เธอเป็นลูศิษย์นเ่อผม
เธอเป็นเ็สาวที่อายุห่าับผมว่าสิบปีเห็นะไ้ เธอเ่และมีวามสามารถ มีพรสวรร์ที่โเ่น มีรอยยิ้มหวาน่ำ และมีน้ำเสียไพเราะวนให้หลใหล
“ อาารย์ะ รนี้เอาสีอะไรีะ ? ”
นัเรียนนเ่ถามพลายื่นแนวาสอเธอมาใล้ๆ ผม้มลมอภาพอเธออยู่รู่หนึ่ มันเป็นภาพสีอะริลิที่สวยาม ในภาพประอบ้วยายหิู่หนึ่นั่อิแอบแนบิัน หิสาวสวมุเรสาวพลิ้วลม เธอมีผมยาวสีน้ำาลเ้มูเาาม และายหนุ่มสวมุสูทสีน้ำาลหม่น ผมไม่อารู้ไ้ว่าทั้สอมีหน้าาเป็นอย่าไร เพราะทัู้่นั่หันหลัมอออไปยัทะเลยามเย็น ท้อฟ้าเป็นสีส้มและวอาทิย์ใล้ลับอบฟ้าเ็มที
มันเป็นภาพที่สวยาม
“ ลอเพิ่มสีมพูลไปรนี้่อนมั้ย ? ” ผมบอพลาใ้้ามพู่ันที่ถืออยู่ในมือี้ไปรบริเวท้อฟ้าสีส้มอ่อนๆ
“ ที่ท้อฟ้าเหรอะ ” เธอเยหน้าึ้นมอผม วาอเธอลมโเป็นประาย
“ อื้ม ภาพนี้อมส้มมาเินไปนะ ผมว่ามัน็ูอบอุ่นี แ่ถ้าเพิ่มสีมพูลไปอีสัหน่อย แล้วภาพะให้บรรยาาศที่โรแมนิว่านี้ ” ผมอบ และเธอ็ยิ้มรับ
แววาอเธอที่มอมาบารั้มันทำให้ผมหัวใเ้นแร ถึแม้ว่าระหว่าผมับเธอมันะเป็นเรื่อที่เป็นไปไม่ไ้็าม ผมพยายามอยู่ในุยืนที่วระเป็นและื่นมเธออยู่ห่าๆ แ่ในบารั้มัน็ยาเหลือเินที่ะห้ามัวเอไม่ให้ิ...
..ไม่ให้ิว่าเธอ็ิ แบบเียวับผมเ่นัน...
“ ีึ้นรึยัะ ? ”
เสียใสๆ อเธอเอ่ยถามหลัาที่เธอหายไปแ้ไภาพเียนอเธอ ราวนี้ภาพบนแนวาสูสวยามว่าเิมมานั มันลายเป็นภาพที่อบอวลไป้วยวามรัและวามอบอุ่นอู่รั
“ เ้ามาใล้ๆ สิ ” ผมบอเธอ
ในอนนั้นเธอเยหน้าึ้นมอผม แววาอเธอูะหวั่นไหวอยู่ไม่น้อย ่าเป็นวามรู้สึที่อันราย
แนวาสอเธอถูส่มาให้ และเมื่อผมรับมันเอาไว้เธอ็นั่ลรที่ว่าอเ้าอี้้าัวผม มันเป็นที่ประำอเธอ เรามัะนั่้วยันแบบนี้ในเวลาที่ผมะสอนเทนิพิเศษในารวาให้ับเธอ
“ เธออบอลิลลี่รึเปล่า ? ”
“ อบ่ะ ”
เสียใสๆ อเธออบอยู่ใล้ๆ ในะเียวันผมใ้ปลายพู่ันแ่เิมระถา้นไม้พร้อมับอลิลลี่ลในภาพ หลัานั้น็เพิ่มนัวน้อยที่ำลับินรับลมยามเย็นอีสอสามัว หลายรั้ผมแอบำเลือมอเธอที่ับ้อปลายพู่ันอผมอย่าไม่วาา
เวลานี้ ผมมีวามสุมา
“ สวยึ้นเยอะเลย่ะ ” เสียอเธอทัึ้น
“ เาเรียว่าเพิ่มอ์ประอบอภาพให้ลัว ”
“ อ์ประอบเหรอะ ? ”
