คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บ น ที่ ๑ | จุดเริ่มต้นของตัวประหลาด
๑
เรื่องมันเริ่มต้นตั้งแต่ผมเกิด เพียงแต่ผมจำความไม่ได้เท่านั้น
ผมเกิดมากับความประหลาด เขาว่ากันว่า ผมมีร่างกายเหมือนมนุษย์ แต่มีหูที่รูปรางผิดแปลก แถมยังมีหางงอกออกมา
เขาว่ากันว่าตอนแรกๆยังดูไม่ออกว่าผมจะเป็นตัวอะไร มีคนหนึ่งบอกว่า ผมเป็นเด็กปีศาจให้กำจัดทิ้งไปซะเพราะจะนำพาความโชคร้ายมาให้ อีกคนบอกว่าผมอาจจะเป็นลูกเสือดำเสือดาวก็ได้ ถ้าโตขึ้นจะดุร้าย ให้ฆ่าทิ้งไปตั้งแต่ตอนนี้จะดีกว่า
แต่ก็ยังมีบางคนที่จุดธูปไหว้ผมแล้วขอเลขเด็ดขอโชคขอลาภ
ผมเริ่มจำความได้ตอนที่เริ่มรู้สึกผูกพันธ์กับแม่ และเริ่มรู้สึกถึงความไม่ปกติของตัวเองเพราะแม่ไม่ได้มีหูตั้งอยู่บนหัวแบบผม แถมแม่ยังซ่อนหางได้เก่งอีกต่างหาก ผมไม่เคยเห็นหางของแม่เลย...
ในวัยที่ผมกำลังเรียนรู้การใช้ภาษาของมนุษย์ ผมมักจะได้ยินเพื่อนบ้านพูดว่าผมเป็นตัวประหลาด แถมบางคนยังบอกว่า ผมไม่ใช่ลูกแท้ๆของแม่อย่างแน่นอน...
ผมสงสัยว่า ตัวประหลาดคืออะไร ?
๒
ในเย็นวันหนึ่งขณะที่แม่ของผมกำลังทำกับข้าวอยู่ในห้องครัวชั้นล่าง ผมได้กลิ่นปลาทูทอดหอมฉุย ทั้งๆที่ห้องนอนของผมอยู่ชั้นสอง แต่อาจจะด้วยจมูกที่ไว้ผิดปกติหรือไม่ก็ เพราะว่าบ้านไม้หลังนี้มันเก่าโทรม ปลวกรุมกินจนมีแต่รูพรุ่น กลิ่นของปลาทูทอดถึงลอยทะลุเข้ามาในห้องของผมได้
อีกไม่นานก็คงได้เวลาอาหารเย็นแล้ว
" มากินข้าวได้แล้วลูก "
เสียงแม่ตะโกนมาจากชั้นล่าง ผมรีบกระโดดลงจากเตียง เปิดประตูห้อง และวิ่งปรี่ลงบันไดบ้านไปอย่างรวดเร็ว บางครั้งผมก็กระโดดลงมาจากชั้นสองแทนการใช้บันได
แต่ต้องระวังไม่ให้แม่เห็น เพราะจะถูกแม่ตี
ครั้งนึงผมกระโดดลงมาจากหน้าต่างชั้นสองเพื่อไล่จับนกพิราบ และแม่กำลังตากผ้าอยู่ตรงนั้น เมื่อเท้าของผมลอยลงมาสัมผัสกับพื้นเบื้องล่าง ขาก็ย่อลงโดยสัญชาติญาน ตัวของผมแทบจะเป็นหนึ่งเดียวกับพื้นดิน ช่วงอึดใจเดียวขาของผมก็เหยียดตรงดีดส่งตัวเอง กระโจนออกไปหาเจ้านิกพิราบอย่างว่องไว
แม่รีบคว้าผมเอาไว้แล้วตีผมหลายผั่วะเลยทีเดียว
แม่บอกว่า
" ลูกจะกระโดดลงจากที่สูงๆไม่ได้นะ "
ผมไม่เข้าใจ
แต่ตอนนั้นผมร้องไห้และกลัวแม่จะตีซ้ำอีก ผมจึงบอกแม่ไปว่าจะไม่ทำอีกแล้ว ผมถามแม่ว่าทำไมผมถึงกระโดดลงมาจากที่สูงไม่ได้
" เพราะ ถ้ามันสูงเกินไป มันจะอันตรายกับลูก "
แม่ลูบหัวผมพลางให้คำตอบไปด้วย ผมพยักหน้ารับทั้งน้ำตา ถึงแม้ว่าผมจะไม่เข้าใจที่แม่ตอบก็ตาม
ที่ว่าสูงเกินไปนั้น แล้วเท่าไหร่คือสูงเกินไป... หน้าต่างชั้นสอง บันไดบ้าน ต้นไม้ หรือหลังคา ?
