คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บ ท ที่ ๕ | จิ๊กโก๋ซอยเจ็ด
๑
หลังเสียงแหบเย็นนั้นทักทายอย่างไม่เป็นมิตร ผมได้ยินเสียงผ่อนลมหายใจเบาๆ สายตาพยายามเพ่งไปด้านหลังเสาไฟฟ้า แสงสีส้มสาดจ้าลงมาทำให้มองเห็นเงามือเบื้อหลังลำแสงนั้นได้ยากเย็น
" ก็ดูงั้นๆนี่... "
เสียงชายแปลกหน้ายังคงพูด ผมรู้สึกว่ามีบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ในเงามืดหลังแสงไฟ
" เฮ่ย... ก้มลงมาสิ่วะ "
เมื่อได้ยินดังนั้นผมก็ลดสายตาลงจากเดิม และในตอนนั้นเอง...
มีแมว...
ใช่ถูกแล้ว
แมวสีดำหนึ่งตัวนั่งกวัดแกว่งหางอยู่ตรงหน้าผม มันเงยหน้าขึ้นมองผมด้วยสายตากวนโอ๊ย มิหนำซ้ำจังหวะกระตุกหางของมันยังบ่งบอกได้ถึงลิมิตความกวนตีนที่พุ่งสูงเกินความสูงของตัวมันเสียอีก
" .... "
ผมถูกแมวจิ๊กโก๋หาเรื่องเหรอ นี่ผมโชคร้ายขนาดไหนกันนะ ?
" เป็นใบ้รึไงวะ... "
มันถาม
" ...เฮ่ย... จะกวนตีนรึไงไอ้เปี๊ยก "
ผมจ้องมันตาไม่กระพริบ ในขณะที่มือล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ จังหวะหางของผมก็สบัดไปตามอารมณ์ที่ไม่ค่อยจะสุนทรีย์ ไอ้เจ้าแมวจิ๊กโก๋นั่นก็เหมือนกัน ตอนนี้เราทั้งคู่เพียงแค่จ้องตากันและดวลการกวัดแกว่างหางไม่มีใครยอมใคร หางใครหยุดก่อนแพ้
" ปากดีนักนะ เดี๋ยวพ่อข่วนให้หน้าแหกซะดีมั้ย "
ไอ้แมวเตี้ยมันว่า
ผมนี่ถึงกับคิ้วกระตุกเลยทีเดียว แต่ละคำพูดของมันทำให้ผมคิดว่าน่าเตะให้ปลิวไปเลยจริงๆ ซ่าไม่ได้ดูขนาดตัวเล๊ย ! และผมคิดว่ามันคงเป็นแมวที่มีอายุพอสมควรแล้ว เพราะขนดำๆของมันมอมแมม มิหนำซ้ำยังมีสีขาวแซมมานิดหน่อย
" ต้องให้ก้มหน้าลงไปมั้ยลุง... พูดเข้าไปนั่นอ่ะปีนขึ้นมาข่วนถึงเร่อ ? "
ผมตอบ
" ใครเป็นลุงแกมิทราบ... "
แหน่ะ.. กวนตีนอีก...
ผมกับเจ้าแมวจิ๊กโก๋ยืนเถียงกันอยู่นานก็ได้ใจความว่า มันเป็นจิ๊กโก๋แมวจร ชื่อว่า ' จุ่น ' มาจากซอยเจ็ด มันบอกว่าได้ยินข่าวเรื่องผมมานานแล้วแต่ก็ไม่เคยได้มีโอกาสมาดูให้เห็นกับตาเสียที แล้วมันก็ยังเลียบๆเคียงเคียงๆถามถึงคุณ ชิโรโกะ (แมวสาวสวยที่อยู่ในซอยบ้านผม) อีกด้วย ผมคิดว่าประเด็นที่ไอ้จุ่นมาที่นี่คงไม่ใช่เพราะมันอยากเจอผมหรอก น่าจะเป็นเพราะคุณชิโรโกะมากกว่า
๒
" แล้วแกจะเดินตามฉันมาทำไมเนี่ย "
ผมหันไปว่ามัน เพราะไอ้จุ่นเอาแต่เดินตามผมต้อยๆ หลังจากที่เรายืนคุยกันที่เสาไฟฟ้าก็ไม่รู้ว่ามันถูกใจอะไรผมนักหนาถึงได้ตามติดแจขนาดนี้
" วันนี้ฉันจะนอนบ้านแก "
ไอ้จุ่นบอก
" ฝันเลยไอ้น้อง มาทางไหนเมิงกลับไปทางนั้นเลย "
ผมตอบทันควัน จะว่าผมใจร้ายก็ได้นะ แต่การรับจิ๊กโก๋ที่เราไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้าเข้าบ้านมันเป็นเรื่องไม่ควรอย่างยิ่ง ขนาดคนมีแค่สองเท้านะ แล้วนี่แมวมีตั้งสี่เท้าเชียว คงต้องใช้เวลาทำความรู้จักปลายเท้ากันยาวๆล่ะ
" ไม่ไปเฟ่ย~ "
ไม่พูดเปล่ามันกระโดดขึ้นไปนั่งรออยู่บนขอบรั้วบ้านของผม ถ้าหากว่าตอนนี้ผมตะโกนออกไปว่า ช่วยด้วย มีแมวจิ๊กโก๋ปีนบ้านผม จะมีใครสักคนไหมนะที่เชื่อ และเข้าใจผม
แน่นอนว่าไม่
ผมจึงทำได้แค่ปล่อยให้ไอ้จุ่นมันทำระยำตำบอนกับรั้วบ้านของผม ผมหมายถึงระยำตำบอนจริงๆเพราะว่ามันฉี่รดรั้วบ้านของผมด้วย ทำอย่างกับว่าหน้าบ้านของผมเป็นส้วมแมวอย่างนั้นล่ะ...
