[SF SHINee] DRAMA - Summer

ข้อมูลเบื้องต้น

Summer

ยังรัก ยังรอ แม้รู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้


 

:-Daisy ✿

เนื้อเรื่อง

2MIN - Summer 

 

ร่างเล็กลืมตาตื่นภายใต้อ้อมกอดที่แสนจะอบอุ่น แม้ไม่มีเสื้อผ้าใดปกปิดนอกจากผ้าห่ม

แต่ก็ไม่สามารถทำให้ความเย็นจากแอร์มากระทบเค้าได้เลย..

เอ๊ะ! หรือว่าความเร่าร้อนจากเมือคืนยังคงหลงเหลือ 

ร่างเล็กได้แต่คิดในใจแล้วหลุดขำ มือบางเลื่อนมาลูบแก้มของคนรักเบาๆ

ก่อนจะจูบลงบนกลีบปากนุ่ม "มอร์นิ่งคิสฮะที่รัก "

คำบอกรักของแทมินส่งออกมาอย่างขวยเขินทั้งที่คนตรงหน้าหลับอยู่

ก่อนที่จะลุกไปทำความสะอาดเนื้อตัวที่ชุ่มเหงื่อจากกิจกรรมรักเกือบท้้งคืน

 

แทมินได้แต่คิดย้อนเหตุการเมื่อคืนแล้วอดที่จะยิ้มไม่ได้

ครั้งแรกของเค้าที่เสียให้กับคนที่เค้ารัก มันไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด

ความนุ่มนวลและรสชาติของความรักยังติดตรึงในหัวใจ

คำพูดที่คิดแล้วชวนให้เสียวสันหลังดังย้ำไปย้ำมาในสมอง

 

ยิ่งคิดก็ยิ่งเขิน..

 

ร่างเล็กก้าวออกมาจากห้องน้ำแต่ต้องงงเมื่อมองไปรอบๆห้องแล้วไม่เห็นคนรักที่เคยนอนอยู่

ไปห้องครัวหรือเปล่านะ.. เร็วเท่าความคิดแทมินเดินลงไปดูที่ครัว ห้องรับแขก

หรือห้องน้ำชั้นล่างก็เจอแต่ความว่างเปล่า.... ร่างเล็กขึ้นไปบนห้องอีกครั้ง

เพื่อความแน่ใจแทมินเปิดม่านเพื่อจะมองดูสวนข้างล่าง.. เพียงไม่ถึงเสี้ยวนาทีที่ม่านถูกเปิด

ลูกโป่งหลากสีลอยจากชั้นล่างผ่านระเบียงที่เค้ายืนช้าๆ

แต่ละใบเขียนข้อความที่ทำให้หลุดขำ

 

'รอตั้งนาน'

 

'อาบน้ำนานจัง'

 

'แต่งตัวเสร็จยัง?'

 

'ถ้าแต่งตัวเสร็จแล้ว......'

 

ลูกโป่งที่เขียนข้อคามหมดลงเหลือแต่ใบเล็กหลากสีที่ขึ้นมาแต่สักพักก็หมดไป

แทมินก้มมองด้านล่างแต่ก็ไม่เห็นตัวสูงแม้แต่น้อย

แต่จู่ก็มีอ้อมกอดอุ่นๆมาสวมกอดจากด้านหลัง

 

"ถ้าแต่งตัวเสร็จแล้ว... เราแต่งงานกันนะ"

เสียงต่ำพูดเบาๆข้างหู แทมินชะงักนิ่งก่อนจะหันมากอดตัวสูงแน่น

 

"อื้อ.. ที่รักอ่ะ! ทำอะไรก็ไม่รู้เค้าตกใจเลยนะตอนแรก"

 

"ฮ่าๆๆ ขอโทษครับเมีย^^" มือหนาลูบกลุ่มผมนุ่มช้าๆ

ก่อนจะหยิบแหวนออกมาแล้วจับประคองมือเล็กแล้วค่อยๆบรรจงสวมแหวน...

 

...................

 

 

 

ไฟหลากสีมากมายตกแต่งตามสองข้างทางให้ดูอบอุ่น

ผู้คนมากมายเดินขวักไขว่ เลือกซื้อเลือกทานอาหารมากมายที่มาเปิดร้าน

ต้นไม้หลากสีระยิบระยับในงานเทศกาลฤดูร้อน ความอบอุ่นจากจำนวนผู้คนคับคั่ง

ยังไม่เท่าความอบอุ่นของมือคู่หนึ่งที่จับประสานแน่นตลอดที่เยี่ยมชมงาน

ไอติมสีหวานถูกกัดคำเล็กก่อนจะยื่นให้ร่างสวยได้ชิมบ้าง

 

"กินสิพี่มิน อร่อยมากๆเลยหล่ะครับ ไอติมรสแตงโมนี่หวานเจี๋ยบเลย"

ท่างทางน่ารักทำให้คนตัวสูงที่จ้องมองอดยิ้มไม่ได้ 

 

"พี่ว่านายหวานกว่าอีกแทม " ไม่พูดเปล่าร่างสูงยังก้มหอบแก้มตัวเล็กให้ได้เขินเล่น

แล้วจูงมือเดินต่อไปเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น.."ตาบ้า คนมองเยอะแยะ"

 

....นึกแล้วก้เขิน ฮึ่ย >< ............

