Time Fly | (One shot) By แมวจร - Time Fly | (One shot) By แมวจร นิยาย Time Fly | (One shot) By แมวจร : Dek-D.com - Writer

Time Fly | (One shot) By แมวจร

หลังจากที่คุณอ่านเรื่องนี้จบแล้ว ช่วยตอบคำถามผมหน่อยเถิดที่รัก ว่าชายคนนี้เป็นบ้าหรือเปล่า ?

ผู้เข้าชมรวม

604

ผู้เข้าชมเดือนนี้

14

ผู้เข้าชมรวม


604

ความคิดเห็น


1

คนติดตาม


1
เรื่องสั้น
อัปเดตล่าสุด :  22 พ.ค. 61 / 10:41 น.


ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้



Every time fly
But i'll stay

' ผ ม จ ะ อ ยู่ ต ร ง นี้ ตลอดไป ...  จ น ก ว่ า โ ล ก ใ บ นี้ จ ะ แ ต ก ส ล า ย  '





               ผมเหยียดแขนจนสุดตัว เมื่อพลิกตัวก็เห็นว่านาฬิกาที่ตั้งอยู่ตรงหัวเตียงบอกเวลาเช้าตรู่ ผมหันมองข้างตัว... ที่นอนว่างเปล่า เธอไม่ได้นอนอยู่ข้างผมแล้ว เมื่อเลื่อนมือสำผัสตรงพื้นที่ว่างข้างกาย มันไม่ได้อบอุ่นและบ่งบอกว่าเธอได้ลุกออกไปจากเตียงเป็นเวลานาน ผมเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์ของผมพลางนอนสัมผัสปลายนิ้วลงบนจออย่างขี้เกียจ บางครั้งผมต้องหรี่ตาลงจากแสงที่ลอดทะลุม่านขาวบางตา
               หน้าต่างห้องถูกแง้มอ้า ลมเย็นโชยกระทบม่านเข้ามาในห้อง ระคนกลิ่นสนและดินชื้น เมื่อเธอตื่นเธอมักจะแง้มบานหน้าต่างให้อากาศถ่ายเทอยู่เสมอ
 
               " ที่รัก ตื่นได้แล้ว "
               เธอเรียก
               ผมอมยิ้มเล็กๆ เสียงของเธอไพเราะชวนฟัง ทุกครั้งที่ได้ยินผมมักจะอมยิ้ม แต่ก็มีบางครั้งที่ผมไม่ชอบเสียงของเธอ อย่างเช่นเวลาที่เธอร้องไห้ เวลาเธอโกรธ หรือเวลาที่เธอบ่นอะไรยาวๆนั่นแหละ


               " วันนี้อยากกินอะไรดี... แซนวิชได้ไหม ผมขี้เกียจจัง "
               ผมพูดพลางซุกหน้าลงกับหมอนด้วยความคล้าน เธอไม่ได้ตอบอะไร แต่นั่นแปลว่าเธอโอเคกับแซนวิช เธอไม่ค่อยจะเลือกกินสักเท่าไร ยิ่งถ้าเป็นของที่ผมทำเองแล้ว เธอจะกินมันจนหมดเกลี้ยงเสมอ เว้นแต่ว่าระยะหลังมานี้เธอไม่ค่อยแตะอาหารของผม เธอกำลังป่วยและเริ่มมีอาการเบื่ออาหาร ปกติแล้วเธอจะกินโดยที่ไม่บ่น ถึงแม้ว่าบางครั้งผมแน่ใจว่า มันไม่อร่อยเลยก็ตาม เราสองคนมักจะผลัดกันทำอาหาร แต่เพราะช่วงนี้เธอป่วย ผมจึงต้องเป็นคนทำแทนเธอ


