คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความรักเจ้าเอ๋ย........50%
( "ยุนอากับแทคยอนคบกันจริงๆเถอะน่ะ"
" ยัยนี่เป็นใคร กะจะเอาผู้ชายทั้งวงการเลยไง"
"แทคยุนๆๆๆๆๆ"
"ไม่ชอบแทคยุน คุนยุนได้มั้ย"
"ไม่ชอบยุนอาเลย ทำมีข่าวกับผู้ชายเรื่อย สร้างกระแส เหอะล่าสุดกะจะจับซอกกี้ของฉันด้วยหล่ะสิ แถมพี่มินโฮอีกต่างหาก ฉันเกลียดแกที่สุดเลยนังอิมยุนอา")
ดวงหน้างามงอง้ำ ดวงตากลมโตสั่นระริก เงยหน้าขึ้นมองเพดานพยายามบังคับน้ำตาไม่ให้ไหล ก่อนจะแสระยิ้มร้าย สอดส่องดวงตามาที่หน้าจอโน๊ตบุ๊ครุ่นแอปเปิ้ลเครื่องงามที่เพิ่งถอยมาอีกครั้ง
" น่าเบื่อชะมัด .. ฉันไปบังคับผู้ชายพวกนั้นให้มาชอบหรือไง..ชิ "
เสียงหวานถูกเอื้อนเอ่ยออกมาจากริมฝีปากงามอย่างเหยียดๆ ก่อนที่มือเรียวบางจะปิดฝาพับหน้าจอคอมแล้วโยนมันทิ้งลงบนเตียง ราวกับไม่สนใจแรงกระแทกที่อาจจะทำให้เกิดรอยร้าวบนตัวเครื่องไม่ ก็เธอรวย แค่โน๊ตบุ๊ตเครื่องเดียวยังไม่สามารถดับอารมณ์ร้อนรุ่มภายในใจเธอได้ มันยังไม่สาสมกับข่าวงี่เง่าที่ประโคมผู้ชายเพื่อสร้างกระแสให้ตัวเธอ
...โทษใครงั้นหรอ ผู้จัดการ เจ้าของงาน หรือนักข่าว ที่ทำให้เธอถูกประชาชนไม่รุ้หัวนอนปลายเท้า มาด่าหาว่าเธอ แรด ร่าน อ่อยผู้ชาย...
“ อย่ามายุ่งกับฉันได้มั้ย ... ฉันไม่ได้รักพี่แล้วเข้าใจไว้ด้วย ...อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย!! ”
เสียงตะโกนถกเถียงที่หน้าห้อง ทำให้คนในห้องถึงกับขมวดคิ้วสงสัย ดวงตากลมโตตวัดมองไปยังประตูที่เป็นตัวเชื่อมต่อระหว่างความจริงด้านนอกกับความ
สงสัยที่เธอใครอยากรู้เต็มทน
......ว่าใครกัน ที่ไม่มีมารยาท .......
มาถกเถียงเสียงดังรบกวนชาวบ้านอย่างเธอ ท่อนขาเรียวเดินทอดน่องอย่างช้าๆมือเรียวเอื้อมไปแตะลูกบิดก่อนจะเปิดแง้มประตุแอบดู เห็นคนสองคนกำลังยืนเถียงกันอยู่ที่บันได
“ เธอโกหกฉัน ซอฮยอน เรารักกันไม่ใช่หรือไง..ทำไมถึงพูดคำนั้นออกมา ”
“ เหอะ ...เก็บคำว่ารักของพี่คืนไปเลย ตอนนี้ฉันโตแล้ว และฉันก็รู้แล้วด้วยว่าความรักที่แท้จริงมันเป็นไง ”
“ กับผู้ชายหน้าปลาบู่คนนั้นน่ะเหรอ ฉันคิดว่าเธอกับมันแสดงละครตบตาเฉยๆเท่านั้น แต่เธอกับมันรักจริงๆงั้นเหรอ”
“ อย่ามาว่าพี่ยงฮวาอย่างนั้นน่ะ อย่างน้อยเขาก็นิสัยดีกว่าพี่ แต่นี้ต่อไปเราสองคนเป็นแค่พี่น้องร่วมค่ายเท่านั้น ขอให้พี่จำไว้ด้วย โชคดี ”
“ ซอฮยอน ....”
ชายหนุ่มคว้ามือบางไว้ แต่ถูกคนตรงหน้าสะบัดออกอย่างไม่ใยดี และผลักคนร่างสูงล้มลงกับพื้น จากนั้นก็เดินออกไป คิ้วเรียวดั่งกังศรขมวดเข้าหากัน ดวงหน้างามฉายแววสงสัยกับเหตุการณ์เมื่อครู่
แถมตอนนี้ชายหนุ่มก็ยังไม่มีทีท่าจะลุกขึ้นเลย ขาเรียวงามค่อยๆก้าวออกมาเดิน ตรงเข้าไปใกล้ ย่อตัวลงนั่งตรงหน้าเขา และเธอก็ได้รู้ความจริงว่าคนตรงหน้าเธอกำลังร้องไห้อยู่
“ เป็นลูกผู้ชายร้องไห้ได้ไง ”
“…..ธะ....เธอ ...”
