คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บ ท ที่ ๔ | เรื่องของเรื่องคือแตงกวาไม่เกี่ยว
๑
" เดี๋ยวๆ แล้วทำไมกูต้องกลัวแตงกวาด้วย "
ผมมองหน้าไอ้ป๊อกสลับกับแตงกวาบนตัก ในใจก็คิดว่ามันจะมาไม้ไหนอีก หรือบางทีมันอาจจะแอบก๋งเหล้าตอนที่ผมไม่อยู่ ? แต่ก็ไม่น่าใช่เพราะผมไม่ยักได้กลิ่น
" กูเห็นในคลิป เวลาเอาแตงกวาโยนใส่แมวแล้วมันจะตกใจอ่ะ "
ไอ้ป๊อกมันว่า...
ผมก้มลงมองแตงกวาบนตักอีกครั้ง ในใจนึกแค้นแทนเผ่าพันธ์แมวของตัวเองนิดๆ คนนี่ก็ช่างสรรหาวิธีมาแกล้งกันจริงๆ ผมหยิบแตงกวาถือไว้ในมือพลางลุกขึ้นเดินผ่านไอ้ป๊อกไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไรกับมันสักคำ ในขณะที่กำลังจะก้าวเท้าเข้าห้องครัวอยู่นั้นผมก็ได้ยินเสียงโซฟายุบตัวลงฮวบ
ผมคิดว่า
ต้องดัดนิสัยชอบแกล้งของ ไอ้หน้าคน นี่สักหน่อยแล้ว...
ผมหันหลังกลับไปมองก็เห็นว่ามันนั่งแผ่แขนอยู่บนโซฟา ดูมันสบายใจพิกล ในตอนนั้นผมยกแตงกวาขึ้นมาชูให้มันดูและมันก็จ้องกลับมา ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นผมก็กัดแตงกวาในมือดังกร้อบ เนื้อแตงกรุบกรอบชุ่มน้ำปะแล่มหวานนิดๆค่อยๆให้ใหลลงคอของผมไปอย่างง่ายดาย
และผมยักคิ้วให้มันดูอีกสองทีด้วยซ้ำไป
ไอ้ป๊อกยักไหล่เป็นเชิงไม่สนใจ และในตอนนั้นเอง...
ผมง้างแตงกวาไปด้านหลังจนสุดแขนเท่าที่จะสุดได้ เท้าข้างหนึ่งยกขึ้นชี้ไปด้านหน้าอย่างนักเบสบอลมืออาชีพ ไม่กี่อึดใจผมก็เขวี้ยงแตงกวาพุ่งทยานออกไปหาไอ้ป๊อกที่นั่งแผ่หลาอยู่บนโซฟา แตงกวาวิ่งฝ่าอากาศทยานหัวตรงแน่วไม่ยังไอ้ป๊อกด้วยความเร็วสูง
ผมรู้สึกได้ว่ามันเป็นการเขวี้ยงที่สวยงามจริงๆ
" เห๊ยย !! "
ไอ้ป็อกตะโกนหน้าเหวอมิหนำซ้ำมันยังยกขาและแขนขึ้นมาบังตัวเอาไว้อย่างรวดเร็วตามสัญชาติญานของมนุษย์ และมันก็เอี้ยวตัวหลบแตงกวามหาภัยของผมไปได้อย่างหวุดหวิด แตงกวาลูกนั้นกระแทกเข้ากับพนักพิงของโซฟา และมันกระดอนจากแรงอัดจนเด้งลงพื้นกลิ้งหลุนๆไปไกลเลยทีเดียว
" มึงเล่นเหี๊ยไรเนี่ย !!? "
ไอ้ป๊อกตะโกนลั่นด้วยหน้าตาตื่น
" .. อ้าว... มึงตกใจทำไมอ้ะ ? "
ผมถามมันด้วยน้ำเสียงเรียบๆ พร้อมกับใบหน้าขี้สงสัยเหมือนเด็กประถม
" มึงกลัวแตงกวาด้วยเหรอ ? "
หลังจากที่ผมพูดจบ คราวนี้เป็นไอ้ป๊อก ที่งงเป็นคนตาแตก
๒
มาว่ากันต่อด้วยเรื่องของแตงกวา
ไอ้ป๊อกมันว่า ก็มึงเขวี้ยงซะแรงขนาดนั้นจะไม่ให้ตกใจได้ยังไง ผมก็ข้องใจว่าทำไมมันถึงคิดว่าแมวจะกลัวแตงกวา การที่แมวตกใจไม่แปลว่ามันกลัวแตงกวาสักหน่อย เหมือนที่มันตกใจไม่แปลว่ามันกลัวนั่นแหละ
" มันไม่เหมือนกันเว่ย อันนั้นโยนเบาๆเอง บางคลิปวางไว้ข้างหลังมันเฉยๆด้วยซ้ำ "
ไอ้ป๊อกยังเถียงไม่เลิก
" มันไม่เกี่ยวว่ามึงจะเขวี้ยงหรือเอาไปวางไว้เฉยๆ แต่มันเกี่ยวที่มันไม่คิดว่ามึงจะทำ มึงไม่ได้กลัวแตงกวา แต่มึงไม่คิดว่ากูจะเอาแตงกวาเขวี้ยงอัดหน้ามึงต่างหาก "
ผมเถียงฉอดเลยทีเดียว ไอ้ป๊อกอ้าปากพะงาบเหมือนจะเถียงแล้วมันก็เงียบไป
