นิยาย ทฤษฎีพระจันทร์ยิ้ม : ) | One Shot

ทฤษฎีพระจันทร์ยิ้ม : ) | One Shot | By แมวจร

A-
A+

ข้อมูลเบื้องต้น

แด่พระจันทร์ที่โครจรกลับมาด้วยความบังเอิญ...

รู้ไหมครับว่า โลกของเรานั้นอาจมีดวงจันทร์เป็นบริวารถึงเจ็ดดวง

ซึ่งดวงจันทร์ที่สามารถมองเห็นได้มีเพียงดวงเดียว เราจึงคิดว่า โลกมีดวงจันทร์แค่ดวงเดียว แต่ในความเป็นจริงแล้วยังมีทฤษฎีถกเถียงกันเกี่ยวกับดวงจันทร์ที่เป็นบริวารของโลก เพราะยังมีดาวเคราะห์น้อยที่อยู่ใกล้กับโลกของเรา และโคจรตามโลกไปรอบดวงอาทิตย์ …

พระจันทร์อาจจะไม่ได้มีดวงเดียวอย่างที่ตาเราเห็นก็ได้...

" เอสเปรสโซ่ร้อนได้แล้วครับ "

เสียงพนักงานเสิร์ฟพูดขึ้น เมื่อผมเงยหน้ามองเขาก็วางแก้วกาแฟเอสเปรสโซ่ที่หอมกรุ่นลงบนโต๊ะของผม พนักงานคนนั้นยิ้มแย้มแจ่มใสและพูดด้วยน้ำเสียงที่นอบน้อม

" ขอบคุณครับ "

ผมนั่งอยู่ในร้านกาแฟแห่งหนึ่งใกล้ๆกับมหาวิทยาลัย บนโต๊ะตรงหน้าผมเต็มไปด้วยเอกสารที่เกี่ยวข้องกับทฤษฎีต่างๆของระบบสุริยะและดาราศาสตร์ ... หลังจากนี้อีกหนึ่งสัปดาห์ผมจะต้องสรุปรายงานเหล่านี้ให้เสร็จ

ตรงตามเวลาที่กำหนด

ข้อมูลต่างๆที่ผมค้นหามานั้น มีทั้งที่เชื่อถือได้และเชื่อถือไม่ได้ บางทฤษฎีก็เหมือนจะถูกเขียนขึ้นมาลอยๆ

จากผู้คนที่ใช่อินเตอร์เน็ท และมันก็เป็นเรื่องที่ยากมาก ในการที่จะแยกแยะว่า เรื่องไหนเป็นเรื่องจริง และเรื่องไหนเป็นเรื่องโกหก

ในขณะที่ผมยกแก้วกาแฟร้อนขึ้นมาดื่ม ตาของผมก็อ่านรายละเอียดของเอกสารตรงหน้าไปด้วย เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงเลยทีเดียวที่ผมนั่งจมอยู่กับตัวหนังสือตรงหน้า จนกระทั่งตาของผมล้าไปหมด ในหัวตีกันว่าทฤษฎีนี้

เชื่อถือได้หรือไม่

ในที่สุดผมก็วางกระดาษในมือลง....

" พี่ครับ … ผมขออู่หลงแก้วนึงครับ "

ผมหันไปบอกกับพนักงานเสิร์ฟคนเดิม หลังจากนั้นผมก็มองออกไปภายนอกของร้านกาแฟผ่านกระจกหน้าร้านเพื่อเป็นการพักสายตา... ภายนอกนั้นมีแดดอ่อนๆ และยังมีโต๊ะอาหารของร้านขายเครปเย็นตั้งอยู่ มันไม่ห่างจากร้านกาแฟมากนัก ผู้คนที่นั่งอยู่บนโต๊ะโดยมากก็เป็นนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยเดียวกันทั้งนั้น

ในขณะที่มองออกไป พลันสายตาของผมก็ไปสะดุดอยู่ที่หญิงสาวคนหนึ่ง

เธอกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารของร้านขายเครปเย็น และเธอก็นั่งอยู่คนเดียวที่โต๊ะนั้น.. หัวใจของผมเต้นเร็วขึ้นมานิดหน่อย เพราะว่าดวงตาของผมสามารถจดจำเธอได้ ในแวบแรกผมก็ยังไม่แน่ใจว่าใช่เธอหรือเปล่า แต่เมื่อใช้เวลามองเธอไม่ถึงครึ่งนาที ผมก็สามารถจดจำเธอได้... เธอยังคงสวยเหมือนเดิมไปเปลี่ยน ถึงแม้ว่าผมของเธอจะยาวขึ้นมากว่าเดิมแล้ว แต่ใบหน้าซุกซนนั้นก็ยังคงเหมือนเดิม...