น้ำเสียอเธอแฝไป้วยวามสสัยใร่รู้ เ่นเียวับแววาอเธอ ผมหย่อนพู่ันลในแ้วน้ำใล้ๆ ัว่อนที่ะหันไปุยับเธออย่าริั
“ ภาพอเธอุเ่นอารเล่าเรื่อือายหิสอนที่นั่มอทะเลใ่มั้ย ถ้าพูถึารเล่าเรื่อเท่านี้็เพียพอแล้ว แ่มันะสวยึ้นถ้ามีภาพประอบอื่นๆ เพิ่มเ้าไปเพื่อให้ไ้อ์ประอบที่สมบูร์ ยัวอย่าเ่น นัวนี้ ถ้าไม่มีมันอยู่ในภาพ ภาพ็ยัสื่อวามหมายไ้ แ่เมื่อเพิ่มมันเ้าไปภาพะูสวยึ้น ถึแม้ว่ามันะไม่ไ้มีวามหมายอะไรับภาพเลย็าม ทั้อลิลลี่หรือระถา้นไม้ ภาพพวนี้ มีไว้เพื่อประอบให้ภาพอายหิึ่เป็นุเ่นอเธอสวยยิ่ึ้น…” ผมพู และเป็นอีรั้ที่แววาอเธอทำให้หัวใอผมเ้นแร
“อาารย์นี่เ่ัเลยนะะ” เธอยิ้มร่า
ผมลูบหัวเธอเบาๆ เมื่อรู้สึว่าวามใล้ิเริ่มอยู่ในภาวะที่อันราย ผมึึัวเอออมาาวามรู้สึหวั่นไหว้วยาร้มลหยิบแ้วน้ำล้าพู่ันอัวเอไปล้าในห้อน้ำโยทิ้เธอเอาไว้ับผลานิ้นเออเธอ
หลาย่อหลายรั้ที่ผมทิ้เธอเอาไว้ ับวามสัมพันธ์ที่ไม่สามารถสาน่อไ้
“ ฟ้าใล้มืแล้วนะ ยัไม่ลับอีเหรอ…”
ผมเอ่ยถามเมื่อเห็นเธอล้มัวลนอนบนเบาะรอนั่ เธอทำแบบนี้อีแล้ว เธอมัะอยู่เป็นนสุท้ายอั้นเรียนเสมอ อนนี้ห้อเรียนทั้ห้อปราศาเ็นัเรียนนใยเว้นเธอ แส้านอบานหน้า่า็เหลืออยู่น้อยเ็มที
“....”
เธอไม่อบ
“ นี่... ไ้ยินรึเปล่า ผมบอว่าใล้มืแล้วนะ เลยเวลาเลิเรียนมามาแล้ว ”
“ รอสีแห้่อน่ะ ”
เธออบพลาพลิัวหันไปอีทาราวับะหลบหน้าผม้วยวามรำาอย่าไรอย่านั้น ผมนั่อยู่บนเ้าอี้สำหรับสอนึ่อยู่ห่าาเธอพอสมวร ในอนนี้เป็นเรื่อยามาที่ะไม่มอไปหาเธอ ผมเริ่มเ็บอุปร์ารสอนลในล่อ พู่ันถูเ็้วยผ้าสีมออเพื่อให้มันแห้ลรูปสวยาม เสียอแัึ้นทุรั้ที่ผมเสียบ้ามพู่ันลในล่อ และบารั้ผมไ้ยินเสียอนาฬิาเิน
ห้อทั้ห้อเียบสนิทเหลือเพียเสียนาฬิาเท่านั้นเมื่อผมเ็บอทุอย่านหม
“ ผมว่ามันแห้แล้วมั้ ”
“ อาารย์ะ...”
เสียอเธอพูสวนมา และในอนนั้นเอเธอ็ันัวลุึ้นนั่โยที่ไม่ยอมหันมาทาผมเลย เธอเพียแ่นั่หันหลัให้ผมเท่านั้น
“ วันนี้เป็นวันเิอหนู่ะ ”
“ ... เหรอ แ่ผมไม่มีอวัให้หรอนะ เล่นมาบอเอาป่านนี้ ”
ผมอบเธอไป ผมไม่รู้เลยว่าวันนี้เป็นวันเิอเธอ ำไม่ไ้ว่าเธอเยบอผมหรือเปล่า แ่ถึผมำไ้และรู้ว่าวันนี้เป็นวันเิเธอ ผม็ะให้อะไรับเธอเป็นพิเศษไม่ไ้
“ หนูอยาินเ้ั...”
“....”