ในขณะที่ผมยืนมองไอ้จุ่นด้วยความโมโหอยู่นั้น ไฟในบ้านจากชั้นสองก็เปิดจ้า
ทับทิม ลูกสาวของคุณลุงช่างตัดเสื้อเปิดหน้าต่างห้องนอนของเธอออกมา เธอคงจะได้ยินเสียงผมทะเลาะกับไอ้จุ่นเป็นแน่ ในตอนที่ผมเงยหน้าขึ้นมองเธอ เธอก็ส่งยิ้มหวานฉ่ำมาให้
อ้อ... ผมยังไม่ได้เล่าเรื่องนี้สิ่นะ ?
๓
ย้อนกลับไปเมื่อวัยเด็ก
ตอนนั้นผมเรียนอยู่ ป.3 มันเป็นช่วงชีวิตที่แสนลำบากยากเย็น
ด้วยความที่ฐานะทางบ้านของผมยากจนมาก แม่พยายามหาเลี้ยงครอบครัวด้วยตัวคนเดียว ผมต้องเรียนหนังสือ และผมไม่แน่ใจว่าผมมีพ่อรึเปล่า แม่ไม่เคยพูดถึงพ่อเลย
ในแต่ละวัน หลังจากที่แม่ไปส่งผมที่โรงเรียนแล้ว แม่ก็จะไปรับจ้างเป็นแม่บ้านตามสถานที่ต่างๆ บางครั้งก็บ้านคนรวยในละแวกนั้น ตามห้องน้ำของห้างสรรพสินค้า สารพัดที่จะทำได้ ตกเย็นแม่จะรับจ้างแพ๊คของต่อ บางครั้งก็เป็นการแพ๊คช้อนส้อมขนาดต่างๆ ผมเคยเห็นแม่รับคัดแยกขยะไปส่งที่โรงงานด้วย
แล้ววันหนึ่ง
ผมร้องให้อย่างหนักเพราะถูกเพื่อนนักเรียนแกล้ง
ในวันนั้นผมถามแม่ว่าทำไมผมจึงมีหูและหางเหมือนแมวหลังจากที่ผมถูกเพื่อนนักเรียนวัยประถมดึงหางจนเคล็ดไปถึงสันหลัง และสิ่งที่แม่ตอบกับผมคือ
" วันพรุ่งนี้แม่จะพาไปตัดหูกับหางที่คลีนิคศัลยกรรม "
หลังจากนั้นผมก็จำอะไรแทบไม่ได้
ผมจำได้เพียงแค่ว่า วันถัดมาผมไม่เจอแม่ และในเย็นวันนั้นแม่ไม่กลับบ้าน
....
แม่ไม่กลับมาอีกเลย
คุณลุงช่างตัดเสื้อมาที่บ้านของผมและรับผมไปอยู่ด้วย เขาบอกกับผมว่า จะให้ผมพักอยู่ที่บ้านของเขาจนกว่าแม่ของผมจะกลับมา ช่วงเวลายาวนานที่ผมใช้ชีวิตอยู่กับคุณลุงช่างตัดเสื้อ ในเย็นของทุกวันหลังเลิกเรียนผมจะเลยไปที่บ้านของผมเพื่อดูว่าแม่กลับมารึยัง
ผมทำแบบนั้นอยู่เป็นปีๆ ปีแล้วปีเล่า
จนกระทั่ง...
ผมไม่รู้เลยว่า
ตั้งแต่เมื่อไหร่... ที่ผมเลิกกลับไปที่นั่น...
ความคิดเห็น