ผมว่าเรื่องนี้มันเป็นประเด็นนะ
ไอ้ป๊อกล้วงมือถือออกจากกระเป๋ากางเกง สักครู่มันก็กวักมือเรียกให้ผมไปนั่งข้างๆ
" มาๆ มึงมาดู "
พูดยังไม่ทันจบ ผมก็เห็นมันกดเล่นคลิปวีดิโอจากยูทูป ภายในคลิปมีแมวตัวหนึ่งกำลังกินอาหารอยู่อย่างสงบสุข แล้วจู่ๆก็มีมือปริศนาของมนุษย์ผู้หนึ่งยะเนิบๆบรรจงเอาแตงกวาวางไว้ข้างหลังเจ้าแมวผู้โชคร้ายอย่างเงียบเชียบ ในขณะที่มันกำลังอิ่มเอมกับอาหารในถ้วยของมันอยู่นั้น มันก็ได้ยินเสียงก๊อกแก๊กดังใกล้ ๆ ก้น จึงหันหลังกับไปมอง และมันก็พบเข้ากับสิ่งที่ไม่คาดคิดว่าจะมีอยู่ ขนทุกๆเส้นบนตัวของมันลุกชูชันและมันดีดตัวเสียจนกระเด็นกระดอนไปไกล ราวกับเห็นว่าแตงนั้นเป็นตอปิโดใกล้จะระเบิดแล้วก็ไม่ปาน
ในตอนที่แมวผู้ตกเป็นเหยื่อทารุนกรรมทางอารมณ์ตัวนั้นลอยหายออกไปจากจอบันทึกภาพ ไอ้ป๊อกก็หัวเราะพรวดออกมาจนโซฟาสะเทือน ผมยังคงจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์ที่ไหวไปตามมือของไอ้ป๊อก...
และผมก็คิดว่า...
เออ..
มึงตลก.. แต่แมวมันไม่ตลก...
๓
ท้องฟ้ามืดสนิทแล้ว ผมจำไม่ได้ว่าออกมาจากบ้านของไอ้ป๊อกตั้งแต่กี่โมง
ผมเดินชูหางเตร็ดเตร่อยู่ในซอยบ้านตัวเอง สองข้างทางมีไฟสีส้มประดับอยู่บนเสาไฟฟ้า น่าแปลกที่แมลงตัวเล็กตัวน้อยมักจะบินวนตอมที่ดวงไฟเหล่านั้นกันจ้าละหวั่น ผมซุกมือลงในกระเป๋ากางเกงเพื่อหลบลมเย็นที่พัดมาทั้งๆที่คิดว่าคืนนี้จะค้างบ้านไอ้ป๊อกแต่ผมกลับรู้สึกรำคาญเสียงหัวเราะของมัน ไม่ใช่ว่าเคืองมันเรื่องแตงกวาหรอก แต่เพราะทุกครัั้งที่มันเงยหน้าขึ้นมามองผม มันก็จะหัวเราะออกมาจนผมรู้สึกรำคาญ ผมรู้ว่าเพราะผมมีหูเหมือนแมว และมันก็คงจะทำให้นึกถึงแมวในคลิปนั้นขึ้นมา
โอเค ผมเข้าใจว่ามันคงจะดูตลกดี ที่แมวดันกลัวแตงกวาแสนธรรม เวลาที่พวกมันออกอาการตื่นตกใจแบบเกินเหตุมันคงจะเรียกเสียงหัวเราะได้ไม่น้อยเลยทีเดียว …. และใช่ การมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายอะไร แต่คุณลองคิดดูสิ่ว่า ถ้าเพื่อนของคุณมันหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังทุกครั้งที่มองหน้าคุณ จะเป็นเรื่องที่น่ารำคาญขนาดไหน
ในขณะที่ผมกระดิกหางรับลมอยู่นั้น ผมได้ยินเสียงเหมือนใครสักคนกำลังพูดอะไรบางอย่าง หูของผมกระดิกเพื่อจะจับเสียงนั้นในทันที ไฟสลัวมีอยู่เพียงน้อยนิด ผมจ้องมองไปในเงามืด ไกลออกไปม่านตาค่อยๆขยาขึ้นทีละนิด
" เฮ้ย... ไอ้ตัวประหลาด ได้ข่าวว่าเก๋านักเหรอ "
เสียงแหบพร่าชวนให้รู้สึกเสียวสันหลังดังอยู่ใกล้ๆตัวผม น้ำเสียงนั้นราวกับจะส่งสัญญานว่า ผมต้องมีเรื่องให้เจ็บตัวเป็นแน่ เท้าของผมหยุดชะงักในทันที ในขณะที่กำลังจะหันไปยังต้นตอของเสียงนั้นผมก็นึกตั้งคำถามขึ้นมาในใจ เพราะว่ามันเป็นแบบนี้มาตลอด...
แค่เพราะผมเป็นคนที่มีหูและหางเหมือนแมว หูของผมก็ไม่ได้ไปงอกบนหน้าใครสักหน่อย
ผมข้องใจเหลือเกินว่าพวกเขาจะมีปัญหาอะไรกับมันนักหนา ในเมื่อผมก็เกิดมาเป็นแบบนี้แล้ว
มันผิดมากรึไงวะ ?
ความคิดเห็น