ำพูอเธอเหมือนทุบีผมทาอ้อม สมออผมถูบั่นทอนเสียนไม่รู้ว่าวรหรือไม่วรทำอะไร่อไป
“... เฮ่อ~ เ้าใแล้ว ะพาไปิน็แล้วัน...”
ผมพาเธอออาโรเรียน้วยรถยน์ส่วนัว เราแวะที่ร้านสาร์บัส์แห่หนึ่ใล้ับศูนย์าร้าให่โ ึ่เป็นโีที่สาานี้เปิ 24 ั่วโม
เรานั่ินนมเล็น้อยที่พอะแทนนมเ้แบบที่เธออยาินไ้ และผมเลี้ยเรื่อื่มเธอ้วย เมื่อมอออไปภายนอร้าน ฟ้า็มืแล้ว มันเป็นเรื่อที่ไม่สมวรเลยที่ผมพาเธอออมาเป็นารส่วนัว ในะที่ยแ้ว็อโแลเย็นึ้นื่ม ผมเหลือบสายามอไปที่เธอ ที่นี่ะไม่มีใรรู้ว่าเราสอนอยู่ในานะศิษย์และอาารย์ วูบหนึ่ผมิอยาทำเรื่อไม่ีับเธอ และรู้สึผิมหัน์เมื่อึสิอัวเอลับมาไ้
“ บ้านเธออยู่ที่ไหนเหรอ ”
“ อาารย์ะไปส่เหรอะ ? ” เธอถามพร้อมับรอยยิ้มหวาน่ำ
“ ็ึป่านนี้แล้ว แล้วนี่พ่อแม่ไม่โทรมาามเลยรึไ ”
ผมนึแปลใที่เธอไม่เยพูถึพ่อแม่อเธอเลย ผมไม่เยเห็นใรสันในรอบรัวอเธอมารับหรือมาส่เธอที่โรเรียน และนระทั่อนนี้ ไม่มีใรสันที่โทรามเธอทั้ๆ ที่มัน็เลยเวลาเลิเรียนมามาแล้ว
“ ไม่มีใรอยู่บ้านหรอ่ะ ไม่มีใรรู้ว่าหนูอยู่บ้านรึเปล่า้วย ” เธอยัยิ้ม
“ อยู่นเียวเหรอ ”
“ ่ะ ”
่อว่ารนี้มันเหมือนเปิโอาสให้ผมไ้วยโอาส ผมหยุพูและแทบะลั้นหายใเพื่อั้สิให้หยุิเรื่อแย่ๆ อยู่รู่หนึ่
“ ทำไมอย่านั้นล่ะ ”
“...ไม่เล่าไ้มั้ยะ...”
รอยยิ้มอเธอาลไปแล้ว และูเหมือนว่าเธอะเศร้าอยู่นิหน่อย ไม่น่าเื่อว่าภาพอเธออนนี้ทำให้ผมรู้สึเศร้าามไ้มามาย
“ อื้ม.. ถ้ามีอะไรไม่สบายใ็บอนะ ”
ในอนนั้นเอ เธอหยิบระเป๋าใบเล็ๆ อเธอพลาลุึ้นาเ้าอี้ ผมมอามเธอในใ็ิว่าเผลอพูอะไรไม่ีออไปหรือเปล่า
“ ่วยามหนูออมาหน่อยไ้มั้ยะ ”
“ นี่! เียว่อนสิ! ”
เธอพูยัไม่ทันบี็เิน้ำอ้าวออาร้านไป ผมะโนเรียเธอพลารีบเ็บ้าวอส่วนัวและย่ำเท้าามเธอออไปอย่ารีบร้อน เท้าเล็ๆ อเธอ้าวออไปไวมานทำให้ผมเริ่มวิ่ามเธอทีละนิ อาะเป็นเพราะเธอยัเ็ระมัเธอถึยัมีเรี่ยวแรี
ผมวิ่ามเธอออาร้านาแฟ และเธอเินพรวพราึ้นไปบนสะพานลอยที่อีฟานั้นเื่อมเ้าับห้าให่โ เมื่อผมวิ่ึ้นมานถึบันไั้นบนอสะพานลอย็เห็นเธอำลัยืนเท้าแนับอบีเมน์และเหม่อมอลไปเบื้อล่าอยู่ที่ลาสะพาน ผมย่อัวลเล็น้อยระนหอบหายใ้วยวามเหนื่อย มือ้าหนึ่ยึ้นลูบหน้าอัวเอเบาๆ
นี่ผมแ่มาแล้วสินะ