               " ผมขอไปห้องน้ำก่อนนะที่รัก เดี๋ยวจะรีบลงไปทำอาหารเช้าให้คุณ "
               ในขณะที่พูดพลางหาววอด ผมก็ดันตัวลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำ หลังจากผมทำกิจวัตรยามเช้าของผมเสร็จ ก็ได้เวลาทำอาหารเช้าเสียที ในห้องครัวเงียบเหงาเสียเหลือเกิน บางครั้งผมได้ยินเสียงกระดิ่งลมดังแว่วเข้ามาในบ้าน ผมยังคงถือโทรศัพท์เอาไว้ในมือพลางเดินลงบันไดและอ่านข่าวเช้าของวันนี้ในหน้าโซเชียลไปด้วย ในแถบไกลความเจริญเช่นนี้ โชคยังดีที่อินเทอร์เน็ตมาถึง เราไม่ได้มีกิจกรรมหวือหวาเหมือนคนกรุง ดังนั้น...
บางครั้งผมก็รู้สึกว่า ผมออกจะติดโทรศัพท์มากเกินไปสักหน่อย


               " เอ็ด วันนี้อากาศดีนะคะ ฉันอยากพาไรลี่ย์ออกไปเดินเล่นจัง "
               เธอพูด
               ผมแหงะหน้ามองออกไปที่นอกหน้าต่างห้องครัว ท้องฟ้าครึ้มนิดๆ ถึงแม้ว่าฝนจะยังไม่ตกแต่แดดก็ไม่แรงพอที่จะทำให้ร่างกายอบอุ่น ผมละสายตาออกจาบานหน้าต่างพลางส่ายหน้าเบาๆ


               " ผมว่าอีกสักเดี๋ยวฝนตกแหงๆ คุณอย่าออกไปเลย ยิ่งไม่ค่อยสบายอยู่ เดี๋ยวผมจะพามันไปเอง "
               ผมบอก

               ไรลีย์เป็นสุนัขพันธ์ลาบาร์ดอร์ สีครีมค่อนข้างน้ำตาล มันอายุมากแล้วแต่ก็ยังแข็งแรงอยู่ ถ้าสังเกตุดีๆจะเห็นว่าขนที่หน้าของมันเริ่มจะหงอก นั่นหมายความว่ามันอยู่กับผมและเอเลน่ามานานมากเลยทีเดียว เอเลน่ารักมันมาก ผมก็รักมันมากเหมือนกัน
               ผมเดินผ่านหน้าไรลีย์ไปยังเคาน์เตอร์ครัว มันนอนกระดิกหางฟาดพื้นดังปั้บอยู่ตรงบันใด


               " รอเดี๋ยวนะไรลีย์ ขอกินมื้อเช้าก่อนเพื่อนยาก "
               ผมบอกมัน

               ในขณะที่ผมลงมือทำแซนวิช ก็พลางคิดเรื่องของเอเลน่าไปด้วย พักนี้เธอพูดน้อยลงกว่าแต่ก่อนมาก เราไม่ได้ทะเลาะกันหรืออะไรอย่างนั้น เราเพียงแค่คุยกันน้อยลง อันที่จริงเราไม่ทะเลาะกันเลยเป็นเวลานานมากแล้ว นานเท่าไหร่ผมก็จำไม่ได้ ขณะที่ใช้มีดตัดขอบขนมปังก็เห็นเวลาที่อยู่บนนาฬิกาข้อมือบอกว่าเริ่มจะสายแล้ว ผมต้องเร่งมือเสียแล้วสิ่
               สายของวันนี้ผมมีนัดกับคุณหมอปีเตอร์ และก่อนที่คุณหมอจะมา ผมต้องพาไรลี่ย์ออกไปเดินเล่นเสียก่อน ข้างนอกฟ้าหม่นเล็กน้อย ถ้าหากต้องฝากให้เอเลน่าเป็นคนพาไปคงจะไม่ดีแน่
               อันที่จริงผมก็ป่วยอยู่ เป็นโรคที่แปลกประหลาดและพยายามรักษามาเป็นเวลานานแล้วก็ยังไม่หาย เอเลน่าก็ป่วยเช่นกัน แต่เราป่วยต่างโรค เราสองคนเป็นเหมือบคู่สามีภรรยาขี้โรงคอย่างไรอย่างนั้น