เพียงแค่ผมมองภาพเธอที่อยู่ไกลๆ เราไม่ได้พูดคุยกันเลยด้วยซ้ำ จากตรงนี้มีทั้งกระจกของร้านกาแฟและระยะห่างกั้นเธอและผมเอาไว้ แต่ภาพไกลๆของเธอราวกับกำลังบอกเล่าความทรงจำในอดีตระหว่างเรา...

ช่วงเวลายาวนานสั่งสมเหตุการณ์ต่างๆที่เคยใช้ร่วมกัน ผมจดจำของขวัญวันเกิดที่เธอซื้อให้กับผมได้ทุกชิ้น และจำได้ว่าเธอไม่ชอบกินถั่วงอก... เรื่องราวไร้สาระต่างๆนาๆถูกนึกขึ้นมาในสมอง... และในตอนนั้นเอง...

ผมก็จำได้ว่าเธอเคยเล่านิทานเรื่องหนึ่งให้ผมฟัง มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับพระจันทร์

บางทีทฤษฎีในนิทานของเธออาจจะถูกต้องที่สุดก็ได้

เธอเล่าว่า ครั้งหนึ่งโลกเคยมีพระจันทร์สองดวง ดวงหนึ่งเป็นผู้ชาย อีกดวงหนึ่งเป็นผู้หญิง ทั้งสองดวงรักกันมากแต่แล้ววันหนึ่ง พระจันทร์ผู้หญิงก็หนีตามพระอาทิตย์ไป หลังจากนั้นพระจันทร์ผู้ชายก็ระเบิดตัวเองกลายเป็นดาวเพื่อออกตามหาพระจันทร์ผู้หญิง … ตอนจบของเรื่องนี้คือ พระจันทร์ผู้หญิงกลับมาหาพระจันทร์ผู้ชาย แต่ว่าหาเท่าไหร่ก็หาไม่พบ

และเหมือนทั้งคู่ถูกสาปเอาไว้ เพราะว่าในคืนใดที่เรามองเห็นดวงดาวเต็มฟ้า เราก็จะไม่สามารถมองเห็นดวงจันทร์ได้.. และหากในคืนใดเรามองเห็นดวงจันทร์สดใสโดดเด่น เรากลับไม่เห็นดาวอยู่ใกล้ๆเลย มันก็เหมือนกับว่าทั้งสองไม่อาจพบกันนิรันดร์

มันเป็นนิทานที่เศร้า... เรื่องราวนี้ไม่ได้ทำให้ผมร้องไห้เหมือนกับตอนที่ดูหนังดราม่าหนักๆ แต่มันเป็นความเศร้าที่หน่วงตึงอยู่ภายในใจ

ผมหยิบโทรศัพท์มือถือของผมขึ้นมาและเปิดเฟสบุ๊คของเธอ นานมากแล้วที่เราไม่ได้คุยกันทั้งทางตัวอักษรหรือคุยกันตรงๆ ในวันนั้นที่เราเลิกรากันไปเราทั้งคู่ต่างก็เศร้า

แต่ผมคิดว่าในตอนนี้เราอาจจะสามารถ คุยกันได้ ...

Natee'

ไม่สูงขึ้นเลยนะ มากินคนเดียวหรอ

ผมส่งข้อความทักทายไปในเฟสบุ๊คของเธอ จากตรงนี้ผมมองเห็นเธอกำลังหยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมา ในใจผมลุ้นนิดๆว่าเธอจะตอบข้อความของผมกลับมาหรือเปล่า เธอถือมันเอาไว้ในมือ ดูท่าทางเธอคงจะแปลกใจไม่น้อยจากการทักทายครั้งนี้

Bambam'

รู้ได้ไงว่ากินอยู่

ข้อความของเธอถูกส่งกลับมา ผมรู้สึกโล่งใจขึ้นมานิดๆที่อย่างน้อยๆเธอก็ตอบข้อความของผม … ถึงแม้ว่าเธอจะมีสีหน้าที่แปลกใจมากก็ตามที