 

"มานั่งรอดุพลุดีกว่า.. นั่งสิที่รัก555 "

มินโฮตบตักแล้วขำเจ้าตัวเล็กที่ยู่ปากใส่แล้วตีที่แขนเค้าเบาๆ

แต่สุดท้ายก็ยอมนั่งบนตักแต่โดยดี

" ...ถ้าแถวนี้คนเยอะ อย่าหวังว่าแทมจะนั่ง -3-..."

"ที่รักชอบที่เปรี่ยวๆหรอกหรอ? 5555"

"ตาบ้า!! เดี่ยวก็ลุกซะหรอก" แก้มเนียนแดงระเรือกท่ามกลางแสงไฟหลายสีใต้ต้นไม้ใหญ่บริเวณงาน

แต่ทางนี้กลับไม่มีผู้คนเดินผ่านไปมาคงเป็นเพราะว่าห่างจากถนนที่ใช้ขายของ

 

ปังงงงง!!!! ปังงงง!!!! ปังงงง!!!!!

ดอกไม้ไฟสีสวยจุดประกายกลางท้องฟ้ายามค่ำคืน ดวยตาใสของแทมินมองอย่างตื่นเต้น

สองแขนที่กอดเอวเค้าจากด้านหลังกระชับแน่นขึ้นคางใบหน้าคมจะมาเกยวางบนไหล่เล็ก

แล้วร่วมดูพลุสีสวยที่ทยอยขึ้นสู่ฟ้าไปพร้อมกัน

 

"พี่มินฮะ ปีหน้าเรามาดูพุกันอีกนะ^^"

 

"อ่าาา ถ้าพี่ไม่ตายก่อนนะ"

 

"เอ๊ะ! พูดอะไรไม่เข้าท่าเลย" ร่างเล็กลุกขึ้นมองก่อนที่จะพองแก้มใส่

แต่ภายในดวงตากลับมีน้ำใสๆมาคลอเหมือนพร้อมจะไหลทุกเมื่อ

 

....ก็เรื่องความตายไม่ใช่เรื่องตลกนี่นะ....

 

"พี่ขอโทษ พี่ปากไม่ดีเอง"  มินโฮยืนเต็มความสูงก่อนดึงคนตัวเล็กไว้ในอ้อมกอด

ริมฝีปากจูบเบาๆลงที่เส้นผมอ่อนนุ่มก่อนกอดโยกไปมาอย่างรักใคร่่

 

"อย่าพูดอย่านี้อีกนะ...."

 

"ครับ พี่สัญญา^^ "

มืออุ่นจับประคองใบหน้าหวานขึ้นมาสบตาก่อนจะก้มลงจูบอย่างแผ่วเบา

เป็นการสัญญาที่นุ่มนวล อ่อนหวาน และเป็นสัญญาที่แทมินจำฝังใจ

 

แต่หากตอนนี้ไม่มีร่างสูงคนนั้นอีกแล้ว.......

 

พี่ลืมสัญญาแล้วสินะ....

 

ปีนี้คงเป็นเทศกาลฤดูร้อนอีกปี ที่แทมิน ไม่มีคนตัวสูงที่ชื่อ ชเวมินโฮ อยู่เคียงข้าง

สมองคิดเรื่องของเค้ากับร่างสูงที่คิดถึงซ้ำไปซ้ำมา เป็นอย่างนี้มา 2ปีแล้วสินะ..

สองเท้าเดินหมือนคนไร้ซึ่งวิญญาณ ก่อนจะหยุดนั่งที่ม้านั่งใต้ต้นไม่ใหญ่ต้นเดิม

ไอติมแตงโมที่ละลายจนล่วงหล่นลงสู่พื้น พร้อมกับน้ำตาของผู้ที่ถือ

 

" ฮืออๆๆ พ.. พี่มินโฮ ทำไมพี่ทิ้งผมไป... ทำไมพี่ไม่รักษาสัญญา"

สองมือผสานแน่น ดวงตาสวยที่เอ่อล้นไปด้วนน้ำตามองแหวนวงเล็กที่มือ

อย่างโหยหาผู้ที่สวมใส่ให้ 

 

"พี่จะปล่อยผมทรมานอย่างนี้ได้ไง  พี่ไปจากผมอย่างนี้ได้ไง..."

 

"พี่ปล่อยให้ผมทรมานกับเทศกาลบ้าๆนี่อีกนานแค่ไหนฮะ ชเวมินโฮ! ฮือๆๆ"

ร่างบางปล่อยโฮออกมาไม่ขาดโดยมีพลุสีสันสวยงามดังกลบเสียง

แสงพลุสวยงามมากเท่าไหร่ ความมืดมนในใจก็มากขึ้นเท่านั้น...