               " ที่รัก วันนี้หมอปีเตอร์จะมานะ กินมื้อเช้าเสร็จผมคงต้องพาไรลี่ย์ออกไปเดินเล่นเลย "
               ผมบอก
               หลังจากนั้นผมเหน็บโทรศัพท์ไว้ที่ใต้คาง พลางโน้มตัวลงหยิบจานแซนวิชสองจานและถือไปยังโต๊ะอาหาร เมื่อก้มลงวางจานแล้ว ผมจึงหยิบโทรศัพท์วางเอาไว้บนโต๊ะ เสียงเก้าอี้ถูกลากในขณะเดียวกันผมหย่อนตัวลงนั่ง ผมรีบลงมือกินมื้อเช้าในทันที แทบไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองเอเลน่าเลยด้วยซ้ำ
               เธอนั่งเงียบๆไม่พูดไม่จา เราเป็นแบบนี้มาพักใหญ่ๆแล้ว เธอมักจะนั่งกินเงียบๆอยู่ที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามผม แต่ก็มีบางครั้งที่เธอร้องเพลงขึ้นมาเพื่อทำลายความเงียบรอบตัวของเรา

               ในขณะที่กลืนแซนวิชลงคอ ผมได้ยินเสีงกริ่งแว้วเข้ามา
               " ให้ตายสิ่ "

               เมื่อเอนตัวมองออกไปนอกหน้าต่างก็เห็นหมอปีเตอร์กำลังยืนกดกริ่งอยู่ ผมยกข้อมือดูนาฬิกาอีกครั้ง หมอปีเตอร์มาก่อนเวลามากเลยทีเดียว
 
               " ผมนัดไว้สายกว่านี้นี่ เฮ่อ เดี๋ยวผมเปิดเองที่รัก "
               ผมบอกพลางรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ ไรลีย์เงยหน้าขึ้นมองตามผม หางของมันสะบัดอย่างแรงจนก้นส่ายเลยทีเดียว มันอาจคิดว่าผมจะพามันไปเดินเล่นแล้ว
 
               " ยังก่อนไรลีย์ ... เอเลน่า ดูไรลีย์ด้วยนะ "
               ผมบอกเธอก่อนจะเดินออกจากบ้านไปยังประตูรั้ว ชายร่างสูงใหญ่สวมเสื้อโค้ทหนาเตอะสีเข้มและดูโบราญกว่ายุคสมัยปัจจุบัน ราวกับเป็นตาลุงแก่หลุดออกมาจากอดีตกำลังยืนเก้ๆกังๆอยู่ที่นอกรั้วบ้าน
 
               " โอ้ เอ็ด ! ขอโทษทีที่มาเสียไว ผมมีปัญหากับโรเบิร์ทนิดหน่อยน่ะ คุณรู้ใช่ไหม "
               คุณหมอปีเตอร์พูดทันทีที่ผมเปิดประตูรั้วให้กับเขา เขาถอดหมวกปีกกว้างออกเหน็บเอาไว้ใต้วงแขน ผมขาวของเขาเพิ่มขึ้นมากตั้งแต่ที่เรารู้จักกัน ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะดูแก่ได้ถึงเพียงนี้
 
               " เรากำลังกินมื้อเช้ากันอยู่เลย เชิญเข้ามาก่อนสิ่ครับ "
               ผมบอก
 
               ปีเตอร์เดินนำผมเข้าบ้าน เขามักเป็นกันเองกับผมเสมอๆ อาจเพราะเรารู้จักกันมานาน และปีเตอร์ก็เป็นหมอประจำตัวของผม บางครั้งผมเกือบคิดว่าเขาเป็นผู้ปกครองของผม
               " โอ้! ไรลีย์ ว่ายังไงเจ้าหมาแก่ "
               ปีเตอร์ร้องทักเมื่อเดินเข้าบ้าน ไรลีย์ลุกขึ้นจากพื้นตรงบันไดพลางเดินมาซุกหัวเข้ากับฝ่ามือของปีเตอร์ ผมคิดว่ามันก็คงจะชอบปีเตอร์อยู่ไม่น้อย ปีเตอร์เป็นคนดี เขาอารมณ์ดีเป็นชายแก่ยิ้มง่าย และดูเป็นคนฉลาดทีเดียว หลังจากทักทายไรลีย์แล้ว ปีเตอร์เดินไปนั่งที่เก้าอี้ บนโต๊ะยังมีแซนวิชของเอเลน่าอยู่ เธอคงจะยังไม่ทันได้กินมัน
เอเลน่าอาจไม่ชอบปีเตอร์สักเท่าไร ผมเดานะ
 