เมื่อพัหายในรู้สึีึ้นแล้ว ผมึเินไปหาเธอ ลม้านบนนี้แรพอสมวร เธอยัเหม่อมอออไปยัถนนที่เ็มไป้วยรถราและผู้นมามาย ผมยาวสลวยอเธอปลิวรับลมนิๆ มัน่าเป็นภาพที่สวยามลัว ผมอยาะหยุเวลารนี้เอาไว้และหยิบพู่ันับแนวาสพร้อมสียี่ห้อโปรราาแพึ้นมาเพื่อวารูปอเธอ
เพิ่มำนวนภาพวาอเธอลในลิ้นัห้อนอนอีสัหนึ่ิ้น และเ็บมันเอาไว้ให้ลึ ล็อแน่นหนา้วยุแอย่าี เพื่อให้มั่นใว่าภาพเหล่านั้นะไม่ถูใรมอเห็นไ้อย่าแน่นอน
“ อย่าวิ่ออมาแบบนี้อีนะ ” ผมพู้วยน้ำเสียที่ริั และมันปะปนไปับเสียหอบหายใอผม
“....” เธอไม่ยอมอบอะไรและเอาแ่มอออไปไลแสนไล
“ อยาพูอะไรรึเปล่า ”
ผมถามเธอ ภาพอเธออนนี้มันูเศร้าเสียนผมรู้สึเ็บหน่ว้าในใ ที่เป็นแบบนั้นเพราะผมรู้ัวเอว่า ะ่วยเหลืออะไรเธอไม่ไ้เลยสัอย่า
“ รูปที่หนูวาวันนี้สวยมั้ยะ ”
“ สวยสิ่ ยัไม่ไ้บอเหรอ ”
ผมอบ ในะเียวันผม็เท้าแนลบนอบปูนีเมน์และมอลไปยัพื้นเบื้อล่าเ่นเียวับเธอ ลมเย็นๆ พัเ้ามาปะทะับใบหน้านรู้สึหนาวึ้นมานิๆ ผมสสัยว่าเธอะหนาวหรือเปล่า
“ ไม่่ะ ไม่ไ้บอ ”
“ สวย... นี่ไบอแล้ว ”
เธอยัเียบ ในะที่ผมสับสนว่าเธอเป็นอะไรอยู่นั้น เธอละมือออาอบปูนีเมน์และโผเ้ามาอัวผมเอาไว้ แนเล็ๆ อเธอระับอร่าายอผมแน่น ผมยืนนิ่ยับไปไหนไม่ไ้ หัวใเ้นโรมรามและเนื้อัวราวับเย็นวาบรปลายเท้า ลิ่นน้ำหอมอเธอโยมาั่ะเิวนให้ผมยับเ้าไปสูมลิ่นนั้นใล้ๆ ราวับวามฝันที่ไม่มีวันเิึ้นริ
“ อาารย์ะ... ”
เสียอเธอเรีย... อาารย์ะ มันอย้ำว่าเธอเป็นใรและผมเป็นใร
ผมับไหล่เธอไว้เบาๆ ในะที่้มลมอหน้าเธอ็ไ้แ่ล้ำลืนวามรู้สึหวั่นไหวลอัวเอไปอย่ายาลำบา ...ราวับวามฝันที่ไม่มีวันเิึ้นริ... และผมวระ้ออยู่ับวามริไม่ใ่วามฝัน
ผมวรลืมาื่น
“ เป็นอะไรรึเปล่า ”
“ ในภาพนั้น... ผู้หิือัวหนูเอ่ะ.. และผู้ายอีนหนูั้ใวาให้เป็นอาารย์นะะ ” เธอพู
ผมนึโรธโะาเหลือเิน ผมีใที่เธอเลยออมาว่าเธอ็รู้สึีับผม และผมเสียใที่เธอรู้สึีับผมเ่นัน... มันเป็นวามรู้สึที่ลืนไม่เ้าายไม่ออ ผมไม่้อารให้เธอเ็บปว ถ้าหาว่าผมเห็นแ่ัวและเ็บเธอเอาไว้แทนที่รูปภาพที่ผมแอบวาเธออยู่บ่อยๆ เอาเธอไปใส่ไว้ในลิ้นัที่ถูแอบ่อน.. ถ้าหาว่าผมโอบอเธอลับไปอย่าที่ใ้อารแล้วมันเป็นเรื่อที่ผิมาเลยใ่หรือเปล่า...