คนตรงหน้าเงยหน้าขึ้นมองเธอ แล้วรีบใช้มือของเขาปาดน้ำตาตนเองทิ้งอย่างรวดเร็ว เอ่ยถามอย่างไม่พอใจตีหน้าขรึม แต่ในใจแทบจะเอาหน้าหนี ไม่คิดว่าผู้หญิงที่เขาไม่ชอบขี้หน้าจะมาเห็นสภาพที่ทุเรศของตนเองเช่นนี้
“เธอมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ”
“ ค่ะ .... ฉันหรอ..นายอย่ารู้เลย หึหึ ไม่อยากเชื่อเลยว่าฉันจะได้เห็นน้ำตาจากผู้ชาย ที่เย่อหยิ่ง ปากดี อวดเก่งอย่างนาย ”
“ แม้แต่เธอก็ยังมองว่าฉันเป็นคนไม่ดีใช่มั้ย ….เหอะ .”
“ ก็นายปากเสียจริงๆนี่ ..ชอบทำให้น้องซอร้องไห้อยู่เรื่อย เพราะคำพูดไม่คิดที่ออกจากปากนายน่ะ ใครหล่ะจะไปทนนายได้ตลอดน่ะ .....เอ้า ผ้าเช็ดหน้า เดี๋ยวหน้าใสๆของนายขึ้นสิวหรอกถ้าเช็ดด้วยมือน่ะ ”
ยุนอายื่นผ้าเช็ดหน้าให้เขา ด้วยความหวังดี คยูฮยอนมองหน้าเธอนิ่งก่อนจะที่จะกระตุกยิ้ม เปลี่ยนเป็นคนละคนต่างจากเมื่อกี้ โดยเฉพาะแววตา ที่พร้อมจะแผดเผาร่างของเธอได้ทุกเมื่อ ยุนอาถอยดวงหน้างามหนีเมื่อพบว่าคนร่างสูงเจ้าเล่ห์กำลังโน้มใบหน้าทรงเสน่ห์นั่นเข้ามาใกล้รุ่มร่ามกับตัวเธอ
“จะเยาะเย้ยฉันใช่มั้ย คงสะใจเธอหล่ะสิ ที่เห็นฉันร้องไห้น่ะ ไม่ต้องมาทำดีกับฉัน ฉันเกลียดเธอยัยเหม่ง”
“.... ปะ ..เปล่าน่ะ..ฉันแค่หวังดี...เกลียดก็เกลียดสิ ....ฮึ่ย!....ฉันไปหล่ะ”
หญิงสาวถึงกับทำหน้าเหวอ เมื่อเขาเอาหน้ามาใกล้แถมยังด่าทอเธออีก เสียงหวานเอื้อนตอบตะกุกตะกัก ให้ตายสิ ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยสังเกตรับรู้ว่ารุ่นพี่ตรงหน้ามีใบหน้าหล่อเหลาไร่ที่ติแค่ไหน แต่พอใกล้แบบนี้มันก็อดใจสั่นไม่ได้ เมื่อรุ้ว่าตนเองกำลังควบคุมจิตใจที่กำลังเต้นแรงไม่ได้ ยุนอาก็รีบบอกปัดแล้วยันกายลุกขึ้น แต่การกระทำของเธอยิ่งทำให้คนร่างสูงสงสัยมากขึ้น
“ เธอเป็นอะไรหรือเปล่า เห็นหน้าแดง แล้วนี่จะไปไหน”
“ เอ่อ...ฉันจะไปซ้อมเต้นน่ะ...นัดพี่ยูริไว้.. โชคดี..”
หญิงสาวเอ่ย แล้วรีบวิ่งออกมาทันที ทิ้งให้คนด้านหลังมองอย่างงงๆ
หญิงสาวร่างสวยวิ่งออกมา นั่งลงบนชิงช้าในสวน มือเรียวทั้งสองข้างยกขึ้นจับใบหน้าที่ร้อนผ่าวราวกับว่าเธอกำลังนั่งอยุ่หน้าเตาผิงที่มีไฟกำลังลุกโชนอยุ่บนใบหน้า
.....เมื่อกี้เธอโกหกเค้าไปเรื่องซ้อมเต้น......
“ ทำไมตอนเค้าเอาหน้ามาใกล้ เรารู้สึกใจเต้นน่ะ....ไม่นึกเลยว่าพอมองหมอนั่นใกล้ๆจะหล่อขนาดนี้ ให้ตายสิ ”
“.....หยุดเต้นได้แล้วใจจ๋า..สงสารยุนบ้างมันกำลังจะระเบิดแล้วน้า เดี๋ยวยุนก็ตายหรอก ถ้าหัวใจเต้นทะลุอยุ่ด้านนอก.....”
หญิงสาวเอ่ยพึมพำ ก่อนจะอมยิ้มกับตัวเอง แม้จะงุนงงกับอาการที่เปลี่ยนไปราวกับสายฟ้าฟาดที่รวดเร็วของชายหนุ่มรุ่นพี่ที่ตอนแรกกำลังร้องไห้ เหมือนเด็กน้อยที่
......น่าปลอบ น่ากอด และก็น่าฟัด.....
กลับเปลี่ยนเป็นหมาป่าเจ้าเล่ห์เพียงเพราะคำพูดไม่กี่คำของเธอที่เอื้อนเอ่ยออกไป
“เธอกำลังหมายถึงใคร..หืม ..ยัยเหม่งเจ้าเสน่ห์ ”
******50%*******
12/03/10
กว่าจะคลอด ขอโทาน่ะค่ะที่ให้รอนาน ใครที่อ่านตั้งแต่แรก อาจจะรับรุ้ว่า
เนื้อหามีการปรับเปลี่ยนเล็กน้อย บางทีคนที่มาทักเหม่งอาจไม่ใช่เขาคนเดิม อิอิ
ความคิดเห็น