               " แซนวิชเหรอ ดีนี่ "
               ปีเตอร์บอกพร้อมฉีกยิ้มกว้าง แก้มย้วยๆของเขาแดงก่ำจากอากาศหนาวข้างนอก มองดูแล้วราวกับเขาเป็นซานตาครอส ติดตรงที่เขาไม่ได้สวมชุดสีแดงเท่านั้น
 
               " คุณจะกินมันก็ได้นะครับ ถ้าไม่รังเกียจ "
               " อ้อ  ของเอเลน่ารึ "
 
               " ครับ "
               ผมตอบและนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิม ปีเตอร์หยิบแซนวิชของเอเลน่าไปกินพลางอมยิ้ม เขาคงชอบแซนวิชฝีมือผมไม่น้อย หลายครั้งที่เขามานั่งกินกับผม และคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้กันสัพเพเหระ รวมไปถึงเรื่องเอเลน่าและอาการป่วยของผม
 
               " แล้วเอเลน่าไปไหนเสียล่ะ "
               ปีเตอร์ถาม เขาจ้องมองผมพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ
 
               " ไม่รู้สิ่ครับ ก่อนคุณมาเธอยังนั่งอยู่ "
               " งั้นเองรึ "
 
               " คุณยังติดโทรศัพท์ไม่เลิกอีกนะ เอ็ด "
               ปีเตอร์ว่า เขาก้มหน้าลงเล็กน้อยพลางหรี่ตามองยังโทรศัพท์ที่วางอยู่ใกล้แขนของผม
 
               " ไม่ขนาดนั้นหรอก "
               " แล้วดูอะไรอยู่ล่ะ คลิปนี่ ใช่ไหม ? "
               ปีเตอร์ถาม ผมกดปิดหน้าจอในทันที ปีเตอร์มักสอดรู้สอดเห็นเรื่องขอมผมเสมอ โดยเฉพาะโทรศัพท์ของผม ซึ่งผมคิดว่ามันค่อนข้างน่ารำคาญ ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นหมอประจำตัวของผมก็ตาม แต่บางครั้งผมก็หงุดหงิดเวลาที่เขาพยายามแทรกตัวเข้ามาในความคิดและความเป็นส่วนตัวของผม
 
               " ให้ผมดูหน่อยสิ่ เอ็ด "
 


               ผมนิ่งอยู่นานหลังได้ยิน เมื่อปีเตอร์เอาแต่จ้องผมไม่หยุด ผมจึงเลื่อนโทรศัพท์ไปยังเขาราวกับว่าถูกเขาสะกดจิตอย่างไรอย่างนั้น นี่เป็นครั้งที่พันหมื่นแสนแล้วกระมังที่เขาทำแบบนี้
 
               " โอ้ จริงด้วย "
               ปีเตอร์พูด
 
               " เอ็ด คุณรู้ไหม ความเชื่อสุดหัวใจก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงความจริงได้ "
               ปีเตอร์พูดพร้อมกับรอยยิ้มอันอบอุ่นอีกครั้ง เขาถือโทรศัพท์ของผมเอาไว้ และผมรู้ดีว่าเรากำลังเข้าสู่การรักษาโรค เขาเรียกมันว่าอย่างนั้น แต่สำหรับผม ผมเรียกมันว่า 'การพราก'
 
