คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ชีวิตที่เลือกได้
"ใครก็ได้พาฉันออกไปจากตรงนี้ที"
I am just the girl, standing in front of a guy and ask him to love me
คุณเคยถามตัวเองกันบ้างมั้ย???
เมื่อถึงเวลาที่จะต้องตายแล้ว คุณอยากใช้เวลาที่เหลือทำอะไรให้คุ้มค่ากับชีวิตมากที่สุด (Bucket lists) ฟังดูหดหู่นะ แต่ชีวิตก็แค่นั้นแหละ ฉันมีความเชื่อในสิ่งที่มองไม่เห็นแต่ฉันรู้เสมอว่ามันมีอยู่จริง ฉันเชื่อในโชคชะตาตัวเองมากกว่าความมุมานะอุตสาหะของตัวเองเสียอีก ความพยายามไม่ได้มีผลต่อความเชื่อในโชคชะตาฟ้าดินกำหนดให้ชีวิตฉันต้องเจอแบบนี้ ฉันเชื่อว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันได้ถูกกำหนดไว้แล้วล่ะ ด้วยเหตุนี้ความพยายามของฉันก็เลยสูญเปล่า เพราะไม่รู้จะพยายามไปเพื่ออะไร สุดท้ายชีวิตเราก็ถูกกำหนดไว้อยู่ดี
ชีวิตนี้เลือกอะไรไม่ได้เลยใช่มั้ย???
หารู้ไม่ว่าเราได้เลือกที่จะใช้ชีวิตแบบไหนมาทั้งชีวิตแล้วโดยไม่รู้ตัว ทำไปเพราะความเคยชิน ทุกอย่างที่เราได้ตัดสินใจทำลงไปมันคือผลของการกระทำของเราในอดีตนั้นเอง ฟ้าดินไม่ได้กำหนด คนที่กำหนดคือตัวเราเอง
ฉันขอใช้พื้นที่เล็กๆตรงนี้ มาแบ่งปันเล่าประสบการณ์ความรักของฉันไว้เป็นบทเรียนที่จะมาเตือนสติตัวเอง ว่าจะทำให้ตัวเองดีขึ้นได้อย่างไรบ้าง เมื่อต้นเดือนธันวาคมปี 2012 มันเป็นจุดหักดิบของชีวิตในวัยเบญจเพส ฉันตัดสินใจหนีออกจาก comfort zone หลังจากรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมันได้ขาดหายไปจากชีวิต ณ ตอนนั้นฉันเพิ่งเรียนจบมาได้ตั้งแต่กรกฎาคม ฉันยังไม่มีงานทำในขณะอีกเพื่อนร่วมชีวิตก็ได้มีงานทำกันแล้ว พวกเขารู้ว่าอยากทำอะไร มีเป้าหมายในชีวิต ในขณะที่ฉันไม่รู้ว่าจะทำอะไรกับชีวิต ได้แต่นั่งอยู่เฉยๆ คิดฟุ้งซ่านไปวันๆ รู้สึกตัวเองไม่มีค่า เป็นภาระกับที่บ้าน แทนที่จะแบ่งเบาภาระด้วยการออกไปหางานทำ ช่วยเหลือจุนเจือครอบครัวได้บ้าง ฉันกลับนั่งคิดไม่ตกไม่ทำอะไรเลยกับชีวิต ความกดดันในตัวเองก็ส่งผลให้ฉันหนีออกจากปัญหาที่เป็นอยู่ เมื่อได้สบโอกาสไปใช้ชีวิตต่างประเทศสักพัก หลังจากเพื่อนที่มีอุดมการณ์เหมือนกันได้มาเอ่ยชักชวนเข้าร่วมโครงการ working holiday
"ฉันจะมานั่งซึมกระทือโดยไม่ทำอะไรเลยแบบนี้เห็นจะทนไม่ได้แล้ว ต้องทำอะไรสักอย่างกับชีวิต"
ฉันใช้เวลาในการร่างแผนหนีออกจากชีวิตที่เป็นอยู่แบบนี้ อยู่เกือบครึ่งค่อนปีกว่าแผนจะลงตัว จนฉันได้เริ่มต้นออกเดินทางตัวคนเดียวเป็นระยะเวลาหนึ่งปีเต็มที่ยาวนานที่สุดครั้งแรก และนี่ก็เป็นการเริ่มต้นชีวิตที่ฉันได้ตัดสินใจเลือกเอง หาได้มีใครมาลิขิตชีวิตฉันไว้หรือไม่
ฉันเลือกที่จะไปอยู่เอง
หาถึงที่สุดเพื่อนคนนั้นจะไปด้วยกันไม่ได้ เข็มจึงเบนทิศไปที่นครซิดนี่ย์ตามลำพัง ความเคยชินที่ไม่มีใครก่อตัวเป็นความรักสันโดษอย่างเลือกไม่ได้ บางอย่างก็เหนือการควบคุมเหมือนกันนะ ฉันเคยชินที่จะต้องอยู่คนเดียว จนถูกมองว่าไม่มีคนคบ ฉันไม่ได้สนใจว่าจะไม่มีเพื่อนมากลากไป แต่คำพูดคนข้างๆกลับตอกย้ำเสียจนรู้สึกผิดบาป
ฉันเป็นคนที่น่าเบื่อที่สุดเท่าที่พวกเขาจะได้พานพบ ไม่ผิดที่ฉันไม่ชอบพูด ไม่มีเรื่องสนุกๆมาคุยเม้าท์โวโอ้อวด ใช้ชีวิตในโลกของตัวเองส่วนใหญ่ ความฝันคือสิ่งที่ยืนอยู่เหนือความเป็นจริง ทุกคราทีหลับตาฝัน มองเห็นแผ่นหลังชายหนุ่มรูปร่างแบบบาง ในม่านหมอกสีชมพูหวาน ฉันมองไม่เห็นหน้าคร่าตา ก่อนที่จะตื่นจากฝันทั้งที่ยังลืมตา
ฉันเชื่อว่าเราอาจจะได้พบกันสักวันหนึ่งในความเป็นจริง แล้วฉันจะจับมือเธอไว้ไม่ปล่อยเลยล่ะ
ความคิดเห็น