ผมไม่สามารถหาอะไรมาวัดได้เลยว่า สูงเกินไป สำหรับแม่นั้น คืออะไร
๓
" อ้าวลงมาเร็วเชียว "
แม่บอกในขณะที่ถือจานปลาทูทอดไปวางบนโต๊ะอาหาร ผมรีบวิ่งไปหยิบน้ำในตู้เย็นจากนั้นก็หยิบแก้วอีกสองใบ แม่จัดแจงตักข้าวสวยร้อนๆลงในจาน ในขณะเดียวกันผมก็เทน้ำใส่แก้วทั้งสองใบ ใบหนึ่งสำหรับผม และอีกใบสำหรับแม่
" เดี๋ยวกินข้าวเสร็จแล้วไปใส่เสื้อคลุมนะลูก "
แม่พูดพลางเลื่อนจานข้าวมาให้ผม
" จะไปไหนเหรอฮะ "
" แม่จะพาไปซื้อชุดนักเรียน "
แม่ตอบ เมื่อได้ยินดังนั้นผมรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที ชุดนักเรียนแบบที่เด็กข้างบ้านใส่ ผมอยากลองใส่มันสักครั้งมาตลอด ผมรีบตักข้าวกับปลาใส่ปาก เคี้ยวๆแล้วกลืนลงคออย่างลวกๆ ตอนนี้ใจผมลอยไปกับชุดนักเรียนเรียนเรียบร้อยแล้ว
หลังจากที่ผมและแม่กินข้าวเสร็จ ผมก็สวมเสื้อแขนยาวสีเลืองสด มันแทบจะเป็นเสื้อหนาวเลยทีเดียว แม่ดึงฮูดลงมาคุมหัวของผมไว้และบอกให้ผมเอาหางซ่อนไว้ในขากางเกง มันเป็นสิ่งที่ผมไม่ชอบมากที่สุดในการออกไปนอกบ้าน เพราะบางครั้งผมก็นั่งทับหางของตัวเอง และมันเจ็บมาก...
แม่จูงมือผมออกจากบ้าน
เราเดินไปตามถนนของหมู่บ้าน กลิ่นชื้นของพุ่มดอกเข็มที่เพิ่งรดน้ำลอยมาตามลม ผมวิ่งไปกระโดดไปอย่างสนุกสนาน บางครั้งผมก็ร้องเพลง
" ดูนั่นสิ่เด็กประหลาด "
เสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูด
" จริงด้วย เธอๆดูสิ่นั่นไงเจ้าตัวประหลาดน่ะ "
ผู้หญิงอีกคนพูด
" น่าสงสารจัง... "
ผมมองไปยังกลุ่มคนที่พูดคุยกัน คนพวกนั้นหันมาจ้องผมเป็นตาเดียว แม่บีบมือของผมแน่นขึ้นจนผมเริ่มรู้สึกเจ็บ และจู่ๆแม่ก็สาวเท้าไปไวมากจนผมก้าวตามไม่ทัน ผมเริ่มวิ่งตามแม่และหลายครั้งที่ผมถูกดึงจนเกือบล้ม
ระยะทางยาวไกลที่ผมถูกแม่กึ่งจูงกึ่งลากมาจนถึงหน้าร้านขายเคื่องเขียนขนาดใหญ่ ผมหอบหายใจด้วยความเหนื่อย ภายในร้านผมเห็นหุ่นลองเสื้อสวมชุดนักเรียนแบบต่างๆอยู่เต็มไปหมด ในตอนนั้นผมก็ลืมความเหนื่อยไปและหันมาสนใจชุดนักเรียนเหล่านั้นแทน
กริ้ง
เสียงกระดึ่งที่ติดอยู่บนประตูร้านเครื่องเขียนดังขึ้น มีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังจูงเด็กหญิงตัวเล็กๆออกมา ทั้งคู่หันมามองผม เด็กผู้หญิงตัวเล็กส่งยิ้มมาทักทาย และในตอนนั้นเธอก็ถูกดึงออกไปให้เดินห่างจากผม
" อย่าไปใกล้นะลูก เด็กคนนั้นเป็นตัวประหลาด "
เสียงแม่ของเธอพูดขึ้น
ผมมองทั้งสองคนเดินออกไปด้วยความไม่เข้าใจ ผมจึงหันไปหาแม่ซึ่งตอนนี้ยืนหยุดนิ่งอยู่ที่หน้าร้าน แม่ก้มหน้าลงไม่พูดไม่จาและยังคงกำมือของผมเอาไว้แน่น
" แม่ ตัวประหลาดคืออะไรเหรอฮะ ? "
ความคิดเห็น