 
               " ที่รัก ตื่นได้แล้ว~   ,  เอ็ด วันนี้อากาศดีนะคะ ฉันอยากพาไรลี่ย์ออกไปเดินเล่นจัง "
               เสียงวีดิโอดังมาจากโทรศัพท์ในมืออวบอ้วนของปีเตอร์ ผมมองเห็นเธออยู่ในแววตาของเขา ภาพของเธอจากจอโทรศัพท์สะท้อนขึ้นบนดวงตาชราของปีเตอร์ แม้เพียงภาพเล็กๆหากเป็นเธอผมก็จะมองเห็น
               ผมมองเห็นเธอเสมอ
 
               " นานเท่าไหร่แล้วนะ เอ็ด "
               ปีเตอร์ถาม
 
 
               ค ว า ม จ ริ ง
               เมื่อผมลืมตาขึ้นวันหนึ่งเธอก็จากไปด้วยโรคร้าย เราสองคนต่อสู้ร่วมกันมานานแสนนาน หมอบอกกับผมว่าเธออาจอยู่ได้อีกไม่นานนัก บอกให้ผมทำใจเสียแต่เนิ่นๆ ถึงแม้ว่าเธอจะยังยิ้มได้แต่ผมรับรู้ว่าเธอกำลังเจ็บปวด ผมไม่ได้จำว่าเมื่อไหร่ที่เธอหายไป แต่ในวันหนึ่งที่ผมร้องไห้และคิดถึงเธอ เธอเดินกลับมาพร้อมกับร้องเพลงให้ผมฟัง เธอปลุกให้ผมตื่นในตอนเช้า และบอกผมว่าอยากพาไรลี่ย์ออกไปเดินเล่น เธอกลับมาจากการไม่มีตัวตน
               เธอมีตัวตน
               ' ความเชื่อสุดหัวใจก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงความจริงได้ '
               ปีเตอร์บอก เขาพยายามทำให้ผมตระหนักถึงการจากไปของเอเลน่า พยายามทำให้ผมยอมรับความจริง ความจริงที่ว่าเธอไม่ได้มีตัวตนอีกต่อไป ในทุกครั้งที่ปีเตอร์มาหาผมเพื่อทำการบำบัดรักษาอาการทางจิตของผม
เขาจะพกเอาความจริงมาด้วย และเขาจะใช้ ความจริง นั้น เพื่อ พราก เธอไป...  ผมเจ็บปวดและเหนื่อยล้าเหลือเกิน ความตาย ได้พรากเธอไปจากผมแล้ว และ ความจริง ก็กำลังพยายามจะพรากเธอไปจากผมอีกครั้ง
 
 
 
               " หยุดเถอะ "
               ผมบอก
 
               " คุณไม่อยากหายหรือ เอ็ด ? "
               " หายจากออะไร "
               " จากการป่วยยังไงเอ็ด คุณควรรับรู้ได้แล้ว เธอจากคุณไปนานแล้ว "
 
               ผมเงียบหลังจากได้ฟัง เสียงกระดิ่งลมแว่วผ่านบานหน้าต่างเข้ามา กลิ่นชื้นหญ้าและสาปสนหนาวช่างเย็นชา จนทำให้รู้สึกแสบจมูก ความเงียบกดดันและกัดกร่อนลึกเข้าไปในจิตใจ จนกระทั่งเอเลน่าเริ่มร้องเพลง เสียงของเธอไพเราะแผ่วออกมาจากโทรศัพท์ ผมเงยหน้าขึ้นมอง พลันสายตาก็เห็นเธอยืนยิ้มอ่อนหวานอยู่ข้างหลังปีเตอร์
 
               " เธออยู่กับผม ที่นี่ ตอนนี้ ... " 
               ผมบอก
 
               " เอ็ด.. เธอไม่ได้อยู่กับคุณหรอก คุณต่างหากที่ผูกติดอยู่กับเธอ "
               ปีเตอร์พูดพลางถอนหายใจ แววตาที่เขามองผมสะท้อนให้เห็นว่าเขารู้สึกเวทนาผมมากเพียงไร รอยยิ้มของเอเลน่าจางหายไปพร้อมๆกับร่างกายของเธอ
               เมื่อปีเตอร์เข้ามา เธอจะหายไปจากโลก ราวกับว่าเธอไม่มีตัวตนอยู่จริง เธอจะหายไปเมื่อปีเตอร์บอกความจริงที่ไม่น่าพิษมัยแก่ผม ...เธอหาย.. เมื่อภาพแห่งความจริงเหล่านั้นชัดเจนยิ่งขึ้น
 