“...เหรอ... วาไม่เห็นเหมือนเลย...” ผมอบพลาลูบหัวเธอเบาๆ
“ ราวหน้าะวาให้เหมือนเลย่ะ... ”
หัวใอผมพอโนับอ และเ็บปวไปในเวลาเียวัน...
ร่าเล็ๆ อเธอถูผมันออไป มืออผมยัับที่ไหล่อเธอเอาไว้และันให้เิระยะห่าระหว่าสอเรา อย่าที่มันวระเป็น ผมไม่รู้เลยว่าอนนี้ผมแสสีหน้าออไปอย่าไรบ้า และผม้อทำใอยู่เือบนาทีเพื่อที่ะล้าสบาับเธอ
... ผมเห็นแววาที่ผิหวั.. ผมรู้ว่าเธอผิหวั เ้าใวามรู้สึนั้นเป็นอย่าี...
“ ถ้าั้นอเป็นรูปเี่ยวนะ ” ผมอบ
ในอนนั้นเธอยิ้ม... และเธอยมืออเธอึ้นมาปาน้ำา เสียสะอื้น่อยๆ แผ่วเบาออมาอย่า้าๆ ผมยัับไหล่อเธอเอาไว้ และรู้สึไ้ว่าัวอเธอสั่น...
ถึแม้ว่าอนนี้เธอะยมือทั้สอ้าึ้นมาปิหน้าเอาไว้ แ่วามรู้สึเ็บนพูไม่ออมัน็ยัเล่นานผม อยู่้าใน...
ผมอยาอเธอเหลือเิน... แ่ผมไม่สามารถทำแบบนั้นไ้...
เราใ้เวลายืนอยู่รนั้นนานมา... นานเท่าไหร่ผมำไม่ไ้... ผมำไ้เพียแ่ว่า ผมยืนมอเธออยู่รนั้น รอ... รอนระทั่เธอหยุร้อไห้ เราปล่อยให้ผู้นที่สัรมาใ้สะพานแห่นี้ผ่านเราไปโยที่เราไม่ไ้สนในเหล่านั้นเลยแม้แ่น้อย... ผมิถึวันพรุ่นี้... หาเรา้อเอันอีรั้ เธอะยัยิ้มไ้เหมือนเิมหรือเปล่า ผมะสามารถห้ามัวเอไม่ให้รัเธอมาไปว่านี้ไ้หรือไม่...
ผมอยาะอร้อให้เธอโยนวามเสียใทั้หมที่เธอมีมาให้ผม อยาให้มีเพียรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าอเธอไม่ใ่ราบน้ำาที่ผิหวั และผมะเ็บวามเ็บ้ำอเธอเอาไว้ในลิ้นั ล็อมันให้แน่น ่อนเอาไว้าสายาอใรๆ เ็บมันเอาไว้แ่เพียผู้เียว...
ในภาพภาพวาอเธอมีผมอยู่...
แ่ผมรู้ี ว่าผมไม่ใ่ายผู้ที่นั่อยู่้าเธอ... ผมเป็นเพียนที่บินล้อลม เป็นอลิลลี่และระถา้นไม้... เป็นเพียแ่ภาพประอบในาที่ะผลัันให้ภาพอเธอนั้นสวยามยิ่ึ้นเพียเท่านั้น
ผมเป็นอาารย์ที่สอนให้เธอวาภาพ ผมผลัันพรสวรร์อเธอให้โเ่น... ทุรั้ที่มอเห็นเธอผมรู้สึภูมิใ เธอเ่ึ้นทุวัน เธอน่ารัและสวยึ้นทุวัน ... ผมมอเห็นในทุๆ วันที่เธอเิบโ และถึแม้ว่าผมะรัเธอมาเพียใ็าม... ผมะอเป็นเพียภาพประอบเล็ๆ ที่ไม่ไ้สลัสำัอะไร...
อเป็นเพียแ่สีสันที่ถูแ่เิมลไปเพื่อให้เธอสวยว่าใร โเ่นอย่าลัว... เป็นน เป็นอลิลลี่และระถา้นไม้... เพื่อผลัันให้เธอไ้้าว่อไปอย่าสวยาม...
และผมหวัว่าสัวัน...
เธอะไ้พบเอับนทีู่่วรเป็นายนนั้น ... นที่ะที่นั่อยู่เีย้าเธอลอไป ...
________________________________________________________________________________________________________