Natee'

มองมาในร้านกาแฟสิ่

หลังจากผมส่งข้อความไป เธอก็เงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์ของเธอและมองมายังร้านกาแฟที่ผมนั่งอยู่ เธอกวาดสายตาอยู่ครู่หนึ่งก็หาผมจนพบ ผมยกโทรศัพท์ขึ้นโบกเพื่อเป็นสัญญาณให้เธอเห็นว่า ผมนั่งอยู่ตรงนี้และกำลังคุยกับเธออยู่ เราสบตากัน และเธอก็เริ่มยิ้มขึ้นมานิดๆ

Bambam'

สบายดีมั้ย

Natee'

ก็ดีนะ แล้วแบมล่ะ มานั่งทำไรคนเดียวเนี่ย

Bambam'

มารอเพื่อนอ่ะ แล้วทำไรอยู่มาคนเดียวหรอ

Natee'

คนเดียวสิ่ มานั่งทำรายงานอ่ะ

Bambam'

อ้อ ^^

ผมเงยหน้าขึ้นมองเธอทุกครั้งหลังจากที่พิมพ์ข้อความและส่งออกไป มันเหมือนกับว่าเรานั่งคุยกันจริงๆและมองหน้ากันในระยะที่ไกล... ในเวลาที่มองเธอจากตรงนี้ผมก็นึกถึงเรื่องพระจันทร์สองดวงขึ้นมา บางทีเธอกับผมอาจจะเหมือนกับพระจันทร์สองดวงนั้นก็ได้ เพราะเราคงจะไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิม เหมือนกับพระจันทร์ทั้งสองดวง

Natee'

จำนิทานที่เคยเล่าให้เราฟังได้มั้ย

Bambam'

เรื่องไรอ่ะ

Natee'

ที่มีพระจันทร์สองดวงไง

Bambam'

อ้อจำได้

Natee'

ตอนจบพระจันทร์สองดวงก็ไม่ได้เจอกันใช่มั้ย

Bambam'

อืม

Natee'

จริงๆแล้วก็เจอนะ

Bambam'

Natee'

รู้มั้ยว่าถ้าพระจันทร์ได้เจอกับดาวแล้วจะเป็นยังไง ?

Bambam'

เป็นไงอ่ะ

ผมเงยหน้าขึ้นมองไปที่เธอ และเธอก็มองมาที่ผมเช่นกัน ราวกับว่าเธอกำลังรอคอยคำตอบของผมอยู่ ผมกดเปิดซาฟารีในโทรศัพท์ของผมเพื่อค้นหาบางอย่างมาใช้เป็นคำตอบ...

Natee'

กำลังพิมพ์...

Natee'

Natee' ได้ทำการส่งไฟลล์ภาพ...

พระจันทร์จะยิ้ม : )

จากตรงนี้ผมมองเห็นรอยยิ้มของเธอไกลๆ รอยยิ้มของเธอยังคงสดใสเหมือนกับในวันแรกที่เราพบกัน …

ถึงแม้ว่าเราจะไม่สามารถพูดคุยกัน หรือแสดงความรักต่อกันได้เหมือนเดิม แต่นานๆครั้งการได้โคจรมาพบกัน เราก็อาจจะเพียงแค่มองดูกันอยู่ห่างๆ ทักทายกันเบาๆ และยิ้มให้กันเหมือนกับพระจันทร์ก็ได้..

รอยยิ้มของพระจันทร์ในภาพไม่ได้ดูมีความสุขมากมายนัก.. มันดูอมไปด้วยความเศร้าเล็กๆ แต่ก็ยังคงเป็นรอยยิ้มที่สวยงาม

เธอเงยหน้าขึ้นมามองผม รอยยิ้มของเธอดูสดใสจริงๆ และในตอนนั้นเธอก็ก้มลงพิมพ์อะไรบางอย่างในโทรศัพท์ของเธอ ผมจึงละสายตาจากเธอไปยังหน้าจอโทรศัพท์ของผม และคราวนี้ผมกลับเป็นฝ่ายรอคอยคำตอบของเธอบ้าง ในหัวใจรู้สึกชุ่มชื้น.. และสายตาก็จับจ้องไปยังช่องสนทนาของเฟสบุ๊ค ...

Bambam'

กำลังพิมพ์...

END.