               " เวลากำลังโบยบินไปแล้ว เอ็ด คุณจะติดอยู่ตรงนี้ไปอีกนานเท่าไหร่กัน คุณเป็นผู้ชายที่ดีและมีผู้หญิงอีกมากที่ต้องการคนอย่างคุณ "
               ปีเตอร์กล่าว
 

               เ ว ล า ก ำ ลั ง โ บ ย บิ น
               ผมจำไม่ได้เลยว่านานเท่าไหร่ เข็มบนนาฬิกาเดินวนไปเรื่อยๆไม่หยุดหย่อน ในขณะที่โลกหมุนรอบตัวเองและโคจรรอบดวงอาทิตย์ ฤดูกาลเปลี่ยนแปลงไป แต่คล้ายว่าผมยังคงอยู่ที่เดิม
               ' จะติดอยู่ตรงนี้ไปอีกนานเท่าไหร่ '
               ปีเตอร์ถาม
 
 
               " ผมจะอยู่ตรงนี้ ตลอดไป... จนกว่าโลกใบนี้จะแตกสลาย "
               ผมตอบ
 
               ปีเตอร์จ้องมองผม แวตาของเขาเศร้าสลดกว่าในตอนแรก ผมอาจน่าสมเพชมากเสียจนเขาอดกลั้นแววตาเวทนาเอาไว้ไม่ไหว ปีเตอร์วางโทรศัพท์ของผมลงบนโต๊ะพลางเลื่อนมันส่งคืนให้กับผม หน้าจอส่องแสงจ้าเผยรูปเอเลน่ากำลังยิ้มด้วยแววตาหวานฉ่ำ ผิวของเธอผ่องรับแสงแดดในรฤดูร้อน
 
               " โลกไม่แตกหรอกเอ็ด อย่างน้อยก็ในชั่วชีวิตของคุณ "
               ปีเตอร์กล่าวด้วยเสียงที่อ่อนนุ่ม รอยยิ้มน้อยๆปรากฎขึ้นบนใบหน้าเหี่ยวย่นของชายแก่ใจดี
 
               " วันนี้ผมคงจะกลับก่อน อย่างไรก็ฝากสวัสดีเอเลน่าสักหน่อยถ้าหากว่าคุณเจอเธอจริงๆน่ะนะ "
               เขาพูดพลางลุกขึ้นจากเก้าอี้ ผมมองตามเขาและลุกตามเพื่อจะไปส่งเขาที่ประตู ระหว่างที่เขาลุกเดิน ไรลีย์ก็กระดิกหางเร่าๆ มันดูจะดีใจที่นานๆทีจะมีคนมาเยี่ยมเราที่บ้าน นอกจากปีเตอร์แล้วก็แทบไม่ทีใครเข้ามาใกล้บริเวณบ้านของเรา พวกเพื่อนบ้านและญาติพี่น้องมองว่าเราแปลก บางคนว่าเราเป็นคนบ้าสติไม่ดี
 
               " เอาไว้ผมจะกลับมาเยี่ยมคุณใหม่ ในเร็วๆนี้แหละ "
               ปีเตอร์ว่า เมื่อผมเดินไปส่งเขาที่รั้วบ้าน ปีเตอร์สวมหมวกปีกกว้างของเขา อากาศภายนอกหนาวพอสมควร และจวนได้เวลาที่ผมจะต้องพาไรลีย์ออกไปเดินเล่น เรากอดกันเบาๆเพื่อเป็นการบอกลา ปีเตอร์ตบหลังผมสองสามทีเหมือนทุกครั้ง
 