มือเล็กกุมหน้าอกข้างซ้ายที่เจ็บปวดเหลือเกิน

มีเพียงสายลมแผ่วเบาพัดผ่านดังโอบกอดที่ปลอบประโลม

 

"แต่ยังไง ผมยังรักพี่นะ.... รักมากๆ"

 

 

การกระทำของร่างบางอยู่ในสายตาของมินโฮเสมอ...

แต่เค้าไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากร้องไห้ไปกับอีกคน

สายตาและความห่วงหาไม่สามารถไปถึงร่างบางตรงหน้าได้แม้แต่น้อย

เค้าได้แต่ยืนมอง... อยากจะเช็ดน้ำตาให้คนตรงหน้าแต่มันไม่เป็นดังใจ

ยืนมือไปเท่าใดก็มีเพียงแต่จะทะลุผ่านพวกแก้มใสที่ชื้นน้ำตานั่น

 

" ฮืออๆๆ พ.. พี่มินโฮ ทำไมพี่ทิ้งผมไป... ทำไมพี่ไม่รักษาสัญญา"

 

แทมินพี่ขอโทษ ขอโทษที่พี่ไม่สามารถทำได้ ขอโทษที่ไม่ได้ฉลองวันแต่งงานด้วยกัน

แต่พี่ก็รักแทมเสมอนะ แทมิน อย่าร้องไห้เลยนะคนดี พี่อยู่ตรงนี้แล้ว

แทมินใช้ใจมองมาสิ มองมาที่พี่ พี่เป็นสายลมที่อยู่ข้างแทมินเสมอ

และดวงใจของพี่ก็ยังคงอยู่ที่แทมินนะคนดี... 

ร่างโปรงแสงพยายามลูบกลุ่มผมนุ่มนั่นเบาๆ 

ถึงแม้รู้ว่าไม่เป็นผล แต่มันก็เป็นสายลมเย็นๆที่แทมินน่าจะสำผัสได้

 

"พี่จะปล่อยผมทรมานอย่างนี้ได้ไง  พี่ไปจากผมอย่างนี้ได้ไง...

พี่ปล่อยให้ผมทรมานกับเทศกาลบ้าๆนี่อีกนานแค่ไหนฮะ ชเวมินโฮ! ฮือๆๆ"

 

คนดีของพี่...พี่ขอโทษ

มินโฮยืนมองคนรักที่เอามือกุมอกซ้ายด้วยความเจ็บปวด

หากแต่ร่างโปรงแสงคงเจ็บกว่าเป็นร้อยเป็นพันเท่า ที่ไม่สามารถปลอบคนรักได้แม้แต่น้อย

เสียงร้องไห้โฮของคนตัวเล็กดังก้องอยู่ในใจ... แทมินกำลังเสียใจเพราะผม

ร่างโปรงนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าคนตัวเล็ก

ริมฝีปากจูบลงที่หน้าผากมนตรงหน้า... ก่อนจะเลื่อนลงมาจูบเบาๆบนแหวนที่มืออีกคน

พี่อยู่ตรงนี้.. คนดี อย่าเสียใจไป... ร่างโปรงแสงสวมกอดเท่าที่จะจินตนาการได้

น้ำตาไหลลงมาอีกครั้ง แต่กลับกายเป็นเพียงลมแผ่วเบาที่พัดผ่านร่างเล็กนี้ไป

 

"แต่ยังไง ผมยังรักพี่นะ.... รักมากๆ"

ร่างโปรงแสงยิ้มน้อยๆกับคำบอกรัก... พี่ก็รักแทมนะ...

คำตอบกลับที่อยากจะบอกดังๆให้คนตัวเล็กได้ยิน

หายเค้าไม่โดนลูกหลงจากแก๊งวัยรุ่นที่ยกพวกตีกันในวันนั้น

เค้าก็คงได้บอกรักให้ร่างเล็กได้ยิน คงได้ฉลองวันแต่งงานที่นี่ทุกปี

เสียดายที่ชเวมินโฮ มีบุญน้อย.... 

 

ลีแทมินยืนขึ้นเต็มความสูงก่อนจะหลับตาพริ้มเมื่อมีลมเบาพักผ่านเพียงชั่วครู่

ความรู้สึกเหมือนี่คนตัวสูงจูบเค้าไม่มีผิด... ใช่

ร่างโปรงแสงก้มลงจูบแย่างแผ่วเบา เพียงชั่วครู่ก่อนที่จะกลายเป็นประกายแสงระยิบสีฟ้าแล้วหายไป

 

ร่างเล็กเดินออกตากต้นไม้แห่งนั้นโดนไม่ลืมที่จะไปจูบเบาๆที่รูปมินโฮบนแท่นศิลาสีอ่อน

หลังต้นไม่ใหญ่ที่เค้านั้งเมื่อครู่.... ขอบคุณที่มาจูบผมนะฮะ อันนี้ผมจูบคืน สุขสันวันครับรอบแต่งงาน"

ร่างเล็กยิ้มทั้งน้ำตาก่อนจะเดินออกไปจากที่แห่งนี้

 

...............END................