลัวของตัวเอง
“ปล่อยผมไปเถอะ ผมไม่เห็นประโยชน์อะไรเลยที่พวกคุณต้อง...”
“เลี้ยงไม่เชื่อง” ชานยอลเปล่งวลีแรกออกมาหลังจากที่เราเจอกัน สองขายาวก้าวตรงมาด้วยท่าทางคุกคาม เขาขึ้นคร่อมและปักเข็มฉีดยาลงมาที่ต้นคอของผม มันรวดเร็วและเจ็บปวด ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นปลาฉลามที่ถูกฉมวกแทงก็ไม่ปาน
ขอบตาผมร้อนผ่าวเพราะความเจ็บปวดที่ลึกซึ้งนั่น มันเจ็บจนพูดถามอะไรไม่ออก เสียงแหบๆแห้งๆอยู่ในลำคอที่เจ็บจี๊ดเพราะเข็มฉีดยาที่ตอนนี้ปักคาอยู่ห่างหลอดลมไปไม่กี่มิลลิเมตร
มือใหญ่บีบคางผมแน่น ผมพยายามกระเถิบตัวหนีจนกระทั่งแผ่นหลังชนเข้ากับที่นั่งสุดท้ายของรถที่บินได้คันนี้
“ก็แค่วิตามิน” เขาบอกเมื่อเห็นผมกัดกรามแน่น เหมือนจะบังคับให้ตัวเองไม่แปลงร่างเป็นอะไรซักอย่างเพราะสารแปลกประหลาดที่เขาฉีดมันเข้ามา
“เห็นนายพูดเองว่ารักเป็นอยู่แล้ว” เสียงทุ้มแค่นหัวเราะ ผมมองเลยลาดไหล่ของเขาไป เห็นเซฮุนและจงอินยังคงยืนอยู่ที่เดิม
สองคนนั่นจะเห็นที่ในสิ่งที่เราจะทำกันหลังจากนี้? หรือชานยอลต้องการจะให้พวกเขารุมทำโทษผมด้วย?
คิดแล้วก็น่าขำ
“ค..คุณรู้อยู่แล้วว่าผมจะหนี” เขารู้อยู่แล้ว ใจความในกระดาษก็สื่อชัดเจนว่าจะลากหัวผมกลับมา ฉะนั้นเขารู้ รู้ว่าผมหนีแน่ถ้ามีโอกาส แล้วจะสร้างสถานการณ์เลวๆนี่ขึ้นมาเพื่ออะไร?
เพื่อตอกย้ำกับตัวเองว่าเขาไม่มีทางฝึกผมได้งั้นหรอ? จะเดาใจกัน จะเล่นเกม ...เขาจะทำแบบนี้เพื่ออะไร?
“เชื่องกับฉัน แบคฮยอนนายต้องเชื่องกับฉัน” ปาร์คชานยอลพูดเสียงห้าว นัยน์ตาสีแปลกของเขาสะท้อนภาพของผม
แล้วปลายแหลมคมของเข็มฉีดยาเข็มใหม่ก็เจาะลงบนข้อพับแขนของเขา
ฉับพลันระบบไฮโดรลิกก็ฉุดเราลงมาที่ชั้นล่างซึ่งติดกับห้องเครื่อง ร่างของเซฮุนและจงอินถูกทดแทนด้วยเครื่องยนต์กลไกต่างๆ กลิ่นน้ำมันลอยโชยเข้ามา พร้อมกับจุมพิตอ่อนหวานที่ประทับเชื่องช้าลงบนเปลือกตาตอนที่ผมกระพริบปิดลงไป
-----------ฉากตัดหาได้ที่ไบโอทวิตเตอร์-----------
อ่านเถอะ ก็อยากให้อ่าน คือทั้งเรื่องก็งงๆเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
ถ้าข้ามอีกเดี๋ยวงงไปกันใหญ่ 5555555555555555555
รักนะ
----------------------------------------------------
สิบนาทีสุดท้ายได้คืบคลานมาถึง
ผมรู้เวลาได้จากสัญชาตญาณ และมันกำลังหมดไป
ชานยอลเคลื่อนหน้าผากเข้ามาชิดหน้าผากของผม ยิ้มละไมพร้อมถูปลายจมูกเข้าหากัน
“นายน่ารักมากรู้หรือเปล่า?”
ผมหลบสายตา “นายโกหก”
“เซรุ่มทำให้เรารัก ไม่ได้ทำให้เราโกหก”
“งั้นคุณก็รู้ตัว”
“ใช่ ฉันรู้ตัวและยังคงจดจำเรื่องที่เกิดขึ้นได้แม้ยาจะหมดฤทธิ์”
ผมหลบสายตาด้วยไม่รู้จะตอบโต้อย่างไรดี นิ้วยาวของชานยอลขยับขึ้นมาเกลี่ยปอยผมไปทัดไว้ที่หลังหูอย่างอ่อนโยน ก่อนจะลูบลำคอผมเล่นอย่างเพลินมือจนผมต้องหดคอหนีด้วยความจั๊กจี้
“สัญญาได้มั้ยว่าจะไม่หนีไปอีก”
“...” ผมเงียบ รอจนสิบนาทีเขาคงเลิกคาดคั้นไปเอง
จากนั้นเราก็แค่นอนกอดกันเฉยๆ ชานยอลร้องเพลงกล่อมเด็กบ้าง จูบบ้าง บางครั้งก็พูดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
แต่แล้วทุกอย่างพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือเมื่อยาสิ้นฤทธิ์
แววตาของเขาเปลี่ยนไป ก็เหมือนกับในทุกครั้งที่เคยเกิดขึ้นก่อนหน้า... ชานยอลลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว สวมกางเกงและจุดบุหรี่ไฟฟ้าขึ้นสูบ
ผมได้แต่มองฝีก้าวของเขาที่ทิ้งห่างกระทั่งสุดสายตา
น้ำตาจะไหล แต่ก็ได้แค่จะ
100%
TALK
เธอว่าฉันทอล์กกระดี๊กระด๊า ฉันจะเรียบร้อยแล้วนะจริงๆ
55555555555555555555555
#fic3014
ความคิดเห็น