               " ดูแลสุขภาพด้วยครับ ถ้าไม่มีคุณก็คงไม่มีใครมาเยี่ยมเราที่นี่ "
               ผมบอก
 
               " โอ้ ผมยังมีชีวติอยู่ได้อีกยาวๆล่ะเอ็ด ไม่ต้องห่วงผมจะกลับมาเยี่ยมคุณแน่ๆ "
               ปีเตอร์กล่าว
               ผมยืนอยู่ที่รั้วบ้านและมองตามชายแก่ร่างใหญ่โตกำลังเดินหายลับไปจากสายตา ในตอนนี้ทั่วทั้งบริเวณเงียบสนิท มีเพียงเสียงกระดิ่งลมและใบสนสีกันเป็นบางครั้งที่ลมพัดแรง...  ผมยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นราวๆสี่ถึงห้านาที... และเริ่มรู้สึกเงียบวังเวงจนกระทั่งเจ็บข้างในหน้าอก เหมือนผมกำลังถูกบีบคั้นที่หัวใจอย่างรุนแรง ในท้องรู้สึกโหวงแปลกๆ ผมมักจะเรียกความรู้สึกเหล่านี้ว่า ' เหงา '
               ผมเลื่อนประตูรั้วปิดลงและเดินกลับเข้าบ้าน ไรลีย์นั่งรออยู่ที่ประตู ได้เวลาที่ผมจะต้องพามันออกไปเดินเล่นข้างนอกเสียที ในขณะที่ใส่สายจูงให้กับไรลีย์อยู่นั้น 

               " ตาแก่จะกลับมาเมื่อไหร่ "
               ไรลีย์ถาม
 
               " ...ไม่รู้สิ่ "
               ผมตอบ
 
               " แต่เขาจะกลับมาแน่... กลับมาพร้อมกับความจริงเล็กๆน้อยๆของเขา "
               ผมและไรลีย์เดินออกจากบ้านไปพร้อมกัน ผมต้องก้าวเท้าช้าลงเพราะไรลีย์แก่มากแล้ว ระหว่างที่เดินไปบนทางเท้าผมคิดว่าจะพามันไปเดินเล่นแถวๆริมบึงสักครึ่งชั่วโมง เมื่อกลับมาผมจะพบเอเลน่ายืนมองผมอยู่ที่หน้าต่างเหมือนทุกวัน เธอจะยิ้มหวานต้อนรับผมกลับบ้าน และผมจะจูงไรลี่ย์เข้าบ้านเพื่อไปหาเธอ หลังจากนั้นผมจะชงชาร้อนๆนั่งดื่มกับเธอ และเธอจะร้องเพลงให้ผมฟัง และบอกกับผมว่า
 
               ' วันนี้อากาศดีนะคะ ฉันอยากพาไรลี่ย์ออกไปเดินเล่นจัง '





End.
แ ม ว จ ร .


" คุณคิดว่าเอ็ดบ้าหรือเปล่าครับ คุณหมอ? "
" โอ้.. โรเบิร์ท.. แน่นอนว่าเขาบ้าผมจึงต้องรักษาเขา.. 
แต่โรเบิร์ท.. คุณคิดหรือเปล่าว่าสิ่งที่เขากำลังเป็นอยู่นั้นเรียกว่าบ้า ? "

" ผมไม่รู้ครับ คุณหมอคิดว่าอย่างไรหรือ ? "

" โรเบิร์ท ! ไม่ว่าใครก็มองว่าเขาเป็นบ้าทั้งนั้นมีเพียงเขานั่นแหละ ที่มองว่าสิ่งที่เขากำลังเป็นอยู่นั้นคือความรัก
แล้วคุณคิดว่าความรักนั้นบ้าไหมล่ะโรเบิร์ท ? "


_____________________________________________________________________________________________________



      



(c) Music Box

 

ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Rewrite ( May22,2018 )
    - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

    ๹ิ๸๹ามผล๫าน​เรื่อ๫สั้นอื่นๆ​​ไ๸้ที่

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    คำนิยม Top

    ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้

    คำนิยมล่าสุด

    ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้

    ความคิดเห็น

    ×